ΠΡΟΠΟΣΙΣ Τῆς Α.Θ. Παναγιότητος Εἰς τό πρός τιμήν Αὐτῆς παρατεθέν γεῦμα ὑπό τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος

ΠΡΟΠΟΣΙΣ

Τῆς Α.Θ. Παναγιότητος

Εἰς τό πρός τιμήν Αὐτῆς παρατεθέν γεῦμα ὑπό τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος

(Ἀθῆναι 24-5-2019)

Μακαριώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος καί παλαιέ τῶν ἡμερῶν ἐν ταῖς Αὐλαῖς τῆς Μητρός Ἐκκλησίας κύριε Ἱερώνυμε,

Ἱερώτατοι καί Θεοφιλέστατοι ἀδελφοί Ἱεράρχαι,

Ἐκλεκτοί συνδαιτυμόνες,

Χριστός Ἀνέστη!

Ἡ Ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία,  ὄχι μόνον κατά τήν Πασχάλιον περίοδον, τήν ὁποίαν εὐφροσύνως διερχόμεθα, ἀλλά καθ᾽ ὄλον τό ἔτος, μᾶς διδάσκει τήν συνάντησιν καί τήν συμπόρευσιν μετά τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου. Ὅλη ἡ ἐκκλησιαστική ζωή ἀγγέλλει τό «φαιδρόν τῆς Ἀναστάσεως κήρυγμα». Ὡς λέγει γλαφυρῶς καί ποιητικῶς ὁ μακαριστός πνευματικός ἡμῶν πατήρ, Μητροπολίτης Χαλκηδόνος Μελίτων, «Ἀνάστασις, τό θεμέλιον καί ἡ ἀφετηρία τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἀνάστασις τό κήρυγμά της. Ἀνάστασις, ἡ δύναμις, ἡ ἐλπίς καί ἡ παραμυθία. Ἀνάστασις, ἡ άδιάλειπτος προσδοκία της. Ἀναστάσεως μυσταγωγία ἡ ὅλη ζωή της. Καί Ἀρχηγός της και Κύριός της καί τελειωτής, ὁ Ἀναστάς Ἰησοῦς, ὁ  ὤν μετ᾽ αὐτῆς πάσας τάς ἡμέρας τῆς ζωῆς αὐτῆς.»

Διό καί κατά τήν περίοδον ταύτην τοῦ «Τριωδίου τῶν Ρόδων» ἐθεωρήσαμεν ὡς ἀναστάσιμον εὐλογίαν τήν πρόσκλησιν τῆς Ὑμετέρας σεβασμίας Μακαριότητος εἰς τήν ἕδραν Αὐτῆς, κατανοοῦντες βαθέως καί εἰλικρινῶς ὅτι ὁ ἀδελφός Ἱερώνυμος, τόν ὁποῖον, ἤδη ἀπό τῶν ἐτῶν τῆς τετιμημένης διακονίας αὐτοῦ ὡς Μητροπολίτου Θηβῶν, εἴχομεν περιβάλει μετ᾽ εἰλικρινοῦς ἀγάπης καί στοργῆς, ἀπολαμβάνοντες ἐν ταυτῷ καί τήν ἰδικήν του τιμήν καί ἀφοσίωσιν, καί τά νῦν ὁ Μακαριώτατος ἐν Χριστῷ ἀδελφός, εἶναι ὁ ἴδιος καί ὁ αὐτός, ὅσον ἀφορᾷ εἰς τήν ἀγάπην αὐτοῦ πρός τήν ἄρχουσαν καί πάσχουσαν Ἐκκλησίαν τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Εἶμεθα ὑπηρέται τοῦ πανοικτίρμονος Θεοῦ, οἵτινες τιθέμεθα τήν πίστιν καί τό Γένος ἡμῶν ὑπεράνω προσωπικῶν συμφερόντων καί ἀντιλήψεων. Διακονοῦντες δέ τήν Ἁγίαν τοῦ Χριστοῦ Μεγάλην Ἐκκλησίαν, γνωρίζομεν ἄπαντες ὅτι διακονοῦμεν τά ζώπυρα, τά ἅγια τῶν Ἁγίων τῆς Ρωμηοσύνης, τῆς ἀεί σταυροαναστασίμου, τῆς μαρτυρικῆς καί δοξολογικῆς.

Ἤλθομεν, ἅγιε Ἀδελφέ, ἀνταποκρινόμενοι ἀμέσως εἰς τήν πρόφρονα πρόσκλησίν Σας, διά νά δηλώσωμεν πρός τόν πολυφίλητον Ἑλληνικόν λαόν, καί ἐπ᾽ εὐκαιρίᾳ εἰς ἅπαντα τόν ἑλληνόφωνον κόσμον, ὅτι τό Φανάριον ἦτο, εἶναι καί θά εἶναι τό ἱστορικόν κέντρον τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν πίστεως καί τοῦ εὐσεβοῦς ἡμῶν Γένους, ὅτι εἶναι ἡ καρδία, ἡ στοργή, ἡ μητρική ἀγκάλη, μέσα εἰς τήν ὁποίαν  ἀνεγεννήθη καί ἐτράφη πνευματικῶς ὁ λαός μας. Ἐν Φαναρίῳ ἠχεῖ ἡ φωνή τῆς ψυχῆς μας, ἐκεῖ ἀκούεται ὁ ἀλάλητος στεναγμός, ἐκεῖ σώζονται τά ὅνειρα καί τά μεγαλεῖα τῶν Πατέρων μας.

Μέ τοιαύτας ἐγκαρδίους καί φιλαδέλφους σκέψεις, Μακαριώτατε, ἀπευθύνομεν μήνυμα ἐλπίδος, χαρᾶς καί ἑνότητος πρός τόν ἐνταῦθα εὐλογημένον λαόν τοῦ Θεοῦ. Παρά τά κατά καιρούς ἐξωτερικά συμβάντα, τά ὁποῖα ἀσφαλῶς αἰτιολογοῦνται ἀπό τάς ἱστορικάς περιστάσεις καί συγκυρίας, ἡ Μήτηρ Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως μετά τῆς πολυτίμου Θυγατρός καί ἀδελφῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἔχουν κοινήν καί βεβαίαν συμπόρευσιν. Αἱ δυσχέρειαι, οἱ πειρασμοί, αἱ θλίψεις ἑνός ἑκάστου ἐξ ἡμῶν ἀνήκουν εἰς τό ταμιεῖον καί τό κελλίον μας. Γνωρίζομεν καί γνωρίζετε καλῶς, Μακαριώτατε καί φίλτατε ἀδελφέ, ὅτι δι᾽ ἅπαντας ἔχομεν μόνον λόγον ἐπιστηριγμοῦ, λόγον ἀγάπης, αἰσιοδοξίας, λόγον εἰρηνικόν καί ἀναστάσιμον. Τό θεοτήρητον ἡμέτερον Γένος κατά καιρούς διῆλθε διά συμπληγάδων, διῆλθε διά πυρός καί ὑδατος καί ἐξῆλθεν εἰς ἀναψυχήν διά τῆς ἑνότητος καί τῆς φιλαδελφίας. Τό αὐτό πνεῦμα ἐνστερνιζόμενοι καί ἡμεῖς, συνεχίζομεν νά μένωμεν ἀστασιάστως πιστοί εἰς τόν Χριστόν καί εἰς τήν Ἐκκλησίαν Του, προσβλέποντες μόνον εἰς τά ἱερά συμφέροντα τῆς Ἐκκλησίας ἡμῶν καί τοῦ εὐσεβοῦς ἡμῶν Γένους, ἐν ἑνί φρονήματι καί ἐν οὐσιαστικῇ ἑνώσει. Οὕτως ἀφθαρτίζονται αἱ συνθῆκαι τῆς καθ᾽ ἡμέραν ζωῆς, καί θάλλει ἡ «οὐ καταισχύνουσα» ἐλπίς ζωῆς αἰωνίου.

Διό καί ἐγείροντες τό κύπελλον ὑπέρ τῆς ἑνότητος καί τῆς εὐσταθείας τῶν Ἁγίων τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησιῶν, ὑπέρ τῶν ἀγαθῶν σχέσεων τῆς Μητρός Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας μετά τῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, εὐχαριστοῦμεν καί αὗθις τήν Ὑμετέραν Μακαριότητα, ὁμοῦ μετά τῶν τιμίων συνεργῶν Αὐτῆς ἐν Κυρίῳ, τῶν ἁγίων συνοδικῶν παρέδρων καί τῶν λοιπῶν ἀδελφῶν, διά τήν φιλόφρονα δοχήν καί φιλοξενίαν, καί εὐχόμεθα ἡ Ἀναστάσιμος χαρά καί εὐλογία νά εἶναι κτῆμα ἐσαεί τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν τοῦ κόσμου παντός, καί ὅλων τῶν εὐσεβῶν Ἑλλήνων, ὡς καί ἀνεξάντλητος πηγή ἀλληλεγγύης, βάσις ἄσειστος συναλληλίας καί συνεργασίας, καί πρότυπον σχέσεως καί κοινωνίας διά τάς λοιπάς κατά τόπους Ἐκκλησίας, πρός δόξαν τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ, τοῦ δαψιλεύοντος τῷ Γένει ἡμῶν τά σωτηριώδη Αὐτοῦ δωρήματα.

Πολλά τά ἔτη Σας.