ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΟΥΚΡΑΝΙΚΟΥ
ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΟΥ
Του καθηγητή Αριστείδη Πανώτη
ιστορικού,
πρεσβύτερου των
αρχόντων του Οικουμενικού Θρόνου
«Το εξ αρχής ανυπόστατον ου
βεβαιούται τη χρονία παραδρομή»
Ιουστινιανός
Κατά την υποδοχή τους στο Φανάρι τελέστηκε δοξολογία, προεξάρχοντος του Σεβ. Μητροπολίτου Γαλλίας κ. Εμμανουήλ και παρουσία της πατριαρχικής Αυλής, προς τιμήν ολοκλήρου του ουκρανικού λαού. Ο κ. Πρόεδρος απηύθυνε θερμούς λόγους στον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο λέγων: «Είμαι ευγνώμων για όλα όσα έχετε κάνει και κάνετε για την Ουκρανία. Αυτή η υποστήριξη στο δρόμο προς την ειρήνη είναι σημαντική για εμάς. Η Ουκρανία είναι ζεστή και φιλόξενη. Όλοι θα χαρούμε πολύ για την επίσκεψή σας, θα είναι μια πολύ σημαντική επίσκεψη για την Ουκρανία".
Ο Οικουμενικός Πατριάρχης ανταπαντών σημείωσε ότι θα χαρεί να επισκεφθεί την Ουκρανία όταν σταθεροποιηθεί η υφιστάμενη πανδημία και συνέχισε: «Αισθανόμεθα ότι μας φέρνετε τα αισθήματα αγάπης, σεβασμού και αφοσιώσεως ολοκλήρου του Ουκρανικού λαού προς την Μητέρα Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως, από την οποία πήρατε τα φώτα του Χριστιανισμού και η οποία πάντοτε σας περιβάλλει με μητρική στοργή και με την διαρκή προσευχή της» και υπογράμμισε: «Εκδήλωσις αυτών των αισθημάτων της Μητέρας Εκκλησίας ήταν και η χορήγησις του Αυτοκεφάλου στην Εκκλησία της Ουκρανίας, το οποίον βλέπουμε ότι προοδεύει, ανθίζει, και καμαρώνουμε την πορεία και τα έργα του αδελφού Μακαριωτάτου Μητροπολίτου Επιφανίου ευχαριστούντες τον Θεό διότι έγινε η καλύτερη εκλογή και είναι ένας άξιος ηγέτης της Εκκλησίας σας».
. . .
Μετά από 11 ημέρες η Μοσχόβια πατριαρχία για να μειώσει την σημασία αυτής της επίσημης επισκέψεως και του σημερινού Προέδρου της Ουκρανίας, οργάνωσε στα πλαίσια κάποιου δήθεν βαρύγδουπου ΙΒ΄Διεθνούς Επιστημονικού Συνεδρίου «Θεολογικής και θύραθεν εκπαιδεύσεως» την παρουσίαση εκδόσεως 246 εγγράφων επί του θέματος της υποκλοπής από την Μόσχα της Μητροπόλεως Κιέβου. Συνήθως η διάπραξη εγκλήματος γίνεται ερέθισμα στους διαπράξαντες να τριγυρνούν γύρω από στο έγκλημα που διέπραξαν! Ο πρωθιερέας Νικόλαος Ντανιλέβιτς διέστρεψε το θέμα για να επιφέρει «δικαίωση» και μίλησε: «Περί της Επανενώσεως της Μητροπόλεως Κιέβου με την Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία. 1678-1686. Η δημοσιεύση φέρεται ως συλλογικό έργο με πρόλογο του σκηνοθέτη των «βουλών του Κρεμλίνου» μουσικολογιώτατου Ιλαρίωνα για να θολωθούν τα νερά και αμφισβητηθεί η απόλυτα κανονική απόφανση του 2018 του πατριάρχου Βαρθολομαίου περί άρσεως της «εκδόσεως» του πατριάρχου Διονυσίου Δ΄, που «στανικά» γράφηκε για να συγκαλύψει την υποκλοπή από τον Μόσχας Ιωακείμ (1674-1690) του αναφαίρετου πατριαρχικού κανονικού προνομίοι να εκλέγει και χειροτονεί τους ιεράρχες του κλίματός του και μάλιστα τον Κιέβου. Τα δημοσιευθέντα «έγγραφα» εκ προοιμίου φέρουν την σφραγίδα κατεργαριάς εκείνων που και τώρα διέπραξαν το κανονικό έγκλημα της διαιρέσεως της Ορθοδόξου Εκκλησίας στην Ουκρανία γιά να θιγεί η περιωπή του Οικουμενικού Πατριαρχείου, μετά την ματαίωση στην Μ. Σύνοδο το 2016 της Μοσχόβιας παγίδας προς Πανορθόδοξο έλεγχο των προνομίων του Κωνσταντινουπόλεως.
Ας θυμηθούμε πως έχουν στην Ουκρανία τα της Εκκλησίας το δεύτερο μισό του 17ου αιώνα. Το 1654 ο ηγέτης των Κοζάκων Μπόγδαν Χμελνίτσκι απελευθέρωσε την Ουκρανία εκ της πολωνολιθουανικής κατοχής και για να διασφαλιστεί αυτή η ελευθερία συνδέθηκε δια της «Συνθήκης του «Περεγιεσλάβ» η Ουκρανία με τη Ρωσία. Όταν αυτό συνέβη στην κρατική οντότητα οι Ρώσοι άρχισαν τις πιέσεις να επιβληθεί παρόμοια σύνδεση και στα της Εκκλησίας. Τότε ο Κιέβου Σίλβεστρος και οι Ουκρανοί αρχιερείς και ευγενείς και όλο το πλήρωμα της εκεί τοπικής Εκκλησίας αντέδρασαν έντονα και ρητά αξίωσαν «να μη διασπαστεί ποτέ η υπακοή τους στον Πατριάρχη της Κων/πόλεως στον οποίον και ανήκουν θείω δικαίω εκ του βαπτίσματός τους και κατά τους Ιερούς Κανόνες». Ο διάδοχος του Σιλβέστρου Διονύσιος προσκληθείς από τον πατριάρχη Μόσχας Νίκωνα (1652-1658) να χειροτονηθεί απέρριψε διαρρήδην τη πρόταση και απέστειλε αντιπροσωπεία στη Μόσχα για να εξηγήσει τους κανονικούς λόγους της προσηλώσεως στην τάξη της Εκκλησίας ως κανονικής Μητροπόλεως του Οικουμενικού Θρόνου. Ο Ρώσος πατριάρχης Νίκων: «την ανάγκην φιλοτιμίαν ποιούμενος δέχθηκε φιλόφρονα τον αντιπρόσωπο του Κιέβου Διονυσίου και σεβάστηκε τα δίκαια της Εκκλησίας του Κιέβου και συνέστησε στην κυβέρνηση της Μόσχας να πράξει το αυτό και ο αντιπρόσωπος επέστρεψε στο Κίεβο μετά πολλών δώρων». Τη στάση αυτή τήρησαν και οι μετέπειτα μητροπολίτες του Κιέβου Διονύσιος, Ιωσήφ και Αντώνιος.
Φαίνεται όμως ότι οι ιδέες του Διαφωτισμού και η «Εκκλησιολογία» των Προτεσταντών είχαν απλωθεί από τις βασιλικές αυλές και στις κυβερνήσεις τους. Η κοσμική εξουσία θέλησε να αποδυναμώσει την Εκκλησία εξ αιτίας της Ρώμης, που ασκούσε στην Ευρώπη εκείνη την εποχή ισχυρή και δυναμική Αντιμεταρρύθμιση. Ο αντίλαλος από αυτά τα συμβάντα έφθασε και στην Ρωσία που τότε δοκιμαζόταν από πρόβλημα διαδοχής. Το 1682 βρέθηκε η «συμβιβαστική» λύση της «Συμβασιλείας» των διαδόχων μέχρι την ενηλικίωση. Η επιτροπεία των διαδόχων ανατέθηκε στη μεγαλύτερη αδελφής τους Σοφίας, η οποία για επτά χρόνια ήταν ο πραγματικός κυβερνήτης της χώρας και ασκούσε με κάθε τρόπο τα δύσκολα καθήκοντά της τιθασεύσεως δύο εφήβων που ο ένας ήταν διανοητικά ανάπηρος, ο Ιβάν Γ΄ και ο άλλος ο ανήσυχος και πανέξυπνος Πέτρος Α΄. Κατά την επταετία αυτή συμβαίνει η χηρεία της Μητροπόλεως Κιέβου και η Επίτροπος «δέσποινα» Σοφία κατά τους συμβούλους της μέσα στην παντοδυναμία της, διατάσσει τον πατριάρχη Μόσχας Ιωακείμ (1674-1690) να παρακάμψει κάθε κανονικό δικαίωμα του Οικουμενικού Πατριάρχη και αυθαίρετα να προβεί στην εκλογή και χειροτονία κάποιου Γεδεών στην Μητρόπολη Κιέβου. Στην υπόδειξη αυτή διαφώνησαν οι Ουκρανοί αρχιερείς και συγκρότησαν πολυπληθή Σύνοδο στο Κίεβο με την οποία κήρυξαν άκυρη την εκλογή και χειροτονία του Γεδεών ως γενόμενη εν αγνοία του «Πρώτου» της δικαιοδοσίας και ο προταθείς ως μητροπολίτης θέλοντας να αναγνωριστεί ως Κιέβου κατάλαβε πως άνευ της «ευλογίας» του Οικουμενικού Πατριάρχη δεν γίνεται αποδεκτός από το πλήρωμα της Εκκλησίας του Κιέβου ζήτησε την παρέμβαση της τσαρικής αυλής να ενεργοποιήσει την διπλωματία της για να αποσπάσει την συγκατάβαση του πατριάρχη Διονυσίου Δ΄ για τα γενόμενα εν αγνοία του.
Η Ανατολική Ευρώπη από το 1680 είχε εμπλακεί σε πόλεμο μεταξύ των καθολικών χωρών της Πολωνίας, της Αυστρίας και της Βενετίας. Ο σουλτάνος Μεχμέτ Δ΄(1646-1687) φοβούμενος μήπως αυτές οι ευρωπαϊκές δυνάμεις τελικά στραφούν εναντίον του, επιθυμούσε να έχει την συμμαχία με την «Συμβασιλεία» των Ρώσων τσάρων. Ο σουλτάνος βρισκόταν τότε στην Αδριανούπολη και η Σοφία αναθέτει το 1686 στον πρεσβευτή της στην Πόλη Νικήτα Αλέξιεφ να καλύψει το ατόπημα του Μόσχας Ιωακείμ με την «εκ των υστέρων λήψη της κανονικής «Εκδόσεως αδείας προς χειροτονίαν». Ο Αλέξιεφ πρώτα επιδίωξε τη μεσολάβηση του παρεπιδημούντος Ιεροσολύμων Δοσιθέου την ευόδωση του τσαρικού αιτήματος. Όμως αυτός όταν άκουσε το αίτημα απέκρουσε την αντικανονική πράξη ως δόλια πράξη απορροφήσεως της Μητροπόλεως Κιέβου και του δήλωσε πως ουδέποτε θα συνεργήσει στην αναγνώριση της και προέτρεψε μάλιστα τον πατριάρχη Διονύσιο Δ΄ να αποκρούσει το αίτημα και αυτό έπραξε αρχικά ο Κων/πόλεως. Βλέπε Αρχιμ. Κάλλιστος. περ. «Εκκλ. Φάρος» Αλεξανδρείας. τχ.18. Δεκέμβριος 1928, σελ. 742-744). Τότε ο πρεσβευτής Αλέξιεφ αποτάθηκε στον Βόσνιο Μ. Βεζύρη Σαρή Σουλεμάν πασά (1685-1687) ο οποίος δεν θέλησε να δυσαρεστήσει την πανίσχυρη «Γκοσπόσια» Σοφία και να την προσθέσει στους εχθρούς του σουλτάνου Μεχμέτ Δ΄ και διέταξε τον πατριάρχη Διονύσιο Δ΄ το 1686 να ικανοποιήσει πλήρως και χωρίς αντίρρηση το αίτημα της Μόσχας. Έτσι ο Διονύσιος με τη βία εξαναγκάστηκε να υποκύψει στο σουλτανικό θέλημα μήπως προλάβει τη κατηγορία της απείθειας προς την Υψηλή Πύλη. Τότε ο Διονύσιος με πατριαρχικό γράμμα «αναγκαστικά». «στανικά» συγχώρησε την πράξη του Μόσχας Ιωακείμ και αναγνώρισε τον Γεδεών. Ὀμως αυτό δεν καταγράφηκε ποτέ επίσημα «ως κανονική Πατριαρχική και Συνοδική πράξη της Εκκλησίας απολύσεως τοπικής Εκκλησίας για να καταγραφεί ως ήθισται στον «Πατριαρχικόν κώδικα». Και αυτό είναι πρωτοφανές γιατί ποτέ δεν δωρήθηκε η κανονική επαρχία του Κιέβου στην Μοσχόβια πατριαρχία, διότι κατά την αρχαία τάξη δεν συγχωνεύεται «εν ενεργεία» Μητρόπολη, κατέχουσα το προνόμιον των «Πρεσβείων», δηλαδή της «Προγενέσεως», με μία νεότερη Μητρόπολη, όπως ήταν η της Μόσχας. Επομένως, όλη η Ιστορία είναι ότι η Μοσχοβία πατριαρχία θέλησε να καταπατήσει την Εκκλησία στην Ουκρανία για να διευρύνει το πλάτος και το μήκος της νεογενούς «Αυτοκρατορικής Εκκλησίας» της.
Το φιλοτάραχο των Μοσχοβιτών επί τρεις τώρα αιώνες διατρέφεται «στανικά» από το εκβιαστικό και κίβδηλο αυτό πλαστογράφημα του 1686! Επιδιώκει να ικανοποιήσει την απληστία του με το αντικανονικό αυτό θελήματα για να διατηρήσει το είδωλο του Γολιάθ της Εκκλησίας τους. Οι Μοσχοβίτες ορεγόμενοι την αίγλη της πρωτοκαθεδρίας επιδιώκουν να σφετεριστούν την κλείδα του πατριαρχικού προνομίου που είναι ο «έλεγχος των χειροτονιών των επισκόπων». Αυτό το κανονικό έγκλημα του 17ου αιώνα το αντέγραψαν και άλλοι οιηματίες βολευτές των υποτακτικών τους και μάλιστα βιάστηκαν να το νομοθετήσουν! Η μητρική μέριμνα της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας δεν ευνόησε όμως ποτέ το μεγάλο κανονικό έγκλημα της «ποιμνιοκλεψίας» μεταξύ των θυγατέρων της Εκκλησιών. (Α.Πανώτη. Η Διορθόδοξη πορεία προς τη Μ. Σύνοδο Αθήνα 2017. σ. 92). Όμως ο διαρρεύσας χρόνος προσβολής της κανονικότητος ποτέ δεν νομιμοποίησε τις πονηρές παρεμβολές.
Βασικό και γενικό αξίωμα του Ρωμαϊκού Δικαίου, που αναγνωρίζουν και οι Ιεροί Κανόνες είναι: «Το εξ αρχής ανυπόστατον ου βεβαιούται τη χρονία παραδρομή». Αυτό ας το καταλάβουν καλά όλοι οι αναιδώς «αμαθούντες» εν Ελλάδι και Κύπρω περι του άλλοτε «Ουκρανικού ζητήματος». Αυτό ανήκει πλέον στην Ιστορία. Επί 30 χρόνια «ιεροκρύφια» ο Μπαλασώφ ταλαιπώρησε την σχετική Επιτροπή μελέτης του θέματος, ίσως μέχρι να ολοκληρωθεί η κατάληψη της Κριμαίας από ρωσικά στρατεύματα! Τώρα γι’αυτό το θέμα που πέρασε πλέον στην Ιστορία τώρα λαλεί και κάποιος αλέκτορας που κατεργάρικα μιτροφόρεσε! Η ενότητα της Εκκλησίας δεν καταλύεται από τις πομφόλυγες των οιστρηλατούντων. Ο αρχαίος φιλοσοφών μύστης εκ Βοιωτίας Πλούταρχος είπε ότι: «δεν υπάρχει αγριότερο θηρίο από τον άνθρωπο όταν κατέχει δύναμη ίση με το πάθος του! Και «ναι μάλιστα», όπως έλεγε χαριτολογών ο αείμνηστος Δάσκαλος της Εκκλ. Ιστορίας, αρχιμανδρίτης Βασίλειος Στεφανίδης, όταν αυτός είναι απόγονος ιερέων γίνεται συνήθως κατά λαϊκήν έκφραση και: «διαβόλου εγγόνι».
Ερωτάται ο κ. Πανώτης: Το Ιουστινιάνειο «Το εξ αρχής ανυπόστατον ου βεβαιούται τη χρονία παραδρομή», ισχύει μόνο στην παρούσα περίπτωση ή μπορεί να εφαρμοστεί και στην υπαγωγή του Ανατολικού Ιλλυρικού στο Θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως;
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον μία μελέτη του κ. Πανώτη για τις περιστάσεις υπό τις οποίες υπήχθη το Ανατολικό Ιλλυρικό στην Κωνσταντινούπολη...
π. ΑΚΓ
Συνήθως, όσοι υπερασπίζονται τις ενέργειες του Οικουμενικού Πατριαρχείου στην Ουκρανία, αποφεύγουν να απαντήσουν σε μερικά απλά αλλά καυτά ερωτήματα.
ΑπάντησηΔιαγραφή1. Γιατί το Οικουμενικό Πατριαρχείο, από το 1686 έως το 2018, δηλαδή επί 332 χρόνια, δεν διαμαρτυρήθηκε για την εξάρτηση της Μητροπόλεως Κιέβου από την
Ρωσικη Εκκλησία ?
2. Γιατί ο σημερινός Πατριάρχης ανεγνώριζε μεχρι το 2018 τον Ονουφριο, ως Μητροπολίτη Κιέβου και συλλειτουργούσε με αυτόν ?
3. Είναι μία μερίδα Ουκρανών αχειροτόνητοι ή όχι ?
4. Γιατί Δέκα Ορθόδοξα Πατριαρχεία και Αρχιεπισκοπές αρνούνται να αναγνωρίσουν τον Επιφάνιο, ως Μητροπολίτη Κιέβου ?
5. Γιατί, μετά την χορήγηση του αυτοκεφάλου, ο Φιλάρετος Ντενισένκο απέσυρε την υποστήριξη του από τον Επιφάνιο, και δημιούργησε δική του εκκλησία ?
Καλά είναι τα ωραιολογικά κείμενα με διάσπαρτα ιστορικά στοιχεία, αλλά πρέπει να δίνωνται και ρεαλιστικές απαντήσεις σε πρακτικά ερωτήματα, όπως είναι αυτά που διετύπωσαν οι τέσσερεις Μητροπολίτες της Κύπρου.
Τόσο μίσος για τους ομόδοξους Ρώσους αδελφούς μας, κ. Πανώτη;!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην μελέτη για τις περιστάσεις υπό τις οποίες υπήχθη το Ανατολικό Ιλλυρικό στην Κωνσταντινούπολη δεν χρειαζόμαστε τον κ.Πανώτη για να την κάνει. Μπορεί να την κάνει και ο άτυπος αλλά βαθύς και ορθόδοξος κανονολόγος π. Αναστάσιος Γκοτσόπουλος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπαράδεκτος ο τρόπος που τελειώνει το άρθρο του ο κ. Πανώτης με την απαράδεκτη λαϊκή φράση:
ΑπάντησηΔιαγραφήόταν αυτός είναι απόγονος ιερέων γίνεται συνήθως κατά λαϊκήν έκφραση και: «διαβόλου εγγόνι».
Απαράδεκτη!
Ο υπογράφων ως π. ΑΚΓ ερωτά για τον «καιρό εκείνο». Τα γεγονότα του τότε είναι για ιστορική μελέτη και τίποτα παραπάνω. Από την στιγμή που η αίρεση των εθνικών εκκλησιών εντάχθηκε στον διοικητικό κορμό της Ορθόδοξης εκκλησίας τι μας ενδιαφέρουν τέτοιες έρευνες; Εκτός και αν τολμήσει η Εκκλησία να ξεπεράσει τα εθνικά της αιρετικά τερτίπια. Τότε θα πρέπει η Ρωσία, η Σερβία, η Βουλγαρία, η Αλβανία, η Ρουμανία κλπ. καθώς και η Ελλάδα να προσέλθουν υπό τις πτέρυγες της Μητέρας Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως. Διότι εκτός από τα Πρεσβυγενή Πατριαρχεία Αλεξάνδρειας, Αντιόχειας, Ιεροσολύμων, και την Εκκλησία της Κύπρου καμιά άλλη δεν νομιμοποίητε να υπάρχει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑφού έγινε καθεστώς πλέον η εθνική εκκλησία έχει κάθε δικαίωμα και η Ουκρανία να έχει αυτονομία και να μην έχει από την Ρωσία διορισμένο Μητροπολίτη. Διαφορετικά τον Αθηνών να τον διορίζει η Κωνσταντινούπολη. Θα το επιθυμούσε αυτό ο υπογράφων π. ΑΚΓ.
π. ΝΚΚ.
Τόσο μίσος για τους ομόδοξους Ρώσους αδελφούς μας, κ. Πανώτη;!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔιαβάζω με πολύ ενδιαφέρον τα κείμενα του κ. Πανώτη. Αυτό δε σημαίνει βέβαια ότι σίγουρα συμφωνώ με όσα γράφει. Ωστόσο, είναι απαράδεκτο να εξισώνει κανείς - και μάλιστα Θεολόγος - περίπου το παπαδοπαίδι με ... διαόλου εγγόνι, ιδιαίτερα αν αναφέρεται σε Αρχιερέα ... Νομίζω δεν ταιριάζει σε σας πρώτα σεβαστέ μου κ. Πανώτη... Ακυρώνετε τον εαυτό σας έτσι ... Ο ΄Αγιος Ιωάννης ο Μονεμβασιώτης ήταν παπαδοπαίδι κ. Πανώτη ... Είναι δυνατόν να προσβάλει έτσι ένας Θεολόγος συλλήβδην τα παπαδοπαίδια!.. ΄Αλλο θεολογικά και ιστορικά επιχειρήματα και ΑΛΛΟ ειρωνείες για ... χαμηλομάτηδες. Ξέρετε εσείς ... ΑΛΛΟ το τεκμήριο και ΑΛΛΟ η χρήση μιας χυδαιότητας ως κορωνίδας και επισφραγίσματος ενός αξιολόγου κειμένου ... Λυπούμαι, διότι - σίγουρα - δεν είναι αυτό φαναριώτικο ήθος ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤί καημός κι αυτός των αρχόντων του Πατριαρχείου να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟύτε και τους ενοχλεί βέβαια το απίθανο εκκλησιαστικό καθεστώς στην Ελλάδα, με νέες χώρες, Κρήτη, Δωδεκάνησα κλπ.
Έχει δίκιο ο Πλούταρχος, αλλά ας μην παριστάνουν κάποιοι τους απαθείς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓΙΑΤΙ Η ΡΩΣΙΑ ΑΠΟ ΤΟ 1991 ΜΕΧΡΙ ΤΟ 2018, ΔΕΝ ΕΚΑΝΕ ΚΑΤΙ ΓΙΑ ΝΑ ΛΤΣΕΙ ΤΟ ΟΥΚΡΑΝΙΚΟ;
ΓΙΑΤΙ ΠΑΡΕΜΕΝΕ ΑΠΛΑ ΘΕΑΤΗΣ;
.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιατί το Κίεβο, κατόπιν υποδείξεως της Μόσχας, επαψε να μνημονεύει τον Οικουμενικό Πατριαρχη, αμέσως μετά το 1686; Και η μνημόνευση ήταν όρος συμφωνίας, προκειμένου η Μόσχα να λάβει την κηδεμονία, οχι την ηγεμονία, της Ουκρανίας.
Ἀγαπητοί μου,
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαί μόνο τό γεγονός, ὅτι τό Πατριαρχεῖο Μόσχας ἐπέβαλε ὄχι μόνο διακοπή μνημοσύνου ἀλλά καί ἐντολή οἱ πιστοί του νά ΜΗ ΚΟΙΝΩΝΟΥΝ τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων ἀπό λειτουργούς τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καί ἀπό ἐκείνους στούς ὁποίους ἔχουν διακόψει τό μνημόσυνο, δείχνει πόσο ἔχουν ξεπέσει καί ξεπεράσει τά ὅρια μόνο καί μόνο γιά νά γίνει ἡ Μόσχα "ἡ Τρίτη Ρώμη".
Λυποῦμαι πολύ, διότι ἐναντιωνόμαστε στό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο μας, τό Ὁποῖο Αὐτό εἶναι τό πραγματικό ὁμόδοξο καί τό ὅμαιμον καί γιά τό Ὁποῖο πρέπει νά προσευχόμεθα καθημερινῶς νά ὀρθοτομεῖ τόν Λόγον τῆς Ἀληθεἰας καί νά διαποιμένει τήν Ἐκκλησίαν κανονικῶς καί ὀρθῶς.
Μέ ἀγάπη Χριστοῦ καί εὐχές
π. Νικόλαος
Τόσο μίσος για τους ομόδοξους της κωνσταντινούπολης αδελφούς μας, κ. Γκουρβέλο;!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣας πρέπουν συγχαρητήρια αγαπητέ μου κε Αναστάσιε για την ανάρτηση του εξαίρετου σε εξαντλητική πληρότητα γραπτού, «Περί του Ουκρανικού αυτοκεφάλου» του εκλεκτού συνάδελφου και φίλου Αριστείδη Πανώτη-συνυπηρετήσαμε ως αξιωματικοί εθνικής και θρησκευτικής αγωγής στην τότε Βασιλική, νυν Πολεμική Αεροπορία. Και επιβάλλεται να επισημανθεί ότι, «οι αναιδώς «αμαθούντες» εν Ελλάδι …», ως αποκαλεί τους πάγια κι «ανώνυμα», τουτέστιν, «α-πρόσωπα», καταφερόμενους εναντίον του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως και προσωπικά του Οικουμενικού Πατριάρχη κ. Βαρολομαίου, μοιάζει να κατάπιαν τη γλώσσα τους αυτή τη φορά ! Προσεκτικός, μελετηρός, ερευνητικός ο Αριστείδης τα είπε όλα οιονεί ως εκείνος ο πάλαι ποτέ αποκληθείς «δίκαιος».
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν τους έπεισε, βέβαια, ούτε άλλαξε τις θέσεις τους, την όλη διάθεση και στάση τους. Δεν μπορεί να πείσει κανείς ανθρώπους που η σκέψη τους δεν πάει πιο πέρα από αυτή του οπαδού «Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός». Σε παραπλήσια μοίρα υπάγονται και οι ακόλουθες εν πολλοίς σχετικές αναρτήσεις μου : «Αναφορά στο Ουκρανικό και δια χειρός ρωσικής», 01.10.19, «Ελληνισμός»-«Ρωσισμός»-Σερβισμός», 20.09.19, και «Δοκησισοφίας αμετρία και άλλα τινά»,09.09.19.
Στο ερώτημα όμως του π. ΑΚΓ-Πρωτοπρεσβύτερος. Αναστάσιος Γκοτσόπουλος -«αν μπορεί να εφαρμοστεί και στην υπαγωγή του Ανατολικού Ιλλυρικού στο Θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως το Ιουστινιάνειο. «Το εξ αρχής ανυπόστατον ου βεβαιούται τη χρονία παραδρομή», πάντα με τον οφειλόμενο σεβασμό των 85 μου στο λειτούργημα του, εντελώς πρόχειρα και τηλεγραφικά αντιγράφω. «Το Κράτος του Κώνσταντος-υιός Μ. Κων/νου, Δύση-περιελάβανεν ολόκληρον την Δύσιν και τον Ανατολικόν Ιλλυρικόν … Δολοφονηθέντος του Κώνσταντος υπό του Μαγεντίου-350-ο Κωνστάντιος-έτερος υιός Μ. Κων/νου και αδελφός του-εξετόπισε τον σφετεριστήν του θρόνου της Δύσεως και έγινε Μονοκράτωρ»-Β.Στεφανίδης Εκκλησιαστική Ιστορία σελ, 173. Από αυτό με μια πρώτη ματιά συνάγεται ότι δεν υπάγεται, ότι δηλαδή αυτοδικαίως το Ανατολικό Ιλλυρικό πέρασε στη δικαιοδοσία του Θρόνου της Κωσνταντινούπολης. Αλλά ! Δεν πέρασε ! Έμεινε στη δικαιοδοσία της Ρώμης. Επομένως φαίνεται ότι η αρχή αυτή έγινε σεβαστή. Γιατί το λέω αυτό. Γιατί, αν δεν κάνω λάθος η αφαίρεση του Ανατολικού Ιλλυρικού από την Εκκλησιαστική δικαιοδοσία της Ρώμης και η υπαγωγή του στην του Θρόνου της Κωνσταντινούπολης επεβλήθη ως τιμωρία ή πολιτική εκδίκηση με διάταγμα του εικονομάχου αυτοκράτορα Λέοντος του Γ΄ του Ίσαυρου, όταν έμαθε και εκ των πραγμάτων είδε ότι η Εκκλησία της Ρώμης συντάχτηκε με την αδελφή της Εκκλησία της Κωνσταντινούπολης υπέρ των Εικόνων. Πράγμα που οδήγησε τη Ρωμαϊκή Εκκλησία σε άλλες ατραπούς, με θλιβερό τέρμα τους το Σχίσμα και τα άθλια γενόμενα μετά ταύτα-Αθανάσιος Κοτταδάκης