Ο σταυρός του Χριστού - π. Θεοδόσιος Μαρτζούχος

 Μ. Παρασκευή 2019

«Θα ’θελες να μάθεις το νόημα του Κυρίου σου πάνω σ’ αυτό;

Μάθε το καλά. Η Αγάπη ήταν το νόημά Του.

Ποιός σου το ’δειξε; Η Αγάπη.

Τι σου έδειξε Αυτός; Την Αγάπη.

Για ποιό λόγο σού την έδειξε Αυτός; Για την Αγάπη.

Κρατήσου γερά και θα μάθεις

και θα γνωρίσεις περισσότερα γι’ αυτό.»

Τζούλιαν του Norwich

«Αποκαλύψεις θεϊκής αγάπης»

Στα μέσα της περσινής χρονιάς κυκλοφόρησε μια ταινία με τίτλο «22 Ιουλίου». Αφορούσε τον νορβηγό ναζιστή Άντερς Μπέρινγκ που σκότωσε σε διπλό χτύπημα 77 ανθρώπους στις 22 Ιουλίου 2011.

Η ταινία περιγράφει την ποιότητα του δολοφόνου και την στάση των ανθρώπων που σχετίζονταν συγγενικά με τους νεκρούς. Ο δράστης είναι αμετανόητος και ωμά χυδαίος. Υπάρχει στους μάρτυρες και κάποιος που έχει δεχτεί πέντε σφαίρες απ’ αυτόν (ενώ τον κοίταζε κατάματα!) και που επέζησε μετά από μεγάλη ταλαιπωρία και ο οποίος καταθέτοντας του λέει: «…μένεις μόνος μέσα στο μίσος σου…»!

Στο τέλος η ταινία δείχνει τον δράστη και τον δικηγόρο του να συνομιλούν. Ο δράστης λέει ότι θα έκανε το ίδιο αν του δινόταν ξανά η ευκαιρία!! Και τότε ο δικηγόρος του τού απαντά: «Έχασες το παιχνίδι, εγώ και τα παιδιά μου σε νικήσαμε».

Ο Χριστός πάνω στον Σταυρό αυτό ακριβώς έκανε. Νίκησε Αυτός για τα παιδιά Του το κακό. Στον Γολγοθά έχασε ο διάβολος το παιχνίδι.

Όλο το μυστήριο της σύγχυσης και της αοριστίας, μέσα στο οποίο ζούμε, φωτίζεται και αποχτά λογική, μόνον αν καταλάβουμε ότι το κάθε λογίς κακό, μέσα μας ή έξω μας, σταματάει και καταργείται μονάχα με την Αγάπη. Και η Αγάπη δεν είναι ούτε ρομάντζο ούτε ιδεολόγημα, αλλά θυσία ζωής. Θυσία κατ’ αρχάς της εγωιστικής αξιοπρέπειας («είμαι κριτήριο των πάντων») και θυσία με τους τρόπους αντίδρασης και ενεργειών! Θυσία που σημαίνει κόπο. «Άλλωστε πώς θα μπορούσε το καλό να αγαπά το κακό χωρίς να υποφέρει;» (Σιμόν Βέϊλ).

Αυτό κάνει ο Χριστός επί του Σταυρού. Αγαπά εμάς τους... κακούς στην σκέψη, στην προαίρεση, στην διάθεση, στα λόγια, στις πράξεις! Μας αγαπά, υποφέρει για χάρη μας, και μας συγχωρεί. Ο Χριστός δεν υπέφερε για τον Πατέρα Του. Υπέφερε για τους ανθρώπους με την θέληση του Πατρός. Εμείς κοιτάζουμε έκπληκτοι και απορούντες. Μας μένει η προτροπή: «Κρατήσου γερά και θα μάθεις και θα γνωρίσεις περισσότερα γι’ αυτό»! Εμείς όμως θέλουμε να τα καταλάβουμε όλα τώρα. Δεν έχουμε ποτέ «σπουδάσει» την εξ εμπειρίας μάθηση. Όλα, μάς είναι εικόνα και σκέψη. Γι’ αυτό η κρίση μας είναι ρηχή και κοντόθωρη. Αντί να «κρατηθούμε γερά» πάνω στους όποιους Σταυρούς μας, δυσανασχετούμε και βιαζόμαστε γιατί δεν συνειδητοποιήσαμε την μεγάλη αλήθεια που λέει ο μεσαιωνικός σοφός: «Γιατί θεωρώ πως αυτός ο κόσμος δεν είναι κανένα χάνι, αλλά ένα νοσοκομείο! Είναι ένας τόπος όχι για να ζεις, αλλά για να πεθαίνεις...» (Thomas Browne 1605-1682/Religio Medici).

Σε μια εποχή χαζοχαρούμενης ευδαιμονίας είναι δύσκολο να αναλάβεις τον κόπο που χρειάζεται για να ξεπεράσεις τα τόσα κύματα της ζωής, ώστε «να γνωρίσεις περισσότερα γι’ αυτό». Όμως είναι απολύτως απαραίτητο. Ακόμα και οι Χριστιανοί, εύκολα φανταζόμαστε τη θέση του δημιουργού Θεού παρά τη θέση του Σταυρωμένου Θεού. «Ο Θεός δίνεται στους ανθρώπους ως ισχυρός ή ως τέλειος – κατά την εκλογή τους» (Σιμόν Βέϊλ).

Ο Χριστός, όμως, θέλησε να είναι ταυτόσημος με την αγάπη. Και αγάπη είναι θυσία, δηλαδή Σταυρός. Και ο Σταυρός δείχνει ποιός είναι ο Σταυρωμένος και τι φανερώνει με την Σταύρωση. Οι διαστάσεις της αγάπης και του ελέους του Θεού είναι όση η απόσταση ανάμεσα στον Θεό και στο δημιούργημα..., δηλαδή ΑΠΕΙΡΗ ΑΓΑΠΗ.

Την «πρόσληψη» αυτής της άπειρης αγάπης κάνουμε σήμερα. Κατ’ αρχάς θαυμάζουμε τον Σταυρωθέντα για μας. Στην συνέχεια Τον αγαπάμε ως οικείο μας και αρχηγό της πίστεως. Και τέλος αρχίζουμε να προσπαθούμε να Τον μιμηθούμε.

Να σταυρωνόμαστε, να μη σταυρώνουμε.

Να θυσιαζόμαστε, να μη θυσιάζουμε.

Να αγαπάμε, να μην απαιτούμε.

Όλα αυτά είναι ανατροπή του εσωτερικού μας κατεστημένου. Είναι εγκατάλειψη των κεκτημένων μας. Έτσι όλα αυτά, μας τα μαθαίνει η Αγάπη. Όλα αυτά μας τα δείχνει η Αγάπη. Όλα αυτά μας κάνει και μας η Αγάπη. Και όπως λέει η Τζούλιαν του Norwich, ¨σιγά-σιγά γνωρίζουμε περισσότερα».

Τι γνωρίζουμε; Γνωρίζουμε το πώς γίνονται όλα αυτά. Ότι δεν είναι λόγια και σκέψεις, αλλά στάση ζωής και τρόπος καθημερινότητας.

Αγαπώντας τον Σταυρό του Χριστού, τον Χριστό αγαπώντας, θα καταλάβουμε ότι η Μεγ. Παρασκευή δεν είναι μια γιορτή αλλά ένα μάθημα. Δεν είναι μόνο μια λατρευτική πράξη, αλλά μια αντιγραφή στη ζωή μας του τρόπου Του, όπως έλεγε επεξηγώντας το τροπάριο «Εἰ οὖν φίλοι μου ἐστέ, ἐμέ μιμεῖσθαι». Αν θέλετε να είστε φίλοι μου δεν έχετε παρά να μιμείσθε εμένα.

Αν στο παρελθόν της ζωής μας αυτό δεν έγινε... ας γίνει τώρα.

Να το δώσει ο Χριστός σε όλους μας.

Με αγάπη και ευχές

Ο εφημέριος σας

π. Θεοδόσιος Μαρτζούχος