Στη μνήμη του Σοφοκλή Γώγου
Βουβοί πληροφορηθήκαμε την είδηση της εκδημίας σου και 40 ημέρες τώρα δεν θέλουμε να την πιστέψουμε. Και μείναμε με το ερώτημα: «Τι είναι ζωή, τι θάνατος και τι τ’ ανάμεσό τους»;
Για μένα, που με τίμησες με την φιλία σου, ήταν μια υπέροχη συνοδοιπορία που ξεκίνησε τον Ιούνιο του 1975 στο 2ο Αστυνομικό Τμήμα Πατρών, όταν ήρθα να υπηρετήσω ως Αρχιφύλακας και συ με υποδέχτηκες με τη γνωστή σου ευγένεια και καλωσύνη, κι αυτό σφράγισε όλη μας τη ζωή.
Αξιώθηκες να γίνεις Αξιωματικός και μετά από μια επιτυχημένη πορεία 35 χρόνων αποστρατεύθηκες με τον βαθμό του Υποστρατήγου.
Αγάπησες ιδιαιτέρως το Σώμα στο οποίο υπηρέτησες και το τίμησες μέχρι της αποστρατείας σου, αλλά και μετά από αυτήν. Με ιδιαίτερη αγάπη και επιτυχία υπηρέτησες τον θεσμό της Αστυνομίας από την οποιαδήποτε θέση που σου ανατέθηκε.
Καταξιώθηκες στη συνείδηση των συναδέλφων και έχαιρες του σεβασμού και της εκτιμήσεως όλων, υφισταμένων και προϊσταμένων σου.
Όπου πέρασες, άφησες την σφραγίδα σου, σφραγίδα επιτυχίας και αποτελεσματικότητας σε ό,τι ανέλαβες.
Ό,τι πίστευες το έκανες πράξη.
Ιδιαίτερα χαρακτηριστικά σου η προσήνεια, η διακριτικότητα, η ψυχραιμία, η αποφασιστικότητα, αλλά προπάντων η ευγένεια.
Υπήρξες έντιμος στις σχέσεις σου με τους ανθρώπους εντός και εκτός Υπηρεσίας. Έντιμος στην οποιαδήποτε συμπεριφορά σου. Έντιμος κι ανυποχώρητος στις ιδέες σου. Για σένα οι αξίες που χάραξες στο ξεκίνημά σου ήταν αδιαπραγμάτευτες σε όλη σου τη ζωή. Και μας άφησες μέτρο για να μετριόμαστε.
Στη δική σου ζυγαριά δεν μπήκε ποτέ το κέρδος ή η ιδιοτέλεια. Μπήκε μόνο το καθήκον και το χρέος. Και δίδαξες όλους εμάς που σε γνωρίσαμε «ποτέ από το χρέος μη κινούντες».
Συνυπηρέτησες με τους συναδέλφους σου άψογα και υπηρέτησες τους πολίτες υποδειγματικά. Έζησες πάντα στο προσκήνιο. Ποτέ στο παρασκήνιο.
Χειριζόσουν και τις πιο δύσκολες περιπτώσεις της Υπηρεσίας με τρόπο μοναδικό. Σε βλέπαμε και απορούσαμε πώς μπορούσες να είσαι αυστηρός και ταυτόχρονα φιλικός. Και οι παρατηρήσεις, που αναγκαστικά έπρεπε να κάνεις, να μην πονάνε και τόσο.
Ήταν δικό σου αυτό το χάρισμα, αλησμόνητε φίλε.
Θέλαμε όλοι να υπηρετούμε μαζί σου. Θητεύαμε στην Ανθρωπιά και στο Ήθος σου. Γιατί διέθετες μια ανθρωπιά (σπάνια και δυσεύρετη στους καιρούς μας), και μας ανέβαζες τον πήχυ ψηλά.
Γι’ αυτό σε αγάπησαν ΟΛΟΙ, όσοι σε γνώρισαν.
Για την έντιμη στάση σου, το ξεκάθαρο βλέμμα σου, τον ακηλίδωτο χαρακτήρα σου, την ευθύτητα και τη συνέπειά σου, την πραότητα και διακριτικότητά σου, την ευγένεια και την αγάπη σου προς όλους αδιακρίτως.
Γι’ αυτό όσοι σε γνώρισαν και σε έζησαν σε περιέβαλαν με την εμπιστοσύνη, τον σεβασμό και την φιλία τους.
Όμως, αλλοίμονο…
Η οικογένειά σου, οι φίλοι σου, οι συνάδελφοί σου σε στερηθήκαμε νωρίς. Σε αναζητούσαμε στις συντροφιές μας, αλλά εσύ – αρκετά χρόνια τώρα – πάλευες, με απίστευτη εγκαρτέρηση και αξιοπρέπεια, στα μαρμαρένια αλώνια. Βαρύς και ασήκωτος ο κλήρος που σου ‘λαχε, αείμνηστε φίλε μου. Με πίστη αγίου και ηρωϊσμό μάρτυρα υπέμεινες τη δοκιμασία της μακροχρόνιας ασθένειάς σου χωρίς να κιοτέψεις ούτε στιγμή. Υπέμενες και σιωπούσες… και άντεχες… Τον θάνατο δεν τον φοβήθηκες. Μάλλον εκείνος σε φοβήθηκε. Σε νίκησε σε κλεφτοπόλεμο, όχι σε μάχη. Στάθηκες απέναντί του αντρίκια με τη λεβεντιά που πάντα σε διέκρινε. Άλλωστε και σε όλη σου τη ζωή τους δρόμους που περπάτησες, λεβέντικα τους διάβηκες. Και μας αφήνεις, και σε αυτό ακόμα, παράδειγμα φωτεινό υπομονής, σιωπής, αγιότητας. Και μας διδάσκεις ότι το μεγαλείο είναι απλό και άφωνο. Υποκλινόμαστε μπροστά σου.
Αλησμόνητε φίλε Σοφοκλή,
πέρασες από τούτη τη ζωή ΚΥΡΙΟΣ, όσο ελάχιστοι. Όσοι πρόσφεραν και αγαπήθηκαν και εκτιμήθηκαν δεν πέρασαν μάταια από τούτο τον κόσμο. Είναι πάντα παρόντες.
Αφήνεις πίσω σου χνάρια ανεξίτηλα. Στην οικογένειά σου, στους φίλους σου, στην κοινωνία αφήνεις παρακαταθήκες ιερές «ουκ εκ του κόσμου τούτου».
Όλοι εμείς, που τώρα πια πρέπει να κλείνουμε τα μάτια για να σε βλέπουμε, είμαστε φτωχότεροι που σε χάσαμε, είμαστε όμως πλουσιότεροι που σε γνωρίσαμε. Είμαστε βέβαιοι ότι πορεύεσαι ευτυχής στην μακαριότητα των Αγίων.
Γιατί αγάπησες – όσο λίγοι – αυτό που έκανες.
Γιατί υπέμεινες με την υπομονή του Ιώβ το αβάσταχτο μαρτύριο της δοκιμασίας σου.
Γιατί ποτέ δεν γόγγυσες μπροστά στη βαριά μοίρα του αναπότρεπτου.
Γιατί ήξερες να χαμογελάς και να σιωπάς και να πορεύεσαι ολόρθος τον ασυντρόφευτο δρόμο των ηρώων.
Γιατί τελικά, Σοφοκλή, ήσουν εκλεκτός του Θεού.
Γαλήνιος να είναι ο δρόμος σου προς την αιωνιότητα.
Αντίο αγαπημένε συνάδελφε!
Αντίο φίλε!
Αντίο Σοφοκλή!
Παναγιώτης Δημητρουλόπουλος
Υποστράτηγος ΕΛΑΣ ε.α.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου