Το πιο γλυτζίν ανήφορον - ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΕΓΕΙΩΤΗΣ

 

 Το πιο γλυτζίν ανήφορόν της ζωής μου ήταν που την πόρτα του καφενέ του Παππού του Κυριάκου του Βοσκού ως τα σκαλιά του καφενέ του Σπυρή του Καννίδη που είσιεν μιαν που τις καλλύτερες βεράντες της Κύπρού και δωρεάν γέλιο ευτυχίας αμαν έπαιζεν πάστρα ο αγαπητός Γιαννής της Καλλίας.
 
Δεξιά μας η Εκκλησιά μας του Αγίου Επιφανίου.
 
Πιο πάνω η Συνεργατική και το Συνεργατικό που επουλούσεν.
 
Έτσι ενόμιζα που ήμουν μιτσής.
 
Τα καλλύτερα κουτοτσάρτελλά του κόσμού τις γευστικότερές ρέγγές τζιαι τα πιο ειδικά πολιπιφ κορν μπίφ που έκάμναν τους πιο γλυκούς κιοφτέδες μες το τηάνι της γιαγιάς μου της Σοφρωνίας.
 
Ύστερα πάνω μέρού έβρισκες το πιο φιλόξενο μπακάλικό της Πάφου.
 
Το μαχαζί του Γιώρκού του Παυλή που ήτούν άθρωπός χρυσάφιν.
 
Στο τέλός του ανηφόρου ήταν ο καφενές παράδεισός των παγωτών, του Σπύρού Καννίδή...  Με τα τσαγιά του τζιαι το Σιειμώνά γυρώ που τη σόπαν ιστορίες πρωτινές μιτσιοι μεάλοι.

Ταξιθκιά όμορφά άνευ κόστους με γέλιον μπόλικον και μνήμες του Ακάμα μαλαματέτινές...
 
Μια σακομυλιά θκειε Σπυρή τζιαι μιαν σουμάδαν του μιτσή...
 
Φυσά πόψε τζιαι αθθυμούμε να στέκω πας τη βεράντα του Καννίδη τζιαι να θωρούμεν με τον Σπύρό τον Πανάον τζιαι τους άλλους φίλους τα νερά που πέφτούν κατακλυσμός τζιαι πάσειν στον κατήφορόν κατά της Σαπφώς τζιαι η χαρά μας μεάλη.
 
Βρέσιει με το τουλούμιν τζιαι άψαν οι νησκιές, βράζούν οι σούππες τραχανάν τζιαι εννά ψήννει ο Παππους λουκάνικά τζιαι σαρτζιερα κρασάτά για τ' αγγόνια του
 
Ενα τσιάιν σπατσιάν να βράσουμέν τζιαι εσιειμώνιασεν μας.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΕΓΕΙΩΤΗΣ