« Ημέρα χαρμόσυνος...» Του Επισκόπου Κερνίτσης ΧΡΥΣΑΝΘΟΥ

 

  « Ημέρα χαρμόσυνος...»

Του Επισκόπου Κερνίτσης ΧΡΥΣΑΝΘΟΥ

Η Χειροτονία ενός κληρικού στον τρίτο βαθμό της ιερωσύνης, αυτόν του Επισκόπου, αποτελεί για την Αγία μας Εκκλησία ένα από τα υψηλότερα, κύρια και καίρια μυστήριά της.

Ο Επίσκοπος, άμα τη χειροτονία του, καθίσταται διάδοχος των Αγίων Αποστόλων, διαχειριστής της πολυποίκιλης χάριτος του Κυρίου μας για την οικοδομή του σώματος της Εκκλησίας, αλλά και της ποιμαντικής και πνευματικής καθοδήγησης του εμπιστευθέντος ποιμνίου του.

Ο Άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος ως θεοπεφωτισμένος πατήρ της Εκκλησίας μας έρχεται με την διδασκαλία του να μας διασαφηνίσει τα του επισκοπικού αξιώματος: «Τό ἐπισκοπικόν ἀξίωμα οὕτως ἐστίν ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ ἀναγκαῖον ὥστε χωρίς αὐτοῦ μή δύνασθαι μήτε Ἐκκλησίαν μήτε χριστιανόν τινα ἤ εἶναι ἤ ὅλως λέγεσθαι· αὐτός γάρ ὁ ἀξιωθείς ἐπίσκοπος εἶναι ὡς ἀποστολικός διάδοχος...».

Τέτοιον αποστολικόν διάδοχον, και δη του Πρωτοκλήτου των Αποστόλων Ανδρέου, τον Μητροπολίτην ημών κ.κ. Χρυσόστομον κατέστησε στην επαρχία μας η Ιερά Σύνοδος της Ιεραρχίας της Αγιωτάτης Εκκλησίας της Ελλάδος διά των τιμίων ψήφων των συγκροτούντων το σώμα αυτής.  

Ημέρα αγαλλιάσεως και πνευματικής ευφροσύνης η 20ή Φεβρουαρίου 2005 για την καθ' όλη Εκκλησία, ιδιαιτέρως δε για την Αποστολική Μητρόπολη των Πατρών, καθότι στον Καθεδρικό Ναό των Αθηνών, ο αλήστου μνήμης Μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κυρός Χριστόδουλος έθετε τα τίμια χέρια του στην κεφαλή του Αρχιμανδρίτου π. Χρυσοστόμου Σκλήφα, Αρχιγραμματέως της Ιεράς Συνόδου, και τον καθιστούσε «οδηγόν τυφλών, φως των εν σκότει, παιδευτήν αφρόνων, διδάσκαλον νηπίων, φωστήρα εν κόσμω...» (απόσπασμα της δευτέρας ευχής της εις Επίσκοπον χειροτονίας).

Αυτά τα χαρακτηριστικά του αληθινού ποιμένος συναντά κανείς στο πρόσωπο του σεπτού πατρός και Ποιμενάρχου μας, του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πατρών κ.κ. Χρυσοστόμου, ο οποίος αναλογιζόμενος την μεγάλη πνευματική ευθύνη έναντι της Εκκλησίας και του ποιμνίου του αναλίσκεται νύχτα και ημέρα υπέρ της σωτηρίας όλων μας.

Ως λαμπάδα άσβεστη στέκεται δίπλα στον ιερέα, τον διάκονο, τον καλόγερο, την καλογριά. Δίπλα στον πονεμένο και πεινασμένο συνάνθρωπό μας. Στον φυλακισμένο και απογοητευμένο από τις τρικυμίες της ζωής. Δίπλα στον ανήμπορο φοιτητή, στον νέο επιστήμονα ο οποίος θέλει να αποκτήσει εξειδικευμένες γνώσεις στο εξωτερικό. Δίπλα σε κάθε χαρά και λύπη των παιδιών του.

Εμείς, το ποίμνιό του, η εν Χριστώ οικογένειά του, του εναποθέτουμε την ελπίδα της πνευματικής μας προόδου, της κατά Χριστόν προκοπής και εν Χριστώ σωτηρίας μας.

Ως Βοηθός Επίσκοπός του τα τελευταία 6 χρόνια προσπαθώ να μειώνω το βάρος του σταυρού που φέρει στους ώμους του και ως άλλος Κυρηναίος αίρω και εγώ αυτόν τον σταυρό προσπαθώντας να ανακουφίζω το βάρος και την ανηφορική πορεία της Αρχιερωσύνης του.

Ταπεινώς κατακλείω ευχόμενος το «Ἐν πρώτοις μνήσθητι, Κύριε, τοῦ ἀρχιεπισκόπου ἡμῶν ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ὃν χάρισαι ταῖς ἁγίαις σου Ἐκκλησίαις ἐν εἰρήνῃ, σῷον, ἔντιμον, ὑγιᾶ, μακροημερεύοντα καὶ ὀρθοτομοῦντα τὸν λόγον τῆς σῆς ἀληθείας».

Εις πολλά έτη Δέσποτα!