Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΟΥ ΔΟΥΛΟΥ ΤΟΥ ΕΚΑΤΟΝΤΑΡΧΟΥ - ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ ΜΕΛΕΤΙΟΥ

Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΟΥ ΔΟΥΛΟΥ ΤΟΥ ΕΚΑΤΟΝΤΑΡΧΟΥ 

(Ματθ. 8, 5-13)

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ ΜΕΛΕΤΙΟΥ

(Διασκευή ομιλίας στη Νέα Κερασούντα, στις 9/7/2006)

Αναζητώντας τον Θεό

Το Ευαγγέλιο που ακούσαμε μας μιλάει για τη σχέση που πρέπει να έχουμε με τον Χριστό. Η σωστή σχέση με τον Χριστό, είναι ό,τι καλύτερο μπορούμε να επιθυμήσουμε στη ζωή μας.

Μας περιγράφει την συνάντηση του Χριστού με έναν Ρωμαίο αξιωματούχο, που είχε χρήματα και μεγάλο αξίωμα. Ρωτάει κανείς: Και τι άλλο ήθελε ο άνθρωπος αυτός; Αφού κατά την γνώμη του κόσμου τα είχε όλα και πολλοί θα τον ζήλευαν.

Ναι. Αλλά η δική του συνείδηση του έλεγε, ότι δεν τα είχε όλα. Γι’ αυτό προβληματιζόταν: «Τι είναι αυτά που έχω; Μήπως αυτά είναι αληθινή ζωή; Σπίτι, περιουσία, χρήματα, καλή υπόληψη, αυτά τελικά είναι η ζωή; Και τι γίνεται με τον έσω άνθρωπο, την ψυχή, την ζωή μετά τον θάνατο και τον Θεό; Τι πρέπει να κάνουμε γι’ αυτά;».

Και κάθε μέρα ο άνθρωπος αυτός, απασχολούσε τον εαυτό του να βρει, πώς πρέπει να ρυθμίσει την επικοινωνία του με τον εαυτό του, με τους άλλους ανθρώπους και προπαντός με τον Θεό. Για να γίνει άνθρωπος σωστός. Και να αποκτήσει αληθινή χαρά και ελπίδα για την αιώνια ζωή.

Και εργαζόμενος έτσι, ενώ ήταν ένας ειδωλολάτρης Ρωμαίος, πρώτα απ’ όλα έψαξε και βρήκε, ποιός είναι ο αληθινός Θεός. Όχι ο Δίας, όχι ο Ποσειδώνας, όχι η Αθηνά... αλλά ο Θεός που πίστευσαν οι Πατέρες μας Αβραάμ, Ισαάκ και Ιακώβ και τον κήρυξαν οι προφήτες. Ψάχνοντας ο εκατόνταρχος για τον Θεό, άρχισε να τον αγαπάει. Και ακόμη έμαθε να αγαπάει όχι τον εαυτό του, αλλά τον κάθε άνθρωπο που είχε κοντά του. Να νηστεύει, να εγκρατεύεται, να προσεύχεται, να κάνει καλωσύνες.

Συνήθως στην αντίληψη ενός ανθρώπου κέρδος και ωφέλεια είναι:

Να έχει, να τρώει, να απολαμβάνει.

Αυτά, έλεγε ο εκατοντάρχης, είναι ανόητα. Είναι πιο καλό, αντί να μαζεύεις για τον εαυτό σου, να δίνεις. Αντί να καλοτρώς και να καλοπερνάς, να νηστεύεις και να εγκρατεύεσαι. Αντί να κοιτάζεις την ανάπαυσή σου, να τρέχεις στην Εκκλησία και στην προσευχή.

Σωστή στάση μπροστά στο Θεό

Έτσι ζούσε και κάθε μέρα αισθανόταν πιο καλά και πιο ευτυχισμένος από την ελπίδα της αιώνιας ζωής, από την ελπίδα του ότι μία ημέρα θα βρεθεί κοντά στο Θεό που τον πίστευσε και τον αγάπησε.

Αλλά στη ζωή έρχονται και τα δυσάρεστα. Αρρώστησε ένας καλός υπηρέτης του. Και βάδιζε προς τον θάνατο. Ο εκατόνταρχος πονώντας και συμπονώντας τον φτωχό αδελφό του, σκέφθηκε τι καλύτερο μπορούσε να κάνει. Κάνοντας προσφορά και θυσία από τον εαυτό του.

Πρώτη του κίνηση ήταν, ότι ξεκίνησε ο ίδιος να βρει τον Χριστό και να τον παρακαλέσει. Είχε ακούσει, ότι κάνει πολλά θαύματα. Ο ίδιος ήταν εκατοντάρχης. Είχε δικαίωμα να του στείλει έναν άνθρωπο και να του πει: «Έλα δω σε θέλω. Για πετάξου λίγα λεπτά στο σπίτι μου».

Αλλά αντί να καλέσει έτσι τον Χριστό, πήγε μόνος του και αφού τον προσκύνησε και τον χαιρέτησε με σεβασμό, του είπε απλά:

-Ο δούλος μου είναι άρρωστος.

Ο Χριστός του απάντησε:

-Έρχομαι να τον θεραπεύσω. Πάμε.

Λέει ο εκατόνταρχος:

-Κύριε, πού να πάμε; Δεν είμαι άξιος να μπεις στο σπίτι μου. Εγώ είμαι άνθρωπος αμαρτωλός.

Όποιος θέλει να δει τον Θεό και τον εαυτό του σωστά, βλέπει πρώτα απ’ όλα τις λάθος πράξεις του, τα λάθος συναισθήματά του, τις κακίες του, τις παραλείψεις του από το καλό. Αυτά δεν είναι ασήμαντα πράγματα. Έχουν σημασία γιατί είναι αμαρτίες. Ο εκατοντάρχης δεν κοίταζε τι φταίνε οι άλλοι, αλλά τι φταίει ο ίδιος απέναντι του Θεού. Και όταν ο Χριστός του είπε «έρχομαι, πάμε στο σπίτι σου», του είπε:

-Όχι Κύριε, δεν είμαι άξιος. Εγώ είμαι άνθρωπος αμαρτωλός. Εσύ είναι μεγάλος ενώπιον του Θεού. Ειπέ μια κουβέντα και θα γίνει. Και εγώ το ίδιο κάνω. Έχω μια εξουσία που μου την έδωσε κάποιος άνθρωπος. Και λέω στον υπηρέτη μου, «κάνε τούτο» και το κάνει. Και στον υφιστάμενό μου «τρέξε εκεί», και τρέχει. Ειπέ και συ ένα λόγο μόνο και θα γίνει καλά ο δούλος μου.

Η πρώτη εντολή

Μόλις τον άκουσε ο Χριστός είπε: «Ουδέ εν τω Ισραήλ, τοσαύτην πίστιν εύρον». Τι ήταν ο Ισραήλ τότε; Ο λαός του Θεού. Σαν να λέγαμε σήμερα, πήγα στην πιο χριστιανική πόλη. Δεν βρήκα τέτοια πίστη. Πήγα στο Άγιον Όρος, δεν βρήκα τέτοια πίστη. Κάτι τέτοιο λέει ο Χριστός για τον εκατοντάρχη. Με αλλά λόγια του έβαλε ο Χριστός «άριστα».

Σε τι; Στην πίστη. Τι είναι η πίστη; Η έκφραση του πόθου για επικοινωνία με τον Θεό. Γιατί πίστη σημαίνει: Εμπιστοσύνη στο Θεό. Υπακοή στο Θεό. Αγώνας και προσπάθεια αυτό που λέει ο Θεός, να το κάνω και εγώ έργο.

Εμείς θαυμάζουμε την τσέπη, την καλοπέραση και την υπόληψη του κόσμου. Έχεις; Τρως; Διασκεδάζεις; Υποκλίνεται ο κόσμος στο περπάτημά σου; Σε χαιρετάει με σεβασμό; Αν ναι, τότε όλα τα έχεις.

Όμως η Αγία Γραφή, λέει: Άμα έχεις μόνο αυτά, είσαι τσόφλι. Είσαι αυγό χαλασμένο, που αξία έχει μόνο το τσόφλι του, γιατί σκεπάζει το κλούβιο αυγό και την βρώμα. Δεν αρκεί τι έχεις. Και τι φαίνεσαι. Προσπάθησε να γίνεις κάτι. Πρέπει να μας πιάνει η αγωνία να γίνουμε αυτό που θέλει ο Θεός. Να γίνουμε σωστοί ενώπιον του Θεού.

Είπαμε προηγουμένως ότι ο εκατοντάρχης, άρχοντας Ρωμαίος, άνθρωπος των κατακτητών δηλαδή στην Καπερναούμ, ήταν πονετικός. Έβλεπε πόνο και πονούσε. Η συμπόνια προς εκείνον που πονάει, είναι η αρχή της αγάπης. Βλέπεις να πονάει άλλος και δεν πονάς; Είσαι πνευματικά αναίσθητος. Ο λόγος του Θεού δεν μιλάει την καρδιά σου. Αγωνία πρέπει να σε πιάνει. Γιατί η πρώτη εντολή του Θεού είναι η αγάπη. Η συμπόνια, δεν έρχεται δεύτερη από την αγάπη, αλλά είναι η αρχή της αγάπης. Πρώτα θα συμπονέσεις και μετά θα αποφασίσεις, να κάνεις τούτο και εκείνο και όσα ορίζει το θέλημα του Θεού.

Οι δισταχτικοί

Ένα καράβι, έπαθε ναυάγιο και έστελνε συνεχώς μηνύματα SOS. «Τρέξτε για βοήθεια». Και πραγματικά όλα τα καράβια που ήταν στην περιοχή έσπευσαν προς τα εκεί. Όταν έφτασε το πρώτο, βλέποντας ο καπετάνιος του, το άλλο καράβι να βουλιάζει και τους επιβάτες σε απελπισία, διάταξε: «Λέμβοι και σωσίβια στη θάλασσα. Ολοταχώς κοντά». Μπήκε και αυτός σε μια λέμβο και φώναζε: «Πηδάτε στη θάλασσα και μη φοβάστε. Θα σας σώσουμε. Χάνεται το καράβι σας».

Οι άνθρωποι άρχισαν να βουτάνε στα νερά και να αρπάζουν τα σωσίβια. Έμειναν μόνο δυό, που δίσταζαν να πηδήσουν στη θάλασσα. «Αφήστε το πλοίο και μη φοβάστε» τους φώναζε. Μα εκείνοι δίσταζαν. Τελικά ήρθε ένα κύμα κατάπιε ολόκληρο το καράβι και χάθηκαν εκείνοι οι άνθρωποι.

Τι μας λέει η ιστορία; Σωσίβιο είναι η πίστη στον Χριστό. Μας φωνάζει ο Χριστός:

-Εμπιστευθείτε με! Πιστεύσετέ με. Για σας ήλθα στον κόσμο.

Διαβάζουμε στο ευαγγέλιο: «Ούτως ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον ώστε τον Υιό αυτού τον μονογενή έδωκεν» να γίνει σωσίβιο, μέσα σ’ αυτή την θάλασσα. «Ίνα πας ο πιστεύων εις αυτόν», όποιος τον εμπιστεύεται, και τον πιστεύει, πηδώντας στην αγκαλιά του με την πίστη στον Χριστό, «μη απόληται», να μην κινδυνεύει να χαθεί, αλλά «να έχει ζωήν αιώνιον». Γι’ αυτό και λέμε τον Χριστό «σωτήρας μας».

Δεν τον λέμε μόνο. Είναι ο σωτήρας μας. Γιατί ήλθε στον κόσμο για μας. Και όντας Θεός, Υιός του Θεού, σταυρώθηκε και απέθανε για μας. Αναστήθηκε για μας και αναλήφθηκε στον ουρανό για να μας πάρει κοντά του.

Ερώτημα. Γιατί οι εκείνοι οι δυό-τρεις, δεν πήδησαν στα σωσίβια; Ήσαν άτολμοι. Δειλοί. Δίσταζαν.

Γιατί ήταν άτολμοι και δειλοί; Γιατί μπλοκάριζε το μυαλό τους σε μερικές ανόητες σκέψεις σαν αυτές που εμποδίζουν και εμάς να ακολουθήσουμε τον Χριστό: «Αλήθεια μας λέει; Αλήθεια, είναι καλύτερη η ζωή κοντά στον Χριστό; Άραγε υπάρχει αιώνια ζωή; Μήπως είναι καλύτερα «πέντε και στο χέρι παρά δέκα και καρτέρει». Τώρα είναι που μπορώ να φάω, να πιώ, να διασκεδάσω λιγάκι. Αυτά τα καταλαβαίνω, τα αισθάνομαι. Εκείνα που λέει ο Χριστός δεν τα καταλαβαίνω, δεν τα αισθάνομαι». Πώς να τολμήσει ο άνθρωπος με τέτοια μυαλά;

Ποιός φταίει; Ο Χριστός που φωνάζει «δεύτε προς με πάντες»;

Το μυαλό μας φταίει. Αλλά ο Χριστός μάς λέει ότι τα μυαλά μας πρέπει να τα διορθώνουμε. Και τα συναισθήματά μας πρέπει να τα διορθώνουμε. Και τις πράξεις του σώματός μας πρέπει να τις κυβερνάμε εμείς. Ούτε να μας κυβερνάνε οι ορέξεις του σώματος και τα συναισθήματα μιας διάθεσης που ρέπει στην κακία, στον εγωισμό, στο μίσος. Αλλά να μας κυβερνάει το φως του Θεού.

Το μεγάλο «άριστα»

Ένας νεαρός μπαμπάς, έκανε σκι στα χιόνια. Και μη θέλοντας να αφήσει μόνο το μικρό γυιό του, τον βόλεψε πάνω στο σκι και έτρεχε στα χιόνια. Ενθουσιασμένος ο μικρός κάθε τόσο ξεφώνιζε: «Μπράβο μπαμπά, μπράβο μπαμπά». Και οι άλλοι τ’ άκουγαν και χαίρονταν. Το «μπράβο» που είπε το παιδί ήταν ωραίο πράγμα.

Αλλά το «μπράβο» του Θεού είναι πολύ μεγαλύτερο. Και το μπράβο του παιδιού ήταν για ένα άθλημα που και να έλειπε, δεν χανόταν ο κόσμος. Το μπράβο του Χριστού στον εκατοντάρχη της Καπερναούμ ήταν γιατί είχε την σωστή σχέση με τον Θεό, που είναι το μόνο «συν» της ζωής.

Την έχεις; Τα έχεις όλα. Δεν την έχεις; Είσαι σε όλα φτωχός. Κάθε ημέρα θα φτωχαίνεις περισσότερο.

Ο εκατοντάρχης πήρε από τον Χριστό ένα «μπράβο», ένα άριστα. Εσύ αξίζεις να πάρεις ένα «μπράβο» από τον Χριστό; Για την πίστη σου, για την χριστιανική σου ζωή, για την τόλμη με την οποία τοποθετείσαι απέναντι του Χριστού και του αγίου θέληματός Του;

Αυτό είναι το μήνυμα του σημερινού Ευαγγελίου. Να το βάλουμε στην καρδιά μας, για να αξιωθούμε και εμείς ενός μεγάλου επαίνου από τον Κύριό μας Ιησού Χριστό. Αμήν.-

Πηγή: Ι. Μ. Προφ. Ηλιού