«..Ο χρόνος μοιάζει με μία σφαίρα
που κυλά στον κατήφορο και δε σταματά. Ρέει ακατάπαυστα αποκαλύπτοντας ότι και
όσα σχετίζονται μαζί του είναι ρέοντα και όχι σταθερά. Σα να ταξιδεύει κανείς
με το τραίνο και βλέπει ν’ αποκαλύπτονται μπροστά του διαδοχικά υπέροχα τοπία,
τα οποία, όμως, δεν είναι σταθερά, εξαφανίζονται πριν καν τα συνειδητοποιήσει
αφήνοντας στη θέση τους άλλα που χάνονται, με τη σειρά τους, στο απύθμενο
δοχείο του χρόνου, που έχει τη μοναδική δυνατότητα να μετατρέπει αυτοστιγμεί το
παρόν σε παρελθόν...
...Ο χρόνος της παρούσης ζωής
είναι σταγόνα στον ωκεανό μπροστά στο ατελεύτητο της αιωνιότητας. Κι, όμως,
εμείς οι άνθρωποι αντιμετωπίζουμε το γεγονός εντελώς διαστρεβλωμένο.
Δεν
καταλαβαίνουμε ότι είμαστε «πάροικοι και παρεπίδημοι» στην γήινη πραγματικότητα,
είμαστε περαστικοί, ανέστιοι διαβάτες που πορεύονται προς την πραγματικότητα
της αιωνιότητας, γι’ αυτό και κάνουμε το παν για να χτίσουμε και να
δημιουργήσουμε σ’ αυτή τη ζωή με τα καλύτερα υλικά, ξοδεύουμε τις δυνάμεις μας
στα ευτελή και πεπερασμένα, αγνοώντας τις ανάγκες του έσω ανθρώπου που θα ζήσει
αιώνια όταν το φθαρτό του σαρκίο πεθάνει.
Δεν είμεθα πλασμένοι για τη λίγη
ζωή. Είμεθα πλασμένοι για την αιωνιότητα. Δεν είμεθα πλασμένοι για τη γη.
Είμεθα πλασμένοι για τον ουρανό...»
Άγιος Μέγας Βασίλειος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου