Φῶς ἡ Ἀνάστασις - π. Δανιήλ Ἀεράκη

Φῶς ἡ Ἀνάστασις

ἀρχ/του Δανιήλ Ἀεράκη

      Ποτέ δέν θά γίνη ἡ Ἀνάστασις θεατρική παράστασις. Ἡ Ἀνάστασις χορεύει στήν ψυχή τοῦ πιστοῦ. Δέν χρησιμοποιεῖ ἐφέ ὁ Ἀναστημένος Χριστός, οὕτε ἀεροπλάνα γιά νά μεταφέρουν σημάδια ἀναστάσιμης τελετῆς. Ὁ ’Αναστημένος Χριστός δίνει ὁ Ἴδιος τήν παράστασί Του σέ κάθε ψυχή πού θέλει νά πιστεύη στήν Ἀνάστασι. Τό γεγονός τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ καταυγάζει ὅλη τήν ἀνθρώπινη ζωή. ’Αποτελεῖ ἐμπειρία ζωῆς. «Ἵνα μὴ πεποιθότες ὦμεν ἐφ᾽ ἑαυτοῖς, ἀλλ᾽ ἐπὶ τῷ Θεῷ τῷ ἐγείροντι τοὺς νεκρούς» (Β´ Κορ. α´ 9).

● Ἔχουμε πεῖρα τῆς Ἀναστάσεως. Τήν εἴδαμε καί τήν ἀκούσαμε! Τή ζοῦμε καί τή χαιρόμαστε! Ὁ ἴδιος ὁ Χριστός «παρέστησεν ἑαυτὸν ζῶντα μετὰ τὸ παθεῖν αὐτὸν ἐν πολλοῖς τεκμηρίοις, δι᾿ ἡμερῶν τεσσαράκοντα ὀπτανόμενος αὐτοῖς καὶ λέγων τὰ περὶ τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ» (Πράξ. α´ 3).

● Τί τά θέλει ὁ ἥλιος τά ἐφέ καί τίς θεατρινίστικες παραστάσεις; Γιά τόν ἤλιο έδέν ὑπάρχει διχασμός. Εἶναι ἤ δέν εἶναι τό φῶς του ἀληθινό; Ὁ ἤλιος εἶναι τό παγκόσμιο θέατρο τοῦ φωτός. Ἔτσι καί ἡ Ἀνάστασις, εἶναι τό ζωογόνο φῶς. Ψάλλουμε: «Νῦν πάντα πεπλήρωται φωτός, οὐρανός τε καί γῆ καί τά καταχθόνια» (κανών τοῦ Πάσχα).

●  Ἡ Ἀνάστασις εἶναι Φῶς. Συμβολικά ἡ Ἐκκλησία ἀνάβει ἕνα κερί καί καλεῖ: «Δεῦτε λάβετε φῶς ἐκ τοῦ ἀνεσπέρου φωτός…». Φυσικά τό ἀνέσπερο φῶς δέν εἶναι ἡ λαμπάδα. Τό ἀνέσπερο φῶς εἶναι ὁ Χριστός, πού διεκήρυξε: «Ἐγώ εἰμι τό φῶς τοῦ κόσμου» (Ἰωάν. η´ 12).

● Ἡ Ἀνάστασις εἶναι ὁ πιό ἰσχυρός προβολέας, τοποθετημένος στήν πιό σκοτεινή πέτρα, στόν τάφο τοῦ θανάτου. «Τί ζητείτε;». Τί ψάχνετε, διαβάτες, στοῦ κόσμου τά σοκάκια νά βρῆτε τό φῶς; Τί ψάχνετε, ἄπιστοι, στοῦ κόσμου τά σκουλήκια νά βρῆτε πυγολαμπίδα παρηγοριάς; Νά ἕνας τάφος, ὅλος φῶς! «Ἠγέρθη, οὐκ ἔστιν ὧδε· ἴδε ὁ τόπος ὅπου ἔθηκαν αὐτόν» (Μάρκ. ιστ´ 6).

● Ἡ Ἀνάστασις εἶναι τό φῶς τῆς χαρᾶς. «Χαρᾶς τὰ πάντα πεπλήρωται, τῆς Ἀναστάσεως τὴν πεῖραν εἰληφότα».

●  Ἡ Ἀνάστασις εἶναι τό φῶς τῆς ἐλπίδας. Ἡ ἀναστάσιμη ἐλπίδα δέν ἀναφέρεται σέ κάποια ἀόριστη ἰδέα, ἀλλ’ εἶναι συνδεδεμένη μέ ἕνα Πρόσωπο, τόν Θεάνθρωπο Χριστό. Μέ τό φῶς αυτῆς τῆς χωρίς ὅρια ἐλπίδας προχωρεῖ ἡ Ἐκκλησία, ψάλλοντας τόν ἀναστάσιμο παιάνα: «Χριστὸς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτῳ θάνατον πατήσας …».

● Ἡ Ἀνάστασις εἶναι τό φῶς τῆς ἀγάπης καί τῆς εἰρήνης. Σ’ ἕνα σκοτεινό ἀπό τίς μικρότητες κόσμο, ἔχουμε Φῶς γεμάτο καθάριο ἔρωτα! Ναί, εἶναι ὁ πιό καθάριος ἔρωτας ἡ Ἀνάστασις. Ἔρωτας ζωής! Ἀγκαλιασμένοι μέ τή Ζωή προχωροῦν οἱ πιστοί τῆς Ἀναστάσεως!

● Πολλοί ρωτᾶνε: Ὀπισθοχωρεῖ ἤ προχωρεῖ ὁ Χριστιανισμός; Ἄν ὁ Χριστιανισμός εἶναι ἁπλῶς ἕνας πολιτισμός, μποροῦμε νά ποῦμε ὅτι ὑποχωρεῖ, ἀφοῦ ἄλλοι, κατ’ ὄνομα πολιτισμοί, φαίνεται νά κατακτοῦν τον κόσμο. Ἀλλ’ οἱ πολιτισμοί διαλύονται, ὅταν δέν ἔχουν ἐλατήρια νά τούς ἐμπνέουν. Τά κράτη διαλύονται, ὅταν δέν ἔχουν σκοπό ὕπαρξης, ὅταν ἰδανικό τους εἶναι ἡ ἀγορά καί ἡ ὑλική ἀνάπτυξις καί εὐμάρεια. Οἱ θεοί τῆς γῆς πεθαίνουν, γιατί δέν ἔχουν οὕτε μιά λαμπάδα ἀναμμένη. Καί ἡ λαμπάδα λέγεται Ἀνάστασις. Τό κεράκι τῆς ζωῆς δέν ἔχει τίς πιό πολλές φορές σχέσι μέ τή λαμπάδα τῆς Ἀναστάσεως. Γι’ αὐτό καί ὄταν πλησιάση νά σβήση, καί οἱ πιό πλούσιοι καί οἱ πιό τρανοί τρέμουν. Ἀντίθετα, ὅποιος διατηρεῖ ἄσβεστη τήν πίστι στήν Ἀνάστασι, αὐτός εἶναι βέβαιος, ὅτι ὁ Χριστιανισμός δέν ὀπισθοδρομεῖ, ἀλλά προχωρεῖ καί σπεύδει γιά να βγῆ ἀπό τό τοῦνελ τοῦ παρόντος, στό ξέφωτο τῆς Ἀναστάσεως καί τῆς αἰώνιας ζωῆς!

● Ἄς θυμηθοῦμε ἕνα παράδειγμα:

● Προχωρεῖ ἤ δέν προχωρεῖ μέσα στή σκοτεινή, ὑπόγεια στοά, ὁ λεγόμενος μετροπόντικας; Δέν τόν βλέπουμε. Προβολέας ἰσχυρός πάει μπροστά. Καί ξαφνικά, βγαίνει σ’ ἕνα ἄλλο τοπίο!

Προχωρεῖ τό μετρό καί τῆς δικῆς μας ζωῆς. Ὀ Χριστός, ὁ μηχανοδηγός τῆς Ἀναστάσεως, τελείωσε τό ἔργο Του! Βγῆκε σέ ἄλλο τόπο, σέ ἄλλο χῶρο, σέ ἄλλη ζωή, σέ ἄλλη πραγματικότητα! Ὅλη ἡ ζωή μας εἶναι μέσα στό μετρό τῆς Ἀναστάσεως! Μᾶς πάει σέ διάφορες στάσεις, ἐμπειρίες πίστεως καί ἀλήθειας. Μᾶς πάει σέ στάσεις καί ἐπαναστάσεις στή ζωή! Και κάποια στιγμή ἀκοῦς: «Τερματικός σταθμός! Παρακαλῶ ἀποβιβασθῆτε!». Ὅσοι πιστοί, ἀποβιβάζονται. Μόνο πού αὐτό πού καλοῦμε τέρμα, δέν εἶναι τέρμα! Εἶναι ἀρχή! Τῆς αἰωνίου ἀπαρχή. Αὐτό πού ζοῦμε ἐκείνη τή στιγμή, δέν εἶναι «βασίλεμα· γλυκοχάραμα αὐγῆς εἶναι πέρα! Καί ἀντί νἄρθη μιά νύχτ’ ἀξημέρωτη, ξημερώνει μιά ἀβράδυαστη μέρα»!

● Φῶς ὑπάρχει καί μέσα στό μετρό, καί μέσα στό βαγόνι! Μά στό τέρμα, τί εἶναι αὐτό; Φῶς πού ἀστράπτει,.Φῶς πού ἀκτινοβολεῖ! Φῶς πού καταυγάζει! Φῶς ἀγγελικό! Φῶς θεϊκό! Φῶς πρός τό ἄπειρο! Φῶς οὐράνιας ἀθανασίας, πού μεταλαμπαδεύεται ἀπό τό φῶς τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ.

● Ὁ πιστός, λουσμένος στό Φῶς, ἐξίσταται:

—Ποιός μέ ἔφερε ἐδῶ;

●Ἡ Ἀνάστασις! Ὅλα τά κεριά θά σβήσουν. Ὅλα τά φῶτα θά χαμηλώσουν.Ὅλες οἱκαρδιές θα τρεμοσβήνουν. Τό ἀληθινό Φῶς εἶναι ἡ Ἀνάστασις.

● Προχωρεῖ μιά ὁ Χριστιανισμός,ὄχι τῆς θρησκευτικῆς δεισιδαιμονίας, ἀλλ’ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἀναστάσεως! ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!