Τό κλειδί τῆς οἰκογενειακῆς εὐτυχίας - π. Γρηγόριος Μουσουρούλης

Κυριακή Ζ´Λουκᾶ

Λόγος εἰς τό Εὐαγγέλιον
Τό κλειδί τῆς οἰκογενειακῆς εὐτυχίας

«Πεσών παρά τούς πόδας τοῦ Ἰησοῦ 

παρεκάλει αὐτόν εἰσελθεῖν εἰς τόν οἶκον αὐτοῦ» 
(Λουκ. η´41)

          Ἡ πατρική καρδιά τοῦ Ἰαείρου σπαράσσεται καθώς βλέπει τή μονάκριβη κόρη του νά σβήνει μέρα μέ τήν ἡμέρα κάτω ἀπό τό βάρος τῆς ἀνία­της ἀρρώστιας, πού φώλιασε  στήν τρυφερή ὕ­παρξή της. Μόνη λύση στό πρόβλημά του εἶναι ὁ νέος Διδάσκαλος τοῦ Ἰσραήλ, ὁ Ἰησοῦς ἀπό τή Ναζαρέτ. Δέν διστάζει λοιπόν, ἄρχοντας θρη­σκευτικός αὐτός τοῦ Ἰσραήλ, ἀφοῦ ἦταν ἀρχισυ­νάγωγος, νά καταφύγει στόν Χριστό. Γονυπε­των­τας τόν παρακαλεῖ νά μεταβεῖ στό σπίτι του καί νά προλάβει τήν συμφορά. Καί ὁ γεμάτος σπλάγ­χνα οἰκτιρμῶν Κύριος, εἰσέρχεται στό σπίτι τοῦ πόνου. Ἡ εἴσοδός του φέρνει ἀμέσως τή χαρά καί τήν εὐτυχία, ἀφοῦ ἡ παντοδυναμία του ἀνασταί­νει τή νεκρή κόρη.
          Ἡ ἐπίσκεψη τοῦ Χριστοῦ στήν οἰκογένεια τοῦ Ἰαείρου ἀλλά καί σέ κάθε οἰκογένεια φέρνει τή  χαρά καί τήν εὐλογία. Ἀρκεῖ οἱ οἰκογένειες νά θελήσουν καί νά καλέσουν τόν Χριστό κοντά τους, ὅπως καί ὁ Ἰάειρος. Καί ὁ Χριστός μπαί­νοντας στήν οἰκογένεια, ἐφ᾽ ὅσον ὁλόψυχα τόν καλοῦν οἱ σύζυγοι, φέρνει τήν εὐτυχία. Πῶς;

****

«Πεσών παρά τούς πόδας τοῦ Ἰησοῦ παρεκάλει αὐτόν εἰσελθεῖν εἰς τόν οἶκον αὐτοῦ»

          Τό μυστήριο τοῦ γάμου εἶναι μεγάλο μᾶς λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. Δύο ὑπάρξεις μέ διαφορετική καταγωγή, χαρακτήρα, μόρφωση, συνήθειες καί κληρονομικές καταβολές ἑνώνουν τή ζωή τους καί προχωροῦν κάτω ἀπό τόν ἴδιο εὐλογημένο ζυγό, ὁ ἕνας κοντά στόν ἄλλο, σέ ὅλη τους τή ζωή. Μαζί ἐκκενώνουν τό ποτήρι τῆς χαρᾶς καί τό ποτήρι τῆς λύπης. Κοινές οἱ χαρές, κοινές καί οἱ λύπες.
          Ἡ οἰκογενειακή ζωή ὅμως δέν εἶναι τόσο εὔκολη ὅσο φαίνεται στήν ἀρχή κάτω μάλιστα ἀ­πό τήν ἐπίδραση τῶν πρώτων ἐντυπώσεων. Ἔχει πόνους καί δράματα, ἀλλά καί γεγονότα ἀπρό­βλεπτα. Καί τότε ὁ κλονισμός εἶναι μεγάλος.
          Ἔρχονται μέ τή σειρά τους καί οἱ πειρα­σμοί, πού ἀπειλοῦν ὄχι σπάνια νά τήν τινάξουν στόν ἀέρα. Ἐκδηλώνονται οἱ χαρακτῆρες μέ τίς ἀδυναμίες τους, τούς ἐγωϊσμούς, τίς εὐθιξίες, τά πείσματα, τούς θυμούς, τίς προσβολές μέ λόγια καί ἔργα τῆς προσωπικότητας τοῦ ἤ τῆς συζύγου, τίς ὑποτιμητικές καί μειωτικές συμπεριφορές τοῦ ἑνός πρός τόν ἄλλο καί μάλιστα ἐνώπιον τρίτων. Τήν ἀπαξίωση τῆς προσωπικότητας τοῦ ἀνθρώ­που μέ τόν ὁποῖο ἡ Ἐκκλησία μᾶς συνέδεσεν ἰσο­βίως.
Μπροστά, λοιπόν, σ᾽ αὐτή τήν θύελλα πού κάποτε μετατρέπεται σέ τυφώνα, μόνο μιά δύνα­μη μπορεῖ νά συγκρατήσει τήν οἰκογένεια. Καί ἡ δύναμη αὐτή εἶναι ἡ ἀγάπη μεταξύ τῶν συζύγων. Ἡ γρανιτένια, ἡ ἁγία ἀγάπη. Μπροστά της ὑπο­χωροῦν οἱ δυσκολίες καί παραμερίζονται τά ἐμπό­δια. Σβήνουν οἱ ἀντιθέσεις καί μαλακώνει ὁ πό­νος. Οὔτε οἱ ἀδυναμίες καί τά ἐλαττώματα, οὔτε ἡ φτώχεια, οὔτε τά ἀτυχήματα, οὔτε ἡ ἀρρώ­στια, οὔτε ὁ θάνατος μποροῦν νά λυγίσουν τούς συζύγους. Διότι ὁ Χριστός πού κατοικεῖ στό σπίτι τους,  δέν δημιουργεῖ ἀγάπη ψεύτικη. Ἀγάπη τῶν αἰσθή­σεων, πού εἶναι ἐφήμερη. Ἡ ἀγάπη πού χαρίζει ὁ Χριστός στούς συζύγους, πού πραγματικά τόν ἀγαποῦν καί τόν βάζουν κυβερνήτη τοῦ οἰκογε­νειακοῦ τους σκάφους, εἶναι βαθύτερη, πνευμα­τική καί ἁγία. Ἡ ἀγάπη αὐτή ἔχει ὡς συστατικό της τόν ἀμοιβαῖο σεβασμό. Ὁ ἕνας σέβεται τόν ἄλλο βαθιά, συνειδητά. Ἡ προσω-πικότητα τοῦ ἄλλου δέν συντρίβεται. Ὁ σύζυγος ἔχει τήν ἀξία του καί ἡ σύζυγος τή δική της. Αὐτή ἡ ἀμοιβαία ἐκτίμηση θά δημιουργήσει τήν ψυχική ἑνότητα. Θά ὑπάρχει ἡ ἀλληλοκατανόηση, ὅπως μᾶς πα­ραγγέλλει ἡ πρός Ἑβραίους ἐπιστολή, ὅταν μᾶς λέγει: «κατανοῶμεν ἀλλήλους εἰς παροξυσμόν ἀγάπης» (Ἑβρ. ι´24). Θά προσπαθοῦν νά κάμουν καί οἱ δύο τό καλό, χωρίς νά ξεσυνερίζονται ὁ ἕνας τόν ἄλλο. Καί φυσικά ὅταν θά ὑπάρχει μετα­ξύ τῶν συζύγων ἡ κατανόηση, γρήγορα θά ἀνθί­σει στίς καρδιές τους τό ἄνθος τῆς ἀνοχῆς. Στήν οἰκογένεια δέν συζοῦν ἄγγελοι. Ἄνθρωποι τήν ἀποτελοῦν. Λάθη θά γίνονται, ἀλλά δέν θά τραυ­ματίζουν τήν ἀγάπη. Θά διορθώνονται καί θά λησμονοῦνται. Οἱ κρίκοι τῆς ἁλυσίδας θά μένουν ἀκέραιοι. Ἡ ψυχή δέν θά πληγώνεται καί ἡ γνήσια ἀγάπη, ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, πού θά  βασιλεύει στίς καρδιές τῶν συζύγων, τούς χρυσοῦς κρίκους τῆς συζυγικῆς ἁλυσίδας θά τούς κάμνει κάθε μέρα ἀκόμη καί πιό καθαρούς. Μέσα στήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ οἱ σύ­ζυγοι θά ἐξαγνίζονται καί θά ἐξαγιάζονται. Οἱ ὧρες τῆς κοινῆς προσευχῆς καί τῆς Θείας Κοινω­νίας θά στηρίζουν τίς ψυχές στήν ἐδῶ πορεία τους καί ταυτόχρονα θά τίς ἑτοιμάζουν γιά τό με­γάλο ταξίδι. Γιά τήν αἰωνιότητα. Διότι ὁ Χρι­στός ἑνώνει τούς συζύγους μέ ἕνα δεσμό ὁ ὁποῖος συνεχίζεται ἀτελείωτος ἀπό τόν παρόντα κόσμο στήν ἀτελεύτητη αἰωνιότητα.

*****

          Ὁ Χριστός λοιπόν, πού καλεῖται καί μένει στήν οἰκογένεια, ἑνώνει τούς συζύγους σέ μιά ἀδι­άσπαστη ἑνότητα στήν παρούσα καί τή μέλλουσα ζωή. Ὅμως δέν εἶναι μόνο οἱ ἀδυναμίες οἱ προ­σωπικές τῶν συζύγων, ἡ φτώχεια ἤ ἡ ἀρρώστια καί ὁ θάνατος πού ἀπειλοῦν τήν ἑνότητα τῆς οἰκογενείας. Εἶναι ὁ πόνος μέ τή γενι-κώτερη μορφή του.

*****

          Ἀμέτρητα εἶναι τά περιστατικά πού θολώ­νουν, ἀδελφοί μου, τό νερό τῆς οἰκογενειακῆς εὐτυχίας. Ἡ συκοφαντία πού μπορεῖ νά προέρ­χεται ἀπό τούς ἴδιους τούς συγγενεῖς καί συνερ­γάτες τῆς οἰκογενείας. Τοῦ συζύγου ἤ τῆς συζύ­γου. Ἡ πικρόχολη διαγωγή τῶν ἀνθρώπων τοῦ διπλανοῦ σπιτιοῦ ἤ τοῦ διπλανοῦ διαμερίσματος. Ἡ σκληρή συμπεριφορά ἀνθρώπων πού ἀγαπᾶμε καί θεωροῦμε εἰλικρινεῖς ἀπέναντί μας. Εἶναι, ἄν θέλετε, πόνος καί μάλιστα πολύ σκληρός, ὁ πό­νος τῆς ματαίωσης κάποιου ἀπό τά ὄνειρα τῶν συζύγων, ὅπως εἶναι τό ὄνειρο τῆς ἀπόκτησης παιδιῶν. Νέοι πού ἔχτισαν τή φωλιά τους μέ ὄνειρο νά φέρουν παιδιά στόν κόσμο, γιά λόγους πού ὁ Θεός μόνο γνωρίζει, μένουν γιά χρόνια ἤ καί ἰσόβια χωρίς νά δοῦν τό ὄνειρό τους νά παίρνει σάρκα καί ὀστᾶ. Μεγάλος ὁ πειρασμός. Βαρύς ὁ σταυ­ρός. Ἀγκάθι πού τρυπᾶ τίς καρδιές. Ἀλλά καί τόσα ἄλλα βάσανα καί ναυάγια ὀνείρων καλῶν καί ἅγιων πληγώνουν τίς ψυχές. Σ᾽ ὅλες αὐτές τίς περιπτώσεις μόνο ὁ Χριστός μπορεῖ νά φέρει τήν παρηγοριά στίς ψυχές καί νά κρατήσει τίς καρδιές ἑνωμένες, ὀρθές καί ἀλύγιστες μπροστά στόν ποικίλο πόνο τῆς ζωῆς.
          Τότε οἱ σύζυγοι ἄς παρακαλοῦν τόν Κύριο νά μένει κοντά τους. Ἄς τόν ἱκετεύουν νά μή σταματήσει νά ρίχνει ξύ­λα στή φωτιά, στή φωτιά τῆς ἐλπίδας, πού πάει νά σβήσει καί νά ἀφήσει τήν ψυχή τους ἔκθετη στό βοριά τῆς ἀπογοή-τευσης καί τῆς ἀπελπισίας. Ἐκεῖνο πού εἶπε σήμερα στούς γονεῖς τῆς πεθαμένης κόρης «Μή κλαίετε», μόνο Ἐκεῖνος μπορεῖ νά τό φωνάξει καί στή δική μας ψυχή, πού εἶναι ματωμένη ἀπό τούς πολλούς καί ποικί­λους πόνους καί τά ἀτελείωτα βάσανα τῆς ζωῆς. Ὅ,τι κι ἄν χάσαμε ἀδελφή ψυχή, ὅσο κι ἄν πονέσαμε, ὅσο κι ἄν ἔχουν μαραθεῖ τά ὄνειρά μας, μή κλαῖμε. Ἄς τρέξουμε στοῦ Σταυροῦ τήν ἀπαλή σκιά. Ἐκεῖ θά νιώσουμε νά λάμπει καινούργιος ἥλιος. Ὁ Χριστός ὅ­λα τά μαλακώνει, τά κάμνει ἀπαλά σάν τό πού­πουλο, ἔστω κι ἄν εἶναι ὀγκόλιθοι καταθλιπτικοί.

***

          Ὁ Χριστός ἐκτός τῶν ἄλλων χαρίζει εὐλογία καί στά παιδιά τῆς οἰκογενείας. Χρειάζονται πολλοί κόποι γιά τή συντήρηση καί διαπαιδαγώ-γηση τῶν παιδιῶν. Ἰδιαίτερα μάλιστα σήμερα, πού οἱ ἀσυνήθιστες δυσκολίες τῆς ζωῆς ἔχουν δημιουργήσει ξεχωριστά προβλήματα, πολύ δύσκολα καί πολύ κουραστικά. Καί ἡ σπουδή τῶν παιδιῶν προβληματική. Καί ἡ ἐξεύρεση ἐργασία, καί Πάνω ἀπό ὅλα ἡ ἀποκατράστασή τους στήν ἀμοραλιστική ἐποχή μας, τήν ἐποχή πού θέλει τούς ἀνθρώπους νά μορφώνουν τή ζωή τους χωρίς ἠθική. Παντοῦ ἀπειλή, παντοῦ κίνδυνος.
          Σ᾽ αὐτήν ἀκριβῶς τή δύσκολη στιγμή ἡ παρουσία τοῦ Χριστοῦ στό σπίτι ἀποτελεῖ τήν πιό ἀσφαλῆ ἐγγύηση. Διότι ἡ ἁρμονική συμβίωση τῶν συζύγων ἐπιδρᾶ ἄμεσα καί εὐεργετικά στίς ψυχές τῶν παιδιῶν. Τά παιδιά ἀναπτύσσονται ὁμαλά σέ ἕνα περιβάλλον εὐλογημένο. Δέν θά ἰδοῦν κακό παράδειγμα, δέν θά γίνουν μάρτυρες συγκρούσεων. Θά ἀναπνέουν ἄρωμα καλοσύνης ἠρεμίας καί ἀγάπης.
          Πόσα σπίτια πού εἶχαν καί ἔχουν  τόν Χριστό μέσα τους ὁδηγό καί συμπαραστάτη ἐχάρηκαν καί χαίρονται αὐτή τήν εὐλογία. Τά παιδιά γίνονται χαρά καί στέφανος τῶν γονέων τους (Α´Θεσ. β´20).

****

«Πεσών παρά τούς πόδας τοῦ Ἰησοῦ παρεκάλει αὐτόν εἰσελθεῖν εἰς τόν οἶκον αὐτοῦ»

          Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, τό κλειδί τῆς οἰκο­γενειακῆς μας εὐτυχίας βρίσκεται στά χέρια μας. Διότι ἡ κλειδαριά τοῦ σπιτιοῦ μόνο ἀπό μέσα ἀ­νοίγει. Κανείς δέν μπαίνει στό σπίτι παρά μόνο ἄν τοῦ ἀνοίξουν. Οὔτε ὁ Χριστός μπαίνει. Χτυπᾶ βέ­βαια. Θέλει νά δώσει τήν εὐλογία του στήν οἰκο­γένεια, νά τῆς φέρει τή χαρά καί τήν εὐτυχία, ἀλ­λά αὐτό θά γίνει μόνο ἐφ᾽ ὅσον τό θελήσουν οἱ ἔνοικοι. Μόνο ἐάν οἱ σύζυγοι ἀνοίξουν διάπλατα στήν θεϊκή Του ἀγάπη τήν πόρτα τοῦ σπιτιοῦ τους. Καθένας ἄς ἐρωτήσει τόν ἑαυτό του: ἄνοιξα τήν πόρτα τῆς οἰκογενείας μου στόν Χρι­στό; Ἄν δέν τό ἔκαμε, ἄς τό κάμει τώρα. Ποτέ δέν εἶναι ἀργά.

 Ἀρχιμανδρίτης Γρηγόριος Μουσουρούλης

Ἀρχιγραμματεύς  Ἱεράς Συνόδου

τῆς Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου