Ότι λησμόνησαν για την Ουκρανία, το θυμούνται τώρα για το Μαυροβούνιο - Του Β. Χαραλάμπους,

 Ότι λησμόνησαν για την Ουκρανία, το θυμούνται τώρα για το  Μαυροβούνιο 

Του Β. Χαραλάμπους, 

θεολόγου

 
Ο λόγος που δεν ανακινείται θέμα Μαυροβουνίου κι ούτε καν συζήτηση επιδέχεται θέμα εκχώρησης Τόμου Αυτοκεφαλίας στο σχισματικό μόρφωμα του Μαυροβουνίου, είναι ο κίνδυνος μεγαλύτερου σχίσματος.  Είναι φοβερό το έγκλημα του σχίσματος.  Και δεν μπορεί να ‘’θεραπεύεται’’ μικρό σχίσμα, με θλιβερή συνέπεια τη δημιουργία μεγαλύτερου σχίσματος.  Φυσικά τα ίδια ισχύουν και για την Σχισματική Εκκλησία των Σκοπίων,  μετά τη ανιστόρητη αποδοχή της ‘’διπλής ονομασίας’’ των Σκοπίων.  Τελικά κανείς δεν επιθυμεί την επανάληψη αυτού που έγινε στην περίπτωση του Ουκρανικού προβλήματος.
 
Να θυμίσουμε ότι οι αποκοπέντες από την Ορθόδοξη Εκκλησία της Σερβίας,  δημιούργησαν το σχισματικό μόρφωμα στις 31 Οκτωβρίου  1993 στο Cetinje, το οποίο αυθαίρετα αποκάλεσαν ‘’Ορθόδοξη Εκκλησία του Μαυροβουνίου’’, κάτι ανάλογο που είχε γίνει με τα δύο σχισματικά μορφώματα στην Ουκρανία.  Πρώτος ‘’Μητροπολίτης’’ του σχισματικού αυτού μορφώματος αυτοανακηρύχθηκε ο Antonijie Abramović. 
 
Θα προβληθεί όπως στην περίπτωση του Ουκρανικού ζητήματος, το επιχείρημα ότι από το έτος 2006 το Μαυροβούνιο είναι ανεξάρτητο κράτος, και ότι από το έτος αυτό διαλύθηκε η ομοσπονδία Σερβίας - Μαυροβουνίου;  Θα προβληθεί ο ίδιος ισχυρισμός  που είχε προβληθεί για το Ουκρανικό ζήτημα;  Θα μπορούσε να αγνοηθεί το πρόβλημα στην εκκλησιαστική ενότητα, που θα προκαλούσε ενδεχόμενη εκχώρηση Τόμου Αυτοκεφαλίας στο σχισματικό μόρφωμα του Μαυροβουνίου, κάτι ανάλογο δηλαδή με αυτό που έγινε και για τα δύο σχισματικά μορφώματα της Ουκρανίας;
 
Όπως στην περίπτωση του Ουκρανικού ζητήματος υπήρχε η βιαστική επιμονή του κ. Ποροσένκο, έτσι και τώρα στην περίπτωση του Μαυροβουνίου, υπάρχει η βιαστική επιμονή του προέδρου του Μαυροβουνίου κ. Μίλο Τσουκάνοβιτς.  Θα μπορούσε να αγνοηθεί ο Μητροπολίτης Μαυροβουνίου Αμφιλόχιος, όπως αγνοήθηκε ο Μητροπολίτης Ονούφριος;
 
Στην περίπτωση του Ουκρανικού ζητήματος με ευκολία προβλήθηκε η διάγνωση  περί επικυριαρχίας του Πατριαρχείου Μόσχας, και μάλιστα με διαχρονική ισχύ αιώνων, γεγονός που αποτελεί απαξιωτική ύβρη για την τοπική αυτή Εκκλησία. Τα ίδια  καταλογίζουν και οι επιμένοντες στην εκχώρηση Τόμου Αυτοκεφαλίας στο σχισματικό μόρφωμα του Μαυροβουνίου, καταλογίζοντας πρόβλημα επικυριαρχίας του Πατριαρχείου Σερβίας, αποδίδοντάς το στη ‘’Μεγάλη Ιδέα της Σερβίας’’.  Η μεγάλη ευκολία που κατέφυγαν κάποιοι αρθρογράφοι στα περί εμμονής επικυριαρχίας του Πατριαρχείου Μόσχας, για την περίπτωση σχισματικού μορφώματος  του Μαυροβουνίου καταφεύγουν στην σιωπή.  Είναι λυπηρό κάθε φορά που συναντάται κάποιος ‘’σκόπελος’’ στη μονομέρεια, η σκοπιμότητα να επιλέγει την άκρα σιωπή. 
 
Στην περίπτωση του Ουκρανικού ζητήματος ήταν εκ των προτέρων γνωστό ότι η Αυτοκεφαλία δεν ήταν υπηρετική της εκκλησιαστικής ενότητας. Αυτό ήταν και το πρώτιστο που καθιστούσε τη συνοδική λύση του προβλήματος αδήριτη ανάγκη.  Το γεγονός ότι κάποιοι εξ αυτών που τήρησαν μονομέρεια στο Ουκρανικό ζήτημα, μένουν ‘’έκπληκτοι’’ για το εν εξελίξει σχίσμα, παρόλο που ήταν γνωστό εκ των προτέρων,  λυπεί βαθύτατα.  
 
«Η διοικητική ‘’αυτοκεφαλία’’ τοπικής τινός εκκλησίας είναι υπηρετική της ενότητος της Εκκλησίας» και «η αυτοκεφαλία εκκλησίας τινός έχει ως αποκλειστικόν σκοπόν την υπηρεσίαν της τοπικής και οικουμενικής ενότητος της Εκκλησίας», σημειώνει πολύ εύστοχα ο κ. Φειδάς στη μελέτη του που τιτλοφορείται «Το ‘’αυτοκέφαλον’’ και το ‘’αυτόνομον’’ εν τη Ορθοδόξω Εκκλησία», αλλά δυστυχώς με τόση σπουδή απέφυγε η μονομέρεια Ουκρανικό πρόβλημα, να κάνει οποιαδήποτε αναφορά σ’ αυτές τις επισημάνσεις.  Ήταν εκ των προτέρων γνωστό ότι η εκχώρηση Τόμου Αυτοκεφαλίας στα  δύο σχισματικά μορφώματα στην Ουκρανία, θα δημιουργούσε οπωσδήποτε πρόβλημα στην εκκλησιαστική ενότητα.  Το προδιέγραφε εξάλλου το ‘’είτε επιθυμεί είτε όχι η Αυτοκεφαλία θα δοθεί’’.  Αυτές όμως οι επισημάνσεις δεν παραθεωρούνται για την περίπτωση του Μαυροβουνίου, γεγονός που αλλοτρόπως τις προσυπογράφουν.
 
Όλα εκείνα τα περί Αποστολικής διαδοχής καθαιρεμένων σχισματικών ή σταδιακής απώλειας  της, από όσους πρωτοστάτησαν στην προβολή τέτοιων ‘’θεωρημάτων’’, τώρα για την περίπτωση του Μαυροβουνίου δεν βρίσκουν εφαρμογή;  Εις μάτην η δογματική παρερμηνεία;  Εις μάτην οι Αγιογραφικές παρερμηνείες;  Εις μάτην οι πραγματείες που ‘’απεδείκνυαν’’, τα περί Αποστολικής διαδοχής καθαιρεθέντων σχισματικών;  Εις μάτην και οι παρερμηνείες που ‘’απέδειξαν’’ τελικά ‘’πρωτείο υπεροχής’’;  Φυσικά όλα αυτά δεν μπορούν να γραφούν για την περίπτωση του σχισματικού μορφώματος του Μαυροβουνίου, αλλ’ ούτε και για την περίπτωση των Σκοπίων.
 
Τώρα τη ‘’λαλίστατη’’ μονομέρεια που επέδειξαν αρθρογράφοι στο Ουκρανικό ζήτημα, η  σκοπιμότητα για την περίπτωση του Μαυροβουνίου, τη μετέτρεψε σε άκρα σιωπή.  Ότι λησμόνησαν για την περίπτωση του Ουκρανικού προβλήματος, το θυμούνται για την περίπτωση του σχισματικού μορφώματος Μαυροβουνίου, γεγονός που καταδεικνύει πολλά.