Και να λοιπόν…
Και να λοιπόν,
που σύνορο έγινε το
ψηλό κυπαρίσσι.
Σταματούν εδώ οι
στεναγμοί,
τ’ ατέλειωτα γιατί και
οι οδυνηρές δοξολογίες.
Σε χώρα άγνωστη εκεί
πατάς,
ίσως καλύτερη από
τούτη.
Και ναι, ίσως πολύ
βαθιά, να σφύζει από ζωή,
και η ψυχή «σταλαμίδα νερού» να μοιάζει.
Μα ‘γω είμαι δω, στον
ίσκιο του ψηλού κυπαρισσιού
για λίγη δροσιά εκλιπαρώντας.
Ο ήλιος του
μεσημεριού, ωσάν ποτήριο
ύδατος ψυχρού μου
μοιάζει.
Δεν απαιτώ απάντηση.
Απόκαμα.
Μονάχα βεβαιότητες.
Μονάχα.
Στάχυς
Ωραίο ποιητικό σχόλιο στο ποίημα του Δροσίνη γνωστό από τα νιάτα μας. Εύγε Στάχυ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαραθέτω το ποίημα του Δροσίνη
Τι λοιπόν; Της ζωής μας το σύνορο
θα το δείχνει ένα ορθό κυπαρίσσι;
Κι απ' ό,τι είδαμε, ακούσαμε, αγγίξαμε
τάφου γη θα μας έχει χωρίσει;
Ό,τι αγγίζουμε, ακούμε και βλέπουμε,
τούτο μόνο Ζωή μας το λέμε;
Κι αυτό τρέμουμε μήπως το χάσουμε
και χαμένο στους τάφους το κλαίμε;
Σ' ό,τι αγγίζουμε, ακούμε και βλέπουμε
της ζωής μας ο κόσμος τελειώνει;
Τίποτε άλλο; Στερνό μας απόρριμα
το κορμί που σκορπιέται και λιώνει;
Κάτι ανέγγιχτο, ανήκουστο, αθώρητο
μήπως κάτω απ' τους τάφους ανθίζει
κι ό,τι μέσα μας κρύβεται αγνώριστο
μήπως πέρ' απ' το θάνατο αρχίζει;
Μήπως ό,τι θαρρούμε βασίλεμα
γλυκοχάραμ' αυγής είναι πέρα
κι αντί να 'ρθει μια νύχτ' αξημέρωτη
ξημερώνει μι' αβράδιαστη μέρα;
Μήπως είν' η αλήθεια στο θάνατο
κι η ζωή μήπως κρύβει την πλάνη;
¨Ο,τι λέμε πως ζει μήπως πέθανε
κι είν' αθάνατο ό,τι έχει πεθάνει;
Μου αρέσει το κλείσιμο με την ομολογία της πίστεως
ΑπάντησηΔιαγραφή«Μονάχα βεβαιότητες.
Μονάχα.»
Ευχήσου Στάχυ αυτή την βεβαιότητα να την αποκτήσω.
Υπέροχο το ποίημα σας με πολλά μηνύματα. Θα έλεγα ότι στο «Και να λοιπόν…» όταν όμως σε αυτό μπει το ‘’αλλά’’ τότε οι αμφιβολίες υπάρχουν. Εδώ είναι αναγκαίο το "Κύριε, πρόσθες ημίν πίστιν!"
ΑπάντησηΔιαγραφήΕξαιρετικό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστούμε.
Μια προσφορά ελπίδας και βεβαιότητας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτα ποιήματα,βάζω πολλά ερωτηματικά!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτο ποίημα αυτό βλέπω ερωτηματικά,αυτά που έχουν οι χριστιανοί.
Δεν είναι η ομολογία πίστεως μόνο που κάνει την διαφορά.
Η υπομονή στους πόνους,στις θλίψεις,το θάρρος στο ότι ο άνθρωπος μπορεί να κλονιστεί πολλές φορές,οι σταυροί που έχει να αντιμετωπίσει.Ειδα τον άλλον εκεί που ήταν μια χαρά,τυφλώθηκε.Πηγα να δω τον θείο μου που ήταν άρρωστος και ξεψύχησε μπροστά μου.
Ήμουν στο νοσοκομείο και στο διπλανό κρεβάτι δυσκολευόταν να βγει η ψυχή μιας γυναικας.Ο άλλος ήταν διασωληνομενος και ήταν σε Κομα 9 μηνες.Ενα μήνα ήταν στην εντατική κάποιος,ο οποίος επέζησε από τροχαίο και μου είπε μετά από ένα χρόνο,που άρχισε να μιλάει,πως στην εντατική έβλεπε τον εαυτόν του έξω από το σώμα του.
Όχι κλονίζεται κανείς με τα βάσανα τα δικά του,συγκλονίζεται και από των άλλων τα δράματα!
Ο Θεός να μας ελέησει και να ζητούμε να μας δίνει δύναμη ,να υπομένουμε,να συγχωρούμε,να αγαπάμε,να πιστεύουμε ,πριν από όλα να είμαστε ταπεινοί και να κατανοούμε έως τέλους!
Μιλάμε για άθλους!
,,,,,