Ἅγιοι καί Ἁγιοκατατάξεις - ὑπό Ἀρχιμ. Βασιλείου Μπακογιάννη

Ἅγιοι καί Ἁγιοκατατάξεις

    ὑπό  Ἀρχιμ. Βασιλείου Μπακογιάννη

Εἶναι κάποιος  (ἐκ φύσεως)  πρᾶος,  ἀφιλάργυρος,  φιλεύσπλαγχνος. Γίνεται Ἱερέας ,  καί τά φυσικά χαρίσματά του, λόγῳ τῆς θέσεώς του,  ἀποκτοῦν βαρύτητα.  Ὁ κόσμος βλέποντας τήν πραότητά του, τήν ἀφιλαργυρία του, τήν εὐσπλαγχνία του,  καί ἀκούγοντας τά ψυχωφέλιμα κηρύγματά του, τόν θεωρεῖ  « Ἅγιο». Εἶναι ὄντως Ἅγιος;

Ἅγιος δέν  εἶναι ὁ εὐσεβής χριστιανός, ἀλλά  αὐτός πού  ἔχει καθαρισθεῖ ἀπό κάθε μολυσμό  σαρκός καί πνεύματος, καί κατέστη    δοχεῖο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Καί ὡς δοχεῖο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος κατέχει καί τά χαρίσματα τοῦ  Ἁγίου Πνεύματος. Δηλαδή, δέν νοεῖται Ἅγιος, χωρίς Ἅγιο Πνεῦμα, ὅπως ἐπίσης δέν νοεῖται νά ἔχεις Ἅγιο Πνεῦμα, χωρίς  νά κατέχεις τά χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τουλάχιστον  τό προορατικό καί  τό  θαυματουργικό, γιατί,   κατά τόν Ὅσιο Ἰωάννη τῆς Κλίμακος,  ὑπάρχουν καί ἄλλα, ἀνώτερα  χαρίσματα  (Λόγος ΚΣΤ, 67).

        

«Εἶδα ἕνα γεροντάκι, μίλησα μέ αὐτό, ἀλλά δέν ἤξερα ὅτι αὐτός ἦταν ὁ π. Ἰάκωβος...!», εἶπε κάποιος  πού πῆγε στό Μοναστήρι τοῦ Ὁσίου Δαυίδ γιά νά συναντήσει προσωπικά τόν  Ὅσιο Ἰάκωβο. Τί σημαίνει αὐτό;

   Γιά νά καταλάβουμε  ἄν ὁ ἄλλος εἶναι ὄντως Ἅγιος, θά πρέπει νά ἔχουμε γίνει καί ἐμεῖς Ἅγιοι,   δοχεῖο  τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.  Διαφορετικά κινδυνεύουμε   νά ἐκλάβουμε  ὡς Ἅγιο ἕνα  φαρισαῖο, πού μοιάζει σάν τόν ἀσβεστωμένο τάφο. Ἐξωτερικά ὡραῖος, καθαρός, ἐνῶ  μέσα...! (Μτ. 23:27). Πρᾶγμα πού σημαίνει ὅτι  οἱ κρίσεις τῶν κοσμικῶν ἀνθρώπων, ὅτι «ὁ δεῖνα εἶναι Ἅγιος», δέν εἶναι ἀξιόπιστες. Ἀξιόπιστες εἶνα μόνο οἱ κρίσεις τῶν Ἁγίων ἀνθρώπων.  « Ὅποιοι (λέει ὁ Ὅσιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος) ἔχουν καλή ὄσφρηση μποροῦν νά μυρισθοῦν, ἄν κάποιος ἔχει πάνω του ἀρώματα. Κάτι ἀνάλογο ἰσχύει καί μέ τά πνευματικά ἀρώματα. Ὅποιος ἔχει  καθαρή ψυχή, μπορεῖ νά μυρισθεῖ τά (πνευματικά) ἀρώματα, χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, πού ἔχει ὁ ἄλλος, τή στιγμή πού οἱ ἄλλοι γύρω του  (!) δέν καταλαβαίνουν τίποτε...!». (Λόγος  ΚΣΤ, 53, 68).

        

Ὁ Ὅσιος Παϊσιος  ὁ Ἁγιορείτης , εἶχε τήν αἴσθηση ὅτι ὁ π. Ἀρσένιος ὁ Καππαδόκης, ἦταν ὄντως Ἅγιος (καί χάρισμα προορατικό εἶχε, καί θαύματα ἔκανε), ὅμως ἔλεγε: «Ἄν εἶναι νά γίνει Ἅγιος τῆς Ἐκκλησίας μας, ἄς  περιμένουμε. Δέν πρέπει νά βιασθοῦμε.  Ἄν ὁ Θεός θέλει,  θά δείξει σημεῖα...!», ὥστε καί οἱ λίθοι κεκράξονται. Μήπως δέν εἶχε δίκιο;

          Καί ἄν τυχόν μέ τήν πάροδο τοῦ χρόνου ἕνας (ὄντως) Ἅγιος ξεχασθεῖ ἀπό τόν κόσμο,  ὁ Θεός θά βρεῖ τόν τρόπο, νά τόν ἀποκαλύψει καί νά τόν  «ἐγκαθιδρύσει» ὡς Ἅγιο στήν Ἐκκλησία Του. Ὅπως ἔκανε μέ τόν Ἅγιο Νεκτάριο τόν Πενταπόλεως, προπαντός μέ  τόν Ἅγιο μεγαλομάρτυρα Ἐφραίμ τῆς Νέας Μάκρης.

     Ἐν ἔτει 1426,  μαρτύρησε φρικτά γιά τόν Χριστό, ἀλλά εἶχε ἐντελῶς  ξεχασθεῖ ἀπό τόν κόσμο. Μπορεῖ νά τόν ξέχασε ὁ κόσμος, ἀλλά δέν τόν «ξέχασε» ὁ Θεός. Μετά ἀπό πεντακόσια (!) χρόνια (1950) τόν φανέρωσε στόν κόσμο, μέ   τήν εὕρεση τοῦ ἀφθάρτου λειψάνου του, καί μέσα ἀπό τίς ἀπανωτές ἐμφανίσεις καί ἀπανωτά  θαύματα του, ὥστε κανένας πιά νά μήν ἀμφιβάλει, ὅτι ἔχουμε νά κάνουμε μέ ἕναν ὄντως Ἅγιο. Καί ἔτσι  ἡ Ἁγιοκατάταξη του, ἦρθε ἀπό μόνη της, ὡς  φυσικός καρπός. Μίλησε ὁ Θεός!

 Θά πρέπει, λοιπόν, νά ἔχουμε τρανταχτά ντοκουμέντα, γιά νά γίνει «Ἁγιοκατάταξη», καί ὄχι ἁπλές ἐνδείξεις.