Τι μπορεί να μας χωρίσει...;
Στην Παλαιά Διαθήκη, στο βιβλίο
της Σοφίας Σειράχ υπάρχει η ακόλουθη διατύπωση: Τα δάκρυα της χήρας
τρέχουν στη σιαγόνα του Θεού (35, 15). Η φράση αυτή δεν είναι απλώς
μία εικόνα, μία μεταφορά ή αλληγορία. Όντως ο Θεός δάκρυσε.
Όντως ο Θεός δάκρυσε, με δάκρυα
αίματος. Θα παρακολουθήσουμε την πορεία του Ιησού προς το Πάθος, όπου
συγκεντρώνονται οι πηγές όλων των δεινών: η ζηλοφθονία, η προδοσία, η δειλία, η
αδικία, η σκληρότητα, η φαυλότητα, η κακία. Ο Ιησούς τα σηκώνει όλα
αυτά και αίρει σύμπασα την οδύνη των ανθρώπων. Ο Ιησούς σηκώνει τις
δικές μας αμαρτίες. Στις παρειές Του τρέχουν τα δικά μας δάκρυα. Και από το
γεμάτο πληγές σώμα Του τρέχει το δικό μας αίμα. Ο Θεός δεν είναι αδιάφορος
μπροστά στον ανθρώπινο πόνο, μακρινός και απροσπέλαστος θεατής της ανθρώπινης
παράνοιας ή μιζέριας. Το ξέρετε αδερφοί μου, η διαδρομή του Πάθους ξεκίνησε
φέτος από την αρχή κιόλας αυτής της Τεσσαρακοστής, με την τρομακτική επιδημία,
που μας παραλύει, μας αρρωσταίνει και παίρνει από τη ζωή πολλούς συνανθρώπους
μας. Όμως κατέχουμε μία γνώση, την ακούσαμε μόλις:
Ο Χριστός μεθ’ ημών! Ο
Χριστός υπέρ ημών! Και όπως μας το θυμίζει ο Απόστολος Παύλος, γράφοντας προς
τους χριστιανούς της Ρώμης: Αν ο Θεός μεθ’ ημών, ποιος μπορεί να σταθεί
εναντίον μας; Και ποιος μπορεί να μας χωρίσει της αγάπης του Χριστού; Στους
τωρινούς καιρούς της οδύνης και ασθενείας, ας αναγγείλουμε εν αληθεία και ας
ζήσουμε, ας πραγματώσουμε την ελπίδα μας. Και με τον Παύλο ας διατρανώσουμε πως
ναι έχουμε την ελπίδα και την ακράδαντη πίστη πως ούτε θάνατος, ούτε ζωή, ούτε
άγγελοι, ούτε ουράνιες δυνάμεις, ούτε παρόν, ούτε μέλλον, ούτε ύψη, ούτε
άβυσσος, ούτε οποιοδήποτε δημιούργημα, τίποτα δε θα μπορέσει να μας χωρίσει από
την αγάπη του Θεού και Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Αμήν.
Χαιρετισμός-"ομιλία"
από τον Αρχιεπ.
Παρισίων Michel Aupetit,
στην Θ. Λειτουργία
της Εορτής των Βαΐων.
(Μετάφραση Χάρης Χατζηγώγος)
Εξαίρετοι χριστιανικοί στοχασμοί και επίκαιροι, εορταστικά, και λόγω κορονοϊού δραματικά, πάνω στο καίριο ερώτημα που θέτει ο Απ. Παύλος. «Τις ημάς χωρίσει από της αγάπης του Χριστού»-Ρμ.8.35κε. Και δίνει στη συνέχεια την απάντηση που προτείνω να διαβάσετε και από τον Παύλο και αν είστε στοιχειωδώς απροκατάληπτοι και από το Ρωμαιοκαθολικό Σεβασμιότατο, που την συμπυκνώνει στο Χριστό. Το Χριστό που ο ιδρώτας αγωνίας του για τη σωτηρία του κόσμου έσταζε-και στάζει- «ωσεί θρόμβοι αίματος» στον κήπο της Γεθσημανή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο γραπτό μου θύμισε αντίστοιχους θαυμάσιους στοχασμούς που διάβαζα στα έργα «Ο Κύριος», του Ρομάνο Γκουαρντίνι, και «Ο Παύλος» του Γιόζεφ Ηόλτσνερ, αμφότερα μεταφρασμένα από τον Αρχιμανδρίτη και μετά Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος μακαριστό Ιερώνυμο Α’ Κοτσώνη.
Και καλό είναι πριν αρχίσουν οι «γνωστοί» τις «γνωστές» «μπούρδες», όπως έκαναν στη σχετική προηγούμενη ανάρτηση, να λάβουν υπόψη, αν μπορούν βέβαια, ότι αυτά λέγονται και ακούγονται, όσο ακούγονται, στη σημερινή Γαλλία, που δεν παύει να κρατάει την πρωτοπορία του αθεϊσμού, λόγω δυτικού διαφωτισμού-ορθολογισμού, εραστές του οποίου είναι και εδώ οι πιο πολλοί της αριστερής και όχι μόνο διανόησης. Αθανάσιος Κοτταδάκης