ΕΠΙ Τῌ ΥΠΟΔΟΧῌ ΤΗΣ Α.Θ.ΠΑΝΑΓΙΟΤΗΤΟΣ ΤΟΥ ΟΙΚ. ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ κ.κ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ ΔΙΑ ΤΟΝ ΕΟΡΤΑΣΜΟΝ ΔΙΑΚΟΣΙΩΝ ΕΤΩΝ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΚΑΘΟΛΙΚΟΥ Καθηγουμένου της Ιεράς Μονής Ξενοφωντος Αγίου Όρους, Γέροντος Αλεξίου

ΕΠΙ Τῌ ΥΠΟΔΟΧῌ

ΤΗΣ Α.Θ.ΠΑΝΑΓΙΟΤΗΤΟΣ ΤΟΥ ΟΙΚ. ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ κ.κ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ

ΔΙΑ ΤΟΝ ΕΟΡΤΑΣΜΟΝ ΔΙΑΚΟΣΙΩΝ ΕΤΩΝ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΚΑΘΟΛΙΚΟΥ

Καθηγουμένου της Ιεράς Μονής Ξενοφωντος Αγίου Όρους, Γέροντος Αλεξίου

Σάββατον 6/19 Ὀκτωβρίου 2019

Παναγιώτατεκαὶ Θειότατε Οἰκουμενικὲ Πατριάρχα κύριε κύριεΒαρθολομαῖε, Ἐπίσκοπετοῦ Ἁγιωνύμου Ὄρους τοῦ Ἄθωνος καὶ ἡμῖνπανσέβαστεΠάτερκαὶ  Δέσποτα.

«Ἐν φωνῇ ἀγαλλιάσεως καὶ ἐξομολογήσεως ἤχου ἑορτάζοντος» [1] ὑποδεχόμεθα ἐν τῷ ἱερῷ καὶ πανηγυρίζοντι νέῳ Καθο­λικῷ τοῦ Μεγαλομάρτυρος Ἁγίου Γεωργίου, τὴν Ὑμετέραν σεπτὴν Κο­ρυφὴν τῆς Ὀρθοδοξίας, τὸν Προκαθήμενον τῆς πρωτοθρόνου Ἐκκλη­σίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως μετὰ τῆς θεολέκτου συνοδείας Ὑμῶν.

Ἀποτελεῖ ὑψίστηεὐλογίακαὶ τιμή, ἅμαδὲ καὶ πρόξενοςβαθείαςσυγκινήσεωςκαὶ ψυχι­κῆςθυμηδίαςἡ ἔλευσιςτοῦ πολυφιλήτου Πατριάρχου ἡμῶνεἰςτὸν Ἱερὸν ἡμῶν Ἄθωνα, ἡ λαμπρὰ παρουσία τοῦ σεβασμίουπατρὸςεἰςτὴν ΜάνδραντῶνταπεινῶντέκνωνΤου. Φθάνετε ὡς φιλόστοργος Πατὴρ εἰς τὰ φιλοπάτορα τέκνα Ὑμῶν, ὅπως ἐκπληρώσητε ἱερὸν πόθον τῆς Ἀδελ­φότητος ἡμῶν, ἵνα προεξάρχητετῆςἱστορικῆς ἐπετείου τῆς συμπληρώσεως 200 ἐτῶν ἀπὸ τῆς ἀνεγέρσεως τοῦ νέου Καθολικοῦ τῆς Ἱερᾶς ἡμῶν Μονῆς.

Διὰ τοῦτο, δι᾿ ἅπαντας ἡμᾶς ἡ παροῦσα ἡμέρατυγχάνεικλητὴ καὶ ἁγία, λαμπρὰ καὶ πάντιμοςκαὶ αἰδέσιμος. Ἡ εὐγνωμοσύνη πάντων ἐγκάρδιος καὶ αἱ εὐχαριστίαι θερμόταται διὰ τὴν χαρὰν καὶ τὴν ὑψίστην τιμὴν τῆς Ὑμετέρας σεπτῆς παρα­στάσεως.Οὐκ ἔχομενπλουτισμὸνχαρᾶς ἀπολυμένων ἀγαθῶν, ἀλλὰ τὴν ἔκχυσιντῆς ἀτιμήτουὙμετέρας πατρῴαςφιλοτεκνίαςκαὶ στοργῆς ἀπολαμβάνομεν, καὶ τὴν ἔκφρασιν τῆς ταπεινῆς ἡμῶν ἀφοσιώσεως καὶ ἀγάπης καταθέτομεν.

Διό, αἶνονκαὶ ὕμνον πρὸς τὸν Πανάγαθον καὶ Παντεπίσκοπον Θεόν, καὶ πρὸςτὴν ὑπερτέρανπάσηςκτίσεωςΚυρίανΘεοτόκον τὴν Ὁδηγήτριαν ἀνα­πέμπομενδιὰ τὴν ἄπειρονΑὐτῶνφιλανθρωπίανκαὶ πρόνοιαν, καθότικαθορῶμεντὴνπροσκυνη­τὴνΠαναγιότητα Ὑμῶν, ἐπὶ τοῦ Ἀρχιερατικοῦ θρόνου τῆς ἱερᾶς Μετανοίας ἡμῶν, ὑγιαίνοντακαὶ ἐνδυνάμειΠνεύματος.

Ἀναπέ­μπομεν δέησιν εὐχαριστίας, ὅτι ἠξίωσεν ἡ­μᾶς ὅπως ὑποδεχθῶμεν καὶ αὖθις τὴν Ὑμετέραν σεπτὴν Κορυφήν, τὸ ἐγκαλλώπισματῆςθεοφρου­ρήτουΜεγάληςτοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας, εἰςτὸνπολιὸν Ἄθω­να, στοιχούμενος ὑπὸ σεβασμίων Ἱεραρχῶνκαὶ ἑτέρων ἀξιοτίμωνσυνοδοι­πόρων Ὑμῶν, ἵνατὴνποθουμένηνπαραμυθίανπαράσχητεκαὶ τὰςπατρικὰςκαὶ Πατριαρχικὰςεὐχὰςἐπιδαψιλεύσητε εἰς ἡμᾶς, τοὺςταπεινοὺςπολιστὰςτοῦ ΠεριβολίουΑὐτῆς.

Ἀγαθὴ συγκυρία τυγχάνει, τὰς ἡμέρας ταύτας, ὁ ἑορτασμὸς τοῦ χρυσοῦ Ἰωβηλαίου ἱερωσύνης τῆς Ὑμετέρας σεπτῆς Κορυφῆς, ὡς καὶ τῆς θεοπροβλήτου καὶ ἐπαξίας ἐκλογῆς Ὑμῶν εἰς τὸν Οἰκουμενικὸν Πατριαρχικὸν Θρόνον (πρὸ εἱκοσιοκταετίας), ἵνα ποιμαίνητε τῆς οἰκουμένης τὰ ὀρθόδοξα λογικὰ πρόβατα. Διὸ καὶ θεωροῦμεν ἡμᾶς παρὰ Θεοῦ εὐηργετημένους, ἔχοντες Ὑμᾶς ἐν μέσῳ ἡμῶν εὐλογοῦντα καὶ ἁγιάζοντα.

Εὐσεβῶς καὶ μετριοφρόνως, τὴν ὥραν ταύτην, ἐπιθυμοῦμεν ὅπως καταθέσωμεν, Παναγιώτατε, τὸν βαθύτατον θαυμασμὸν καὶ τὸν σεβασμὸν πρὸς τὸ τετιμημένον παρὰ Θεοῦ σεπτὸν πρόσωπον Ὑμῶν, διὰ τὴν ἐπιτελουμένην κλεινὴν Πατριαρχικὴν Ὑμῶν διακονίαν ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳ καὶ τῇ οἰκουμένῃ.

Παρακολουθοῦμεν εὐλαβῶς τὸν διὰ βίου καὶ ἐν αὐτοθυσίᾳ πολλῇ Πατριαρχικὸν καὶ ποιμαντικόν Σας δόλιχον, καὶ θαυμάζομεν τὴν ζέσιν τῆς πίστεως Ὑμῶν, τὸ ἀκαταπόνητον τοῦ φρονήματος, τὴν χαροποιὸν ἐλπίδα, τὴν προσκαρτερίαν ἐν τῇ προσευχῇ. «Τίς διηγήσεται», δυνάμεθα νὰ ἐπαναλάβωμεν ὡς ψάλλομεν εἰς τὸν ἔνδοξον Ἀπόστολον Παῦλον, «τὰς θλίψεις, τοὺς κόπους, τοὺς μόχθους, τὰς ἀγρυπνίας, τὰς κακοπαθείας…» τῆς Ὑμετέρας Παναγιότητος ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ τῶν ἁπανταχοῦ πιστῶν.Διόπερ, δοξάζομεν καὶ μεγαλύνομεν τὸ ὄνομα Κυρίου, ὅστις ἐχαρίσατο τῇ Ἐκκλησίᾳ, τοιοῦτον Πατέρα καὶ Ποιμένα, φιλάγαθον, στοργικόν, πολύμοχθον, ὅστις «τοῖς πᾶσι γέγονε τὰ πάντα, ἵνα πάντως τινὰς σώσῃ»[2].

Εὐλαβῶς ἀναμιμνησκόμεθα, Παναγιώτατε, τὰς εὐφροσύνους ἡμέρας τῶν ἱστορικῶν ἑορτασμῶν τῆς χιλιετηρίδος τῆς Ἱερᾶς ἡμῶν Μονῆς, τελούσης ὑπὸ τὴν αἰγίδα τῆς Ὑμετέρας πεπνυμένης Παναγιότητος. Ἡ λαμπρὰ παρουσία Ὑμῶν κατὰ τὴν εὐδόκιμον ἐκείνην ἐπέτειον ἐνετυπώθη ἀνεξίτηλα εἰς τὰς μνήμας ἡμῶν καὶ ἐνεγράφη βαθυχαράκτως εἰς τὴν ἱστορίαν τῆς Ἱερᾶς ἡμῶν Μετανοίας καὶ τοῦ Ἁγιωνύμου Ὄρους.

Ἀλλὰ καὶ σήμερον, ἡ ἱερά, ἱστορικὴ ἐπέτειος τῶν 200 ἐτῶν ἀπὸ τῆς ἀνεγέρσεως τοῦ νέου Καθολικοῦ εἶναι μία λαμπρὰ ἀφορμὴ ἵνα μυσταγωγηθῶμεν χάριτι Θεοῦ εἰς τὸ μυστήριον τοῦ Ναοῦ, «εἰς εὐχαριστίαν Θεοῦ», ὡς ὁ μεγάλος Πατὴρ τῆς λειτουργικῆς Ἅγιος Συμεὼν Ἀρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης διακελεύει προτρέπων εἰς ἀνάμνησιν τῶν ἐγκαινίων ἑκάστου Ναοῦ· «καὶ εἰς ἀνακαινισμὸν χάριτος εἰς τὸν θεῖον Ναόν, καὶ εἰς μετάδοσιν μεγαλυτέραν καὶ συντήρησιν πρὸς ἡμᾶς τοῦ ἁγιασμοῦ».Καθότι «… ὁ Ναός, ἂν καὶ συντεθειμένος ἀπὸ ἄψυχον ὕλην, εἶναι ὅμως οἶκος τοῦ Θεοῦ, ἐπειδὴ ἁγιάζεται διὰ τῆς θείας Χάριτος καὶ μὲ τὰς ἱερατικὰς εὐχάς, καὶ εἶναι ἀφιερωμένος ἐπὶ τῆς γῆς εἰς τὸν Θεόν, καὶ πλουτεῖ νὰ ἔχῃ ἔνοικον αὐτὸν τὸν Θεόν καὶ τὴν δόξαν Του ἐν αὐτῷ, τὴν δύναμιν καὶ τὴν χάριν».

Ὅμως ἐν ταὐτῷ, τὸ Καθολικὸν εἶναι καὶ ὁ δικός μας οἶκος. Ὡςἀναφέρεικαὶ ὁ μακαριστὸς Γέροντας Αἰμιλιανός, εἰς τὰς κατηχήσεις του: «Δικό μας σπίτι εἶναι ὁ ναός. Καὶ αὐτὴ ἡ Σύναξις εἶναι ἡ πραγματικὴ οἰκογένειά μας… Αὐτὸ εἶναι τὸ μεγαλύτερο προνόμιο ποὺ μπορεῖ νὰ ἔχη ἕνας Χριστιανός. Ζῶμεν ἐδῶ τὴν χάριν τοῦ Θεοῦ. Ζῶμεν τὴν σωτηρίαν μας, τὰ ἀποτελέσματα τοῦ λυτρωτικοῦ ἔργου τοῦ μεγάλου Ἀρχιερέως Χριστοῦ»[3].

Ἐντὸς τοῦ Καθολικοῦ ἐδώσαμεντὰς Μοναχικὰς ὑποσχέσεις ἐνώπιον Θεοῦ καὶ τῆς Ἀδελφότητος καὶ ἐλάβομεν τὴν Μοναχικὴν καθιέρωσιν· ἐνταῦθα ἐδέχθημεν τὴν προσωπικὴν Πεντηκοστὴν καὶ τὴν ἁγίαν Ἱερωσύνην· ἐδῶ, «καταπέμπεται» καθ᾿ ἑκάστην τὸ Ἅγιον Πνεῦμα «ἐφ᾿ ἡμᾶς καὶ ἐπὶ τὰ προκείμενα Δῶρα» τῆς θείας Εὐχαριστίας. Ἡ θεία Λειτουργία, τὸ μέγα τοῦτο δεῖπνον, ἐν τῷ θείῳ Ναῷ ἐπιτελεῖται ὑπὸ τοῦ Θεοῦ Πατρὸς διὰ τῶν οἰκτιρμῶν τοῦ μονογενοῦς Υἱοῦ ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ, χάριν ἡμῶν. Τέλος, ἐν τῷ Ναῷ θὰ προπέμψωμεν τὸν κατὰ καιρὸν ἐκλιπότα ἀδελφόν, καὶ θὰ ἐμπιστευθῶμεν αὐτὸν εἰς τὴν ἀγάπην τοῦ Θεοῦ, εἰς τὴν Βασιλείαν Αὐτοῦ τὴν ἐπουράνιον.

Χάριτικαὶ οἰκονομίᾳ Θεοῦ, Παναγιώτατε, εὐτυχοῦμεννὰ βιῶμεν τὰ μυστήρια τοῦ μεγάλου Θεοῦ,ἐν τῷ μυστικῷ τούτῳ Ἀμπελῶνι, εἰς τὸ ἱερὸν τοῦτο Καθίδρυμα, ὑπὸ τῆς ἀειμακαρίστου καὶ παναμώμου Κυρίας Θεοτόκου τὴν μητρικὴν στοργήν, καὶ τοῦ πολυάθλου τροπαιοφόρου Μεγαλομάρτυρος Ἁγίου Γεωργίου τὴν πανίσχυρον προστασίαν, ὡςσκοπὸνἔχοντες: τὴνδιὰ βίουμετάνοιανκαὶ ἐκζήτησιντοῦ θείου ἐλέους, τὴν ἀκριβῆ τήρησιντῶν ἐντολῶντοῦ Κυρίου, τὴν ἀπόκτησιντῶνθεοειδῶν ἀρετῶν, καὶ τὴν ἀένναονπροσευχὴν ὑπὲρ ἑαυτῶνκαὶ παντὸςτοῦ κόσμου.

Τὸ ἱερὸν τοῦτο Μοναστήριον ὡς προπύργιον καὶ θεματοφύλαξ τῆς Ὀρθοδόξου Ἁγιορειτικῆς παραδόσεως καὶ ζωῆς, ὑπὸ τὴν ἄμαχον καὶ ἁγίαν Αὐτῶν σκέπην καὶ εὐλογίαν πορεύεται ἐπὶ χίλια καὶ πλέον ἔτη, ὡς καὶ ἅπας ὁ ἱερὸς Ἄθως, καὶ προάγεται, ἐπευλογούμενον καὶ ἀσφαλῶς ὁδηγούμενον ὑπὸ τῆς Ὑμετέρας σεπτῆς Κορυφῆς, εἰς τὴν ποθουμένην βασιλείαν τοῦ Θεοῦ.

Δεηθῆτε, Παναγιώτατε Πάτερ καὶ Δέσποτα, ὅπως Κύριος ὁ Θεὸς, εὐχαῖς καὶ ἱκεσίαις τοῦ πολυάθλου τοῦ Χριστοῦ Μεγαλομάρτυρος Ἁγίου Γεωργίου καὶ τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Ξενοφῶντος, χαρίζηται τῇ ἡμετέρᾳ ταπεινῇ Ἀδελφότητι τὸν θεῖον φωτισμὸν εἰς τὸ ποιεῖν «τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, τὸ ἀγαθὸν καὶ εὐάρεστον καὶ τέλειον», καὶ ὅπως, ἐν πάσῃ ὁμοφροσύνῃ, συνέσει καὶ ἀγάπῃ, ἀνύωμεν τὸν Μοναχικὸν δόλιχον, καὶ ἀξιωθῶμεν ἀπολαῦσαι ἃ ἡτοίμασε Κύριος τοῖς ἀγαπῶσι τὴν ἐπιφάνειαν Αὐτοῦ.

Ταπεινῶς, υἱϊκῶς καὶ ὁλοκαρδίως εὐχόμεθα, ὅπως ὁ «βασιλεὺς τῶν οὐρανῶν» καὶ ποιητὴς τῶν ἁπάντων Δεσπότης Χριστὸς παρέχῃ τῇ Ὑμετέρᾳ σεπτῇ Κορυφῇ δύναμιν ἀκαταίσχυντον, ἐλπίδα βεβαίαν καὶ πλησμονὴν σοφίας ἵνα καθοδηγῆτε ἡμᾶς τὰ ταπεινὰ Ὑμῶν τέκνα καὶ τὴν οἰκουμένην ἅπασαν εἰς τὴν ἀνέσπερον χαρὰν τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ!Εἰσέτι δὲ, χορηγῇ Ὑμῖν δαψιλῶς ὑγιείαν ἀδιάπτωτον καὶ Πατριαρχίαν εὐκλεῆ εἰς ἔτη πολλὰ καὶ εὐάρεστα τῷ Κυρίῳ!

Ὡς εὖ παρέστητε!

[1]Ψαλμ. μα΄ 5.

[2]Α΄ Κορ. θ΄ 22.

[3]Θ.Λατρεία, σ.203