ΖΗΛΩΤΗΣ ΚΑΛΩΝ ΕΡΓΩΝ

ΖΗΛΩΤΗΣ ΚΑΛΩΝ ΕΡΓΩΝ

«Περισσοτέρως ζηλωτὴς ὑπάρχων τῶν πατρικῶν μου παραδόσεων».

 Μὲ ἐνθουσιασμὸ καὶ ζῆλο θεϊκὸ γράφει ὁ ἀπόστολος Παῦλος στοὺς Χριστιανοὺς τῆς Γαλατίας. Τοὺς πληροφορεῖ μὲ τὴν ἐπιστολή του ὅτι τὸ Εὐαγγέλιο ποὺ τοὺς κήρυξε δὲν ἐκφράζει σκέψεις ἀνθρώπων. Γιατὶ δὲν τὸ παρέλαβε ἀπὸ ἀνθρώπους, ἀλλὰ κατ’ εὐθείαν μὲ ἀποκαλύψεις ποὺ τοῦ ἔκαμε ὁ ἴδιος ὁ Χριστός. Πρὶν δεχθεῖ αὐτὲς τὶς ἀποκαλύψεις ἔμενε πιστὸς στὴ θρησκεία τῶν προγόνων του καὶ ἀκολουθοῦσε ὅσα δίδασκε ὁ Ἰουδαϊσμός. Τότε κατεδίωκε μὲ πολὺ φανατισμὸ καὶ σκληρότητα τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καὶ προσπαθοῦσε νὰ τὴν ἀφανίσει. Ὁ διώκτης Σαοὺλ εἶχε ζῆλο γιὰ τὶς πατροπαράδοτες παραδόσεις τῶν Ἑβραίων. Ἓνα ζῆλο «οὐ κατ’ ἐπίγνωσιν», ὅπως τὸν ὀνομάζει ἀλλοῦ. Καὶ μᾶς δίνει τὴν εὐκαιρία σήμερα, μὲ τὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα, νὰ μιλήσουμε γιὰ τὸ σπουδαῖο αὐτὸ θέμα καὶ γιὰ τὸν καλὸ «κατ’ ἐπίγνωσιν» ζῆλο. Δὲν ἀρκεῖ, δηλαδή, ὁ ζῆλος. Ζῆλος «πικρός», «οὐ κατ’ ἐπίγνωσιν» μπορεῖ νὰ δημιουργήσει διῶκτες. Ὁ ἅγιος καὶ «κατ’ ἐπίγνωσιν» δημιουργεῖ φλογεροὺς ἐργάτες τοῦ Εὐαγγελίου, ὅπως καὶ ὁ ἀπόστολος Παῦλος.

* * *

Ζῆλος «κατ’ ἐπίγνωσιν».

Ἀλλὰ τί σημαίνει ζῆλος; Ζῆλος εἶναι ἡ φλογερὴ καὶ ἀκατάπαυστη προσπάθεια τοῦ Χριστιανοῦ γιὰ τὴ δόξα τοῦ Θεοῦ καὶ τὴ σωτηρία τῶν ψυχῶν. Εἶναι ἡ φλόγα τῆς καρδιᾶς, ἡ πνοὴ τῆς Ἱεραποστολῆς, ὁ ἐνθουσιασμὸς τοῦ ἐργάτη τοῦ Εὐαγγελίου, ποὺ δὲν ὑπολογίζει κόπους, δυσκολίες, ξενύχτια καὶ θυσίες. Στρέφεται πάντοτε σ’ ὅ,τι εἶναι καλό, ὡραῖο καὶ θεάρεστο. Ἀποβλέπει σὲ κάτι τὸ ὑπερφυσικό, στὴ δόξα τοῦ Θεοῦ καὶ στὴ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ ἱερὸς Αὐγουστίνος γράφει «ἂν ἀγαπᾶς τὸν Θεό, προσπάθησε νὰ τραβήξεις κοντά Του ὅλες τὶς ψυχές. Καὶ ἐπειδὴ αὐτὸ δὲν θὰ τὸ κατορθώσεις, τράβηξε τουλάχιστον ὅσες ψυχὲς μπορεῖς μὲ τὰ λόγια σου, μὲ τὶς συμβουλές σου, μὲ τὴν πίστη σου, μὲ τὴν πραότητά σου καὶ τὴ γλυκύτητά σου». Αὐτὸς ὁ θεϊκὸς ζῆλος ὑπῆρχε μέσα στὶς ψυχὲς τῶν Ἀποστόλων. Αὐτὸς δυνάμωνε τὴν πίστη τῶν μαρτύρων. Αὐτὸς ἐνέπνεε τοὺς ὁσίους. Αὐτὸς καθοδηγοῦσε τοὺς ἁγίους καὶ θεοφόρους Πατέρες στοὺς ἀγῶνες τους γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία καὶ τὴ διαποίμανση τοῦ λογικοῦ ποιμνίου τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ θεϊκὸς αὐτὸς ζῆλος ἐκδηλώνεται ὡς ἀφοσίωση καὶ πιστότητα στὸ πρόσωπο τοῦ Κυρίου, στὴ θεότητά Του καὶ τὸ Εὐαγγέλιό Του. Ἐπίσης ἐκφράζεται ὡς ἀγωνιστικὸ φρόνημα καὶ ὡς ἐπιδίωξη τῶν καλῶν ἔργων καὶ τῆς Ἱεραποστολῆς γιὰ τοὺς ἀδελφούς μας μέχρις αὐτοθυσίας. Τέτοιο ζῆλο θεϊκὸ «κατ’ ἐπίγνωσιν» ἀπέκτησε ὁ ἀπόστολος Παῦλος, μετὰ τὸ ὅραμα τῆς Δαμασκοῦ.

* * *

Ζῆλος «πικρός».

Ἀλλὰ ὑπάρχει καὶ ὁ ψεύτικος ζῆλος ποὺ παρακινεῖ τοὺς ἀνθρώπους νὰ ἐργάζονται ὄχι τὴ δόξα τοῦ Θεοῦ καὶ τὸ καλὸ τοῦ πλησίον, ἀλλὰ γιὰ νὰ φανοῦν ἢ νὰ ἐπιδειχθοῦν. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος γράφει πρὸς τοὺς Ρωμαίους γιὰ τοὺς συμπατριῶτες του Ἑβραίους: «Μαρτυρῶ γὰρ αὐτοῖς ὅτι ζῆλον Θεοῦ ἔχουσιν, ἀλλ’ οὐ κατ’ ἐπίγνωσιν» (Ρωμ. ι΄ 2). Γνωρίζω πολὺ καλὰ καὶ δίνω μαρτυρία γι’ αὐτούς, ὅτι ἔχουν ζῆλο Θεοῦ, ἀλλ’ ὄχι μὲ φωτισμένη ψυχὴ ἀπὸ τὴ γνώση καὶ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ἦταν ἕνας ζῆλος ἄκριτος καὶ γεμᾶτος ἐγωισμό. Ὁ ἀδελφόθεος Ἰάκωβος ἀποκαλεῖ τὸν ζῆλο αὐτὸ «πικρὸν» (γ΄ 14). Γιατὶ ὁ ἀρρωστημένος αὐτὸς ζῆλος κάνει τὸν ἄνθρωπο νὰ λέει λόγια πικρά. Τὸν ὁδηγεῖ σὲ φατριασμοὺς καὶ ἀντιθέσεις. Τὸ πνεῦμα του εἶναι ἐριστικὸ καὶ ἀλλαζονικό. Ἀλλὰ ἂν ὑπάρχει ὁ «οὐ κατ’ ἐπίγνωσιν» ζῆλος, ποὺ πολλὲς φορὲς κάνει μεγάλο κακό, ὑπάρχει καὶ ὁ συνετὸς καὶ θεϊκὸς ζῆλος, ποὺ πάντοτε τονώνει, οἰκοδομεῖ, ἐνισχύει τοὺς Χριστιανοὺς στὰ καλὰ ἔργα. Αὐτὸς ὁ «κατ’ ἐπίγνωσιν» ζῆλος ταιριάζει σὲ κάθε ἀληθινὸ Χριστιανό.

Πηγή: Περιοδικο «ΖΩΗ»