«Πιστεύω καί δέν φοβᾶμαι...» - ὑπό ἀρχιμ. Βασιλείου Μπακογιάννη

«Πιστεύω καί δέν φοβᾶμαι...»

ὑπό ἀρχιμ. Βασιλείου Μπακογιάννη

Λένε πολλοί: «Πιστεύω στό  Χριστό, καί δέν φοβᾶμαι  τόν κορωνοϊό, γι'αὐτό καί στήν ἐκκλησία δέν βάζω  μάσκα». Καί ὅσοι ὑποστηρίζουν τό ἀντίθετο,  εἶναι ἄπιστοι; Μπορεῖ νά εἶναι  περισσότερο πιστοί! Ποιός τό ξέρει;

Ἡ διακήρυξη,   «ἐγώ πιστεύω, καί δέν φοβᾶμαι», μπορεῖ νά κρύβει  ὑπερηφάνεια,  καί  (μπορεῖ) νά εἶναι δεῖγμα νοσηρῆς πνευματικότητος.  Τό περίεργο εἶναι ὅτι αὐτό  ( «ἐγώ πιστεύω, καί δέν φοβᾶμαι») μπορεῖ νά τό ἀκούσεις καί ἀπό χριστιανό,   πού ζεῖ στήν ἁμαρτία, μέ ἐξωσυζυγικές λ.χ. «σχέσεις».Μάλιστα δέ, νά    κατηγορεῖ ὡς ἄπιστο (!) τόν Ἱερέα (!)  τῆς ἐνορίας του,   ἐπειδή ὁ Ἱερέας τηρεῖ τίς ὁδηγίες τῆς Πολιτείας τίς σχετικές  μέ τόν κορωνοϊό!

Ἔχει ὄντως αὐτός ὁ χριστιανός  τέτοια πίστη, πού τόν  κάνει νά μήν  φοβᾶται;  Μά ἡ ἁμαρτία του  ἔχει ἤδη ἀπονεκρώσει τήν πίστη του. Καί ὅμως διακηρύττει ὅτι ἐγώ πιστεύω καί δέν φοβᾶμαι...! Ἄν  ἐν  ὥρᾳ  Λειτουργίας, γίνει ἕνας ἰσχυρός σεισμός, 5-6 ρίχτερ, πῶς θά ἀντιδράσει;  Θά μείνει  ἀτάραχος, ἤ θά τόν  πιάσει πανικός, καί ὅπου φύγει-φύγει;!

«Πιστός δέν εἶναι αὐτός πού πιστεύει, ὅτι γιά τό Θεό τά πάντα εἶναι δυνατά, ἀλλά αὐτός πού πιστεύει, πώς ὅ,τι ζητεῖ ἀπό τό Θεό, θά τό λάβει».(Ὅσιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος, Λόγος 27.Β,33).  Ὅμως,  γιά νά ἔχουμε μιά τέτοια πίστη, θά πρέπει ἡ ζωή μας νά ἔχει ὡς κέντρο τή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, αὐτή νά ἐπιζητοῦμε, καί ὄχι πράγματα ἐπίγεια, χρήματα, δόξα, ἡδονές καί τά σχετικά. Ποιός πράγματι ποθεῖ τή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ; Ποιός; Αὐτό πού μᾶς ταιριάζει, εἶναι: «Πιστεύω, Κύριε·  βοήθει μου    τῆ  ἀπιστίᾳ» (Μκ.9:24).

Θά πρέπει νά τό παραδεχθοῦμε, ὅτι πιστεύουμε στό Χριστό μέ τό στόμα μας (Μτ. 15:8),  γιατί   ἡ καρδιά μας  εἶναι ἀλλοῦ δοσμένη (Μτ.6:21).   «Ἐγώ ἔχω πίστη στόν Θεό», ἔλεγε  καί ξαναέλεγε κάποιος σ' ἕναν παπᾶ. «Πές μου πόσα ἀκίνητα καί πόσες καταθέσεις  ἔχεις γιά νά σοῦ εἰπῶ, ἄν πιστεύεις στό Θεό», τοῦ ἀπάντησε ὁ παπᾶς.

«Πίστις χωρίς τῶν ἔργων νεκρά  ἐστίν» (Ἰακ.2:20). Τά ἔργα,  πού ζωντανεύουν τήν πίστη, εἶναι οἱ  ἐντολές τοῦ Κυρίου. Π.χ. προσευχή γιά τόν ἐχθρό μας,  συγχώρηση, ἀγάπη, εὐεργεσία στόν ἐχθρό μας (Λκ. 6:27). Τό ἀντίθετο, ἡ παράβαση τῶν ἐντολῶν Του,  ὁδηγεῖ στήν νέκρωση τῆς πίστεως. Καί ἐμεῖς δέν κάνουμε τίποτε ἄλλο, ἀπό τό νά παραβαίνουμε τίς ἐντολές Του, εἴτε κατακρίνοντας τόν ἀδερφό μας, εἴτε περιφρονώντας τον, εἴτε, εἴτε, εἴτε!

Ἄς μήν βάζουμε, λοιπόν, θαυμαστικά στήν πίστη μας, καί   ἄς μήν  παριστάνουμε τούς ὑπερασπιστές τῆς πίστεως,  (ὁ νοῶν, νοείτω), ἐκτός ἄν μπερδεύουμε τήν πίστη μέ τόν φανατισμό...