ΟΜΙΛΙΑ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΑΤΡΩΝ κ.κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΣΤΗΝ ΣΥΝΑΥΛΙΑ «ΣΥΓΓΝΩΜΗ ΠΟΛΗ ΜΟΥ»

 ΟΜΙΛΙΑ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΑΤΡΩΝ κ.κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΣΤΗΝ ΣΥΝΑΥΛΙΑ «ΣΥΓΓΝΩΜΗ ΠΟΛΗ ΜΟΥ»

30.9.2020

 
          Ὁ μήνας Σεπτέμβριος εἶναι μήνας πόνου καί ὀδύνης γιά τόν Ἑλληνισμό τῆς Πόλης, τῆς πάλαι ποτέ Βασιλίδος τῶν πόλεων τῆς μεγαλωνύμου καί φωτοστολίστου Κωνσταντινουπόλεως, ἀφοῦ κατά τόν μήνα αὐτό,  τό ἒτος 1955 ὁ βάρβαρος συρφετός τῶν προαιωνίων ἐχθρῶν μας, ὃρμησε  ἐναντίον τῶν Ρωμαίϊκου στοιχείου τῆς Πόλης μας, τῆς Πόλης τοῦ κόσμου ὁλοκλήρου, ἐφόνευσε, ἐβίασε, κατέστρεψε, ἒκαψε, ἐλεηλάτησε, ἐβεβήλωσε Ἐκκλησίες καί κοιμητήρια, δημιούργησε καί πάλι πρόσφυγες, ὃπως ἒχει συνηθίσει νά κάνῃ διαχρονικά, ἀφοῦ αὐτή εἶναι ἡ ταυτότητα τῶν Τούρκων, ἡ βαρβαρότητα δηλαδή.
          Αὐτό τόν μῆνα τιμήσαμε γιά μιά ἀκόμη φορά τήν μνήμη τῶν Ἁγίων Ἐθνοϊερομαρτύρων καί τῶν ἂλλων ἱερῶν σφαγίων τῆς Μικρασίας, οἱ ὁποῖοι τό 1922 ἐπότισαν μέ τά ἡρωϊκά αἳματά τους, τά ἃγια χώματα τῆς Σμύρνης καί τῆς Ἰωνίας γενικώτερα καί θυμηθήκαμε καί μακαρίσαμε τούς ξεριζωμένους πατέρες καί ἀδελφούς μας, πού ἒφτασαν ἐξουθενωμένοι στήν μητέρα Πατρίδα τους τήν Ἑλλάδα, μεταφέροντας τά ἱερά καί τά ὃσια τους στήν καρδιά τους καί στόν κόρφο τους.
          Αὐτό, ὃμως, τό καλοκαίρι βιώσαμε τήν λύπη καί τήν ὀδύνη, ὂχι μόνο οἱ Ὀρθόδοξοι Ἓλληνες ὃπου γῆς, ἀλλά καί ὃλος ὁ πολιτισμένος κόσμος, τήν λύπη λέγω καί τήν ὀδύνη, τῆς μετατροπῆς τῆς Ἁγια-Σοφιᾶς σέ τζαμί, τῆς Μεγάλης Ἐκκλησιᾶς, τοῦ ὀφθαλμοῦ τῆς γῆς, πού μέσα της ἒκλεισε τούς πόνους καί τούς καημούς, τίς χαρές καί τούς στεναγμούς, τίς δόξες καί τίς πίκρες διαχρονικά τῶν Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων καί ἀπό τόν τετρακτινοπύρσευτο Σταυρό τοῦ τρούλλου της, φωτίστηκαν τά πέρατα τῆς γῆς.
          Καί σάν νά μήν ἒφτανε αὐτό τό ἀνοσιούργημα καί ἡ προσβολή τῆς πίστεως τῶν Ὀρθοδόξων καί τῆς τιμῆς ὃλων τῶν πολιτισμένων Λαῶν τῆς γῆς, προχώρησαν καί σέ ἂλλη φρικτή ἐνέργεια, ἐκείνη τῆς μετατροπῆς σέ τζαμί τῆς θαυμασίας  καί ξακουστῆς Μονῆς τῆς Χώρας, μέ τά θαυμάσια ψηφιδωτά.
          Ἡ πόλις τῶν Πατρῶν, τῆς ὁποίας προστάτης εἶναι ὁ Ἃγιος Ἀπόστολος Ἀνδρέας ὁ ὁποῖος ἳδρυσε καί τήν Ἐκκλησία τοῦ Βυζαντίου, μέσα ἀπό ἓνα ἱερό, συγκλονιστικό καί πατριωτικό παλμό, στόν Ἱερό Ναό τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Ἀνδρέου Πατρῶν, ἐξεδήλωσε τήν ἒντονη διαμαρτυρία της γιά τό μεγάλο αὐτό ἀνοσιούργημα.
          Ἡ ἀποψινή μας ἐκδήλωση ἦτο προγραμματισμένη γιά τόν μῆνα Νοέμβριο, ὃπως συμβαίνει κάθε χρόνο μέ παρόμοιες ἐκδηλώσεις-συναυλίες.
          Ὃμως λόγῳ τῶν ἐπικρατουσῶν ἐκτάκτων συνθήκων καί τοῦ ἀβεβαίου τῆς πραγματοποιήσεως ἐκδηλώσεων, κατ’ ἐκεῖνον τόν καιρόν, ἀνεβλήθησαν ἢ καί μετεφέρθησαν ἐκδηλώσεις δι’ εὐθετώτερον χρόνον.
          Ἒτσι πραγματοποιεῖται ἡ ἀποψινή συναυλία στό κλειστό γήπεδο τοῦ Ἀπόλλωνα Πατρῶν, χωρίς κοινό ἡ ὁποία ἒχει διττόν χαρακτῆρα.
          Ἀφ’ ἑνός μέν, ἳνα μνησθῶμεν τῆς Πόλης τῆς καρδιᾶς μας, τῆς Πόλης τῶν θρύλων καί τῶν στεναγμῶν, τῆς Πόλης πού παρέμεινε καί θά παραμένῃ γιά πάντα τό φῶς καί τό καύχημα τῆς Οἰκουμένης ἁπάσης καί ἳνα νοερῶς προσκυνήσωμε ἐν τῷ Ναῷ τοῦ Θεοῦ τοῦ Ὑψίστου, ἐν τῇ Μεγάλῃ Ἐκκλησιᾷ, ἐν τῷ Ναῷ τῆς Ἁγίας τοῦ Θεοῦ Σοφίας, ἀφ’ ἑτέρου δέ ἳνα μέσῳ αὐτῆς, τῆς τιμῆς καί τῆς μνήμης, ἐμψυχώσωμε τόν Λαό μας, σέ καιρούς πού ἐψύγη ἡ ἀγάπη πρός τά ἱερά καί τά ὃσια, οἱ μνῆμες καί ὁ πατριωτικός παλμός ἠσθένησαν, ἡ ἱστορία παρεχαράχθη καί ἐπεκράτησε πνεῦμα ἠττοπαθείας ἐνδοτισμοῦ ἒναντι τῶν ὃσων μέ ἀγῶνες καί θυσίες καί ποταμούς αἱμάτων ὑπερασπίστηκαν οἱ ἣρωες καί μάρτυρες τοῦ Γένους μας, τῆς φυλῆς μας καί μᾶς ἂφησαν ὡς ἱερά κληρονομιά καί παρακαταθήκη.
          Ἀπευθυνόμενοι ἀπό τήν πόλη τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου στούς ἀδελφούς ἃπαντας, εἲτε στήν Πάτρα, εἲτε σέ ἂλλα μέρη τῆς Ἑλλάδος καί ὃπου ἀλλοῦ στά μήκη καί τά πλάτη τῆς γῆς, Ἓλληνες Ὀρθοδόξους Χριστιανούς καί ὂχι μόνο, κρατώντας τίς μνῆμες τῆς Ρωμηοσύνης στήν καρδιά μας τούς παρακαλοῦμε νά διατηροῦν στά τρίσβαθα τῆς ψυχῆς τους τήν οὐράνια δόξα καί τό κάλλος, τίς χαρές καί τούς πόνους τῆς Πόλης πού ἀνήκει στή γῆ ὁλόκληρη καί νά ἀτενίζουν ὂχι ἁπλῶς μέ τήν ἐλπῖδα, ἀλλά καί μέ τήν βεβαιότητα, ὃτι «πάλι μέ χρόνους μέ καιρούς, πάλι δικά μας θἆ ναι».
          Στούς ξένους δέ, πού δέν μποροῦν νά κατανοήσουν εἲτε γιατί δέν ξέρουν, εἲτε γιατί δέν μποροῦν, εἲτε κυρίως γιατί δέν θέλουν, τό μεγαλεῖο τῆς Ἑλληνορθοδοξίας καί τό πνεῦμα τῆς Πόλης καί τῆς Ἁγια Σοφιᾶς, τούς παρακαλοῦμε μέ τοῦτα τά λόγια «Ἒ, ἐσύ, πού σκάβεις ἐκεῖ στήν ἂκρη ἢ στή μέση τοῦ δρόμου  πρόσεξε θά πεταχτῇ αἷμα Ἑλληνικό. Σεβάσου αὐτό τό χῶμα.
          Ἒ, ἐσύ πού πατᾶς ἀνέμελα στήν ἁγιασμένη γῆ, σκούπισε τά πόδια σου γιατί πατᾶς σέ τάφους Ρωμηῶν ἁγιασμένων καί καταστρέφεις τά λουλούδια πού τά τρέφουν καί τά ἀνασταίνουν τοῦ Γένους τά ὃνειρα.
          Ἒ, ἐσύ ὃποιος κι ἂν εἶσαι πού περπατᾶς στήν ὂμορφη πόλη καί τό βλέμμα σου θαυμάζει τἁγιονέρια τοῦ Βοσπόρου, μάθε ὃτι ἐκεῖ κοντά εἶναι τό κέντρο τῆς Ὀρθοδοξίας καί ἐκεῖ φυλάσσουν τόν τόπο τόν ματωμένο καί τή κλειστή πόρτα τοῦ Ἐθνοϊερομάρτυρος Γρηγορίου τοῦ Ε’, οἱ φέροντες τόν Σταυρόν τοῦ Χριστοῦ καί τοῦ Γένους, οἱ λίγοι μά τόσο πολλοί, οἱ μάρτυρες τῶν θυσιῶν τοῦ παρελθόντος, τῶν ἀγώνων τοῦ παρόντος καί τῶν ἐλπίδων τοῦ μέλλοντος, ὁ Πατριάρχης τοῦ Γένους καί τῶν Ὀρθοδόξων, μέ τούς δικούς του ἐπίγειους ἀγγέλους, πού καθημερινά χτυποῦν τῆς Ὀρθοδοξίας τό σήμαντρο στό κεντρικό τῶν Ὀρθοδόξων Μοναστήρι  καί γονατίζουν μπροστά στό εἰκόνισμα τῆς Ὑπερμάχου Στρατηγοῦ, ἀκολουθώντας τόν Πρωτομάρτυρα τοῦ Γολγοθᾶ στόν Σταυρό καί στήν Ἀνάσταση.
          Ἒ, ἐσύ ὃποιος κι ἂν εἶσαι πού περπατᾶς στήν ὂμορφη πόλη καί τό βλέμμα σου θαυμάζει τἁγιονέρια τοῦ Βοσπόρου, μάθε ὃτι ἐκεῖ κοντά εἶναι τό κέντρο τῆς Ὀρθοδοξίας καί ἐκεῖ φυλάσσουν τόν τόπο τόν ματωμένο καί τή κλειστή πόρτα τοῦ Ἐθνοϊερομάρτυρος Γρηγορίου τοῦ Ε’, οἱ φέροντες τόν Σταυρόν τοῦ Χριστοῦ καί τοῦ Γένους, οἱ λίγοι μά τόσο πολλοί, οἱ μάρτυρες τῶν θυσιῶν τοῦ παρελθόντος, τῶν ἀγώνων τοῦ παρόντος καί τῶν ἐλπίδων τοῦ μέλλοντος, ὁ Πατριάρχης τοῦ Γένους καί τῶν Ὀρθοδόξων, μέ τούς δικούς του ἐπίγειους ἀγγέλους, πού καθημερινά χτυποῦν τῆς Ὀρθοδοξίας τό σήμαντρο στό κεντρικό τῶν Ὀρθοδόξων Μοναστήρι  καί γονατίζουν μπροστά στό εἰκόνισμα τῆς Ὑπερμάχου Στρατηγοῦ, ἀκολουθώντας τόν Πρωτομάρτυρα τοῦ Γολγοθᾶ στόν Σταυρό καί στήν Ἀνάσταση.
          Ἐπιθυμῶ ἀπό τῆς θέσεως αὐτῆς νά εὐχαριστήσω τόν διακεκριμένο Καλλιτέχνη κ. Μανώλη Μητσιά, ὁ ὁποῖος προσεφέρθη μαζί μέ τούς συνεργάτες του, νά ἒλθουν στήν πόλη μας ἀρωγοί στήν προσπάθεια αὐτή τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως γιά τήν τιμή σέ τόπους μαρτυρικούς καί ἁγιασμένους.
          Εὐχαριστῶ τόν ἀξιότιμο κ. Πρόεδρο τοῦ Ἀπόλλωνα Πατρῶν καί τούς ὑπευθύνους τοῦ κλειστοῦ Γηπέδου Μπάσκετ, τήν Περιφέρεια Δυτικῆς Ἑλλάδος, τούς Ἱερεῖς μας πού αἳρουν μαζί μου τόν σταυρό τῆς ἀγάπης πρός τόν Θεό καί τῆς ἀγάπης πρός τόν συνάνθρωπο καί ὃλους ἐσᾶς ἀδελφοί μου, γιά τήν ἀγάπη σας καί γιά τήν προσφορά σας στό ἒργο τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως. Ἐπίσης τόν Ἂρχοντα πρωτοψάλτη κ. Γρηγόριο Νταραβάνογλου, τόν κ. Μανώλη Καρπάθιο ὡς καί τόν κ. Κωνσταντῖνο Μπαλαχούτη, γιά τόν κόπο τους νά ἒλθουν στήν Πάτρα γιά τήν συναυλία αὐτή, ἡ ὁποία ἒχει τό χαρακτηριστικό καί συγκινητικό τῖτλο πού κρύβει πλεῖστα ὃσα νοήματα «Συγγνώμη Πόλη μου» καί κλείνω μέ αὐτά τά λόγια ἀπό καρδίας.
Συγγνώμη Πόλη μου  ἂν κάποιες φορές σέ λησμονοῦμε.
Συγγνώμη Πόλη μου ἂν κάποιες φορές δέν πονᾶμε μαζί σου.
Συγγνώμη Πόλη μου ἂν κάποιες φορές δέν στεκόμαστε δίπλα σου σφογγίζοντας τά δάκρυά σου τήν ὣρα πού κλαῖς καί στενάζεις.
Συγγνώμη Πόλη μου γιά ὃσα λάθη  κάναμε στό παρελθόν καί συνεχίζομε νά κάνωμε.
Συγγνώμη Πόλη Βασίλισσα  τοῦ κόσμου.