«οὐκ οἴδατε τὶ αἰτεῖσθε»

 «οὐκ οἴδατε τὶ αἰτεῖσθε»

Ποτὲ δὲν χορταίνει ὁ κυριευμένος ἀπὸ τὸ πάθος τῆς ἐξουσίας. Ἔτσι ἐξηγεῖται ἡ τραγωδία τόσων ἀνθρώπων ποὺ «ἠγάπησαν τὴν δόξαν τῶν ἀνθρώπων ἤπερ τὴν δόξαν τοῦ Θεοῦ». Γι᾽ αὐτὸ εἶναι ἀπόλυτη ἀνάγκη ν᾽ ἀκούσουμε καὶ νὰ πραγματοποιήσουμε τὴ θεόπνευστη παραγγελία τοῦ Παύλου στοὺς Γαλάτες: «Μὴ γινώμεθα κενόδοξοι, ἀλλήλους προκαλούμενοι, ἀλλήλοις φθονοῦντες». Καὶ ὅπως σημειώνει ὁ Μ. Βασίλειος, εἶναι μιὰ ψεύτικη δόξα ποὺ δὲν ἀνεβάζει στὸν οὐρανό, ἀλλὰ κατεβάζει στὸ χῶμα. Πῶς νὰ χορτάσει τότε ἡ ψυχὴ ποὺ εἶναι πνεῦμα καὶ πλάστηκε γιὰ τὰ οὐράνια;

Ἡ θυσία, ἡ διακονία, ποὺ ζητεῖ ὁ Χριστός, δὲν ἔχουν καμία σχέση μὲ τὴν φιλοπρωτία. Τὸ εἶπε τόσο καθαρὰ σήμερα ὁ Κύριος: «Ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου οὐκ ἦλθε διακονηθῆναι, ἀλλὰ διακονῆσαι καὶ δοῦναι τὴν ψυχὴν αὐτοῦ λύτρον ἀντὶ πολλῶν».

Αὐτὸ ποὺ συνέβει μὲ τοὺς Μαθητές τοῦ Κυρίου ἐπαναλαμβάνεται πολὺ συχνὰ μέσα στὴν ἱστορία τοῦ κόσμου. «Τὸν ἑαυτό μας. Ἐμεῖς πρωτοκαθεδρίες. Τί μᾶς μέλει γιὰ τοὺς ἄλλους». Τὸ πάθος τῆς ἐξουσίας ἀφαιρεῖ τὴ δύναμη τοῦ αὐτοελέγχου, τυφλώνει τὸν ὀφθαλμὸ τῆς ψυχῆς.

Πόσο ὡραία καὶ πόσο ἐπίκαιρη πάντοτε εἶναι ἡ προσευχὴ τῆς Μ. Τεσσαρακοστῆς, ποὺ λέει: «Κύριε καὶ Δέσποτα τῆς ζωῆς μου πνεῦμα ... φιλαρχίας μή μοι δός». Ὅταν αὐτὸ ζητοῦμε, δὲν ὑπάρχει φόβος νὰ μᾶς λεχθεῖ, «οὐκ οἴδατε τὶ αἰτεῖσθε».