Θέλει τόλμη και ηρωισμό η επιστροφή - π. Γερασιμάγγελος Στανίτσας

  Θέλει τόλμη και ηρωισμό η επιστροφή

          Έχουν πει, ότι αν τα Ευαγγέλια είναι η καρδιά των Άγιων  Γραφών, τότε η παραβολή του Ασώτου υιού είναι η καρδιά του Ευαγγελίου. Και δεν έχουν άδικο. Διότι αν η πηγή της χριστιανικής Αποκαλύψεως και η ουσία της είναι η αγάπη του Θεού προς τον “πεπτωκότα” άνθρωπο, δε θα υπήρχε ωραιότερη διήγηση για να παρουσιάσει ανάγλυφα αυτή την αγάπη.

          Με την παραβολή αυτή ο Θεός απευθύνεται σ’ αυτούς που έφυγαν από κοντά Του. Σ’ αυτούς  που τον αρνήθηκαν, τον πολεμούν, τον υβρίζουν και τον σταυρώνουν καθημερινά. Και απευθύνει ένα μήνυμα ελπίδας αποκαλύπτοντας τον ωκεανό της αγάπης Του και της ευσπλαχνίας Του, υπενθυμίζοντας πως καμία ανθρώπινη πτώση δεν μπορεί να είναι μεγαλύτερη απο το δικό Του έλεος.

          Ο “άσωτος υιός” της παραβολής αποτελεί ένα σύμβολο ανθρώπου κάθε εποχής, ιδιαίτερα τη σύγχρονης εποχής. Στο πρόσωπό του μπορούμε να αναγνωρίσουμε τον εαυτό μας και τη δική μας φυγή απο το πατρικό σπίτι. Συχνά φεύγουμε κι εμείς από το “σπίτι του Πατέρα”, απομακρυνόμαστε από την ορθή πίστη και χριστιανικές αρχές και αξίες και αποδημούμε “εις χώραν μακράν” για αναζήτηση ευτυχίας και ικανοποίηση των ποικίλων παθών μας. Έτσι μπαίνουμε στην περιπέτεια και στα αδιέξοδα. Και εκεί σπαταλούμε τις ικανότητές μας, τον μόχθο τη εργασίας μας, τα πνευματικά μας χαρίσματα, την αξιοπρέπεια μας και την τιμή μας. Δηλαδή “την ουσία μας”. Ξεκινάμε για τον επίγειο παράδεισο της τρυφής και στο τέλος γευόμαστε το μαρτύριο της μοναξιάς και της απογοήτευσης. Το ταξίδι που επιχειρήσαμε μας οδήγησε στο βόρβορο των χοίρων. Έτσι είναι. Ο κατήφορος είναι πάντα ο πιο εύκολος δρόμος, όμως έχει οδυνηρές συνέπειες.

          Ο μικρός υιός της παραβολής έφυγε, έφθειρε τη ζωή του, έχασε τα πάντα και κατέβηκε στην άβυσσο, κι εκεί μέσα το σκοτάδι της ζωής του “ήλθεν εις εαυτόν”. Ξαναβρήκε τον εαυτόν του και έκανε το μεγάλο άλμα. “Αναστάς ήλθε προς τον πατέρα αυτού”.

          Ποιο είναι το σημαντικό  λοιπόν; Όλοι είμαστε άνθρωποι που πολλές άφορες χάνουμε το στόχο μας, τον δρόμο μας και την αλήθεια στη ζωή μας. Και η Εκκλησία μας έρχεται να μας υπενθυμίσει σήμερα να καταλάβουμε την πνευματική έρημο μέσα στην οποία βρισκόμαστε, ν’ αναγνωρίσουμε τη γυμνότητά μας, να επιθυμήσουμε την αυθεντική και γνήσια ζωή που χάσαμε με την επιπολαιότητά μας. Ο άσωτος πήρε τον δύσκολο δρόμο της επιστροφής, αποδεικνύοντας, ότι μέσα στην πληγωμένη ψυχή του δεν είχε πεθάνει ακόμα το ηρωικό στοιχείο. Μπορεί να δείλιασε για λίγο, κουράστηκε, αλλά τελικά επιχείρησε αυτή την ηθική νεκρανάσταση, ξεπέρασε τα σχόλια, τις ειρωνείες των άλλων, και την ειρωνική ματιά του πρεσβυτέρου αδελφού. Πάντα τα μεγάλα εμπόδια για τον αμαρτωλό άνθρωπο που θέλει να ξαναγυρίσει στον ίσιο δρόμο, είναι τα σχόλια και η αποδοκιμασία ακόμη και αυτών των “χριστιανών” που μονοπωλούν την αρετή και την ευσέβεια.

          Το δικό μας δράμα είναι ότι έχει πεθάνει μέσα μας ο ήρωας. Έτσι ενώ αντιγράφουμε τον άσωτο στην πορεία της αποστασίας του, δεν έχουμε την τόλμη να τον μιμηθούμε και στον ανήφορο σωτηρίας.

          Ο άνθρωπος είναι αγωνιστής και είναι φυσικό να τραυματίζεται, να οπισθοχωρεί και να πέφτει. Αυτό δεν σημαίνει έχασε και τη μάχη. Αν σηκωθεί μπορεί να θεραπεύσει τις πληγές του και να ξαναρχίσει τον αγώνα. Νικημένος είναι εκείνος που εμμένει στην πτώση του. Γι’ αυτό είναι ανεπίτρεπτο να μένει κανείς στην πτώση του. Τότε χρειάζεται να σηκώσει το κεφάλι και να πει: “Αναστάς πορεύομαι προς τον πατέρα μου και ερώ αυτώ... ήμαρτον”.

          Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι είναι δύσκολο να ομολογήσομε τα λάθη μας και ακόμη πιο δύσκολο να τα διορθώσουμε. Όμως η σκέψη αν είναι στο τέρμα του δύσβατου δρόμου, εκεί  που βρίσκεται ο Θεός με ανοιχτή την αγκαλιά, αυτό  θα πρέπει  να μας ενθαρρύνει, γιατί ποτέ δεν έπαψε να δέχεται μετανοημένους ασώτους. Μπορεί να πει κανείς, ότι αυτό δεν είναι δίκαιο. Ναι, αλλά η δικαιοσύνη  είναι το μέτρο των ανθρώπων, ενώ η αγάπη  είναι  το μέτρο του Θεού. Οι πιο μεγάλοι ανάμεσα στους αγίους της Εκκλησίας είναι παραστρατημένοι αμαρτωλοί. Ένας ξένος θεολόγος έγραφε, “πως αν υπάρχει ένα βιβλίο που να περιγράφει τα λάθη των αγίων θα ήταν πιο διδακτικά από εκείνα που διηγούνται τις αρετές τους, γιατί θα ήταν ένα λεύκωμα μετανοίας”.

          Σε μας απομένει να νοσταλγήσουμε την ομορφιά της χριστιανικής ζωής, όπως την έδωσε ο Χριστός στον κόσμο. Έχουμε το περιθώριο της ελευθερίας  να αξιοποιήσουμε κάθε δυνατότητα. Όποια κι αν είναι  η τελική μας επιλογή ας μην λησμονούμε, ότι την προδομένη σχέση ο Κύριος είναι πάντοτε έτοιμος  α τη συγχωρέσει και να μας πει όπως ο πατέρας της παραβολής στον πρεσβύτερο γιο του, πρέπει να ευφρανθείς και να χαρείς, γιατί ήσουν νεκρός και ξανάζησες, ήσουν χαμένος και βρέθηκες. Δεν θα σε ρωτήσω τίποτε άλλο. Μου είναι αρκετό που ήρθες στην οικία του πατρός.

          Ο πρώην Άσωτος είχε την τόλμη να πει και πάλι την όμορφη λέξη “Πατέρα”. Αυτό  σημαίνει, ότι επέστρεψε στη ρίζα της υπάρξεώς του  και έγινε ένα πάλι με τον πατέρα του.

          Η Εκκλησία  σήμερα μας υπενθυμίζει , ότι στο τέλος της επιστροφής από την εξορία μας περιμένει η αγάπη του Θεού Πατέρα, των Αγίων που κάνουν αισθητή τη στοργή και το φως του Χριστού. “Χωρίς αυτή την αγάπη η ζωή πάνω στη γη σκοτεινιάζει και μοιάζει με την κόλαση. Ευτυχώς όμως υπάρχει πάντοτε ο Πατέρας που μας γέννησε, μας πονά και μας σώζει. Οπότε το σύμπαν είναι κατοικήσιμο, εφόσον έχουμε τον Θεό Πατέρα και τον συνάνθρωπο αδελφό μας”.

          Καλό Τριώδιο

Πρωτοπρεσβύτερος Γερασιμάγγελος Στανίτσας