Η κοίμηση της Αγίας Άννας - π. Θεοδόσιος : Μαρτζούχος

Η κοίμηση της Αγίας Άννας

Τα βιολογικά γενέθλια κάθε ανθρώπου είναι η έναρξη της επίγειες ζωής του, και είναι, όσο και αν αυταπατόμαστε ότι την ξέρουμε, ένα αδιάφανο μυστήριο, όσον αφορά το χρονικό της μήκος, την βιολογική της συνθήκη (υγιής-ασθενής) το ποιοτικό περιεχόμενο της καρδιάς (καλοσύνη) και του νου (σοβαρότητα και στιβαρότητα κριτηρίων σκέψης)!

Το τέρμα αυτής της διαδρομής είναι τα... γενέθλια της δεύτερης φάσης της μίας ανθρώπινης ζωής! Εξίσου αόρατη και αδιαφανής και η δεύτερη φάση, έχει το... προσόν της προδιαγεγραμμένης ποιότητας! Έχεις ό,τι μάζεψες! Η πρώτη φάση ξεκινάει με την προίκα των γονιδίων που κληρονόμησες από τους γεννήτορες. Η δεύτερη φάση έχει αυτά τα κληροδοτηθέντα, αλλά και όσα συ (ο καθένας μας)... "αγοράσαμε" και αποκτήσαμε στο διάστημα της επίγεια ζωής.

Η βιολογική ζωή κλείνει με το φορτίο των επιλογών μας. Όποιας ποιότητας ήταν οι επιλογές μας τέτοιας ποιότητας θα είναι και το περιεχόμενο μας. Αν μάθαμε να αγαπάμε (το μαθαίνει κανείς κάτι τέτοιο και το εξασκεί) τότε θα μπορούμε πεθαίνοντας να πούμε κι εμείς μαζί με ένα μεγάλο άγιο: «Πιστεύω απλά, πως μια τεράστια Αγάπη με περιμένει»! Τότε θα καταλάβουμε γιατί επαναλάμβανε: «Είμαι χαρούμενος, Κύριε, είμαι χαρούμενος».

Η Αγία Άννα (Χάρις σημαίνει στα εβραϊκά) πεθαίνοντας ήταν χαρούμενη. Κλείνοντας η ζωή της ήξερε σε τι χέρια αφήνει την ανήλικη θυγατέρα της και σε τι χέρια παραδίδει την ψυχή της. Ήξερε να εμπιστεύεται (είχε μάθει να βγαίνει από το κλουβί του εαυτού της) χαιρότανε με ό,τι κάθε φορά είχε, και έβλεπε το αδιαφανές μέλλον με την βιωματική αίσθηση ότι ο Πατέρας μας δε δίνει στα παιδιά του πέτρες αντί ψωμί· ούτε φίδι αντί για ψάρι (Ματθ. 7, 9-10).

Τα γηρατειά της δεν ήταν η συνήθης κατάθλιψη των ηλικιωμένων γι’ αυτά που... χάνουν («τώρα που έγινε η θάλασσα γιαούρτι, εμείς χάσαμε τα κουτάλια»!!!), αλλά η νοστιμιά που έχει ο ώριμος καρπός, που προσφέρεται στην αγάπη των αδελφών.

Πολύ μεγάλη περιουσία ο σοφός και "άγιος" ηλικιωμένος! Τόσο μεγάλη, όσο απερίγραπτη τραγωδία είναι ένας γκρινιάρης και εγωκεντρικός παρήλικας, που κραυγάζει μαζί με τον Σ. Φρόιντ: «Θα αυτοκτονήσω, τα γηρατειά με ταπεινώνουν». Οι άνθρωποι του Θεού ταπεινώνουν τον εαυτό τους ως επιλογή αυτογνωσίας και έτσι δεν φοβούνται το αθέλητο στραπατσάρισμα της ψεύτικης αυταπάτης του τέλειου ειδώλου. Βλέπουν την διαδρομή ως ωριμότητα που προσφέρει εσωτερικό περιεχόμενο και "αφανίζει" την εξωτερική αλκή που δίνει... βάση για ψεύτικες εικόνες.

Ο άνθρωπος είναι και τα τρία στάδια ζωής μαζί. Και το προοίμιο της νεανικής γοητευτικής εικόνας, και η αυτοδυναμία των δυνατοτήτων του ενήλικα, και η νοστιμιά του ώριμου καρπού των παρηλίκων. Όποιος αυτονομεί κάποιο από τα τρία δημιουργεί εγωιστικές τερατογενέσεις! Κάθε φορά βέβαια τα επιμέρους πρόσωπα σε ένα στάδιο βρίσκονται, όμως πρέπει ποτέ να μην ξεχνούν την μία και ενιαία ανθρώπινη φύση. Μια τέτοια λησμονιά είναι σκόπιμη και φαίνεται έντονα στην συμπεριφορά.

Το θράσος της νεότητας, πρέπει να το διαδεχθεί η σύνεση της ώριμης ηλικίας, την οποία ακολουθεί η σοφία των γηρατειών. Ο άνθρωπος πρέπει να κάνει τον εαυτό του θρόνο της σοφίας, και να μη ξεχνά ποτέ ότι η Σοφία του Θεού είναι ο Χριστός.

Η γιαγιά μας, η αγία Άννα, έτσι περπάτησε και μας το προτείνει. Σ’ εμάς μένει αν θα έχουμε την οξύνοια να συνειδητοποιήσουμε το συμφέρον μας. Ας την παρακαλέσουμε γι’ αυτό. 

Με αγάπη και ευχές

π. Θεοδόσιος : Μαρτζούχος

Πηγή: enoriako info