Η ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΗ ΑΥΤΟΣΥΝΕΙΔΗΣΙΑ ΤΟΥ ΑΠ. ΠΑΥΛΟΥ - ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ

 

Η  ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΗ  ΑΥΤΟΣΥΝΕΙΔΗΣΙΑ  ΤΟΥ  ΑΠ. ΠΑΥΛΟΥ

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ  ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ

        Η 2^η προς Τιμόθεον Επιστολή του Απ. Παύλου καταγράφεται και ως «Ποιμαντική», και ως «Επιστολή της Αιχμαλωσίας», γραμμένη, δηλαδή, από τον Απόστολο των Εθνών φυλακισμένο στη Ρώμη. Σήμερα διαβάστηκαν στη Λειτουργία οι ακόλουθοι τρεις μόνο, αλλά άκρως βαρυσήμαντοι και της ώρας από κάθε πλευρά στίχοι, 4,5-8.

5. Συ δε νήφε εν πάσι. Κακοπάθησον, έργον ποίησον ευαγγελιστού, την διακονίαν σου πληροφόρησον. 

6. Εγώ γαρ ήδη σπένδομαι, και ο καιρός της εμής αναλύσεως εφέστηκε. 7. Τον αγώνα τον καλόν ηγώνισμαι, τον δρόμον τετέλεκα, την πίστιν τετήρηκα. 8. Λοιπόν, απόκειταί μοι ο της δικαιοσύνης στέφανος, ον αποδώσει μοι ο Κύριος εν εκείνη τη ημέρα, ο δίκαιος κριτής, ου μόνον δε εμοί, αλλά και πάσιν τοις ηγαπηκόσι την επιφάνειαν αυτού.

5.  Εσύ αγρύπνα κι αντιμετώπιζε τα πάντα με ξεκάθαρη κρίση. Να κοπιάζεις. Να μη σταματάς να διαδίδεις το Ευαγγέλιο. Να εκπληρώνεις με τον καλύτερο τρόπο τη διακονία της υψηλής αποστολής σου. 

6. Εγώ πια βλέπω ότι ήρθε η ώρα να χύσω το αίμα μου σπονδή στο Θεό. Έφτασε ο καιρός να φύγω από αυτό τον κόσμο.  7. Αγωνίστηκα τον ωραίο αγώνα, έτρεξα το δρόμο ως το τέλος, φύλαξα την πίστη. 8. Τώρα πια με περιμένει το στεφάνι της δικαιοσύνης με το οποίο θα με ανταμείψει εκείνη την ημέρα ο δίκαιος κριτής. Και όχι μόνο εμένα, αλλά και όλους εκείνους που περιμένουν γεμάτοι αθλήματα αγάπης τον ερχομό του !

     Από τη φυλακή στη Ρώμη, με ορατό το επερχόμενο μαρτυρικό τέλος, δεν παραλείπει το καθημερινό ενδιαφέρον του για όλη την Εκκλησία -«η επισύστασίς μου η καθ’ ημέραν, η μέριμνα πασών των εκκλησιών», 2Κορ.11,28. Σπεύδει, λοιπόν, να διαμηνύσει τηλεγραφικά μέσω Τιμόθεου τα βασικά σημεία χρέους κάθε ποιμένα, κάθε χριστιανού -αγρύπνια, αντοχή στη δοκιμασία, διάδοση της Αλήθειας- Χριστός, αντάξιο του ονόματός του τρόπο ζωής !

       Αυτά που πρώτος έχει ακολουθήσει συχνά λίαν επώδυνα σε όλη του τη ζωή. Αυτό το νόημα έχει η ωραιότατη αναδρομή. «Τον αγώνα τον καλόν ηγώνισμαι, δρόμον τετέλεκα, την πίστιν τετήρηκα». Αυτό η εκ βαθέων εκπληκτική ενώπιον Θεού και ανθρώπων αυτοσυνειδησία του. Η οποία συνεπάγεται ως φυσικό και λογικό δεδομένο: «Λοιπόν, απόκειταί μοι ο της δικαιοσύνης στέφανος, ον αποδώσει μοι ο Κύριος εν εκείνη τη ημέρα, ο δίκαιος κριτής».

      Το πιο εκπληκτικό όμως επί του προκειμένου, και ελπίζω να μου συγχωρηθεί να πω, θαρρώ πως είναι, το παράθυρο ελπίδας που σπεύδει να ανοίξει παρευθύς για όλους τους χριστιανούς. «Ου μόνον δε εμοί, αλλά και πάσιν τοις ηγαπηκόσι την επιφάνειαν αυτού». «Όμως όχι μόνο σ’ εμένα, αλλά και σε όλους εκείνους που στο πέρασμα των αιώνων περιμένουν γεμάτοι αθλήματα αγάπης τον ερχομό του!

         Δεν προσθέτω τίποτα. Απλώς παραδίδω το γραπτό αρχή νέου χρόνου για προσωπικές πνευματικές, και όχι μόνο, επεκτάσεις που μπορεί να κάνει καθείς. Και απλές ευχές.

Με «την αγάπην την πρώτην, ην ουκ αφήκα …»

Αθανάσιος Κοτταδάκης