Κυριακή ΚΕ΄
Λόγος εἰς τόν Ἀπόστολον
Ἡ ἀξία τῆς πραότητος
«Παρακαλῶ… περιπατῆσαι… μετά
πάσης ταπεινοφροσύνης καί πραότητος» (Ἐφεσ. δ΄2)
Ἕνας φυλακισμένος μιλάει στό σημερινό Ἀποστολικό ἀνάγνωσμα. Καί αὐτός εἶναι ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. Βρίσκεται στή φυλακή γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Καί ἀπό τό σκοτεινό κελλί του παρακαλεῖ. Ἱκετεύει. Παρακαλεῖ ὄχι γιά τόν ἑαυτό του ἀλλά γιά τούς ἄλλους. «Παρακαλῶ, γράφει, ἐγώ ὁ δέσμιος ἐν Κυρίῳ, νά ζεῖτε καί νά συμπεριφέρεστε μέ ταπείνωση καί πραότητα, χωρίς νεῦρα καί θυμούς καί φωνές. Αὐτό σᾶς παρακαλῶ. Αὐτό μόνο σᾶς ζητῶ. Τί εἶναι ὅμως ἡ πραότητα, ποιά εἶναι ἡ ἀξία της, πῶς θά τήν ἀποκτήσουμε;
*****
«Παρακαλῶ… περιπατῆσαι… μετά πάσης ταπεινοφροσύνης καί πραότητος»
Ὅταν μιλᾶ ὁ Ἀπόστολος γιά
πραότητα δέν ἐννοεῖ τήν θαυμαστή ἐκείνη ἠρεμία πού ἔχει κάποιος ἀπό τή φύση του
καί δέν ὀργίζεται ἐκ χαρακτῆρος, ἀλλά τήν γλυκύτητα πού ἀποκτᾶται μετά ἀπό ἀγώνα
καί προσευχή.Ἡ πραότης, λέγει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος, εἶναι βράχος πάνω στήν ἀφρισμένη θάλασσα, πού ἐντελῶς ἀκλόνητος διαλύει ὅλα τά κύματα τά ὁποῖα τόν κτυποῦν.
Πραότητα λοιπόν εἶναι ἡ ἀρετή πού βοηθᾶ τόν ἄνθρωπο νά ἐπιβάλλεται στόν ἑαυτό του. Νά καταπνίγει τό θυμό πού ξεσηκώνεται μέσα του, ὅταν θιγεῖ ὁ ἐγωϊσμός του καί νά ἐπιβάλλεται στόν ἑαυτό του.
****
Ἔτσι
ἡ πραότητα ἀποδεικνύεται ἕνας σπουδαιότατος παράγων ὁμαλῆς συμβίωσης καί
συνεργασίας μέ τούς συνανθρώπους μας. Εἶναι ὁ συνδετικός κρίκος πού διατηρεῖ εἰρηνικές
τίς σχέσεις μας μέ τούς ἄλλους. Ἀποτελεῖ θεμέλιο τῆς κοινωνικῆς μας ζωῆς.Ὁ ἄνθρωπος πού συγκρατεῖ τό θυμό του καί δέν ὀργίζεται, πού διατηρεῖ τήν ψυχραιμία του καί φέρεται μέ ἠρεμία καί γλυκύτητα, συμβάλλει στό νά ἀνέχεται ὁ καθένας τίς ἀδυναμίες τοῦ ἄλλου καί νά συγχωρεῖ τά σφάλματά του. Βοηθεῖ ἔτσι καί εὐεργετεῖ τό περιβάλλον, μέσα στό ὁποῖο ζεῖ καί ἀναστρέφεται.
Σκεφτεῖτε τί γίνεται στό σπίτι ἐκεῖνο, ὅπου ἀπουσιάζει ἡ ἀρετή τῆς πραότητας καί ἐπικρατεῖ τό πάθος τοῦ θυμοῦ. Ἐκεῖ δέν μένει τίποτε ὄρθιο. Φωνέα, βρισιές, πικρόχολοι καί ἄδικοι χαρακτηρισμοί, δάκρυα καί διαπληκτισμοί εἶναι σέ ἡμερήσια διάταξη. Τό ἴδιο συμβαίνει καί στήν ἐργασία καί ὅπου ἀλλοῦ συζοῦν καί συνεργάζονται ἄνθρωποι.
Τήν μεγάλη σημασία τῆς πραότητας τήν τονίζει ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ στό βιβλίο τῶν Παροιμιῶν λέγοντας ὅτι: «πραύθυμος ἀνήρ καρδίας ἰατρός» (Παροιμ.ιδ΄30). Ὁ πρᾶος ἄνθρωπος θεραπεύει μέ τήν πραότητά του τούς πόνους τῆς καρδιᾶς καί τῶν ἄλλων καί τῆς δικῆς του. Ἁπαλύνει τίς ψυχές, ἡμερεύει τά πνεύματα καί προλαμβάνει ἐκρήξεις, πού ἐπιδροῦν πολύ ἄσχημα καί δυσάρεστα σέ ὅλη τή ζωή καί τήν κατάσταση τοῦ ἀνθρώπου πού στερεῖται τήν ἀρετή τῆς πραότητας.
Πάλιν ὁ Ἅγιος Ἰωάννης λέγει ὅτι ἡ πραότητα (Λόγ.κδ΄ § β΄) ἐμποδίζει σάν ἄλλη ἀσπίδα τήν πικρία τῆς ὀργῆς μέ ὅλα της τά ἐπακόλουθα νά εἰσβάλει στήν ψυχή, χαρίζει τήν χαρά καί ἀνοίγει τόν πλατύ δρόμο πού ὁδηγεῖ στήν ἀληθινή συναδέλφωση τῶν ἀνθρώπων.
Τό ἴδιο τονίζει καί ὁ θεόπνευστος σοφός Σειράχ ὅταν μᾶς συμβουλεύει νά διεξάγουμε τά ἔργα μας μέ πραότητα καί χωρίς θυμούς καί ἔτσι θά ἀγαπηθοῦμε ἀπό κάθε ἄνθρωπο πού εἶναι φρόνιμος καί σοβαρός. (Σοφ.Σειρ. γ΄17). «Πές μου, ἐρωτᾶ ὁ ἱερός Χρυσόστομος, ποιός εἶναι ἀπ’ ὅλους πιό ἀγαπητός; Ἐκεῖνος πού συγχύζεται καί ἐξοργίζεται, πού κάνει σάν θηρίο καί συμπεριφέρεται ἔτσι πρός τούς ἄλλους, … ἤ ἐκεῖνος πού εἶναι πρᾶος γαλήνιος καί ἀτάραχος;
Ὁ πρᾶος λοιπόν ἄνθρωπος εἶναι εὐεργεσία γιά τό περιβάλλον του, ἀλλά ἑλκύει πάνω του τήν εὐλογία τοῦ Κυρίου καί ἀμείβεται πλούσια ἀπό Ἐκεῖνον.
Ἡ «εὐδοκία»τοῦ Κυρίου, δηλαδή ἡ εὔνοιά Του, ἐκδηλώνεται, ὅπως πάλι μᾶς λέει ὁ Σοφός Σειράχ ἐκεῖ ὅπου ὑπάρχει «πραότης» (Σοφ.Σειρ. α΄27). Ἐκεῖνος πού, εἶναι «πρᾶος καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ» (Ματθ. ια΄29), εὐχαριστεῖται ἰδιαιτέρως μέ τούς ἀνθρώπους, πού ἔχουν αὐτή τήν ἀρετή, ἡ ὁποία τούς κάμνει ὅμοιούς Του. Ἐπειδή εἶναι ταπεινοί, διότι χωρίς ταπείνωση δέν μπορεῖ νά ὑπάρξει πραότητα, στέλλει τή χάρη Του καί τούς εὐλογεῖ καί τούς προστατεύει. Παίρνει μέσα στά προστατευτικά Του χέρια τούς πράους. Γίνεται βοηθός καί σύμμαχός τους καί τούς γλιτώνει ἀπό κάθε συμφορά.
Ἐκτός ὅμως ἀπό τήν εὔνοια ἔναντι τῶν πράων ἀνθρώπων, τούς δείχνει καί τήν εὐαρέσκειά Του καί μέ τό ὅτι τούς ἀποκαλύπτει τά μυστήρια τῆς Βασιλείας Του. Στέλλει τή φωτιστική χάρη Του καί ἀνοίγει τά μάτια τῆς ψυχῆς τους καί φωτίζει τό νοῦ τους ἔτσι, ὥστε νά μποροῦν νά βλέπουν τούς σοφούς τρόπους μέ τούς ὁποίους ἐργάζεται ὁ Θεός γιά τήν σωτηρία μας.
Ἡ σπουδαιότερη ὅμως εὐλογία καί ἀμοιβή, πού δίνει ὁ Κύριος στούς πράους καί ἡ ὁποία δηλώνει τήν ἀξία τῆς πραότητας, εἶναι ὅτι τούς χαρίζει τήν Βασιλεία Του. «Μακάριοι οἱ πραεῖς, εἶπε, ὅτι αὐτοί κληρονομήσουσι τήν γῆν» (Ματθ. ε΄5). Εἶναι εὐτυχισμένοι ὅσοι κατάφεραν νά γίνουν πρᾶοι καί γλυκεῖς καί ἤρεμοι ἄνθρωποι. Εἶναι μακάριοι διότι θά ἀπολαύσουν τά ἀγαθά τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Τά ἀπολαμβάνουν ἤδη καί στή γῆ μέ τίς εὐλογίες τοῦ Θεοῦ στή ζωή τους. Θά τά ἀπολαύσουν στήν πληρότητά τους ὅσοι ἐνίκησαν τόν ἑαυτό τους καί ἔγιναν κύριοι τοῦ θυμοῦ.
*****
Ἀντιλαμβανόμαστε
λοιπόν, ἀδελφοί, ὅτι γιά νά ἀποκτήσουμε τήν ἀρετή τῆς πραότητας εἶναι, νά καταλάβουμε
ὅτι αὐτή δέν εἶναι θέμα ἰδιοσυγκρασίας ἤ χαρακτῆρος. Εἶναι καρπός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, πού χαρίζεται στόν κάθε πιστό
πού θά τήν ἐκτιμήσει, θά τήν ποθήσει καί θά ἀγωνιστεῖ νά τήν κάμει κτῆμα του. Τήν πραότητα τήν ἀποκτᾶ ἐκεῖνος πού ἐμπνέεται
ἀπό τό παράδειγμα τοῦ Κυρίου μας.****
«Παρακαλῶ… περιπατῆσαι… μετά πάσης ταπεινοφροσύνης καί πραότητος»
Ὅση
ἀξία ἔχει, ἀγαπητοί μου, μιά ὄαση στήν ἔρημο, τόση καί μεγαλύτερη ἔχει καί ὁ πρᾶος
ἄνθρωπος γιά τήν ταραγμένη ἐποχή μας.
Δροσίζει, ἀναπαύει καί ἠρεμεῖ τά πνεύματα μέσα στόν γενικό ἐκνευρισμό,
πού προκαλεῖ ἡ κόπωση καί ὁ ἔντονος ρυθμός τῆς ζωῆς μας. Μᾶς προφυλάσσει ἀπό
τήν πνευματική ἀσφυξία. Ἄς παρακαλέσουμε λοιπόν τόν Κύριο νά πολλαπλασιάζει Ἐκεῖνος
τόν καρπό τοῦ Πνεύματος πού λέγεται πραότης. Καί ταυτόχρονα ἄς ἀγωνιζόμαστε νά
συμπεριληφθοῦμε μεταξύ τῶν πράων ἀνθρώπων καί ἐμεῖς. Θά εἴμαστε τότε εὐεργετικοί
παράγοντες τῆς κοινωνίας μας καί θά ἔχουμε μαζί μας τή χάρη καί τήν εὔνοια τοῦ
Κυρίου πού εἶναι πλοῦτος ἀνυπολόγιστης ἀξίας. Ἀρχιμανδρίτης Γρηγόριος
Μουσουρούλης
Ἀρχιγραμματεύς Ἱεράς Συνόδου
τῆς Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς
Κύπρου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου