“Άνθρωπός τις ην πλούσιος.....πτωχός τις ην Λάζαρος... - π. Γερασιμάγγελος Στανίτσας

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ Λουκά 

(Πλουσίου και του Λαζάρου)

“Άνθρωπός τις ην πλούσιος.....πτωχός τις ην Λάζαρος...

          Με πολλή αγωνία και φροντίδα εντείνουμε τις προσπάθειές μας για την απόκτηση υλικών αγαθών που θα μας εξασφαλίσουν άνεση στην καθημερινή μας ζωή. Συνήθως όμως στρέφουμε την προσοχή μας προς ένα ορισμένο τμήμα της ζωής μας: προς το μέλλον. Αγωνιζόμαστε, κοπιάζουμε καθημερινά για να σιγουρέψουμε το μέλλον μας.

          Οι νέοι έχουνε τα όνειρά τους πάντα γεμάτα από ένα ευτυχισμένο μέλλον.

          Οι ώριμοι φροντίζουν ο χρόνος που μένει μπροστά τους να είναι ξεκούραστος και ξέγνοιαστος.

          Και όσοι έχουν φθάσει στη δύση του βίου ονειρεύονται μακροημέρευση, μέσα σε μια γαλήνια ατμόσφαιρα.

          Για το μέλλον λοιπόν αγωνιζόμαστε καθημερινά. Εκεί στρέφονται οι προσπάθειές μας  για να εξασφαλίσουμε το μέλλον, σ’ αυτόν τον αγώνα μας ν’ αποκτήσουμε τη ζωή και την ευτυχία. Σ’ αυτό ακριβώς το πράγμα αναφέρεται η σημερινή παραβολή.

          Δύο άνθρωποι παρουσιάζονται από τον Κύριο στη γνωστή παραβολή: Ο πλούσιος και ο πτωχός. Δεν πρόκειται βέβαια για κοινωνικές διακρίσεις. Δεν πρόκειται για κανένα διαχωρισμό των ανθρώπων εκ μέρους του Θεού σε πλούσιους και πτωχούς. Αν προσέξουμε την παραβολή και την τοποθετήσουμε στο πλαίσια όλη της χριστιανικής σκέψεως, θα δούμε πως αυτό που διακρίνει αυτούς τους δύο ανθρώπους, δεν είναι ότι ο ένας είναι πλούσιος και ο άλλος φτωχός. Αλλά ότι ο ένας είναι ευσεβής και ο άλλος όχι. Ότι ο ένας έχει στηριγμένη τη ζωή του στον Θεό, ενώ ο άλλος στον εαυτό του.

          Πλούσιος, λοιπόν, σ’ αυτή την παραβολή δεν είναι κάποιος που έχει πολλά χρήματα μόνον, αλλά είναι και ένας από μας. Ένας απ’ όλους εμάς που αγωνιζόμαστε καθημερινά να στηρίξουμε τη ζωή μας, την ευτυχία μας και το μέλλον μας στις δικές μας και μόνον δυνάμεις.

          Και φτωχός είναι ο πιστός. Αυτός που μέσα σε κόπους  και κινδύνους και φτώχεια και βάσανα και αρρώστια έχει πάντα στηριγμένη την πίστη του και την ελπίδα του στον Θεό.

          Είναι αξιοσημείωτο πως ενώ ο πλούσιος δεν έχει όνομα, είναι ένας ανώνυμος, του φτωχού αναφέρεται και το όνομα του. Ένα όνομα συμβολικό και γεμάτο νόημα. Λέγεται Λάζαρος που θα πει: ο Θεός βοηθός. Και είναι χαρακτηριστικό πως ο Λάζαρος έχει μοναδικό στήριγμα και ελπίδα  και μοναδική προστασία και καταφυγή για το μέλλον τον Θεό. Ο Θεός βοηθός.

          Δύο άνθρωποι, λοιπόν, που ανήκουν σε δύο διαφορετικά στρατόπεδα. Ο πλούσιος που στηρίζεται στα υλικά αγαθά του και ο φτωχός που στηρίζεται στον Θεό.

          Αν φέρουμε αυτούς τους δύο ανθρώπους στην εποχή μας ,από το ένα μέρος του πλουσίου  είμαστε όλοι εμείς, όταν προσπαθούμε απελπισμένα να στηρίξουμε την ευτυχία του κόσμου μας πάνω στις δικές μας και μόνον δυνάμεις. Πιστεύουμε πως η επιστήμη μας, ο πλούτος μας, η κοινωνική μας θέση, η δύναμη του κράτους  μας, η ομορφιά της χώρας μας και όλα τα υλικά αγαθά, που με τον κόπο μας  η με ξένο κόπο, δίκαια η άδικα η μετά από τις προσπάθειές μας βρέθηκαν με το μέρος μας, πιστεύουμε πως αυτά τα αγαθά μπορούν να μας δώσουν στη ζωή ευτυχία, να κάνουν τον άνθρωπο κυρίαρχο και ευτυχισμένο στον κόσμο.

          Και από την άλλη μεριά η γραμμή του χριστιανισμού,μια γραμμή που είναι εντελώς αντίθετη απ’ αυτή που ακολουθούμε. Γιατί στηρίζουμε τη ζωή, την ευτυχία και την επιβίωση του ανθρώπου πάνω στη γη μονάχα στην ελπίδα προς τον Θεό.

          Ο φτωχός Λάζαρος δεν γυρεύει έναν άλλο κόσμο ξένο προς τον δικό μας. Απλώς έχει ανοιχτά τα μάτια και βλέπει. Και βλέπει αυτό που ακριβώς εμείς δεν βλέπουμε. Βλέπει πως μέσα από την επιστήμη,το θείο αυτό δώρο που δόθηκε στον άνθρωπο για να καλυτερέψει τη ζωή του, ξεπετιούνται συχνά καινούργιοι τρόποι για να πεθαίνουν οι άνθρωποι. Βλέπει πως τα υλικά αγαθά, αυτά που θα μπορούσαν να μας βοηθήσουν και ν’ αλλάξουμε τη ζωή μας, χρησιμοποιούνται από λίγους ή λίγες χώρες, ενώ οι πιο πολλοί πεθαίνουν της πείνας.

          Αυτά και άλλα παρόμοια βλέπει ο φτωχός Λάζαρος. Βλέπει πως πίσω απ’ τα ψεύτικα πράγματα που βλέπουμε, πίσω από τις αισθήσεις που μας απατούν, υπάρχει η αιώνια πραγματικότητα, μια πραγματικότητα θεία που κάνει τον πλούσιο φτωχό, τον επιστήμονα αμόρφωτο, τον αδύνατο δυνατό. Και αντίθετα, σηκώνει τον αγράμματο και τον κάνει απόστολο, τον αδύνατο ισχυρό. Αυτόν που κατά κόσμο τον βλέπουμε δυστυχισμένο, σ’ αυτόν ακριβώς χαρίζει την ζωή.

          Όχι γιατί ο Θεός έχει κάποια ιδιαίτερη έχθρα εναντίον των πλουσίων η των ισχυρών. Αλλά γιατί αυτές οι κατηγορίες των ανθρώπων ξεχνούν πολύ εύκολα τον Θεό, όταν στηρίζουν τη δύναμή τους και την ελπίδα τους στην επιστήμη  τους η σε ό, τι δήποτε άλλο.

          Ο χριστιανισμός έρχεται με το πρόσωπο του Λαζάρου να μας δείξει το σωστό δρόμο. Έναν δρόμο που ξεκινάει απ’ αυτή την πίστη στον Θεό, μια πίστη στέρεη και σίγουρη, μια πίστη που φαίνεται στην καθημερινή ζωή όχι μόνον σαν υπομονή, όπως στην περίπτωση του Λαζάρου, αλλά σαν εργασία, σαν αγάπη, σαν συμπαράσταση προς τους άλλους.

          Ο πιστός φαίνεται στην καθημερινή ζωή ίδιος με τους άλλους ανθρώπους, κι’ όμως διαφέρει. Διαφέρει γιατί η επιστήμη στα χέρια του είναι ένα αγαθό που το μεταχειρίζεται για να βοηθήσει τον συνάνθρωπό του. Η δύναμη στα χέρια του πιστού είναι κάτι που το διαθέτει αποκλειστικά για τους αδελφούς .

          Αυτή ακριβώς την αλήθεια θέλει να μας υπενθυμίσει η σημερινή ευαγγελική περικοπή.

          Πως με δυο λόγια:

          Όσοι αισθανόμαστε απελπισμένοι και απογοητευμένοι και σκεπτόμαστε πως ένα μέρος της ζωής μας πήγε χαμένο, είναι γιατί ακολουθήσαμε μέχρι σήμερα τον δρόμο που ακολούθησε ο πλούσιος και στηριχτήκαμε στις δικές μας δυνάμεις.

          Όμως ποτέ δεν είναι αργά. Από σήμερα κιόλας μπορούμε να διαλέξουμε ένα καινούργιο δρόμο. Τραχύ και δύσκολο. Είναι αλήθεια, αλλά δρόμο που οδηγεί σίγουρα στην ζωή, στην αληθινή ζωή που οδηγεί κοντά στον Θεό.

          Σε τέτοιες ώρες, λοιπόν, ας κάνουμε αυτές τις σκέψεις και ας διαλέξουμε.

          Ας διαλέξουμε όμως όσο είναι καιρός τον δρόμο μας.

          Πρωτ. Γερασιμάγγελος Στανίτσας