Στον Σωκράτη Νίκα με ένα δάκρυ ολόθερμης αγάπης - Αθανάσιος Κοτταδάκης

Ασπάζομαι νοερά το τίμιο σκήνωμά σου αγαπημένε αδελφέ μου Σωκράτη με ένα δάκρυ ολόθερμης αγάπης τρυφερό.
Σε κατευοδώνω λίαν αγαπητέ συνάδελφε, και λίαν αγαπητέ φίλε θεολόγε της αγάπης και της χαράς στην όντως «μακάρια οδό των μεγάλων ελπίδων μας» ! Του Σταυρού και της Ανάστασης του Χριστού, που ευλογήθηκες να διακονήσεις εν υπηρεσία και εκτός ως την έσχατη ώρα των 85 ενιαυτών σου με ζωντάνια, θέρμη, ενθουσιασμό και πίστη.
 Και εύχομαι-προσεύχομαι και ελπίζω η ανερμήνευτα απέραντη αγάπη του Θεού να σε έχει δεχτεί εις «τόπον αναπαύσεως». Όπου και θα έχεις αναζητήσει και ενδεχομένως συναντηθεί με τους προπορευθέντες λίαν αγαπητούς αδελφούς, συναδέλφους και φίλους εκείνης υπέροχης ζωηρής, ανήσυχης, και για πάντα αγαπημένης νεανικής φοιτητικής μας συντροφιάς.
Το συμπατριώτη σου π. Αθανάσιο Δούση, Γιώργο Παπαζάχο, π. Χαράλαμπο Δημητρακάκη, Δημήτρη Μπερτσιά, και δε θυμάμαι άλλον ποιον.
Και μεις εδώ οι «περιλειπόμενοι», Αρχιεπίσκοπος Σινά, Φαράν και Ραϊθώ Δαμιανός, Νίκος Γαλέτας, Νίκος Κοπιδάκης, Χρήστος Γιανναράς, ο και κορυφαίος αυτής, και ο υπογράφων-και άλλος ποιος;- συνεχίζουμε «τῇ ἐλπίδι χαίροντες, τῇ θλίψει ὑπομένοντες, τῇ προσευχῇ προσκαρτεροῦντες»-Ρωμ.12.12- στην ίδια ευθεία σταθεροί, όσο ακόμα χρόνο, άγνωστο, πλην περίπου ορατό, μας έχει παραχωρήσει η όντως και ανερμήνευτα απέραντη αγάπη του Χριστού.
Η οποία και εύχομαι, ως ελπίζω εκ μέρους όλων, να σταθεί δύναμη παρηγοριάς, ελπίδας και μνήμης αγαθής στην οικογένειά σου.

Με «την αγάπην την πρώτην, ην ουκ αφήκα».

Αθανάσιος Κοτταδάκης