ΕΙΣ ΜΝΗΜΗΝ ΙΕΡΕΩΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΥ - Υπό π. Δημητρίου Σαββόπουλου

 ΕΙΣ ΜΝΗΜΗΝ ΙΕΡΕΩΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΥ   
(πρωτοπρεσβυτέρου)
 Σαράντα μέρες από την κοίμησή του

«Μνήμη δικαίων μετ᾿ ἐγκωμίων.» (Παρ. 10:7)

Πρωί της 19^ης Μαρτίου 2021. Πληροφορηθήκαμε από φιλικό πρόσωπο ότι «ο παπούλης, μας έφυγε!». Σοκαρίστηκα, δεν μπορούσα να το πιστέψω, ότι ο παπα-Γιώργης που πριν λίγες μέρες συζητούσαμε και γελούσαμε σε μια αδελφική συνάντηση στο σπίτι μας, χάθηκε πλέον από κοντά μας!  Με μεγάλη συντριβή και βαθιά λύπη άρχισα να αποδέχομαι το θλιβερό (για μας τουλάχιστον) γεγονός, τον προσωρινό αποχωρισμό του αγαπητού αδελφού και συλλειτουργού  πατρός Γεωργίου.

Χειροτονηθήκαμε σχεδόν μαζί διάκονοι με έξι μέρες διαφορά (προηγήθηκε ο π. Γεώργιος 18/11/1990). Τότε πρωτογνωριστήκαμε στα γραφεία της Μητροπόλεώς μας όπου επισκεπτόμαστε τακτικά για να καταθέσουμε  τα δικαιολογητικά που απαιτούντο για την οργανική μας ένταξή στις τάξεις του κλήρου. Από τότε αναπτύχθηκε μια εγκάρδια φιλική σχέση μεταξύ μας, που έμεινε ανέφελη και γνήσια μέχρι και την πρόσφατη εκδημία του.

Ο π. Γεώργιος μεγάλωσε και ανατράφηκε μέσα σε ιερατική και εκλεκτή οικογένεια. Ευτύχησα να γνωρίσω για λίγο διάστημα και τον σεβάσμιο πατέρα του π. Αθανάσιο, που κι αυτός έφυγε πρόωρα σε ηλικία 62 ετών. Παραδοσιακός ιερέας, σοβαρός και μετρημένος στις κουβέντες του, προσγειωμένος στις τοποθετήσεις του.

Ο π. Γεώργιος παιδιόθεν αγάπησε το ψαλτήρι και τη βυζαντινή μουσική. Μαθήτευσε κοντά στον αείμνηστο πρωτοψάλτη του Ιερού Ναού του Αγίου Νικολάου Πατρών Σπυρίδωνα Γεωργακόπουλο (+2013), διακεκριμένο και σεμνό μουσικοδιδάσκαλο απ΄ τον οποίο έλαβε και το σχετικό πτυχίο. Από 16 ετών διακονούσε με ζήλο τον λευίτη πατέρα του στον Ι. Ναό Αγίας Φωτεινής και έψαλε στις ακολουθίες και στα ιερά μυστήρια με την καρδιά του.  Είχε χάρισμα μουσικό, φωνή στρωτή, δυνατή και διαπεραστική, χαιρόσουν να τον ακούς!

Το χάρισμά του αυτό το καλλιέργησε συστηματικά συμμετέχοντας και επανδρώνοντας το αναλόγιο, σε ιερές αγρυπνίες που ετελούντο τακτικά στο Μετόχι του Οσίου Λουκά του εν Στειρίω, στο Μετόχι του Οσίου Αλεξίου του ανθρώπου του Θεού, στην Ιερά Μονή Γηροκομίτισσας Πατρών  κ.α. Συνδέθηκε έτσι η ζωή του με σεβάσμιες και ιερές μορφές που υπηρετούσαν στους χώρους αυτούς όπως τους μακαριστούς π. Νικόλαο Φαναριώτη (+2015), τον Αρχιμ. και μετέπειτα ηγούμενο της Ι. Μονής Αγ. Λαύρας π. Φιλάρετο Κωνσταντακόπουλο (+2011) και τον αξιόλογο κληρικό και ιεροκήρυκα της Μητροπόλεώς μας Αρχιμ.  π. Κύριλλο Κωστόπουλο, τον οποίο είχε για ένα μεγάλο διάστημα και Πνευματικό του Πατέρα.

Οι προσωπικότητες αυτές επέδρασαν ευεργετικά και σημαντικά στη ζωή του και στερέωσαν περισσότερο την κλίση του προς την ιεροσύνη και την αφιέρωσή του στη λατρεία του Τριαδικού Θεού.

Ξεκίνησε την ιερατική του πορεία ως διάκονος στην κεντρική ενορία της Πάτρας, στον Ιερό Ναό Πα­ντα­νάσ­σης Πα­τρών. (18/11/1990). Στις  15/9/1996 έ­λα­βε τον β΄ βαθ­μό ιε­ροσύ­νης στον Ιε­ρό Να­ό Α­γί­ας Φω­τει­νής Πα­τρών και διο­ρί­στη­κε στον Ιε­ρό Να­ό Α­γί­ου Γε­ωρ­γί­ου Ι­τε­ών. Εκεί αναλαμβάνει ευθύς αμέσως με προθυμία την θεμελίωση και την ανέγερση του νεόδμητου τότε Ιερού Ναού Αγίου Χαραλάμπου Ιτεών που σήμερα πλέον λειτουργεί ως δισυπόστατος ενοριακός ναός  Αγίου Χαραλάμπου (ΥΠ.) και Οσίου Αντωνίου του Μεγάλου (ΙΣ).   

Συνέστησε τότε Ερανική Επιτροπή και ξεκίνησε τον αγώνα για την συγκέντρωση χρημάτων, ώστε να φέρει εις πέρας την ανοικοδόμηση του νέου αυτού Ιερού Ναού. Διέσχιζε μηνιαίως την ενορία από τα μία άκρη στην άλλη, από σπίτι σε σπίτι, ως επαίτης για να συλλέξει το φιλοδώρημα της προσφοράς των ενοριτών του και να προωθήσει τον Ιερό αυτό στόχο. Δεν αρκέσθηκε όμως μόνο σε αυτό. Μετέβαινε και σε άλλες περιοχές των Μητροπόλεων Ηλείας Και Αιγιαλείας, όπου είχε γνωριμίες και φιλικά πρόσωπα, για να τον συνδράμουν στην φιλότιμη αυτή προσπάθειά του. Ευτύχησε δε πριν μετατεθεί στην επόμενη ενορία, να τελέσει κάποιες ιερές ακολουθίες,  στον υπό κατασκευή αυτό ιερό χώρο, αφού είχε καταφέρει να διαμορφώσει κατάλληλα το Υπόγειο…

Ένα χρόνο αργότερα το 1997, αποδέχεται την πρόταση του Σεβασμιότατου να εξυπηρετεί λει­τουρ­γι­κά με άλλους ιερείς εκ περιτροπής, στον ευαίσθητο χώρο του Νοσοκομειακού Ιερού Ναού Πα­να­γί­α ή Βο­ή­θεια στο Ρί­ο Πα­τρών. Έπειτα από λίγα χρόνια (2002), λαμβάνει το οφίκιο της Πνευματικής Πατρότητας και ξεκινάει η προσφορά του στο πνευματικό επίπεδο της ψυχής των ανθρώπων. Πλήθος πολλών χριστιανών ζητούν καταφύγιο και παρηγοριά από το βάρος και την πίεση των αμαρτιών τους και των ποικίλων θλίψεων, κάτω από το πετραχήλι του π. Γεωργίου και έβρισκαν ανακούφιση και ανάπαυση στις συμβουλές και την πατρική καθοδήγηση των λόγων του. Έριχναν έτσι την άγκυρα της ελπίδας τους στον ουρανό, για να μπορέσουν να συνεχίσουν τον αγώνα τους, υπερβαίνοντας τις δυσκολίες της ζωής…

Στις 23/7/2002 διο­ρί­ζεται στον Ιε­ρό Να­ό Α­γί­ας Τριά­δος Πα­τρών σε α­ντι­κα­τά­στα­ση του μακαριστού π. Βα­σι­λεί­ου Φε­λού­κα. Δύο χρόνια αργότερα το 2004 του ανατίθεται η ευθύνη του Φιλανθρωπικού έργου της ενορίας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Η εκτίμηση και η εμπιστοσύνη που είχαν πολλοί ευσεβείς  χριστιανοί προς το πρόσωπό του, τους ωθούσε αυθόρμητα, να προσέφεραν απλόχερα τον οβολό τους, για την ανακούφιση των πτωχών  και το συσσίτιο των ενδεών μελών της ενορίας. 

Μέχρι την τελευταία του πνοή, ως λειτουργός ή ως ψάλτης διακονούσε και εξυπηρετούσε στον Ι. Ναό που εφημέρευε στις καθημερινές Θείες Λειτουργίες και στις αγρυπνίες που ετελούντο κάθε βδομάδα, αδιαμαρτύρητα. Συχνά τελούσε και ο ίδιος αγρυπνία και έφθανε στην οικία του κατάκοπος  αργά το βράδυ (2:00 π.μ.) και το πρωί σηκωνόταν πάλι στις 6:00 π.μ. για να πάει στην ενορία του να ψάλει και πάλι στην πρωινή Θ. Λειτουργία!

Τελούσε συχνά διπλές ακολουθίες κατά τις Σαρακοστές  Χριστουγέννων, Πάσχα και Δεκαπενταύγουστο διότι είχε επωμιστεί με εντολή του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη μας, από αρχές του έτους 2014, να εξυπηρετεί λειτουργικά και ποιμαντικά την κενή θέση της ε­νο­ρί­ας Α­γί­ου Ευαγγελιστού Λου­κά Κα­με­νί­τσας, ένα γραφικό χωριουδάκι σε απόσταση 30 χιλιόμετρα από το σπίτι του.  Έκανε και εδώ πλήρη υπακοή για την αγάπη του στην εκκλησία, χωρίς να προφασισθεί καμία δυσκολία. Παρ΄ ότι είχε πολλούς λόγους να το κάνει όπως θα φανεί και στη συνέχεια…

Μη φειδόμενος κόπου και χρόνου και πρόσθετων οικονομικών βαρών πηγαινοερχόταν στο μικρό αυτό χωριό για να διεκπεραιώσει υποθέσεις του ναού, να συνεννοηθεί με εργάτες και μαστόρους, για εργασίες που αφορούσαν τον εξωραϊσμό του ναού και την καλαισθησία του, να συνεννοηθεί με τους επιτρόπους για την τακτοποίηση οικονομικών εκκρεμοτήτων και άλλων εργασιών του κοιμητηρίου. Να προετοιμάσει την πανήγυρη του Ναού με σχετικές ανακοινώσεις, πρόσκληση ιεροκηρύκων, αρτοκλασίες, κεράσματα, καθαριότητα, εύρεση κατάλληλων ιεροψαλτών κλπ.  Όσοι αδελφοί  ιερείς τυγχάνουν να είναι και προϊστάμενοι σε ενορίες, ασφαλώς αντιλαμβάνονται τον κόπο και την έγνοια των όσων καταγράφω. Ο προϊστάμενος φέρει πάντα την ευθύνη σε οτιδήποτε δεν πάει καλά, γι αυτό και πρέπει να επιστατεί και να επαγρυπνεί σε όλα τα πεπραγμένα, υλικά και πνευματικά.

Να σημειώσουμε επίσης ότι είχε σοβαρά προβλήματα υγείας. Τα φάρμακά του ενώ έπρεπε να τα λαμβάνει σε συγκεκριμένες ώρες, ανέστειλε τη λήψη τους, με κίνδυνο της ζωής του, γιατί έπρεπε να πάει να λειτουργήσει!...  Ενώ πονούσε και υπέφερε λόγω των σοβαρών προβλημάτων της υγείας του, αγνοούσε τον εαυτό του για χάρη του ποιμνίου του. Τα πόδια του συχνά από την πολύωρη ορθοστασία και κόπωση τον πονούσαν αφόρητα!

Όσον αφορά τον χαρακτήρα του, πολύ εύστοχα εγράφη ότι: Ο π. Γεώργιος ήταν αγαπητός σε όλους μας από τα έτη που ήταν λαϊκός, υπήρξε πολύ προσεκτικός στην ζωή του, μετρημένος, τίμιος, ευθύς, γεμάτος αγάπη για όλους, ευγενής, φιλάγαθος και φιλακόλουθος κληρικός, που σκορπούσε σε όλους τους ανθρώπους πλούσιο το χαμόγελό του, ενώ ανεδείχθη κατά την ιερατική του διακονία, ο ποιμήν ο καλός, που με την αγαπώσα καρδία του, καλλιέργησε το γεώργιον του Θεού, και οδήγησε τους πιστούς χριστιανούς τόσο στην Εκκλησία και την πλούσια λατρευτική της ζωή, όσο και στην αέναη δοξολογία του ονόματος του Αγίου Θεού. Έχαιρε βαθιάς εκτιμήσεως και αγάπης. (http://anastasiosk.blogspot.com/2021/03/blog-post_358.html#more)

Να προσθέσω επίσης ότι ήτο φιλόξενος, παραδοσιακός, άκακος, άδολος, ανυπόκριτος, ευχάριστος και ακούραστος εργάτης της Εκκλησίας. Δούλευε αθόρυβα χωρίς τυμπανοκρουσίες. Προτιμούσε να αδικείται, παρά να αδικήσει. Δεν του άρεσε να δημιουργεί εντάσεις με συναδέλφους ιερείς, «έδινε τόπο στην οργή», όπως λέει ο λαός, αν κάτι τον ενοχλούσε. Υπηρέτησε ως ιερέας με αυταπάρνηση και θυσιαστική αγάπη την Εκκλησία του Χριστού! Γι αυτό και εκοιμήθη με το χαμόγελο στα χείλη, ειρηνικά και ήσυχα, χωρίς καν να το αντιληφθούν ακόμη και οι οικείοι του!

Στην καλή και σεμνή πρεσβυτέρα του που σήκωσε μαζί του το σταυρό της ιεροσύνης και τώρα της χηρείας, καθώς και στα καλά του παιδιά, ευχόμαστε εγκάρδια την εξ ύψους παραμυθία. Ο  Θεός να τους χαρίζει υγεία και θεία παρηγορία. Να έχουν την ευχή του και την ευλογία του στην πορεία της ζωής τους. 

Αδελφέ μου παπα-Γιώργη, για μένα προσωπικά και για όλους εμάς που σ΄ αγαπήσαμε και κέρδισες με την καλοσύνη σου ένα ξεχωριστό τόπο στην καρδιά μας, θα μείνει ανεξίτηλη η παρουσία σου και το πέρασμά σου από τον κόσμο τούτο.  Θα προσευχόμαστε και θα παρακαλούμε τον Κύριό μας να σε αναπαύσει στα δεξιά Του, στη Βασιλεία Του και για τους κόπους σου και τον άοκνο αγώνα σου στην υπηρεσία της εκκλησίας να σε αμείψει με Ουράνια και Θεϊκή αγαλλίαση.  Αμήν.

Υπό π. Δημητρίου Σαββόπουλου