Μέσα ἀπό τίς θλίψεις φανερώνονται τά ἔργα τοῦ Θεοῦ - π. Γρηγόριος Μουσούλης

Κυριακή τοῦ Τυφλοῦ

Λόγος εἰς τό Εὐαγγέλιον

Μέσα ἀπό τίς θλίψεις 

φανερώνονται τά ἔργα τοῦ Θεοῦ

Πανοσιολογιωτάτου Αρχιμανδρίτου

Γρηγορίου Μουσουρούλη

«Οὔτε οὗτος ἥμαρτεν οὔτε οἱ γονεῖς αὐτοῦ, 

ἀλλ᾽ ἵνα φανερωθῇ τά ἔργα τοῦ Θεοῦ ἐν αὐτῷ»  

(Ἰω. ζ´3)

          Οἱ μακροχρόνιες, ὀδυνηρές καί ἀθερά­πευτες ἀρρώ­στιες πάντοτε δημιουργοῦσαν καί δημι­ουργοῦν ἀγωνι­ώδη ἐρωτηματικά ὄχι μόνο στόν ἄν­θρωπο πού πονᾶ καί ὑποφέρει, ἀλλά καί σέ πολ­λούς ἄλλους γύρω του.

          Αὐτό συνέβη καί στήν περίπτωση τοῦ τυ­φλοῦ τοῦ σημερινοῦ εὐαγγελίου, τόν ὁποῖο ἐθε­ρά­πευσεν ὁ Κύριος. Μόλις ἔγινε τό θαῦμα οἱ Μαθητές τοῦ Χριστοῦ, θέλησαν  νά μάθουν ποιός στάθηκε ὑπεύθυνος στό νά γεν­νηθεῖ ὁ ἄνθρω­πος ἐκεῖνος τυφλός. Ἡ ἀπάντηση τοῦ Κυρίου  ἦταν ὅτι οὔτε ὁ ἴδιος ἁμάρτησε οὔ­τε οἱ γονεῖς του. Ἀλλά γεννήθηκε τυφλός γιά νά φανερωθοῦν μέ τήν ὑπερφυσική θεραπεία του τά ἔργα τοῦ Θεοῦ. Ἄς ἐξετάσουμε λοιπόν πῶς εἶναι δυνατό καί σέ μᾶς νά φανερώνονται διά μέσου τῶν θλιβερῶν γεγονότων πού μᾶς συμβαίνουν τά ἔργα τῆς σοφίας καί τῆς ἀγαθότητας τοῦ Θεοῦ.

****

«Οὔτε οὗτος ἥμαρτεν οὔτε οἱ γονεῖς αὐτοῦ, ἀλλ᾽ ἵνα φανερωθῇ τά ἔργα τοῦ Θεοῦ ἐν αὐτῷ»

          Ὁ τυφλός τοῦ σημερινοῦ εὐαγγελικοῦ ἀνα­γνώσματος δέν εἶχε ἰδεῖ ποτέ τόν Κύριο, καί ἀσφαλῶς δέν τόν ἐγνώριζε. Γι᾽ αὐτό καί δέν ἔτρεξε νά ζητήσει τή βοήθειά Του. Ἄν ὅμως ὁ τυφλός μέσα στήν ἄγνοιά του δέν κατέφυγε  στόν Κύριο γιά νά ζητήσει τή λύση τοῦ δράματός του, ἔτρεξεν ὁ ἴδιος ὁ Κύριος νά τόν ἀναζητήσει. Μόλις τόν συνάντησε δέν τόν προσπέρασε ἀδιά­φορα, ὅπως συνήθως κάμνουμε ἐμεῖς οἱ ἄν­θρωποι. Ἡ ἄπειρη ἀγάπη καί ἡ εὐσπλαγχνία τοῦ ἐνανθρωπήσαντος Θεοῦ δέν τόν ἀφήνει στά ἀδιαπέραστα σκοτάδια του. Ἀντίθετα  τόν πλησι­άζει, στέκει κοντά του, ἐκδηλώνει θερμή τήν ἀγά­πη καί τό πατρικό ἐνδιαφέρον του. Καί μέ τόν τρόπο αὐτό φανερώνει τόν πλοῦτο τῆς ἀγάπης του πρός τόν δοκιμασμένο ἄνθρωπο. Ἐπιβεβαι­ώνει τήν μεγάλη ἀλήθεια ὅτι ὁ ἄνθρωπος δέν εἶναι ἕρμαιο τῆς «τύχης», ἀλλ᾽ὅτι τόν παρακο­λου­θεῖ ἄγρυπνη ἡ πατρική πρόνοια καί ἡ στορ­γική ἀγάπη τοῦ Θεοῦ.         Ὁ Κύριος δέν προσπερνᾶ ἀδιάφορα κανένα θλιμμένο, κανένα πονεμένο, κανένα ἄρρωστο ἄνθρωπο. Κι ἄν οἱ ἄνθρωποι οἱ δικοί μας μᾶς ἐγκαταλείπουν, κάμνουν πώς δέν μᾶς γνωρίζουν καί μᾶς  ἔχουν ξεχάσει. Κι ὅταν ἐμεῖς οἱ ἴδιοι δέν ἀναζητᾶμε τόν Θεό, ὁ Θεός μᾶς ἀγαπᾶ καί ἐνδιαφέρεται, ὅπως ἐνδιαφέρθηκε καί γιά τόν ἐκ γενετῆς τυφλό. Ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νά λησμονεῖ τόν Θεό, ὁ Θεός ὅμως ποτέ δέν λησμονεῖ τόν ἄνθρωπο. Τόν βλέπει, τόν παρακο­λουθεῖ καί τόν παραστέκει χαρίζοντάς του μέ τρόπους θαυμαστούς τά δῶρα τῆς πατρικῆς Του ἀγάπης καί ἀγαθότητας, ὅπως ἔγινε καί μέ τόν τυφλό.

Μέσα ἀπό τά θλιβερά περιστατικά τῆς ζωῆς μας, λοιπόν, μέσα ἀπό τίς ἀρρώστιες καί τούς πό­νους μας φανερώνεται ἡ πατρική, ἡ γεμάτη στοργή ἀγάπη τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ μας.

*******

Μέ τή θεραπεία τοῦ τυφλοῦ ὅμως δέν φανερώνονται μόνο τά ἔργα τῆς ἀγάπης καί τῆς ἀγαθότητας τοῦ Θεοῦ πρός τόν ἄνθρωπο. Φανε­ρώνονται καί τά ἔργα τῆς θείας παντοδυναμίας Του. Βλέπουμε ἐδῶ ὅτι ὁ θεραπευμένος ἐκεῖνος τυφλός διακηρύττει μέ θάρρος καί ἀξιοζήλευτη παρρησία τή θεία ἀπο­στολή τοῦ Εὐεγρέτη καί Σωτήρα του Κυρίου Ἰη­σοῦ Χριστοῦ. Μέ ἀκατάβλητο θάρρος ὁμολογεῖ ἐ­νώπιον τῶν ἀρχόντων τοῦ λαοῦ του ὅτι ἀπό τό­τε πού δημιουργήθηκεν ὁ κόσμος δέν ἀκού­στηκε ποτέ ὅτι κάποιος ἐθεράπευσε μάτια ἀνθρώ­που, ὁ ὁποῖος εἶχε γεννηθεῖ τυφλός. Αὐτό λοιπόν τό πρωτάκουστο καί πρωτοφανές γίνεται πρα­γματικότητα χάρις στήν παντοδυναμία τοῦ Κυρίου. Ὁ Κύριος δέν εἶχε ἀνάγκη  νά κάμει πηλό καί νά χρίσει τά μάτια τοῦ τυφλοῦ. Τό ἔκανε γιά νά ἀποδείξει ὅτι αὐτός εἶναι ὁ ἴδιος Ἐκεῖνος, ὀ ὁποῖος ἔπλασε τόν ἄνθρωπο «χοῦν λαβών ἀπό τῆς γῆς» (Γεν. β´7). Καί κάτι ἀκόμη: ὁ Κύριος δέν εἶχε ἀνάγκη τῆς κολυμβήθρας τοῦ Σιλωάμ, γιά νά δώσει τήν ὅραση στόν τυφλό. Μέ μιά του προσταγή μποροῦσαν ἀμέσως νά ἀνοίξουν τά μάτια τοῦ τυφλοῦ. Τόν ἔστειλε ὅμως νά νιφτεῖ στήν κολυμβήθρα γιά νά δοκιμάσει τήν πίστη του. Γιά τόν Κύριο τό πράγμα δέν εἶχε καμμιά σημασία. Αὐτός εἶναι ὁ ἀπόλυτος ἐξουσιαστής τοῦ σύμπαντος. Οἱ ἄνεμοι καί ἡ θάλασσα γαληνεύουν στήν προσταγή του. Ὁ θάνατος καί ὀ Ἅδης παραλύουν στό λόγο Του. Οἱ δαίμονες φρίττουν καί τρέμουν καί κραυγάζουν ἀπελπι­σμένα μπροστά στήν παντοδύναμη προσταγή Του. Καί οἱ ἄνθρωποι μπροστά σ᾽ αὐτά τά πρωτοφανῆ καί πρωτάκουστα μέ εὐλάβεια ἀνα­φωνοῦν «οὐδέποτε οὕτως εἴδομεν» (Μάρκ. ιβ´12).

*****

Ὅμως, ἀδελφοί μου, ὁ πόνος καί οἱ ταλαι­πωρίες πού δοκιμάζουμε σ᾽ αὐτή τή ζωή γίνονται ἀφορμή νά ἐκδηλωθεῖ καί ἄλλο θαυμαστό ἔργο τοῦ Θεοῦ πρός χάριν τοῦ ἀνθρώπου. Καί τό ἔργο αὐτό εἶναι ἡ σωτηρία τήν ὁποία μέ πολλούς τρόπους κατεργάζεται ὁ Θεός διά τῶν θλίψεων.

Δέν εἴμαστε σέ θέση νά γνωρίζουμε ποιές ἦταν οἱ διαθέσεις τοῦ τυφλοῦ καί πῶς διετίθετο, ὅταν ἄκουε νά γίνεται λόγος γιά τά θαύματα καί τή διδασκαλία τοῦ Κυρίου. Ἡ ἀπαλλαγή του ὅμως ἀπό τήν τύφλωση, τό μεγάλο αὐτό θαῦμα τῆς θεραπείας του εἶναι γεγονός ὅτι τόν ἔκανε νά γίνει πιστός καί ἀφοσιωμένος μαθητής τοῦ Κυρί­ου. Ἕνας διαπρύσιος κήρυκας καί ὁμολογητής τῆς θεότητός Του. Δέν ἄνοιξαν μόνο τά μάτια τοῦ σώματος. Ἄνοιξαν καί τά μάτια τῆς ψυχῆς. Δέν εἶχε δεῖ ἀκόμη με τά μάτια του τόν εὐεργέτη του καί ὅμως ἀπολογεῖται καί ὑπερασπίζεται τήν ἁγιότητα καί τή θεία προέλευσή του. Οἱ Φαρι­σαῖοι γεμᾶτοι μίσος συκοφαντοῦν τόν Κύριο, ὅ­μως ὁ εὐλο­γημένος ἐκεῖνος ἄνθρωπος δέν ὑπο­λογίζει καθό­λου τίς ἀπειλές καί τίς ὕβρεις τῶν φαρι­σαίων, ἀλλά μέ γενναιότητα καί σταθερό­τητα διακη­ρύττει τή θεία δύναμη καί τήν ἐξουσία τοῦ Κυ­ρίου. Καί ὅταν ἀργότερα τόν συναντᾶ ὁ Κύριος καί ὁ θεραπευμένος τυφλός πληροφο­ρεῖται ἀπό τό στόμα τοῦ Χριστοῦ ὅτι αὐτός εἶναι πού τόν ἐθεράπευσε καί αὐτός εἶναι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, πέφτει καί τόν προσκυνᾶ μέ τήν κραυγή: «πιστεύω, Κύριε».

Πόσοι καί πόσοι ἄνθρωποι μέσα ἀπό τήν παιδαγωγία τῆς θλίψεως δέν ἐγνώρισαν καί δέν γνωρίζουν τόν Θεό. Πόσοι μέσα ἀπό τήν ἀσθένεια βρῆκαν καί βρίσκουν τήν πίστη!  Πόσο μικροί λοιπόν εἴμαστε νά κρίνουμε ἐμεῖς  τά ἔργα καί τίς ἐνέργειες τοῦ Θεοῦ! Κάθε τί πού ἐπιτρέπει νά μᾶς συμβαίνει, τό κανονίζει μέ ἄπειρη σοφία καί ἀγάπη, ὥστε καί δι᾽ ἡμῶν νά «φανερωθοῦν τά ἔργα τοῦ Θεοῦ», ὅπως συνέβη καί μέ τόν πρώην τυφλό.

*****

 «Οὔτε οὗτος ἥμαρτεν οὔτε οἱ γονεῖς αὐτοῦ, ἀλλ᾽ ἵνα φανερωθῇ τά ἔργα τοῦ Θεοῦ ἐν αὐτῷ»

Ἀδελφοί. Ὁ τυφλός τοῦ εὐαγγελικοῦ μας ἀναγνώσματος ἀνῆκε στούς προνομιούχους ἐκείνους ἀνθρώπους τούς ὁποίους χρησιμοποεῖ ὁ Θεός, γιά νά φανερώσει τά ἔργα του τά πάνσοφα καί θαυμαστά. Νά φανερώσει τήν πατρική του ἀγάπη πρός τόν ἄνθρωπο, τήν δεσποτική κυριαρ­χία του πάνω στή φύση καί τούς φυσικούς νό­μους, τήν ἄπειρη καί ἀνεξιχνίαστη σοφία Του. Ἄς μή δυσανασχετοῦμε λοιπόν καί ἄς μή ταρασ­σόμαστε, ὅταν ἡ ἀγάπη του παιδαγωγική μᾶς ἐπισκέπτεται. Ἄς δεχόμαστε ὅσο μποροῦμε πιό εὐχάριστα τήν παιδαγωγία καί ἄς προσπαθοῦμε νά ἐξακριβώσουμε καί νά ἀντιληφθοῦμε, τί θέλει νά μᾶς εἰπεῖ καί τί ζητεῖ ἀπό ἐμᾶς διά μέσου τῶν θλίψεων πού ἐπιτρέπει, ὥστε καί μ᾽ αὐτές νά φανερώνονται τά ἔργα του καί νά δοξάζεται τό ὑπερύμνητο ὄνομά Του.