Ἡ ἀλλαγή καί ἡ μεταμόρφωση τοῦ σώματος - Γρηγόριος Μουσουρούλης

 Κυριακή Στ΄Λουκᾶ
Λόγος εἰς τό Εὐαγγέλιον

Ἡ ἀλλαγή καί ἡ μεταμόρφωση τοῦ σώματος

 «Εὖρον καθήμενον τόν ἄνθρωπον... ἱματισμένον καί σωφρονοῦντα παρά τούς πόδας τοῦ Ἰησοῦ» 

(Λουκ. η΄35)

 
          Ἡ εἰκόνα, τήν ὁποία μᾶς περιγράφει τό σημερινό Εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, προξενεῖ στίς ψυχές μας φόβο ταυτόχρονα ὅμως καί θαυμασμό. Ἕνας ἄνθρωπος αἰχμάλωτος τοῦ πονηροῦ διαβόλου σκορπίζει τόν τρόμο σέ μιά ὀλόκληρη περιοχή. Τριγυρνᾶ γυμνός στίς ἐρημιές, κατοικεῖ στά μνήματα, σπάζει τίς ἁλυσίδες, μέ τίς ὁποῖες τόν δένουν, σάν νά ‘ναι ἀπό χορτάρι.
          Σ’ αὐτή τήν κατάσταση τόν συναντᾶ ὁ Κύριος. Καί ἡ σωτηριώδης ἐκείνη συνάντηση φέρνει τή μεγάλη -ἐσωτερική καί ἐξωτερική -ἀλλαγή στή ζωή του. Μόλις ὁ παντοδύναμος Κύριος τόν ἀπαλλάσσει ἀπό τήν τυραννία τοῦ διαβόλου, ὁ πρώην δαιμονισμένος γίνεται ἀγνώριστος. Φορεῖ ροῦχα, λογικεύεται καί σάν ἥσυχο ἀρνάκι κάθεται κοντά στά πόδια τοῦ Κυρίου.
          Παρόμοια ἀλλαγή -ἐσωτερική καί ἐξωτερική-παρουσιάζει καί κάθε πραγματικός πιστός στή ζωή του. Ἐμεῖς ἐδῶ σήμερα θά ὑπογραμμίσουμε ἰδιαίτερα τή σημασία τῆς ἀλλαγῆς τοῦ πιστοῦ ἀνθρώπου ἀκόμη καί ἐξωτερικά, καί σ’ αὐτήν θά ἐμβαθύνουμε στή συνέχεια.  Θά δοῦμε δηλαδή ποιά εἶναι ἡ σημασία της καί πῶς πραγματοποιεῖται ἡ ἐξωτερική αὐτή  ἀλλαγή τῶν πιστῶν.

****

«Εὖρον καθήμενον τόν ἄνθρωπον... ἱματισμένον καί σωφρονοῦντα παρά τούς πόδας τοῦ Ἰησοῦ»

          Δέν ὑπάρχει ἀμφιβολία, ἀγαπητοί μου,  ὅτι γιά τόν κάθε ἄν­θρωπο, πού συναντᾶ κάποτε τόν Σωτῆρα καί Λυτρωτή, τόν Χριστό, ἡ ριζική ἐπανάσταση συντε­λεῖται στό βάθος τῆς καρδιᾶς του. Ἐκεῖ ἡ μετανοημένη ψυχή ἀναγνωρίζει ἐπιτέλους τό Δημιουργό της, εὑ­ρί­σκει τή λύτρωση καί πλημμυρίζει ἀπό ἄπειρη χαρά καί εὐτυχία.
          Ἀναντήρητα ὁλόκληρη ἡ οὐσία τῆς χριστιανικῆς ζωῆς εὑρίσκεται ἀκριβῶς στή μεγάλη λυτρωτική συνάντηση, πού συμφιλιώνει τό ἀποστατημένο πλάσμα, μέ τόν εὔσπλαγχνο καί ἀνεξίκακο Θεό του...
          Ὅμως ἡ ἐσωτερική αὐτή ἀλλαγή εἶναι ἀδύνατο νά μή ἐπηρεάσει καί τήν ἐξωτερική του ἐμφάνιση καί συμπεριφορά. Ἄς μιλήσουμε τώρα πιό πρακτικά.Εἶναι ποτέ δυνατόν νά εἰρηνεύσει ἡ ψυχή τοῦ ἀνθρώπου, καί τό βλέμμα του νά παραμείνει ἀνήσυχο, βλοσυρό καί ἄγριο, ὅπως ἦταν πρίν μετανοήσει; Εἶναι κατανοητό νά ντύνεται ἡ ψυχή τόν Χριστό, τό σῶμα ὅμως νά παδίνεται ἄσεμνο καί γυμνό στό διάβολο; Νά γίνεται ἀντικείμενο σχολίων καί αἰτία σκανδαλισμοῦ τῶν ἀστηρίκτων; Συμβιβάζεται ποτέ νά λατρεύει ἡ καρδιά τό Θεό, τό στόμα ὅμως νά ὑβρίζει, νά βλασφημεῖ, νά τραγουδᾶ αἰσχρά τραγούδια, νά διηγεῖται ἄσεμνα ἀνέκδοτα; Καί στό θέμα αὐτό ἡ ἐντολή τοῦ Θεοῦ εἶναι σαφής. «Ἄδοντες καί ψάλλοντες ἐν τῇ καρδίᾳ ὑμῶν τῷ Κυρίῳ». Θά ψάλλετε καί θά τραγουδᾶτε ἀπ΄ τά βάθη τῆς καρδιᾶς σας ὕμνους καί τραγούδια πού θά δοξάζουν τό Θεό. Δηλ. ὅ,τι βγαίνει ἀπό τό στόμα σας καί τήν ὥρα τῆς ψυχαγωγίας ἀκόμη νά εἶναι τέτοιο πού νά οἰκοδομοῦνται οἱ γύρω σας καί νά δοξάζεται μ’ αὐτό ὁ Θεός.
          Δέν εἶναι ποτέ δυνατόν, ἀδελφοί μου, νά συνυπάρξουν τά ἀντίθετα πράγματα. Φῶς καί σκοτάδι δέν συνυπάρχουν. Ἡ ἐξωτερική συμπεριφορά εἶναι πάντοτε ἀπαύγασμα, ἀντανάκλαση τῆς ἐσωτερικῆς μας κατάστασης. «Ἐκ γάρ τοῦ περισσεύματος τῆς καρδίας τό στόμα λαεῖ», μᾶς λέγει ὁ ἴδιος ὁ Κύριος (Ματθ. ιβ΄34). Τό στόμα βγάζει πρός τά ἔξω τό περιεχόμενο τῆς καρ­διᾶς.  Καί ὁ σοφός Σειράχ βεβαιώνει πώς «στολισμός ἀνδρός καί γέλως ὀδόντων καί βήματα ἀνθρώ­που ἀν­αγγέλλει περί αὐτοῦ» (Σοφ.Σειρ. ιθ΄ 30).  Καί τά ἐν­δύματα καί τό γέλιο καί ὁ βηματισμός  τοῦ ἀνθρώ­που  φανερώνουν τό περιεχόμενο τῆς ψυχῆς του. Αὐτό ἰσχύει πάντοτε, ἐκτός ἀπό τίς περιπτώσεις ἐκεῖνες κατά τίς ὁποῖες ὑποκρίνεται.
          Ἑπομένως εἶναι ὁλοφάνερο πώς ἡ ἐξωτερική ἐμφάνιση καί συμπεριφορά τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἕνα δεῖγμα, μιά ἀκτινογραφία τοῦ ἐσωτερικοῦ του κόσμου. Καί πρέπει νά τό ποῦμε, ἀδελφοί μου, μέ πολλή ἀγάπη ἀλλά καί μέ εἰλικρίνεια καί συναίσθηση εὐθύνης, ἀπέ­ναντι στόν ἑαυτό μας καί ἀπέναντι στούς ἀδελφούς μας, ὅτι εἶναι πελώρια πλάνη νά νομίζει κανείς ὅτι ἀ­κολουθεῖ τόν Χριστό, ὅταν ἡ συμπεριφορά καί ἡ ἐμφά­νισή του μαρτυροῦν τό ἀντίθετο. Διότι ἡ σφραγίδα τῆς γνησιότητας τῆς ἀλλαγῆς, πού φέρνει ὁ Χριστός στήν καρδιά τοῦ ἀνθρώπου, εἶναι ἀκριβῶς ἡ ἐξωτερική ἐμφάνιση καί συμπεριφορά.

****

          Πῶς πραγματοποιεῖται ὅμως ἡ τόσο ἀπαραίτητη ἐξωτερική ἀλλαγή γιά τήν ὁποία μιλᾶμε;
          Θά ἔλεγε κανείς πώς ἡ ἀλλαγή αὐτή γίνεται χωρίς καλά-καλά νά τό καταλαβαίνει ὁ ἄνθρωπος. Ἐφ’ ὅσον π.χ. ἡ ψυχή εἰρηνεύει κοντά στό Θεό, κατά τρόπο φυσικό εἰρηνεύει καί τό βλέμμα τοῦ ἀνθρώπου, τό πρόσωπο ἡμερεύει, ἡ ὅλη στάση του γίνεται ἤρεμη καί γαλήνια. «Αὐτομάτη γάρ ἡ γῆ παρποφορεῖ» (Μάρκ. δ΄28), λέγει ὁ Κύριός μας. Ἀπό μόνη της, λέγαμε ἄλ­λο­τε,  ἡ γῆ αὐξάνει καί καρποφορεῖ τούς σπόρους πού ἔ­σπειρε ὁ γεωργός σ’ αὐτήν. Ἔτσι καί ἡ μεγάλη ἀλλαγή στή ζωή τῶν χριστιανῶν. Δέν γίνεται κατά παραγγελίαν καί μέ τό μέτρο. Συντελεῖται μυστικά καί ἀθόρυ­βα μέ τή Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
          Βέβαια γιά τήν ἐσωτερική καί ἐξωτερική ἀλλαγή τοῦ πιστοῦ ἀνθρώπου ἀπαραίτητη προϋπόθεση εἶναι ὁ προσωπικός του ἀγώνας. Χωρίς αὐτό τόν ἀγώνα, χωρίς, χωρίς τή συμμετοχή τοῦ πιστοῦ στόν ἔργο τοῦ ἁγιασμοῦ καί τῆς ἀλλαγῆς του, πού ἐπιτελεῖ ὁ Θεός, τό ἀποτέλεσμα εἶναι μηδέν. Ὁ Θεός κάμνει τό πᾶν. Ἐάν ὅμως δέν συνεισφέρουμε καί ἐμεῖς τή δική μας μικρή συμβολή, καμμιά ἀλλαγή δέν πραγματοποιεῖται. Ὁ Χριστός μας ἀπάλλαξε τόν δαιμονισμένο ἀπό τή λεγεώνα τῶν δαιμονίων. Δέν τοῦ φόρεσε ὅμως καί ροῦχα. Τά ροῦχα τά ζήτησε καί τά φόρεσε ὁ ἴδιος ὁ πρώην δαιμονισμένος. Καί ἔτσι ἐμφανίστηκε «ἱματι­σμένος καί σωφρονῶν». Ἀλλαγμένος, καινούργιος. Ἀλλιῶς θά ἦταν πάλι γυμνός καί ἀξιολύπητος.
          Λοιπόν, κάτι ἀνάλογο συμβαίνει καί μέ τόν καθένα μας. Ἡ ἐξωτερική ἀλλαγή σάν ἐπισφράγισμα τῆς ἐσωτερικῆς ἀπαιτεῖ καί τή δική μας συμβολή. Χρειάζεται ἀγώνας γιά νά κόψουμε γιά παράδειγμα τό ποτό ἤ τό χαρτοπαίγνιο ἤ τό τσιγάρο. Χρειάζεται ἀγώνας γιά νά ντυθοῦμε σεμνά, πηγαίνοντας ἀντίθετα στό ρεῦμα τῆς μόδας. Ὅλοι μας ἄνδρες καί γυναῖκες. Νέοι καί ὥριμοι στήν ἡλικία. Μή ξεχνᾶμε ὁ Χριστός μας ἀναγεννᾶ καί ἀλλάζει τόν ὅλο ἄνθρωπο καί ψυχικά καί σωματικά.
          Ἑπομένως ἄλλος δρόμος, πού νά ὁδηγεῖ στή βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἀπό τόν πνευματικό ἀγώνα δέν ὑπάρ­χει. «Ἀγωνίζεσθε εἰσελθεῖν διά τῆς στενῆς πύλης» (Λουκ. ιγ΄24), παραγγέλλει ὁ Κύριος Καί αὐτή εἶναι ἡ στενή πύλη· ἡ ἀπάρνηση τῶν κακῶν συνηθειῶν τῆς ἁμαρτωλῆς ζωῆς. Εἶναι ἡ «τεθλιμμένη ὁδός», τό στενό καί κακοτράχαλο  μονοπάτι τῆς ἀλλαγῆς, πού ὁδηγεῖ στό ὄρος τῆς Μεταμορφώσεως.

****

«Εὖρον καθήμενον τόν ἄνθρωπον... ἱματισμένον καί σωφρονοῦντα παρά τούς πόδας τοῦ Ἰησοῦ»

          Στόν εὐλογημένο αὐτό δρόμο τῆς μεγάλης ἀλλαγῆς βαδίζουμε καί ἐμεῖς, ἀδελφοί. Μιᾶς ἀλαλγῆς, ἡ ὁποία σήμερα μᾶς φαίνεται μικρή καί ἀσήμαντη, καί ἴσως κάποτε ἀκούοντας γι’ αὐτή τήν ἐξωτερική ἀλλαγή νά ἀντιδροῦμε φανερά ἤ κρυφά, ἀργότερα ὅμως θά διαπιστώσουμε πώς ἔχει ἀσύλληπτη δύναμη. Διότι -ὅταν γίνεται σωστά - λαμπρύνει τή ψυχή καί καταλήγει καί στή μεταμόρφωση τοῦ σώματος. Ὅπως στή ζωή τῶν ἁγίων.
          Τό σῶμα μας τώρα γηράσκει καί σταδιακά παραδίδεται στή φθορά καί τό θάνατο!
          Ναί, ἀλλά θά ἔλθει κάποια μέρα, πού θά ἀνα­στηθεῖ καινούργιο καί δοξασμένο. Μεταμορφωμένο.
          Τότε! Κατά τή Δευτέρα Παρουσία τοῦ Κυρίου μας. Ἐκεῖ! Στό νέο κόσμο τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ μας.
          Τότε καί ἐκεῖ, ἐφ’ ὅσον ἐδῶ καί τώρα συντε­λεσθεῖ ἡ ἀλλαγή, θά λάβει χώρα ἡ Μεταμόρφωση: Τά ἀναστημένα σώματά μας θά λάμψουν σάν τόν ἥλιο, φανερώνοντας μέσα ἀπό τήν χωματένια σύστασή τους τήν ἄκτιστη δόξα καί μεγαλοπρέπεια τῆς τρισηλίου Θεότητος. Λοιπόν, μή τά προσβάλλουμε στήν παρούσα ζωή μέ τήν ἀπρόσεκτη ἐξωτερική μας συμπεριφορά, παρουσιάζοντάς τα ὡς ἀντικείμενο συμπεριφορῶν πού ὑποτιμοῦν καί θίγουν  τήν ἀνθρώ­πινη ἀξιοπρέ­πεια. Ὁ Ἅγιος Δημήτριος πού σήμερα ἑορτάζουμε τή μνήμη του, ἄς εἶναι ὑπόδειγμα ζωῆς στή ζωή μας καί ἄς δέεται τοῦ Κυρίου νά μᾶς χαρίζει τή μεγάλη αὐτή ἀλλαγή καί μεταμόρφωση ἐσωτερικά καί ἐξωτερικά. Καί στό σεβαστό μας π.Δημήτριο πού ἄγει τά ὀνομα­στήριά του, νά χαρίζει ἔτη πολλά, εὐλογημένα, φωτεινά, ἅγια καί καρποφόρα, ὥστε καί «ἑαυτόν νά σώσῃ καί τούς ἀκούοντάς του» κατά τόν λόγο τοῦ θείου Παύλου.

Αρχιμανδρίτης Γρηγόριος Μουσουρούλης