Πῶς νά ἀντιμετωπίσουμε τόν κορωνοϊό ὡς πρόσωπα, ὡς Ἑλληνικό Ἔθνος καί ὡς παγκόσμια κοινότητα;

 ΡΩΜΗΟΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΕΛΛΗΝΟΚΥΠΡΙΟΙ

Πῶς νά ἀντιμετωπίσουμε τόν κορωνοϊό ὡς πρόσωπα, ὡς Ἑλληνικό Ἔθνος καί ὡς παγκόσμια κοινότητα;

30 Μαρτίου 2020

Πολλά ἔχουν γραφεῖ γιά τόν θανατηφόρο ἰό, τόν κορωνοϊό, ἐπιστημονικά καί μή, πνευματικά, θεολογικά, πολιτικά καί ἐθνικά. Ἐμεῖς θά προσπαθήσουμε νά δοῦμε τό θέμα αὐτό θεολογικά, ὀρθόδοξα καί ρωμαίϊκα.

1. Μερικοί ρωτοῦν : «Γιατί ὁ Θεός, ἄν ὑπάρχει, μᾶς τιμωρεῖ μέ πολέμους, ἀρρώστειες, ἀνεργία, μῖσος, ἀπανθρωπιά καί τόσα ἄλλα κακά, πού μᾶς βρῆκαν παλαιότερα, καί τώρα μέ τόν θανατηφόρο κορωνοϊό; Γιατί μᾶς ἐκδικεῖται; Τί Τοῦ ἐκάμαμε; Γιατί δέν μᾶς βοηθάει στίς δύσκολες ὧρες, πού περνᾶμε»;

Ἀπάντηση : «Δέν εἶναι αἴτιος τῶν κακῶν-ἁμαρτιῶν ὁ Θεός», ἀλλά οἱ ἄνθρωποι καί οἱ δαίμονες. Διότι, αὐτοί κάνουν κακή χρήση τῆς ἐλευθερίας, τοῦ αὐτεξουσίου καί κακές ἐπιλογές στόν καθ’ἡμέραν βίο καί πολιτεία τους.

Ὁ ἅγιος Μέγας Βασίλειος, Ἀρχιεπίσκοπος Καισαρείας Καππαδοκίας, ἔγραψε περίπου τά ἑξῆς ὅσον ἀφορᾶ τό θέμα : «Ὅτι δέν εἶναι αἴτιος τῶν κακῶν-ἁμαρτιῶν ὁ Θεός». Στό σημεῖο αὐτό θά παραθέσουμε μέ δικά μας λόγια μιά περίληψη τῶν ὅσων ἔγραψε ὁ Μέγας Βασίλειος γιά τό θέμα αὐτό. Μπορεῖτε νά βρεῖτε τήν ὁμιλία αὐτή τοῦ Μεγάλου Βασιλείου στά «Ἅπαντα τοῦ Μεγάλου Βασιλείου», στή σειρά «Ἕλληνες Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας» (Ε.Π.Ε.), ἐκδόσεις «Γρηγόριος Παλαμᾶς», βιβλιοπωλεῖο «Τό Βυζάντιο» (Μερετάκης), Θεσσαλονίκη.

Ὁ Τριαδικός Θεός μας ἔχει ἕνα θέλημα, πού ἔχει ἡ θεϊκή φύση Του. Τό ἕνα θέλημα τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ μας ἐνεργεῖ μέ τρεῖς διαφορετικούς τρόπους, ἀνάλογα μέ τήν πνευματική κατάσταση, πού ἔχει νά ἀντιμετωπίσει : πρῶτον εἶναι τό κατ’εὐδοκίαν θέλημα τοῦ Θεοῦ˙ δεύτερον εἶναι τό κατά παραχώρησιν θέλημα τοῦ Θεοῦ, καί τρίτον εἶναι τό κατ’ἐγκατάλειψιν θέλημα τοῦ Θεοῦ.

  Πρῶτον, τό κατ’εὐδοκίαν θέλημα τοῦ Θεοῦ εἶναι τό τέλειο, τό ἄφθαστο μυστήριο θέλημα τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ δευτέρου Προσώπου τῆς Ἁγίας Τριάδος, τοῦ Θεοῦ Λόγου, ὥστε μετά ὁ ἄνθρωπος νά γίνει θεός κατά Χάριν καί νά ἐγκατασταθεῖ στά δεξιά τοῦ θρόνου τοῦ Θεοῦ Πατρός ἡ τέλεια ἀνθρώπινη φύση τοῦ ἐνσάρκου πλέον Θεοῦ Λόγου.

Δεύτερον, τό κατά παραχώρησιν θέλημα τοῦ Θεοῦ εἶναι, ὅταν ὁ Θεός παραχωρεῖ, δέχεται νά γίνει κάποιο κακό στούς ἀνθρώπους καί τήν Δημιουργία, χωρίς ὁ Ἴδιος νά τό θέλει οὐσιαστικά, χωρίς νά εὐαρεστεῖται, χωρίς νά χαίρεται, χωρίς νά τό προνοεῖ καί χωρίς νά εἶναι τό προεπινοούμενον τέλος (σκοπός, πού ὁ Θεός σκεφτόταν, πρίν τήν δημιουργία τοῦ ἀνθρώπου καί τῆς Δημιουργίας), λέγουν οἱ ἅγιοι θεολόγοι τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας Μάξιμος Ὁμολογητής καί Γρηγόριος Παλαμᾶς.

Χρησιμοποιεῖ, ὅμως, ὁ Θεός «τήν πονηρίαν τοῦ διαβόλου εἰς γυμνάσιον τῶν ἡμετέρων ψυχῶν». Τελικά γίνεται κάτι πιό μεγάλο καί ἅγιο, ἀφοῦ ὁ Θεός ἐξάγει κάτι καλύτερο ἀπ’ὅ,τι ἦταν προηγουμένως. Ἄρα, λοιπόν, καί ἀπό τά κακά, πού μᾶς ἦλθαν ἀπό τόν διάβολο καί τούς κακοπροαιρέτους ἀνθρώπους (ὄχι ὅλους τούς ἀνθρώπους, ὑπάρχουν καί καλοπροαίρετοι ἄνθρωποι), ὁ Θεός θά ἐξάγει κάτι πιό μεγάλο, πιό ἅγιο, πιό θεάρεστο, πιό καλό γιά ὅλο τό ἀνθρώπινο γένος.

Καί τρίτον, εἶναι τό κατ’ἐγκατάλειψιν θέλημα τοῦ Θεοῦ, πού σημαῖνει ὅτι ὁ Θεός, μετά τήν ἀνυπακοή τῶν Πρωτοπλάστων καί τήν ἐξορία τους ἀπό τόν Παράδεισο, ἔδωσε σ’αὐτούς καί στούς ὑπολοίπους ἀνθρώπους, πού γεννήθηκαν ἀπό τότε μέχρι σήμερα, χιλιάδες εὐκαιρίες νά μετανοήσουν γιά τά σφάλματα, τίς ἁμαρτίες, τίς ἀποτυχίες τους, πού ἔκαναν εἴτε ἐν γνώσει, εἴτε ἐν ἀγνοίᾳ, εἴτε μέ τόν νοῦ, εἴτε μέ τήν προαίρεση, εἴτε μέ τήν ἐπιθυμία, εἴτε μέ τόν θυμό, εἴτε προσωπικά, εἴτε συλλογικά, εἴτε ἐθνικά, εἴτε παγκόσμια, εἴτε κοινωνικά, εἴτε οἰκονομικά, εἴτε στρατιωτικά, εἴτε πολιτικά, εἴτε στήν ἱστορική διαδρομή τοῦ ἀνθρωπίνου γένους ἔγιναν ἀτασθαλίες ἐγωιστικές, αὐτοδικαιωμένες, αὐτοθεοποιήσεις καί αὐτοειδωλοποιήσεις.

Ἄν μέν οἱ ἄνθρωποι μετενόησαν καί μετανοοῦν καί σήμερα, ἐκμεταλλευόμενοι τίς εὐκαιρίες, πού ὁ Θεός ἔδωσε καί δίνει στόν καθένα μας γιά τίς ἁμαρτίες μας, τότε ὁ Θεός ἀλλάζει γνώμη καί θέλημα γιά μᾶς καί μᾶς δίδει εὐλογίες, χαρίσματα, τήν ἄκτιστη θεϊκή Χάρι Του καί ἕνα καλό θάνατο, ὅταν ἔλθει ἐκείνη ἡ ὧρα. Ἔτσι, εἰσερχόμαστε στήν πρόγευση τοῦ Παραδείσου καί ὄχι στήν πρόγευση τῆς κολάσεως (ὁ Θεός νά μᾶς λυτρώσει ἀπό αὐτήν)!

Ὅμως, ἄν δέν μετανοήσαμε καί δέν μετανοήσουμε εἰλικρινά γιά τά σφάλματα, τίς ἁμαρτίες, τίς ἀποτυχίες μας, παρ’ὅλες τίς πολλές εὐκαιρίες, πού μᾶς ἔδωσε καί δίδει πρός τοῦτο, τότε ὁ Θεός παίρνει τήν θεϊκή Χάρι Του (ἐγκαταλείπει) ἀπό πάνω μας καί ἀπό μέσα μας. Τότε, χωρίς νά ἔχουμε πλέον προστασία, δύναμη θεϊκή καί ἀγάπη πρός τόν Θεό καί τούς συνανθρώπους μας, ἔρχεται καί κατασκηνώνει μέσα μας καί γύρω μας καί πάνω μας ὁ διάβολος, εἴτε μόνος, εἴτε μέ πολλά δαιμόνια. Καί αὐτό γίνεται παιδαγωγικά, μέ ἀγάπη, χωρίς διάθεση ἐκδικήσεως ἐκ μέρους τοῦ Θεοῦ γιά τόν καθένα μας.

Ὑπάρχει καί ἡ περίπτωση ὁ Θεός νά χωρίσει τήν ψυχή ἀπό τό σῶμα μας καί νά τό κάνει αὐτό, γιά νά μήν κολασθοῦμε περισσότερο, ἀφοῦ ὁ Θεός γνωρίζει ὅλων μας τό παρελθόν, τό παρόν καί εὐτυχῶς καί τό μέλλον μας (πρίν γίνει ὁποιοδήποτε γεγονός, ὁ Θεός ξέρει τί θά γίνει παγκοσμίως, προσωπικῶς, ἐθνικῶς καί κοινωνικῶς). Μᾶς παίρνει τή ζωή, γιά νά μήν κολασθοῦμε πιό πολύ στήν ἄλλη ζωή : «Ὁ Θεός χωρίζει τήν ψυχή ἀπό τό σῶμα. Ἐπέρχεται ἔτσι ὁ θάνατος τήν καλύτερη στιγμή πνευματικά, πού θά ἔφθανε ὁ κάθε ἕνας ἄνθρωπος ξεχωριστά στήν ἐπίγεια ζωή του» (Ἁγίου Ἰωάννου Σιναΐτου, Κλίμακα, ἔκδοση Ἱερᾶς Μονῆς Παρακλήτου, Ὡρωπός Ἀττικῆς, 1978, Λόγος περί θανάτου).

2. «Ποιά πνευματικά καί πρακτικά μέτρα πρέπει νά λάβουμε στήν περίπτωση αὐτή»;

Ἀπάντηση : Τά μέτρα, πού πρέπει σάν ἀνθρώπινο γένος σήμερα νά πάρουμε, γιά νά μᾶς βοηθήσει ὁ Τριαδικός Θεός μας νά ἀπαλλαγοῦμε ἀπό τίς ἐπιδημίες (τῦφος, ἐλονοσία, φυματίωση, κορωνοϊός καί ἄλλες), ἀπό τούς πολέμους (στρατιωτικούς, προπαγανδιστικούς, ἐπιβολῆς ψευδῶν εἰδήσεων, οἰκονομικούς), ἀπό τόν ἐγωισμό μας, ἀπό τήν αὐτοθεοποίηση, αὐτοειδωλοποίηση, αὐτοδικαίωση, ἀπό τήν στεῖρα ἠθικολογία καί τήν κρυφή ὑποκρισία, εἶναι :

Πρῶτον : «Μετανοεῖτε˙ ἤγγικεν γάρ ἡ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν» (Θεάνθρωπος Ἰησοῦς Χριστός).

Δεύτερον : «Εἴτε τρῶτε, εἴτε πίνετε, εἴτε κάνετε κάτι, ὁ,τιδήποτε, ὅλα νά τά κάνετε πρός δόξαν Θεοῦ, καί ὄχι πρός δόξα δική σας, τῶν ἄλλων ἁμαρτωλῶν συνανθρώπων σας καί τοῦ διαβόλου» (Ἀπόστολος Παῦλος).

Τρίτον : Κάποτε ὁ π. Ἀντώνιος Καλογήρου καί ὁ κ. Πέτρος Πρωτοπαπᾶς, θεολόγοι καί ἐκπαιδευτικοί, Ρωμηοί Ὀρθόδοξοι Ἑλληνοκύπριοι), ρώτησαν τόν ἅγιο Παΐσιο Καππαδόκη Ἁγιορείτη, ἄν ἡ Κύπρος θά ἐλευθερωθεῖ κάποτε καί πότε θα ἐλευθερωθεῖ. Διότι, ἦταν σκλάβα καί εἶναι ἀκόμη στούς Τούρκους, στούς Ἀμερικανούς καί στούς Ἄγγλους. Ὁ ἅγιος Παΐσιος ἀπάντησε ὡς ἑξῆς : «Γιά νά ἐλευθερωθεῖ ἡ Κύπρος, πρέπει ἐσεῖς οἱ Ἑλληνοκύπριοι νά κάνετε δύο πράγματα :

α) Ἀν οἱ Ἑλληνοκύπριοι μετανοήσουν σύντομα, ἡ Κύπρος θά ἐλευθερωθεῖ σύντομα. Ἄν οἱ Ἑλληνοκύπριοι μετανοήσουν ἀργά, ἡ Κύπρος θά ἐλευθερωθεῖ ἀργά. Τό Κυπριακό πρόβλημα δέν εἶναι πολιτικό πρόβλημα˙ εἶναι πνευματικό πρόβλημα καί θά λυθεῖ μέ πνευματικό τρόπο.

β) Γιά νά ἐλευθερωθεῖ ἡ Κύπρος, πρέπει ἐσεῖς οἱ Ἑλληνοκύπριοι νά κάνετε ἐκεῖ στό νησί σας πνευματικές βάσεις, δηλαδή ὀρθόδοξα κοινόβια μοναστήρια, σάν τό Σταυροβούνι. Αὐτές οἱ πνευματικές βάσεις θά διώξουν καί τίς ἄλλες βάσεις τῶν Τούρκων, τῶν Ἄγγλων, τῶν Ἀμερικανῶν καί τῶν αἱρετικῶν ἱεραποστόλων».

Τέταρτον : Ἕνα ἀπό τά μέτρα, πού ἐφαρμόζει τώρα ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος καί τῆς Κύπρου, σέ συνεργασία μέ τό Ἑλληνικό καί τό Ἑλληνοκυπριακό κράτος, εἶναι ὅτι πρέπει ὅλοι μας νά κλειστοῦμε στά σπίτια μας καί νά μήν κυκλοφοροῦμε ἄσκοπα καί χωρίς λόγο ἔξω ἀπό αὐτά, νά κλείσουν οἱ ναοί τῶν θρησκευμάτων καί τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας καί νά ἀποφεύγουμε τόν συνωστισμό, τίς συγκεντρώσεις, τίς αἴθουσες ὁμιλιῶν, τίς καφετέριες, μαζί καί τίς ταβέρνες, τά ἐστιατόρια καί ἄλλα.

Τί πρέπει νά κάνουμε τόσες ὧρες κλεισμένοι μέσα στά σπίτια μας;

Κατά τήν γνώμη μας, πρέπει, οἰκογενειακά καί προσωπικά, νά προσευχόμαστε ὅσο μποροῦμε, ἀνάλογα μέ τήν προσωπική μας πνευματική κατάσταση. Ἄν ἔχουμε βιβλία ἐκκλησιαστικά (τό Μέγα Ὡρωλόγιο, Παρακλήσεις, Χαιρετισμούς τῆς Παναγίας καί ἄλλων ἁγίων), ἄς μαζευτοῦμε ὅλη ἡ οἰκογένεια, τουλάχιστον οἱ γονεῖς, καί νά διαβάζουμε διάφορα προσευχητικά λόγια. Ἄν μᾶς κουράζουν οἱ ἀκολουθίες, ἄς ἀσχοληθοῦμε μέ τήν νοερά, καρδιακή προσευχή, τό «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησον ἡμᾶς», πού περιλαμβάνει περιληπτικά ὅλα τά δόγματα, ἱερούς κανόνες καί ἀποφάσεις τῶν ἁγίων Τοπικῶν καί Οἰκουμενικῶν Συνόδων. Ἄν τά κάνουμε αὐτά, θά εἰρηνεύουμε μέ τόν Θεό, μέ τόν ἑαυτό μας καί μέ τούς ἄλλους ἀνθρώπους καί δέν θά κατηγοροῦμε τόν Θεό γιά ὅ,τι συμβαίνει μέσα μας καί γύρω μας καί παγκοσμίως. Περνάει ἡ ἡμέρα πνευματικά, εἰρηνικά καί ὁμολογοῦμε συγχρόνως τήν Ὀρθόδοξή μας πίστη καί ζωή.

Ρωτήσαμε κάποτε τόν ἅγιο Παΐσιο Καππαδόκη Ἁγιορείτη : «Ποιές εἶναι οἱ ἀπαραίτητες πνευματικές προϋποθέσεις, γιά νά ἀσκοῦμε τήν νοερά προσευχή, τό «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ἐλέησον ἡμᾶς», χωρίς κίνδυνο νά πλανηθοῦμε ἀπό τόν διάβολο»;

Ὁ Ἅγιος Παΐσιος ἀπάντησε ὡς ἑξῆς : «Οἱ πνευματικές προϋποθέσεις τῆς νοερᾶς προσευχῆς εἶναι οἱ ἑπόμενες :

α)      Πρέπει νά ἔχουμε μέ σχολαστικότητα ἐπίγνωση τοῦ ἑαυτοῦ μας, τῶν ἁμαρτιῶν καί τῶν παθῶν μας.

β)      Νά ἔχουμε αὐτοκατάκριση, αὐτομεμψία καί αὐτοκατηγορία γιά τίς δικές μας ἁμαρτίες καί πάθη. Ἐμεῖς φταῖμε γι’αὐτές καί κανείς ἄλλος.

γ)      Νά ἔχουμε μνήμη θανάτου, κρίσεως (Δευτέρας Παρουσίας Ἰησοῦ Χριστοῦ) καί μνήμη κολάσεως. Ἄν κατορθώσουμε αὐτές τίς τρεῖς μνῆμες νά τίς ἔχουμε συνέχεια μέσα στό νοῦ μας, τότε δύσκολα θά ἁμαρτάνουμε, οὔτε θά μείνουμε ψοφοδεεῖς καί φοβιτσιάρηδες. Εἶναι θεοπάροχες αὐτές οἱ τρεῖς μνῆμες. 

δ)      Συχνή συμμετοχή στά θεῖα Μυστήρια τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας, τῆς καθ’ἡμᾶς Ἀνατολῆς, κυρίως Μετάνοια, Ἐξομολόγηση, Θεία Κοινωνία (Θεία Εὐχαριστία).

ε)       Νά ἔχουμε ταπεινόφρονες λογισμούς, πού φέρνουν ταπείνωση εἰλικρινῆ καί βαθειά. Ἡ ταπείνωση ἑλκύει τήν θεϊκή Χάρι τοῦ Τριαδικοῦ  Θεοῦ μας. Τότε, ἄν ἐφαρμόσουμε αὐτές τίς πέντε προϋποθέσεις, τότε μποροῦμε νά ἀσκούμεθα μέ τό «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ἐλέησον ἡμᾶς», χωρίς κίνδυνο νά πλανηθοῦμε ἀπό τόν διάβολο».

Πέμπτον : Εἴμαστε χαρούμενοι καί ἰκανοποιήμενοι μέ τούς ἄρχοντές μας, πολιτικούς καί ἐκκλησιαστικούς, διότι βλέπουμε νά μεριμνοῦν, νά κοπιάζουν καί νά ενδιαφέρονται γιά τούς πολῖτες τους, τούς ὁποίους ὁ ἅγιος Ἰωάννης Χρυσόστομος ὀνομάζει ὄχι πολῖτες, ἀλλά ὁδῖτες, δηλαδή περαστικούς διαβάτες, πού προσωρινά βρίσκονται ἐδῶ στή γῆ, γιά νά μεταβοῦν μετά τόν θάνατό τους στίς αἰώνιες μονές τοῦ Παραδείσου.

Ὅμως, μέ πόνο καί δάκρυα, μέ προσευχή καί ὑπακοή στούς ἁγίους Γεροντάδες μας, τούς παρακαλοῦμε, αὐτούς πού ἔχουν τήν μέριμνά μας, ὡς ἄρχοντες τοῦ Ἑλληνικοῦ καί Ἑλληνοκυπριακοῦ λαοῦ, νά δείξουν τήν συγκατάθεσή τους στά πιό κάτω λόγια :

Τά κύρια αἴτια ἐμφανίσεως τῶν ἐπιδημιῶν παγκοσμίως, παλαιότερα καί τώρα στήν ἐποχή μας εἶναι :

α) σέ ἠθικό ἐπίπεδο : οἱ προγαμιαῖες σχέσεις˙ οἱ ἐκτρώσεις˙ οἱ πορνεῖες˙ οἱ μοιχεῖες˙ οἱ ὁμοφυλοφιλίες˙ ὁ πολιτικός γάμος˙ ὁ γάμος ὁμοφυλοφίλων˙ ἡ υἱοθεσία τέκνων ἀπό ὁμοφιλόφιλους˙ οἱ παρελάσεις ὁμοφυλοφίλων˙ ἡ ἀλλαγή φύλου ἀπό 15 χρονῶν˙ ἡ θεματική ἑβδομάδα καί ἡ σεξουαλική ἀγωγή στά σχολεῖα˙  καί τά τυχερά παιχνίδια, καί

 β) σέ δογματικό ἐπίπεδο : οἱ ἀντικανονικές καί ἀσύστολες συμπροσευχές μέ αἱρετικούς καί ἀλλοθρήσκους˙ ἡ ἀποδοχή τοῦ σατανοκίνητου διαχριστιανικοῦ καί διαθρησκειακοῦ συγκρητιστικοῦ Οἰκουμενισμοῦ˙ ἡ μετάλλαξη τοῦ ὀρθοδόξου μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν σέ πανθρησκειακό, συγκρητιστικό καί οἰκουμενιστικό˙ ἡ ἀναγνώριση τοῦ ἀντιχρίστου καί αἰρεσιάρχου Πάπα Ρώμης ὡς Ἐκκλησίας, ὁ ὁποῖος ἔχει προσκληθεῖ στήν Ἑλλάδα καί τήν Κύπρο μέ τό πρόσχημα τῆς προσκυνηματικῆς ἐπίσκεψης˙ ἡ παροχή ἐκκλησιαστικότητας στούς αἱρετικούς παπικούς, προτεστάντες καί μονοφυσῖτες, στούς ὁποίους ἀποδίδονται ἀποστολική διαδοχή, ἱερωσύνη, μυστήρια καί Χάρις˙ ἡ θετική ἐκτίμηση καί συμμετοχή στούς ἀλυσιτελεῖς καί ἀκάρπους διαχριστιανικούς καί διαθρησκειακούς διαλόγους καί στό Παγκόσμιο Συμβούλιο «Ἐκκλησιῶν», δηλ. αἱρέσεων, εὐτελίζοντας τήν Ἁγία Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ˙ ὁ χαρακτηρισμός τοῦ Κορανίου ὡς «ἱεροῦ καί ἁγίου», ὅπως καί τῶν ἑβραϊκῶν συναγωγῶν καί τῶν ἰσλαμικῶν τζαμιῶν ὡς «ἱερῶν» καί χώρων λατρείας τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ˙ ἡ ἀποδοχή τῆς ληστρικῆς, αἱρετικῆς καί οἰκουμενιστικῆς ψευδοσυνόδου τῆς Κρήτης (Ἰούνιος 2016) καί τῶν αἱρετικῶν ἀποφάσεών της˙ ἡ ἱερολόγηση τῶν ἀθεμίτων μικτῶν γάμων˙ ἡ ἀπόρριψη τῆς μοναδικότητος καί ἀποκλειστικότητος τῆς σωτηρίας στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία˙ ἡ ἐφαρμογή τῆς μεταπατερικότητας, τῆς πατρομαχίας καί τῆς μετακανονικότητας˙ ἡ ἀναγνώριση τῶν ἀκοινωνήτων, καθηρημένων, αὐτοχειροτονήτων καί σχισματοαιρετικῶν τῆς Οὐκρανίας ὡς «Ἐκκλησίας», μέ τούς ὁποίους οἱ οἰκουμενιστές συλλειτουργοῦν, τούς μνημονεύουν καί μολύνονται˙ ἡ ἀναγνώριση ὡς Κεφαλῆς τῆς Ἐκκλησίας, ὄχι τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ, ἀλλά τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου, στόν ὁποῖο προσδίδεται τό πρωτεῖο ἄνευ ἴσων˙ ἡ κυριαρχία τῶν Τοπικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν ἀπό τόν ἐθνοφυλετισμό˙ καί ἡ κήρυξη τῆς «ἀνοιχτῆς» Θείας Κοινωνίας ἄνευ προϋποθέσεων.

Ὅταν νομιμοποιήθηκαν ὅλα αὐτά, ἐλάχιστοι ἀντέδρασαν σωστά, ὀρθόδοξα καί χαρακτηρίστηκαν γραφικοί, συντηρητικοί, μισαλλόδοξοι, ρατσιστές, φασῖστες, χρυσαυγῖτες καί παλαιομοδῖτες.

Ὅμως, ὁ Θεός, ἐφαρμόζοντας τό κατά παραχώρησιν θέλημά Του, ἄφησε τόν διάβολο καί τά ὄργανά του στή γῆ ἐλεύθερα ὡς ἕνα βαθμό καί ἕνα σημεῖο νά πλήξουν τήν ἀνθρωπότητα εἴτε μέ παγκοσμίους πολέμους, εἴτε μέ παγκόσμιες ἐπιδημίες, πού μερικές εἶναι θανατηφόρες.

Γι’αὐτό, ἄν θέλουμε πραγματικά νά ἀπαλλαγοῦμε ἀπό τίς θανατηφόρες ἀσθένειες καί ἐπιδημίες, πρέπει οἱ πολιτικοί καί ἐκκλησιαστικοί μας ἄρχοντες, μέσῳ τῆς Βουλῆς τῶν Ἑλλήνων, καί στήν Κύπρο, μέσῳ τῆς Βουλῆς τῶν Ἀντιπροσώπων τῶν Ἑλληνοκυπρίων, νά ποινικοποιήσουν τίς πορνεῖες, τίς μοιχεῖες, τίς ἐκτρώσεις, τά τυχερά παιχνίδια, τίς ὁμοφυλοφιλικές σχέσεις, μέ βαρειά πρόστιμα καί δήμευση μέρους τῆς περιουσίας ὅλων τῶν πταιόντων ὑπέρ τῶν εὐπαθῶν πολιτῶν μας.

Ἴσως μᾶς πεῖτε : Ἀφοῦ ἀπαγορεύονται οἱ συγκεντρώσεις, οἱ διασκεδάσεις στά ψυχαγωγικά κέντρα καί ἔχουμε ἐφαρμόσει αὐστηρά μέτρα περιορισμοῦ τῶν κινήσεων σέ ὅλη τήν Ἑλλάδα καί τήν Κύπρο, πῶς νά συνεδριάσουν τώρα οἱ δύο Βουλές;

Ἀπαντοῦμε ὅτι ἡ σύγχρονη τεχνολογία τοῦ διαδικτύου, τῶν μέσων κοινωνικῆς δικτυώσεως, τοῦ βάιμπερ (viber) καί τοῦ σκάιπ (skype) ἐπιτρέπουν στούς χρῆστες τους νά βρίσκονται σέ διαφορετικά μέρη καί νά ἐπικοινωνοῦν πολλοί μέ πολλούς ταυτοχρόνως. Ἔτσι, ἄς καθίσουν οἱ βουλευτές μας, ὁ καθένας στό σπίτι του, καί νά ἀνοίξουν τος ἡλεκτρονικούς ὑπολογιστές τους, να μιλοῦν κανονικά καί νά ψηφίσουν μέσῳ τοῦ διαδικτύου τήν ποινικοποίηση τῶν ὁμοφυλικῶν σχέσεων, τῆς μοιχείας, τῆς πορνείας, τῶν τυχερῶν παιχνιδιῶν καί τῶν ἐκτρώσεων. Τότε θά δοῦμε τό θαῦμα τῆς ἀπαλλαγῆς μας ἀπό τίς θανατηφόρες ἀσθένειες, φυματίωση, τῦφος, ἐλονοσία, λέπρα, κορωνοϊός. Καί τά ἐθνικά μας προβλήματα θά λυθοῦν θετικά γιά’μᾶς. Διότι, κανένα ἔθνος, ὡς πρόσωπα καί ὡς σύνολο, δέν ἀγαπᾶ τήν Ἑλλάδα, τούς Ἕλληνες, τήν Κύπρο καί τούς Ἑλληνοκυπρίους. Ὁ μόνος φίλος καί σύμμαχός μας εἶναι ὁ Τριαδικός Θεός, ἡ Θεοτόκος Μαρία, οἱ ἅγιοι, οἱ ἡσυχαστές ὅσιοι πατέρες τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἄς τούς εὐχαριστήσουμε πνευματικά, ποινικοποιῶντας ὅσα ἀναφέραμε προηγουμένως. «Εἰ ὁ Θεός μεθ’ἡμῶν, οὐδείς καθ’ἡμῶν». Ἐάν ὁ Θεός εἶναι μαζί μας, κανείς δέν μπορεῖ νά μᾶς κακοποιήσει ἤ νά μᾶς κατακτήσει.

Ἕκτον : Παρακαλοῦμε ταπεινῶς, υἱϊκῶς, εὐσεβάστως τούς ἐκκλησιαστικούς μας ἄρχοντες τῆς Κωνσταντινουπόλεως, τῆς Ἑλλάδας καί τῆς Κύπρου, ὅπως ἐπίσης καί τούς πολιτικούς μας ἄρχοντες ἀντιστοίχως, νά ξαναεξετάσουν τό θέμα τῆς ἀπαγορεύσεως τελέσεως ἀκολουθιῶν, Θείων Λειτουργιῶν καί ὑπολοίπων μυστηρίων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μόνο, ἐνῶ πρέπει νά παραμείνει ἡ ἀπαγόρευση τελέσεως ἀκολουθιῶν, προσευχῶν κλπ στούς ναούς καί τεμένη τῶν ὑπολοίπων αἱρέσεων καί θρησκευμάτων. Γιατί ζητοῦμε αὐτή τήν ρύθμιση ὑπέρ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί ἐναντίον τῶν αἱρέσεων καί τῶν ἄλλων θρησκευμάτων; «Δέν ἔχουμε δημοκρατία στήν Ἑλλάδα; Ἄρα, λοιπόν», μᾶς λένε οἱ θρησκευτικοί και αἱρετικοί ἡγέτες, πού δραστηριοποιοῦνται στην Ἑλλάδα, «πρέπει νά ἐπιτραπεῖ καί στά ἄλλα θρησκεύματα καί αἱρέσεις τοῦ Χριστιανισμοῦ νά τελοῦν ἀπρόσκοπτα ἀκολουθίες, προσευχές, συνάξεις κλπ». Ἐμεῖς πιστεύουμε στήν ἀπαγόρευση τῶν τελετῶν. Διότι, α) τά ἄλλα θρησκεύματα καί αἱρέσεις τοῦ Χριστιανισμοῦ στήν Ἑλλάδα ἀπέκτησαν ὀπαδούς καί πιστούς, κυρίως πρώην ὀρθοδόξους χριστιανούς, ἤ ὅταν ἦλθαν στήν Ἑλλάδα καί τήν Κύπρο, ἄσκησαν νόμιμα κάποτε, ὅμως ὡς ἐπί τό πλεῖστον παράνομα φοβερό προσυλητισμό, πλύση ἐγκεφάλου καί ἐξαγορά τῶν πιστῶν ὀρθοδόξων χριστιανῶν μέ χρήματα (εὕρισκαν σέ δεινή οἰκονομική κρίση καί φτώχεια ὀρισμένους ὀρθοδόξους καί τούς ἔλεγαν ὅτι «θά σᾶς δώσουμε ἐργασία, αὐτοκίνητα, σπίτια, χρήματα καί σ’ἐσᾶς καί στά παιδιά σας, φθάνει νά σᾶς βαπτίσουμε καί ἐντάξουμε στό θρήσκευμά μας ἤ στήν κοινότητά μας, στήν «ἐκκλησία» μας. Κι ἐμεῖς χριστιανοί εἴμαστε, καλύτεροι βεβαια ἀπό αὐτούς, πού ἀνήκουν στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία).

β) Λέγει ὁ ἅγιος Κυπριανός Καρθαγένης : «Ἐκτός τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας δέν ὑπάρχει σωτηρία ψυχῶν καί σωμάτων».

Στήν Καινή Διαθήκη λέγει ὅτι : «Αὐτός, πού πίστευσε στόν Χριστό καί βαπτίσθηκε στό ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος ἀπό κανονικό ὀρθόδοξο ἱερέα ἤ ἐπίσκοπο, θά σώσει τήν ψυχή καί τό σῶμα του». (Φυσικά πρέπει νά ἔχει μετάνοια, ἐξομολόγηση καί Θεία Κοινωνία, νά κάνει πνευματικές καί χρηματικές ἐλεημοσύνες, νά ἀδολεσχεῖ-ἀσχολεῖται συχνά μέ τήν νοερά καρδιακή προσευχή καί ἄλλα, γιά νά σωθεῖ).

«Αὐτός, ὅμως, πού θά ἀπιστήσει, ἄν καί διδάχθηκε τήν Ὀρθόδοξη πίστη καί ζωή, κατά τήν ἡμέρα τῆς Τελικῆς Κρίσεως θά καταργηθεῖ ἡ σωτηρία του καί θά κατακριθεῖ».

Τό συμπέρασμα ἀπό τά πιό πάνω λεχθέντα εἶναι ὅτι ἡ ἄκτιστη θεία Χάρις τῆς Ἁγίας Τριάδος ὑπάρχει μόνο στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Ἡ μόνη Θεία Κοινωνία τοῦ Σώματος καί Αἵματος τοῦ Χριστοῦ βρίσκεται ἀληθινά, πραγματικά, αἰώνια στήν Θεία Λειτουργία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Καί τελεῖ θαύματα ἡ Θεία Κοινωνία μέ τό πραγματικό Σῶμα καί τό πραγματικό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ, μέσῳ τῆς ἀκτίστου θείας Χάριτος, πού χορηγεῖται καί σέ ὑγιεῖς καί σέ ἀσθενεῖς ἀνθρώπους ἀδιακρίτως. Τά τελευταῖα δύο χιλιάδες χρόνια δέν μαρτυρεῖται πουθενά, οὔτε στά ἰατρικά ἀρχεία καί περιστατικά, ὅτι μεταδόθηκαν ἤ μεταδίδονται ἐπιδημικές ἀσθένειες ἀπό ἀσθενεῖς σέ ὑγιεῖς. ΠΟΥΘΕΝΑ.

Ἕνα παράδειγμα. Πολλοί ἱερεῖς, πού λειτουργοῦσαν, γιά νά μεταδώσουν τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ στούς λεπρούς καί φυματικούς, μεταξύ τῶν ὁποίων ἱερέων εἶναι καί ὁ ὅσιος Ἄνθιμος τῆς Χίου, ὁ πατήρ Ἀθανάσιος Χαμακιώτης καί ἄλλοι, προτοῦ βρεθεῖ τό ἀντίδοτο φάρμακο γιά τή λέπρα, μετά κατέλυαν, ἔτρωγαν καί ἔπιναν τό ὑπόλοιπο Σῶμα καί Αἷμα τοῦ Χριστοῦ, πού περίσσευσε μετά τήν μετάληψη αὐτῶν ἀπό τούς λεπρούς. Τό αὐτό γινόταν καί στό νησί Σπιναλόγκα, πού εἶχε ἑκατοντάδες λεπρούς, ἀπό τόν π. Χρύσανθο Κουτσουλογιαννάκη, προτοῦ βρεθεῖ τό φάρμακο γιά τή λέπρα.

Μᾶς ρώτησαν μερικοί χριστιανοί : «Ἐσεῖς θά κοινωνούσατε τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ ἀπό τήν ἴδια λαβίδα, πού θά κοινωνοῦσε καί ἕνας ἤ μερικοί, πού προσεβλήθησαν ἀπό τόν θανατηφόρο κορωνοϊό»;

Ἡ ἀπάντησή μας ἦταν ἄμεση, ἀποφασιστική καί ὁμολογιακή : «Ναί, θά κοινωνούσαμε σέ αὐτές τίς περιπτώσεις, χωρίς δισταγμούς, ὀλιγοψυχία, ὀλιγοπιστία καί ἀμφιταλαντεύσεις».

Λέγει ἡ Καινή Διαθήκη : 1) «Μείζων ὁ ἐν ἡμῖν ἤ ὁ ἐν τῷ κόσμῳ». Εἶναι κατά πολύ μεγαλύτερος ὁ Χριστός, πού βρίσκεται μέσα μας, μέσα σέ ὅλους τούς ὀρθοδόξους χριστιανούς, παρά αὐτός, πού ἔχει κοσμικό καί διαβολικό φρόνημα.

2) «Κἄν θανάσιμόν τι πίωσι, οὐ μή αὐτούς βλάψη». Δηλαδή, ἄν κάποιοι ὀρθόδοξοι χριστιανοί πιοῦν κάτι θανάσιμο ἤ φάρμακο βλαβερό, δέν πρόκειται νά τούς βλάψει καθόλου, παντελῶς.

3) Διαβάζουμε στό συναξάριο τῆς ἁγίας ἐνδόξου μεγαλομάρτυρος Φωτεινῆς τῆς Σαμαρείτιδος τῆς ἰσαποστόλου ὅτι διέταξε ὁ ἔπαρχος τῆς Ρώμης ἕνα μάγο νά δώσει πόσιμο δηλητήριο δυνατό, πού προκαλοῦσε ἄμεσο θάνατο, στήν ἁγία Φωτεινή καί τά παιδιά της. Ἤπιαν ὅλοι οἱ ἅγιοι μάρτυρες ἀπό τό θανατηφόρο δηλητήριο καί κανένας ἀπό αὐτούς δέν πέθανε, ἀλλά ἦταν ὑγιεῖς, ὅπως καί πρίν νά πιοῦν τό δηλητήριο. Ὁ μάγος θαύμασε καί ἔγινε κι αὐτός χριστιανός καί ἅγιος μάρτυρας, διότι τόν ἀπεκεφάλισαν, ὅπως καί τήν ἁγία Φωτεινή καί τά παιδιά της.

Ἑπομένως, δέν ἰσχύει καθόλου αὐτό, πού εἶπε ἕνας οἰκουμενιστής ἐκ τῶν ὀρθοδόξων πατριάρχης, πού δυστυχῶς ἀπό ὀλιγοψυχία, ὀλιγοπιστία, δειλία, φόβο καί ὑπακοή σέ πολιτικούς ἄρχοντες, εἶπε τήν ἑξῆς φράση : «Αὐτό, πού κινδυνεύει, δέν εἶναι ἡ πίστη, ἀλλά οἱ πιστοί, δέν εἶναι ὁ Χριστός, ἀλλά οἱ Χριστιανοί μας, δέν εἶναι ὁ Θεάνθρωπος, ἀλλά ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι». Ἑπομένως, ἄς μήν γίνονται συνάξεις, ὁμιλίες, ἀκολουθίες καί θεία Μυστήρια στούς Ναούς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, πρός τό παρόν.

Λέγει ὁ ἅγιος Ἀθανάσιος Ἀλεξανδρείας : «Τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ δίδεται εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν, ζωήν αἰώνιον καί ὡς φάρμακον ἀθανασίας». Εἶναι δυνατόν ἡ Θεία Κοινωνία νά μᾶς βλάψει θανάσιμα, ἀποτρόπαια; Φυσικά, ὄχι. Μή φοβᾶστε, ὀρθόδοξοι χριστιανοί.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

1) Ἡ Καινή Διαθήκη, μέ μετάφραση στή δημοτική νέα ἑλληνική γραφή, τοῦ Νικολάου Ἰω. Σωτηροπούλου, θεολόγου καί φιλολόγου, ἐκδόσεις Σαΐτη, Ἀθήνα 2012.

2) Ἁγίου Ἰωάννου Σιναΐτου, Κλίμακα, κείμενο-μετάφραση-πατερικά σχόλια τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Παρακλήτου, Ὠρωπός Ἀττικῆς 1978.

3) Ἁγίου Μαξίμου Ὁμολογητοῦ, Φιλοσοφικά καί θεολογικά ἐρωτήματα, κείμενο-μετάφραση-πατερικά σχόλια π. Δημητρίου Στανιλοάε, Ρουμάνου δογματολόγου, καί Ἰγνατίου Σακαλῆ, ἐκδόσεις Ἀποστολικῆς Διακονίας Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἔκδοση Β΄, Ἀθήνα 1990.

4) Τοῦ ἰδίου, Μυσταγωγία (Ἑρμηνεία τῆς Θείας Εὐχαριστίας-Λειτουργίας), κείμενο-μετάφραση-πατερικά σχόλια Δημητρίου Στανιλοάε, Ρουμάνου δογματολόγου, καί Ἰγνατίου Σακαλῆ, ἐκδόσεις Ἀποστολικῆς Διακονίας Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἔκδοση Δ΄, Ἀθήνα 2009.

5) Νίκου Ματσοῦκα, Κόσμος, Ἄνθρωπος, Κοινωνία κατά τόν ἅγιο Μάξιμο Ὁμολογητή, ἐκδόσεις Γρηγόρη, Ἀθήνα 1980.

6) Παναγιώτου Νέλλα, Ζῶον θεούμενον, ἐκδόσεις Ἐποπτεία, Ἀθήνα 1979.

7) Μεγάλου Βασιλείου Καισαρείας Καππαδοκίας, διάφορα, κείμενο-μετάφραση-εἰσαγωγή Μερετάκης καί Παναγιώτης Χρήστου, σειρά Ἕλληνες Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας (Ε.Π.Ε.), ἐκδόσεις Γρηγόριος Παλαμᾶς, βιβλιοπωβλεῖο «Τό Βυζάντιο», Θεσσαλονίκη.

8) Μεγάλου Ἀθανασίου Ἀλεξανδρείας, Περί ἐνανθρωπήσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου (Χριστοῦ), κείμενο-μετάφραση-εἰσαγωγή Μερετάκης καί Παναγιώτης Χρήστου, σειρά Ἕλληνες Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας (Ε.Π.Ε.), ἐκδόσεις Γρηγόριος Παλαμᾶς, βιβλιοπωβλεῖο «Τό Βυζάντιο», Θεσσαλονίκη.

9) π. Γεωργίου Καψάνη-Γρηγοριάτη, Ὁ ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς ὡς διδάσκαλος τῆς θεώσεως, ἐκδόσεις Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου, Ἅγιον Ὄρος 2006.

10) Γέροντος Ἰσαάκ Ἁγιορείτου, Βίος τοῦ Ἁγίου Παϊσίου Καππαδόκου Ἁγιορείτου, ἔκδοση Κελλίον «Ἀνάσταση Ἰησοῦ Χριστοῦ» Καψάλα, Ἅγιον Ὄρος 2004.

11) Ἁγίου Παϊσίου Ἁγιορείτου, Λόγος Στ΄ (6^ος) περί προσευχῆς, ἔκδοση Ἱερᾶς Μονῆς (Ἠσυχαστηρίου) Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου, Σουρωτή Θεσσαλονίκης 2012.

12) π. Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου, Οἰκουμενισμός καί Ζηλωτισμός˙ τά δύο ἄκρα, ἔκδοση Ἱερᾶς Μονῆς Κεχαριτωμένης Τροιζῆνος Πελοποννήσου.

ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ ΤΩ ΘΕΩ ΔΟΞΑ