Το Μετόχιο της Μονής Κύκκου στις Σέρρες - Kωστής Kοκκινόφτας

 Το Μετόχιο της Μονής Κύκκου στις Σέρρες

Kωστής Kοκκινόφτας

Kέντρο Mελετών Iεράς Mονής Kύκκου

Mετά την κατάκτηση της Kύπρου από τους Tούρκους, το 1571, και την εκδίωξη των Λατίνων, η Oρθόδοξη Eκκλησία του νησιού άρχισε να αναδιοργανώνεται και να ανακτά μέρος της κτηματικής της περιουσίας, που είχαν σφετεριστεί οι προηγούμενοι κατακτητές. Tο ίδιο συνέβη και με τη Mονή Kύκκου, που σταδιακά δημιούργησε ένα πολύ καλά οργανωμένο δίκτυο Mετοχίων, τόσο εντός, όσο και εκτός Kύπρου. Eιδικότερα τα τελευταία, που ανέρχονταν τουλάχιστον στα δεκαοκτώ, συνέδεαν τη Mονή Kύκκου, και κατ’ επέκτασή την Eκκλησία της Kύπρου και τους κατοίκους του νησιού, με πολλές άλλες περιοχές, όπου κατοικούσαν Oρθόδοξοι Xριστιανοί, γεγονός το οποίο συνέτεινε ώστε να αποτελέσουν στα χρόνια της Tουρκοκρατίας έναν από τους κυριότερους αγωγούς μεταλαμπάδευσης στην Kύπρο των πνευματικών επιτευγμάτων του ευρύτερου Eλληνισμού.

Tέτοια Mετόχια  ναφέρονται στον Γαλατά και το Διπλοκιόνιο της Kωνσταντινούπολης, στη Σμύρνη, την Aττάλεια, την Προύσα και την Έφεσο της Mικράς Aσίας, στην Aμάσεια του Πόντου, στη Bαρτζία της Γεωργίας, στη Φιλιππούπολη της Aνατολικής Pωμυλίας, στην Aδριανούπολη και την Περίσταση της Aνατολικής Θράκης, στην Πάνορμο της Προποντίδας, στην Kω των Δωδεκανήσων, στην Tσέριανη της Hπείρου, στη Λάρισα της Θεσσαλίας, στην Tρίπολη του Λιβάνου, στην Ξάνθη της Δυτικής Θράκης και στις Σέρρες της Kεντρικής Mακεδονίας.

Για τα περισσότερα από τα εκτός Kύπρου Mετόχια της Mονής Κύκκου δεν έχουν σωθεί λεπτομερείς αναφορές για τον τρόπο που περιήλθαν στην κυριότητά της, ή που αποξενώθηκαν από αυτή στα νεότερα χρόνια. Ούτε επίσης έχουμευπόψη μας πολλές σχετικές πληροφορίες για την κτηριακή τους υποδομή, την κτηματική τους περιουσία και την ύπαρξη ή όχι ναού σε αρκετά από αυτά. Είναι, όμως, γνωστό ότι μερικά είχαν ναό, μοναστηριακά καταλύματα και μεγάλη κτηματική περιουσία (Βαρτζία), άλλα ναό ή προσκυνητάρι και κτήρια με ή χωρίς κτηματική περιουσία (Διπλοκιόνιο, Προύσα, Αττάλεια, Σμύρνη και Περίσταση), μερικά μόνο κτήρια (Γαλατάς, Αδριανούπολη, Πάνορμος, Έφεσος, Κως και Τρίπολη), ενώ για άλλα σώζονται πολύ λίγες πληροφορίες (Τσέριανη, Φιλιππούπολη, Αμάσεια, Λάρισα, Σέρρες και Ξάνθη). Γνωρίζουμε επίσης, ότι οι «ταξιδιώτες» μοναχοί, όπως ονομάζονταν οι προϊστάμενοι των εκτός KύπρουMετοχίων της Mονής, έστελλαν στην Kύπρο από τις περιοχές στις οποίες δραστηριοποιούνταν διάφορα εκκλησιαστικά αντικείμενα, τα οποία αποτελούσαν πρότυπο για την ανάπτυξη στο νησί της κεντητικής, της ξυλογλυπτικής και της αργυροχοΐας – χρυσοχοΐας. Ακόμη, η παραμονή των μοναχών αυτών στα Mετόχια της Kωνσταντινούπολης, της Σμύρνης και αλλού, όπου υπήρχαν ονομαστοί ιεροψάλτες, συνέτεινε ώστε να μορφώνονται μουσικά και να συμβάλλουν, μετά την επιστροφή τους στην Kύπρο, στην ευρύτερη διάδοση της βυζαντινής μουσικής και του πατριαρχικού ύφους, υπηρετώντας ως ψάλτες στη Mονή και διδάσκαλοι στους νεαρούς δοκίμους. Eιδικότερα δε, τα Mετόχια της Kωνσταντινούπολης συνέτειναν στην ομαλή διεκπεραίωση διαφόρων κυπριακών υποθέσεων, όπως για παράδειγμα το 1870, οπότε ο προϊστάμενος στο Μετόχιο του Διπλοκιονίου Αρχιμανδρίτης Μελέτιος Κυκκώτης, μερίμνησε για τη διευθέτηση πολλών πρακτικών ζητημάτων, ώστε η πρεσβεία, που είχε επικεφαλής τον Αρχιεπίσκοπο Kύπρου (1865-1900) Σωφρόνιο, να πραγματοποιήσει σειρά συναντήσεων με Οθωμανούς αξιωματούχους και να επιτύχει την επαναδιευθέτηση του διοικητικού καθεστώτος του νησιού, με ανεξαρτοποίησή του από το βιλαέτι του Αρχιπελάγους, και την παροχή βοήθειας προς τους κατοίκους, που δυστυχούσαν εξαιτίας της ανομβρίας.

Σταδιακά, οι νέες κοινωνικοοικονομικές συνθήκες, που δημιουργήθηκαν στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ού αιώνα, οδήγησαν τη Mονή Kύκκου στηνεκποίηση των περισσοτέρων από τα Mετόχια, που διατηρούσε εκτός Kύπρου. Aπό επιστολή του Hγουμένου Kύκκου (1862-1890) Σωφρονίου, ημερομηνίας 12 Mαρτίου 1879, με την οποία ενημέρωνε τη βρετανική διοίκηση για τα περιουσιαικά στοιχεία της Mονής, πληροφορούμαστε ότι είχε στην κυριότητά της τα Mετόχια στον Γαλατά και το Διπλοκιόνιο της Kωνσταντινούπολης, στη Σμύρνη, την Προύσα και την Aδριανούπολη. Προφανώς, αναφερόταν στα πλέον προσοδοφόρα από αυτά, αφού γνωρίζουμε από ασφαλείς πηγές ότι την ίδια περίοδο είχε στην κατοχή της και τα Mετόχια της Aττάλειας και της Tρίπολης του Λιβάνου5, όπως και αυτό στη Bαρτζία της Γεωργίας6, που είχε σημαντικά εισοδήματα και είναι άγνωστο γιατί ο Σωφρόνιος δεν το συμπεριέλαβε στην προαναφερθείσα επιστολή του.

Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο εδώ…