Η Αγία Νεομάρτυς Ελένη εκ Σινώπης - Δημήτρη Ι. Ευσταθιάδη

Η Αγία Νεομάρτυς Ελένη εκ Σινώπης

Του Δημήτρη Ι. Ευσταθιάδη

Η παρθενομάρτυς του Χριστού Ελένη, γεννήθηκε στη Σινώπη του Πόντου κατά τον 18ο αιώνα.

Γόνος της ευσεβούς οικογενείας Μπεκιάρη, γαλουχήθηκε με τις αξίες της εκκλησίας και με ορθόδοξες αρχές. Η θερμή αγάπη προς τον Ιησού Χριστό και ο φόβος του Θεού, εμφυτεύτηκαν στην ψυχή της νεαρής κοπέλας. Ιδιαίτερο ρόλο στην ανατροφή της είχε και ο αδελφός του πατέρα της, ο οποίος υπήρξε δάσκαλος σε κρυφό σχολείο της Σινώπης.

Ήταν 15 ετών, όταν ένα πρωινό η μητέρα της, της ζήτησε να πάει στο παζάρι και να αγοράσει νήματα για να πλέξουν εργόχειρα. Καθώς βάδιζε, πέρασε μπροστά από το σπίτι του διοικητού της πόλης Ουκούζογλου Πασά. Ο Πασάς την είδε από το παράθυρό του και θαμπώθηκε από την νεανική ομορφιά της.

Πονηρές σκέψεις άρχισαν να κατακλύζουν την ακόλαστη ψυχή του και θέλησε να τη μολύνει. Όταν έμαθε ποιά ήταν, διέταξε να του φέρουν τη νεαρά και προσπάθησε να τη μιάνει. Ένα αόρατο τείχος όμως, σα να έμπαινε μπροστά και τον εμπόδιζε να προβεί στις ασεβείς του πράξεις. Ήταν το τείχος της προσευχής της Ελένης που την προστάτευε. Καθόλη τη διάρκεια της απόπειρας του Πασά, η Ελένη νοερά έλεγε τον Εξάψαλμο.

Ο Πασάς δεν απελπίστηκε. Διέταξε τους άνδρες του να κρατήσουν την κοπέλα στο σπίτι του, ελπίζοντας πως θα πετύχει το βλεδυρό σκοπό του. Ωστόσο κάποιο βράδυ η Ελένη κατόρθωσε να δραπετεύσει από το κρατητήριο της και να επιστρέψει στο σπίτι της, όπου διηγήθηκε τα καθέκαστα στους γονείς της .Όταν ο Ουκούζογλου αντελήφθη την απόδραση, εξοργίστηκε. Κάλεσε τους Δημογέροντες της πόλης και απαίτησε να του φέρουν την Ελένη. Διαφορετικά απείλησε ότι θα κατέσφαζε τους Έλληνες της Σινώπης.Η Δημογεροντία τότε συνήλθε σε σύσκεψη και αποφάσισε να ζητήσει την παράδοση της κόρης από τον πατέρα της, ώστε να σωθεί το σύνολο. Ο πατέρας της με πόνο ψυχής αναγκάστηκε να δεχθεί την παράδοση προκειμένου να αποφευχθεί η γενική σφαγή.

Γεμάτος ικανοποίηση ο Πασάς δέχθηκε την προσφορά ευελπιστώντας πως θα κορέσει τις ασελγείς ορέξεις του.Έτσι αποπειράθηκε εκ νέου να μιάνει την Ελένη. Και πάλι, όμως  ,η δύναμη της προσευχής της κοπέλας, σήκωνε το αόρατο τείχος και ο Πασάς παρέμενε άπραγος. Την επόμενη μέρα το ίδιο. Η οργή του,  πλέον ήταν απερίγραπτη και διέταξε την φυλάκισή της. Μετά από μια τελευταία απόπειρα μέσα στο υγρό κελί, εξοργισμένος διέταξε να την βασανίσουν και να την θανατώσουν .Αφού, λοιπόν,  αποκεφάλισαν την κοπέλα, τοποθέτησαν το σώμα σε έναν σάκο και τον έριξαν στη θάλασσα.Το σώμα όμως επέπλεε στο νερό, ενώ ένα ουράνιο φώς φώτιζε τον σάκο. Οι Τούρκοι τότε τρόμαξαν και άρχισαν να φωνάζουν "η γκιαούρισσα καίγεται".

Το λείψανο συνέχισε να επιπλέει,μέχρι που έφτασε στα μαύρα και βαθειά νερά του Γάει, όπου και βυθίστηκε. Λίγες μέρες μετά, ένα ελληνικό πλοίο, αγκυροβόλισε εκεί. Το βράδυ ο φύλακας του πλοίου είδε φώς να βγαίνει απο τον πυθμένα της θάλασσας. Νόμισε πως στο σημείο υπάρχει χρυσός και ειδοποίησε τον πλοίαρχο. Όταν όμως ανέλκυσαν το σάκο βρήκαν το τίμιο λείψανο της Ελένης. Ο πλοίαρχος υπό τον φόβο των Τούρκων, έστειλε το σώμα στη Ρωσία, ενώ μετέφερε κρυφά την κάρα στο ναό της Παναγίας στη Σινώπη. Στο σημείο που βυθίστηκε το ιερό λείψανο, άρχισε να ρέει γλυκό νερό, αγίασμα και η περιοχή ονομάστηκε Αγιάσματα. Κατά την ανταλλαγή των πληθυσμών, λίγο πριν το 1924, η ιερά κάρα μεταφέρθηκε στον Ιερό Ναό της Αγίας Μεγαλομάρτυρος Μαρίνης στη Θεσσαλονίκη, όπου φυλάσσεται μέχρι και σήμερα. Η μνήμη της τιμάται την 1η Νοεμβρίου.

Απολυτίκιον:

"Της αγνείας το άνθος το ευωδέστατον και της Σινώπης το κλέος και θείον βλάστημα, Παρθενομάρτυς του Χριστού Ελένη πάνσεμνε,η αθλήσασα στερρώς και καθελούσα τον εχθρόν,της πίστεως τη δυνάμει δια παντός εκδυσώπει ελεηθείναι τας ψυχάς ημών''

Κοντάκιον:

''Ως παρθένος άμωμος εν τη δυνάμει του Χριστού κατέβαλες τον πολυμήχανον εχθρόν και μαρτύριον κεκόσμεισαι, Παρθενομάρτυς Ελένη πανεύφημε.''

Μεγαλυνάριον:

''Χαίροις της Σινώπης άνθος τερπνόν και της παρθενίας,το αλάβαστρον το σεπτόν, χαίροις των Μαρτύρων, ισότιμος Ελένη, οία Παρθενομάρτυς, Χριστού αήττητος''