Η σημασία της εκ Παρθένου Γεννήσεως- π. Ιωάννης Ρωμανίδης

Η σημασία της εκ Παρθένου Γεννήσεως

Πρωτοπρεσβυτέρου Ιωάννη Ρωμανίδη

...Η δια της Παρθένου άσπορος σύλληψις του Χριστού έχει δια την πατερικήν θεολογίαν της Ανατολής βασικωτάτην δογματικήν σημασίαν εν σχέσει προς την κατάργησιν του σατανά και του θανάτου οία δεν δύναται να έχει υπό την αυτήν έννοιαν εις τα δυτικά θεολογικά συστήματα. Δια τα συστήματα αυτά ο θάνατος, εφ΄ όσον είναι μία γενική εκ Θεού τιμωρία, δύναται να καταργηθή απλούστατα δια μιάς θεικής αποφάσεως, χωρίς να υπάρχη ανάγκη να καταστραφή ο σατανάς.

 Ο Θεός λαμβάνει την απόφασιν αυτήν δια της ικανοποιήσεως της δήθεν προσβληθείσης θείας φύσεως. Βάσει των προυποθέσεων αυτών θα ηδύνατο, κατά τους δυτικούς, να γίνη η ενσάρκωσις ακόμη  και δια του φυσικού τρόπου γεννήσεως, όπως παραδέχονται αρκετοί Διαμαρτυρόμενοι, κατά τα άλλα παραδεχόμενοι την θεότητα του Χριστού.

Η κληρονομία του προπατορικού αμαρτήματος δεν αποτελεί πρόβλημα δια τους παπικούς, αφού κατ΄ αυτούς η Παρθένος εγεννήθη ασπίλως. Γενικώς ειπείν εις την Δύσιν η δια της παρθενίας της Μαρίας  και εκ Πνεύματος Αγίου σύλληψις του Χριστού έχει μόνον σκοπόν απολογητικόν, αποβλέπουσα εις το να αποδείξη την θεικήν και διάφορον ή παρά τοις λοιποίς ανθρώποις προέλευσιν του Χριστού, και αποσκοπούσα ούτως εις το να διαφυλαχθή η μεγαλοπρέπεια του Θεού  (όπερ αντιστρατεύεται προς το γεγονός του εν σπηλαίω γεννηθέντος Θεού), καθ΄ ότι άλλως ο Ιησούς θα είχε κληρονομήσει την προπατορικήν ενοχήν. Ένεκα των θεολογικών τούτων προυποθέσεων ελλείπει από τους Δυτικούς η βασική των Ελλήνων Πατέρων αιτιολογία της εκ Πνεύματος και Παρθένου γεννήσεως του Χριστού.

  Ο Ιγνάτιος γράφει ότι " έλαθε τον άρχοντα του αιώνος τούτου η παρθενία Μαρίας και ο τοκετός αυτής". Ο άγιος Ειρηναίος εξηγεί: " Η δύναμις του Υψίστου επεσκίασεν αυτήν, διο και το εξ αυτής γεννηθέν άγιον και Υιός Υψίστου Θεού και Πατρός πάντων, ός επραγματοποίησεν την ενσάρκωσιν του όντος αυτού, και έδειξε το πρώτον μίαν γέννησιν. Ως δε δια της προηγουμένης γεννήσεως εκληρονομούμεν τον θάνατον, ούτω δια της νέας ταύτης γεννήσεως δυνάμεθα να κληρονομήσωμεν την ζωήν". Ο άνθρωπος δια του φυσικού πολλαπλασιασμού του γένους κληρονομεί την ασθένειαν του θανάτου και επομένως ευρίσκεται κατά διαφόρους βαθμούς υπό το κράτος του διαβόλου και της αμαρτίας. Η σατανική αύτη εν τη κτίσει επικράτεια έπαυσε το πρώτον εν Χριστώ δια της γεννήσεως Αυτού. " Διότι πώς (ο  άνθρωπος) θα εκφύγη της εις τον θάνατον υποκειμένης γεννήσεως ει μη δια μιάς νέας γεννήσεως, διδομένης κατά θαυμαστόν και απροσδόκητον τρόπον υπό του Θεού, (ήτοι) δια της αναγεννήσεως εκείνης ήτις απορρέει εκ της Παρθένου δια της πίστεως; Ή πώς θα λάβουν ούτοι (οι άνθρωποι) την υιοθεσίαν παρά του Θεού, εαν παραμείνωσιν εν τη γεννήσει αύτη, ήν ο άνθρωπος έχει κατά φύσιν εν τω κόσμω τούτω;".

 Η δια Πνεύματος Αγίου και Παρθένου Μαρίας γέννησις του Χριστού έχει ουσιαστικήν  σημασίαν δια την εκ θανάτου και εκ της αμαρτίας σωτηρίαν της ανθρωπότητος΄ όχι όμως υπό την έννοιαν της κληρονομικότητος της ενοχής, αλλ΄ υπό την έννοιαν ότι άλλως και ο Κύριος θα ευρίσκετο, όπως όλοι,υπό το κράτος του θανάτου, της αμαρτίας και του διαβόλου, ήτοι υπό την κληρονομικήν κατάστασιν της αμαρτίας. Τούτο όμως δεν σημαίνει, όπως εδίδασκεν ο Αλικαρνασσού Ιουλιανός,ότι η ανθρωπίνη φύσις του Χριστού ήτο εκ γενετής άφθαρτος και απαθής. αλλ΄απλώς ότι ο Κύριος δεν εγεννήθη υπό το κράτος του θανάτου. Όπως εις την περίπτωσιν των πρωτοπλάστων, ούτω και η προ της αναστάσεως ανθρωπίνη φύσις του Χριστού δεν ήτο ούτε άφθαρτος, ούτε υπό το κράτος του θανάτου. Δια τούτο ο Χριστός είναι ο δεύτερος Αδάμ. Ούτος υπέστη πράγματι τα πάθη και τον θάνατον εκουσίως, χωρίς ποτέ να ευρεθή κυριαρχούμενος υπό του διαβόλου και της αμαρτίας. Τουναντίον, η θεότης του Χριστού επάτησε τον θάνατον και κατέλυσε το βασίλειον του σατανά δια της ζωοποιήσεως των νεκρών. Ο Χριστός είναι "ο αρχιερεύς ο πεπιστευμένος τα άγια των αγίων...ών θύρα του πατρός, δι ής εισέρχονται Αβραάμ και Ισαάκ και Ιακώβ και οι προφήται και οι απόστολοι και η εκκλησία".

 Δια την μεταφορά 

  πρ. Παναγιώτης Ρόδης