Η ΑΓΑΠΗ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΕΧΘΡΟΥΣ - ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ ΜΕΛΕΤΙΟΥ

Η ΑΓΑΠΗ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΕΧΘΡΟΥΣ

(Λουκ. 6, 31- 36)

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ ΜΕΛΕΤΙΟΥ

(Διασκευή ομιλίας στον Αμμότοπο, στις 2/10/1994)

Μένουμε στην αρετή του υποκόσμου;

Ακούσαμε στο Ευαγγέλιο τον Κύριό μας Ιησού Χριστό να μας λέγει:

«Όταν αγαπάτε μόνο εκείνους που σας αγαπούν τι το σπουδαίο κάνετε;» Μπορείτε να παρουσιάσετε αυτό το έργο σας, αυτή την διάθεσή σας στον Θεό, για να του ζητήσετε αμοιβή; Μήπως δεν το κάνουν αυτό και όλοι οι αμαρτωλοί άνθρωποι; Οι άνθρωποι του υποκόσμου, οι σωματέμποροι, οι ληστές, οι λωποδύτες;

Θέλετε να είστε αληθινοί δούλοι του Θεού;

Να δανείζετε εκείνους που άμα τους δώσετε, υπάρχει κίνδυνος να τα χάσετε, γιατί δεν έχουν. Να βοηθάτε εκείνους που δεν θα σας το ανταποδώσουν. Και να αγαπάτε, όχι μόνο τους ανθρώπους που δεν υπάρχει πιθανότητα να σας κάμουν κακό, αλλά και εκείνους για τους οποίους είστε σίγουροι ότι είναι εχθροί σας.

Αν θέλετε να είστε καλοί, ενώπιον του Θεού, να αγαπάτε, να πιέζετε τον εαυτό σας να αγαπάτε, εκείνους που σας χτυπάνε στα νεύρα. Εκείνους που όταν τους βλέπετε, σας αναταράζουν. Εκείνους που τους θεωρείτε ύποπτους και επικίνδυνους για την ζωή σας. Αν το κάνετε θα έχετε επιτύχει ένα μεγάλο πράγμα. Θα είσαστε όμοιοι με τον Πατέρα σας τον Επουράνιο. Που ανατέλλει τον ήλιο και για τους καλούς και για τους κακούς. Και βρέχει και για τους δικαίους και για τους αδίκους.

Άμα προσπαθείτε να έχετε αγάπη προς όλους τους ανθρώπους τότε θα γίνετε τέλειοι, γιατί θα μοιάζετε με τον Θεό. Και ο μισθός σας θα είναι μεγάλος «εν τοις ουρανοίς», δηλαδή στον παράδεισο. Αυτό που τώρα αποκτήσατε, να είσαστε όμοιοι με τον Θεό στην καλωσύνη, θα γίνει αφορμή μεγάλης δόξης και μεγάλου μισθού.

Αυτά τα λόγια ας προσπαθήσουμε να τα εξηγήσουμε με ορισμένα παραδείγματα. Γιατί είναι «το Ευαγγέλιο» του Σωτήρος μας Ιησού Χριστού, ο οποίος έλεγε συνεχώς: «Αγαπάτε αλλήλους». Και όταν έλεγε «αλλήλους», δεν εννοούσε μόνο «τον γείτονα και τον φίλο σας». Αλλά όποιον άνθρωπο βρεθεί μπροστά σας, μέσα στην ζωή σας, να τον αγαπάτε. Έστω και αν είναι Σαμαρείτης, έστω και αν είναι εχθρός σας. Και να γίνεστε «πλησίον του». Να σπεύδετε να ανταποκριθείτε σε ο,τι χρειάζεται.

Μη τρέχουμε μακρυά για να δείξουμε αγάπη

Ας μην πάμε, όμως πολύ μακριά, στους εχθρούς μας. Ας ξεκινήσουμε πρώτα από τους εντελώς δικούς μας.

Έχουμε μερικές περιπτώσεις. Ένας νεαρός γνωρίζει μια κοπέλα. Την αγαπάει, την θεωρεί ότι θα γίνει η πηγή της μεγαλύτερής του ευτυχίας. Και η κοπέλα το ίδιο πιστεύει.

Παντρεύονται και κάνουν οικογένεια. Αλλά μετά από λίγο καιρό, επειδή ο ένας έχει τα νεύρα του, ο άλλος τον χαρακτήρα του και ξεφυτρώνουν ορισμένες παραξενιές, αρχίζει η γκρίνια. Και εκείνος που πριν από λίγο ήταν άγγελος του Θεού, πηγή ευτυχίας, τώρα αρχίζει να φαίνεται διάβολος. Και πιστεύει ο άλλος ότι ατύχησε και δυστύχησε. Και ότι έτσι θα χαραμιστεί η ζωή του.

Μα υπάρχει άνθρωπος που έχει τον ίδιο χαρακτήρα με άλλον; Υπάρχουν δυό άνθρωποι στον κόσμο ολόκληρο που έχουν την ίδια συμπεριφορά, που έχουν την ίδια στιγμή τα νεύρα τους; Που έχουν τις ίδιες τάσεις και τις ίδιες παραξενιές;

Άμα δεν μάθεις, αδελφέ μου, να αγαπάς εκείνον που σε χτυπάει στα νεύρα και άμα δεν ξεκινάς να αγαπάς το πρώτο και το κοντινότερο πρόσωπο που έχεις στον κόσμο αυτό και δεν αγωνιστείς να κατανοήσεις τις ιδιοτροπίες του, τις παραξενιές του, τις ατέλειές του, τα νεύρα του, πώς θα πεις ότι έχω αγάπη έστω ένα κουκουτσάκι;

Ας κάνουμε, λοιπόν, το πρώτο βήμα. Να κατανοούμε τους ανθρώπους, που έχουμε μέσα στο σπίτι μας. Την πεθερά μας, την μητέρα μας, τον πατέρα μας, τα παιδιά μας. Να ξέρουμε να ξεχωρίζουμε, πότε ενεργούμε, σαν πατέρας και σαν μητέρα, παιδαγωγικά για να διορθώσουμε τα παιδιά μας και πότε νευριάζουμε από τον κακό μας χαρακτήρα και από έλλειψη αγάπης. Όλη μας η ζωή πρέπει να είναι κυριαρχημένη από την αγάπη, πολύ περισσότερο μέσα στο σπίτι μας.

Μια κοπέλα είχε παντρευτεί ένα σπουδαίο νέο. Πέρασαν μερικά χρόνια κυριολεκτικά ευτυχισμένοι. Αλλά μετά ο άνθρωπος αυτός, νέος, λεβεντόπαιδο, έπεσε στο κρεβάτι κατάκοιτος. Ο κόσμος έλεγε, γι’ αυτήν: «Ταλαίπωρη, δυστυχισμένη. Χαραμίστηκε η ζωή της». Και ξέρετε τι της έλεγαν; Να φροντίσει να τον διώξει. Να πάρει διαζύγιο, γιατί είναι πολύ νέα ακόμα. Να παντρευτεί πάλι, για να κάνει την ζωή της. Εκείνη απάντησε τα εξής θαυμάσια λόγια:

«Αυτόν μου έδωσε ο Θεός. Όπως μου έδωσε ένα πατέρα και δεν μπορώ να κάνω εκλογή άλλου. Και όπως μου έδωσε μια μητέρα και δεν μπορώ να κάνω εκλογή άλλης μητέρας. Αυτήν έχω. Αυτή μου έδωσε ο Θεός. Έτσι και έναν άντρα μου έδωσε ο Θεός. Όσο ήταν υγιής, δούλευε, έφερνε τα αγαθά του, είχε την λεβεντιά του, ήταν καλός; Και τώρα που αρρώστησε είναι κακός; Μ’ αυτόν θα πεθάνω. Έκανε τον σταυρό της και έλεγε: «Τότε χαιρόμουν τα αγαθά του, τώρα θα χαρεί εκείνος την καλωσύνη μου και την αγάπη μου».

Και στεκόταν από το πρωί μέχρι το βράδυ από πάνω του, εκτός από ώρες που ήταν δουλειές, για να τον βοηθεί και να τον παρηγορεί!

Θαυμαστό πράγμα. Θέλει κανείς να το ακούει και να το βλέπει. Δεν υποδουλώθηκε η γυναίκα αυτή στην εσωτερική τάση του ανθρώπου, που θέλει χαρά, γλέντι, χορό και τραγούδι για να νομίσει την ζωή του ευτυχισμένη. Αλλά τι είπε; «Η ζωή είναι καθήκον. Καθήκον αγάπης, καλωσύνης, στοργής!»

Πριν από χρόνια, στο Νοσοκομείο της πόλης μας ήταν κατάκοιτος χρόνια ολόκληρα ένας νεαρός. Σε ηλικία 18 χρονών χτύπησε με το μηχανάκι του. Έσπασε τα πλευρά του όλα, έσπασε το κεφάλι του, χάλασε την σπονδυλική στήλη, έσπασε τα κόκκαλα των ποδιών του. Και βρέθηκε, ο νεαρός των 18 χρονών, πάνω σε ένα κρεβατάκι περίπου φυτό, μόνο που καταλάβαινε. Δεν μπορούσε να μιλήσει, δεν μπορούσε να κινήσει κανένα μέλος του σώματός του. Έτρωγε λιγάκι και συνεχώς κατέρρεε.

Για τέσσερα χρόνια όταν πήγαινα επίσκεψη σ’ αυτό το Νοσοκομείο, έβρισκα πάντα δίπλα του τον πατέρα του. Πιο πολύ συγκίνηση από την κατάσταση του παράλυτου νεαρού, μου προκαλούσε η καλωσύνη του πατέρα του, που μου έλεγε:

-Το παιδί μου όταν μένει μόνο παθαίνει κατάθλιψη, στενοχωρείται. Βλέπει την κατάστασή του και κλαίει. Όταν είμαι κοντά του χαμογελάει. Έρχομαι και κάθομαι κοντά του, όσο μπορώ περισσότερο, για να χαμογελάει. Θα πεθάνει, το ξέρω. Αλλά όσο γίνεται να έχει ευχαριστηθεί. Και να πεθάνει τουλάχιστον από μένα, ευχαριστημένο.

Αγάπη, αγάπη, για αγάπη πάσχει ο κόσμος. Μόνο η αγάπη τρέφει τις καρδιές, τις ψυχές, ικανοποιεί τον άνθρωπο ολόκληρο. Γιατί ο πατέρας όταν στεκόταν κοντά στο παιδί του, δεν θεωρούσε τον εαυτό του δυστυχισμένο. Αλλά αισθανόταν ανακούφιση και χαρά, που έκανε το παιδί του να χαμογελάει.

Χρειάζεται και καμιά πονηριά στην υπηρεσία της αγάπης

Τι θέλουμε να πούμε με αυτό; Έχετε προσέξει ένα μυστήριο που έχει κρύψει ο Δημιουργός μας μέσα μας; Κάνουμε ένα κακό, το οποιοδήποτε κακό, που έστω μας γεμίζει την τσέπη, ή μας κάνει να ευφραινόμαστε στην σάρκα μας ή και στην ψυχή μας, γιατί φερθήκαμε εγωιστικά και ταπεινώσαμε έναν άνθρωπο. Αλλά μετά αισθανόμαστε ένα παράξενο σφίξιμο. Και μένουμε κατσούφηδες. Το κακό η ψυχή μας δεν το θέλει και διαμαρτύρεται. Έστω και αν λέμε πως είμαστε άθεοι και έχουμε ρίξει τα ταμπού και δεν πιστεύουμε τίποτα.

Ο Απόστολος Παύλος γράφει: Προσέξατε. Ο Χριστός δεν φρόντισε να κάνει το γούστο Του όταν ήταν στην επίγεια ζωή Του. Δηλαδή, να αγαπάει μόνο εκείνους που τον αγαπούσαν. Αλλά τι έκανε; Υπέμενε για χάρη μας. Υπέμεινε βρισιές, ταπεινώσεις, εξευτελισμούς, Σταυρό και θάνατο! Υπέμεινε τα πάντα. Γιατί; Για να βάλλει μέσα στην ζωή μας το ιαματικό φάρμακο του ελέους της Διδασκαλίας Του, του παραδείγματός Του, και προπαντός του Σώματος και του Αίματός Του, που τα τρώμε και αποκτάμε την αιώνια Ζωή.

Και μας έλεγε: «Δεν έχουν ανάγκη οι γεροί από γιατρό, αλλά οι άρρωστοι». Βλέπεις τον αδελφό σου, την γυναίκα σου, το παιδί σου, τον άντρα σου, τον πατέρα σου, άρρωστο; Όσο πιο άρρωστος είναι, τόσο πιο πολύ έχει ανάγκη από την φροντίδα σου. Μα δεν θέλει το φάρμακο; Και εσύ θα τον αφήσεις να μην το πάρει; Ή θα μετέλθεις του κόσμου τις πονηρίες, για να τον καταφέρεις να πάρει το φάρμακο για το καλό του; Και θα αγρυπνήσεις δίπλα του. Και θα κοπιάσεις μαζί του. Άμα τον εγκαταλείψεις, γιατί δεν έχει όρεξη για φαγητό και θεραπεία, έχεις αγάπη; Ή λες μέσα σου: «δεν πάει να πεθάνει να ησυχάσω».

Βλέπεις πάλι τον αδελφό σου ψυχικά άρρωστο. Όσο πιο πολύ ψυχικά άρρωστο τον βλέπεις, τόσο πιο πολύ πρέπει να κοπιάζεις κοντά του. Με υπομονή, με καλωσύνη, με κατανόηση, με αγάπη. Χωρίς να παρεξηγείσαι, χωρίς να θλίβεσαι. Μετερχόμενος και μερικές πνευματικές πονηρίες, για να τον βοηθήσεις, να έρθει σε συναίσθηση του κακού που κάνει, να διορθωθεί, να γίνει καλύτερος χριστιανός.

Το πρώτο και το κύριο χρέος που έχουμε, είναι να βοηθάμε τον αδελφό μας, να αποκτήσει διάθεση να πάει κοντά στον Χριστό. Γιατί τα αμαρτήματά του και το λάθος που κάνει, δεν θα το καταλάβει ποτέ, χωρίς το φως του Χριστού.

Ας παρακαλέσουμε τον Κύριό μας, που μας δίδαξε την αγάπη να μας βοηθήσει να έχουμε διάθεση να δίνουμε αγάπη και καλωσύνη σε όλους τους ανθρώπους. Και προπαντός πνευματικά. Γιατί η αγάπη είναι εκείνη που ανακουφίζει όλο τον κόσμο. Αμήν.-

Πηγή: Ι. Μ. Προφ. Ηλιού