Ο θρησκειοϊός της «ευσεβιστικής αλλοφροσύνης» - Παντελής Μπουκάλας

 «Ζευγάρι που διαβάζει», ελαιογραφία (λεπτομέρεια) σε λινάτσα. Εργο της Ελένης Σταθοπούλου (1914-2016), από την αναδρομική έκθεση «Η γεωμετρία των χρωμάτων», στην Εθνική Βιβλιοθήκη της Ελλάδος. Εως τις 5 Ιανουαρίου.

 Ο θρησκειοϊός της «ευσεβιστικής αλλοφροσύνης»

Παντελής Μπουκάλας

 
Στη σωτηρία των ανθρώπων αποβλέπουν οι θρησκείες. Αυτό κηρύσσουν. Η πανδημία ωστόσο έδειξε ότι αρκετές έχουν κατά νουν αποκλειστικά τη μεταθανάτια λύτρωση. Ο επίγειος βίος των πιστών τους και η προστασία τους από τον πόνο και το πένθος δεν φαίνεται να τις αφορά. Υπάρχουν μάλιστα και θρησκείες ή δόγματα που θεωρούν τον κορωνοϊό τιμωρητικό αγγελιοφόρο των ουρανών, όπως άλλωστε και κάθε λοιμό, λιμό κ.ο.κ. Πράγμα που σημαίνει πως η νόσος είναι θέλημα Θεού, και ο θάνατος επίσης. Μακάβρια ελαφρότητα που υποκρίνεται τη βαριά θεολογία.
Η άκριτη γενίκευση είναι αμαρτία. Ας σημειωθεί λοιπόν ότι η άρνηση είτε της ύπαρξης του ιού είτε των μέτρων προστασίας από τη δράση του δεν αποτελούν κεντρικές αποφάσεις των ιερατείων αλλά επιλογές ορισμένων μόνο θεραπόντων της μιας ή της άλλης θρησκείας. Είτε διάσημοι και προβεβλημένοι είναι οι θεράποντες αυτοί είτε ταπεινοί, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Στο χωριό του, άλλωστε, ο πιστός θα παραδειγματιστεί από τον παπά του, όχι από τον δεσπότη. Κι αν αυτός του πει στην εκκλησία πως η μάσκα ντροπιάζει τον Θεό και αποκαλύπτει ολιγοπιστία, μάλλον θα τον ακούσει. Ενόψει και της Τελικής Κρίσεως, που δεν είναι για όλους μια αδιάφορη υπόθεση. Το κεφάλαιο της μεταφυσικής είναι κατατεθειμένο στην Τράπεζα του Φόβου.
Η εμπλοκή ιερέων-ραββίνων-γκουρού-ιμάμηδων στον πολλαπλασιασμό των κρουσμάτων, άρα και των θυμάτων, ήταν ορατή ήδη στην πρώτη περίοδο της πανδημίας. Θυμίζω εν συντομία: στη Μαλαισία και στην Ινδονησία κύριες εστίες της μόλυνσης υπήρξαν όσα ισλαμικά τεμένη απίστησαν στην απαγορευτική εντολή και παρέμειναν ανοικτά. Στην πόλη Γκνομ του Ιράν, οι ηγέτες του σιιτισμού εναντιώθηκαν στην καραντίνα και η χώρα τους εκτινάχτηκε ταχύτατα στις πρώτες θέσεις του καταλόγου των κρουσμάτων. 
Ο δήμος της Σεούλ μήνυσε για ανθρωποκτονία τους ηγέτες μιας χριστιανικής αίρεσης, της Εκκλησίας της Σιντσεονζί: καλώντας τους πιστούς τους στα ιερά τους, πρόσφεραν αφειδώς θύματα στον Βάαλ του φανατισμού. Σε μελέτη δημοσιευμένη στο περιοδικό Science, η «ασθενής 31», μια Νοτιοκορεάτισσα που μόλυνε δεκάδες ομόπιστούς της, παραλληλίστηκε με την «Typhoid Mary», τη μαγείρισσα που ευθύνεται για τον τυφοειδή πυρετό πάμπολλων Αμερικανών στις αρχές του 20ού αιώνα. Στην κομητεία Χίλσμπορο της Φλώριδας συνελήφθη ο διάσημος ευαγγελικός πάστορας Ρόναλντ Χάουαρντ-Μπράουν, μανιώδης οπαδός του Ντόναλντ Τραμπ, επειδή, ποντάροντας και στην εύνοια του Μεγάλου Αφεντικού (του πλανητάρχη, όχι του συμπαντάρχη), περιφρόνησε συστηματικά τις απαγορεύσεις. Εκσφενδόνιζε λοιπόν φλογερά (ή νοσηρά) κηρύγματα καταπάνω σε εκατοντάδες πιστούς του, άμασκους βέβαια, καθότι λεβέντες, σ’ αυτές τις εκκλησίες όπου η κυριότερη λατρευόμενη θεότητα είναι το κιτς. 
Στο Ισραήλ οι υπερορθόδοξοι Εβραίοι Χαρεντίμ δεν έπαψαν να συχνάζουν στις συναγωγές, και η επιμονή τους αυτή είναι μία από τις εξηγήσεις της έκτασης που προσέλαβε η νόσος στη χώρα. Στην Ινδία ένας από τους κυριότερους αρχικούς διασπορείς του ιού ήταν ο ινδουιστής Σιχ γκουρού Μπάλντεβ Σινγκ. Επανακάμψας από την υπερμολυσμένη Ιταλία, αφιερώθηκε σε διαφωτιστική περιοδεία, διαδίδοντας και τον ιό μαζί με την όποια αλήθεια του.
Αν περιοριστεί κανείς στα προθερινά επεισόδια που μνημονεύτηκαν λίγο πριν, ίσως βιαστεί να συμπεράνει ότι εμμέσως αποκαλύπτουν την πνευματική ωριμότητα των ορθοδόξων χριστιανών, ιερωμένων και πιστών, και την άψογη σχέση τους με όσα απορρέουν από τον όρο «κοινωνική ευθύνη». Τα φαινόμενα όμως απατούν. Ηδη την άνοιξη, και κυρίως με αφορμή το Πάσχα, η εναντίωση πολλών ορθοδόξων κληρικών, κάθε βαθμίδας, στις πολιτειακές απαγορεύσεις απειλούσε να προσλάβει χαρακτήρα γενικευμένης ανταρσίας οιονεί ιδεολογικού τύπου. Από τον θρύλο του Κρυφού Σχολειού στην απειλή του Κρυφού Ναού. 
Στα πανιά των αντιδρώντων, που τα σήκωσε ο φανατισμός, προσέφερε δυνατό άνεμο η διχασμένη ή και σιωπώσα γλώσσα της Ιεραρχίας εν σχέσει με τα περιοριστικά μέτρα (όχι/ναι/χμ/θα δούμε)· η διπλή γλώσσα αλλά και η διπλή πρακτική των κυβερνώντων (ποτέ/πότε πότε/άμποτε)· και, τρίτη, η ειλικρινής μεν, αντιεπιστημονική δε γλώσσα κάποιων ιδιαίτερα προβεβλημένων λοιμωξιολόγων, που αντί για στοιχεία ερευνών, υπέδειξαν την «κοινή πίστη» και την «παράδοση» σαν απόδειξη ότι τα μικρόβια δεν μεταδίδονται διά της Θείας Κοινωνίας.
Και ιδού που τελικά τα «Κρυφά Σχολειά δι’ Ενηλίκους» έπαψαν να είναι απειλή κι έγιναν πραγματικότητα. Ενα παράδειγμα: την Κυριακή 22 Νοεμβρίου, σε χωριό της βόρειας Χαλκιδικής, οι αστυνομικοί, ειδοποιημένοι προφανώς από κάποιον άθεο ανθέλληνα, πήγαν σε μια εκκλησία όπου ο ιερέας λειτουργούσε ενώπιον δύο πιστών. Και ενώ έκοβαν τα προβλεπόμενα πρόστιμα, δέχτηκαν επίθεση διά λέξεων και χειρών από τον έναν πιστό και από τον γιο του ιερέα, που θα ’νιωθαν σίγουρα ότι τους πνίγει το δίκιο τους, περίπου όσο τους πνίγει και η μάσκα. 
Μα, για τρεις νοματαίους τέτοια κινητοποίηση; Και μπορεί να αντιμετωπίζονται όσα συμβαίνουν σ’ έναν χώρο λατρείας όπως αντιμετωπίζονται όσα συμβαίνουν σε κάποιο καφενείο, όπου συγκεντρώνονται παράνομα οι εξαρτημένοι της πόκας; Η απάντηση στο ερώτημα ενδέχεται να είναι ένα άλλο ερώτημα: Τι ακριβώς λατρεύεται σε τέτοιες περιπτώσεις στην εκκλησία: ο τιμωρός Θεός της Παλαιάς Διαθήκης, που στέλνει τον θάνατο για να σωφρονίσει τους ανθρώπους, ή ο Θεός της Καινής Διαθήκης, της αγάπης δηλαδή, που σημαίνει της φιλάλληλης ευθύνης, αφού η αγάπη, ο Παύλος το είπε, «ου ζητεί τα εαυτής», δεν είναι εγωίστρια; Διότι αυτό λατρεύεται τελικά εκεί: ο εγωισμός του ιερουργούντος, που δηλώνει δι’ έργων πως είναι ο μοναδικός αυθεντικός ερμηνευτής των Γραφών αλλά και ο πιστότερος των πιστών.
Τέτοιες συμπεριφορές θα είχε στο μυαλό του ο μητροπολίτης Αλεξανδρουπόλεως Ανθιμος, πιθανόν και τις εικόνες τού σχεδόν ειδωλολατρικού συνωστισμού που παρατηρήθηκε στην κηδεία δύο κορυφαίων αρνητών της μάσκας, του Αρχιεπισκόπου Μαυροβουνίου και του Πατριάρχη Σερβίας, όταν συνέτασσε ένα από τα φωτεινότερα και τολμηρότερα κείμενα εκκλησιαστικής προελεύσεως τις τελευταίες δεκαετίες: «Η ευσεβιστική αλλοφροσύνη μετέτρεψε τα λογικά πρόβατα σε απρόβλεπτα ερίφια που θέλησαν να υποκαταστήσουν τους ποιμένες. Ενώ ο ίδιος ο Θεός μάς διδάσκει να υπακούμε ακόμα και στην κοσμική εξουσία (που στο κάτω-κάτω στις μέρες μας είναι από τον λαό μας δημοκρατικά εκλεγμένη), πολλοί χριστιανοί μας κίνησαν επανάσταση ενάντια στην Εκκλησία τους, που δεν ξέρω αν φέρει ανάσταση, πάντως μέχρι τώρα σπέρνει θανάτους. Πιστέψαμε ότι εμάς, λόγω της πίστεώς μας, υποχρεούται ο Θεός να μας σώσει (τους άλλους όχι), και κάναμε επίδειξη αυτής της πίστεώς μας». Ο έχων ώτα ακούειν, ακουέτω. Ο ιός δεν είναι ο Διοκλητιανός, κι αν οι χριστιανοί επείγονται να δείξουν την πίστη τους, υπάρχουν κι άλλοι τρόποι. Ανθρωπινότεροι. Και πιο φιλάνθρωποι.
Πηγή: Καθημερινή