Επιείκεια και συγχώρεση
Ο ερχομός του Χριστού στην γη έγινε την στιγμή που ο άνθρωπος είχε εξαντλήσει κάθε όριο πτώσης. Ήρθε όχι γιατί τον φώναξαν οι άνθρωποι, αλλά γιατί το ήθελε ο Ίδιος. Κανείς δεν Τον φώναξε, ήρθε. Ήρθε ταπεινά, άσημα για να κερδίσει πάλι τον άνθρωπο με το κήρυγμα της αγάπης και όχι να του επιβληθεί με την δόξα της θεότητας.
Ενώ ήρθε σε έναν κόσμο βουτηγμένο στην αμαρτία, σε παρακμή, δεν κρατούσε σπαθί για να επιβληθεί ο Δημιουργός στο δημιούργημά Του. Ήρθε ταπεινά με μια αγκαλιά ανοιχτή, να αγκαλιάσει τον πληγωμένο άνθρωπο, ακόμη και αυτόν που θα τον σταύρωνε! Δεν ήρθε για να πάρει τα κεφάλια του άπιστου λαού Του, αλλά για να αγκαλιάσει τον λαό Του, να τον σηκώσει, να του επουλώσει τα τραύματα, να του χαμογελάσει, να θυσιασθεί γι' αυτόν, να του δώσει πάλι ζωή!
Εύλογα γεννιέται το ερώτημα: όταν ο Χριστός μάς έδειξε τον δρόμο της αγάπης,
χωρίς «σπαθί», αλλά μόνο με αγάπη, εμείς οι Χριστιανοί, κληρικοί και λαϊκοί,
γιατί αφήνουμε την αγάπη και παίρνουμε το «σπαθί»;
Δεν είναι δίλημμα, αλλά απλή επιλογή, ζωή με Χριστό ή χωρίς Αυτόν! Έτσι απλά!
+Αρχιμανδρίτης Βαρθολομαίος
Καθηγούμενος Ι.Μ. Εσφιγμένου Αγίου Όρους
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου