Τό ἄλλο ὄνομα τῆς ἀγάπης - π. Γρηγορίου Μουσουρούλη

 

Κυριακή τοῦ Παραλύτου
Λόγος εἰς τόν Ἀπόστολον

Τό ἄλλο ὄνομα τῆς ἀγάπης

 «Ἐν Ἰόππῃ δέ τις ἦν μαθήτρια ὀνόματι Ταβιθά... πλήρης ἀγαθῶν ἔργων καί ἐλεημοσυνῶν ὧν ἐποίει»

 (Πράξ. Πράξ.θ΄36)

Του μακαριστού

Αρχιμανδρίτου π. Γρηγορίου Μουσουρούλη

(†11/01/2021)

Ἀρχιγραμματέως  Ἱεράς Συνόδου

τῆς Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου

Στήν παραλιακή πόλη τῆς Παλαιστίνης Ἰόππη, τή σημερινή Γιάφφα, ζοῦσε στά χρόνια τῶν Ἀποστόλων μιά ψυχή εὐλογημένη, πού ἄκουε στό ὄνομα Ταβιθά. Ἡ Ταβιθά ἦταν πιστή μαθήτρια τοῦ Κυρίου. Σκοπό τῆς ζωῆς της εἶχε τάξει τήν ἀγάπη. Ζοῦσε γιά νά στηρίζει τούς πονεμένους, ἀνάπνεε γιά νά παρηγορεῖ τούς θλιμμένους. Ἡ καρδιά της χτυποῦσε γιά νά εὐεργετεῖ τούς δυστυχισμένους, νά ἀνακουφίζει τούς πτωχούς. Κι ὅμως ἡ γλυκύτατη αὐτή μορφή, τό ἄλλο ὄνομα τῆς ἀγάπης, ἔφυγε ξαφνικά ἀπό τόν κόσμο αὐτό. Κι ἔμειναν οἱ ψυχές τῶν εὐεργετημένων της γεμᾶτες πόνο, μέ μάτια θολά ἀπό τό κλάμα, νά δείχνουν στόν Ἀπόστολο Πέτρο τούς χιτῶνες καί τά ἱμάτια πού τούς εἶχαν χαρίσει τά ἄλλοτε δραστήρια καί τώρα παγωμένα χέρια τῆς πνευματικῆς τους μάνας. Η εἰκόνα αὐτή συγκίνησε βαθύτατα τόν μεγάλο Ἀπόστολο, ὁ ὁποῖος μέ τή θερμή του προσευχή τούς τήν χάρισε καί πάλι ζωντανή.

Τό ὅλο περιστατικό, ὅπως μᾶς τό περιέ­γραψε τό σημερινό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα εἶναι ἕνας ὕμνος τῆς ἀγάπης, ὅπως τήν ἐφήρμοσε ἡ Ταβιθά. Κι ἔτσι μᾶς δίνεται ἡ εὐκαιρία νά δοῦμε ποιό εἶναι τό μεγαλεῖο τῆς χριστιανικῆς ἀγάπης, καί πῶς πρέπει νά τήν ἐφαρ­μόζουμε.

*****

«Ἐν Ἰόππῃ δέ τις ἦν μαθήτρια ὀνόματι Ταβιθά... πλήρης ἀγαθῶν ἔργων καί ἐλεημοσυνῶν ὧν ἐποίει»

          Ἡ Ταβιθά σύμφωνα μέ τόν Ἀπόστολο ἦταν γεμάτη ἀπό ἀγαθοεργίες καί ἐλεημοσύνες. Ἡ ἐκλεκτή αὐτή ψυχή εἶχε καταλάβει πολύ καλά τό ὑπέροχο μεγαλεῖο τῆς ἀγάπης, πού ἔφερε στόν κόσμο ὁ Κυριός μας, καί αὐτήν ἐφήρμοσε σέ ὅλη της τή ζωή.

          Ἔκθαμβος ὁ ἱερός Χρυσόστομος, ἑρμηνεύ­οντας τό περιστατικό καί ὑπογραμμί­ζοντας  τήν δύναμη τῆς ἔμπρακτης ἀγάπης, μέ τήν μορφή τῆς ἐλεημοσύνης, ἀναφωνεῖ ὅτι αὐτή ἔχει τή δύναμη «μή μόνον ἁμαρτήματα ἐκκαθαίρειν, ἀλλά καί αὐτόν τόν θάνατον φυγαδεύειν», ὄχι μόνο ἁμαρτήματα νά καθαρίζει, ἀλλά καί τόν ἴδιο τόν θάνατο νά διώχνει- ὅπως ἀκριβῶς ἔγινε μέ τήν Ταβιθά. Βέβαια γιά τήν Ταβιθά ἡ πρόσκαιρη σωματική ἀνάσταση δέν ἦταν παρά ἡ ἀρχή τῶν ἀμοιβῶν πού ἐπρόκειτο νά τῆς χαρίσει ὁ Θεός.

          Διότι, σημειώνει σέ ἄλλο σημεῖο ὁ ἱερός Πατήρ, ἡ ἐλεημοσύνη, ἡ ἔμπρακτη αὐτή ἀγάπη, εἶναι ἡ βασίλισσα τῶν οὐρανῶν. Καί ὅπως, ὅταν περνᾶ ἡ βασίλισσα στό παλάτι, κανένας φύλακας δέν τολμᾶ νά τήν σταματήσει γιά ἔλεγχο, ἀλλά ὅλοι τήν ὑποδέχονται μέ χαρά, μέ τόν ἴδιο τρόπο θά ἀνοίξουν διάπλατα οἱ πόρτες τοῦ Παραδείσου μπροστά σ᾽ αὐτούς πού ἀσκοῦν τήν ἐλεημοσύνη, καί ἐκείνη θά τούς ὁδηγήσει στό θρόνο τό βασιλικό. Ἐκεῖ θά εἶναι, ὅπως ἐβεβαίωσεν ὁ Κύριός μας υἱοί τοῦ Θεοῦ καί θυγατέρες Του! Διότι εἶπε: νά ἀγαπᾶτε τούς ἐχθρούς σας καί νά εὐεργετεῖτε καί νά δανείζετε χωρίς νά περιμένετε ἀνταπόδοση· καί θά εἶναι ὁ μισθός σας μεγάλος, καί θά ἀναδειχθεῖτε υἱοί τοῦ ὕψιστου Θεοῦ.

          «Ἔσεσθε υἱοί ὑψίστου»! Συγκλονιστικός ὁ λόγος τοῦ Κυρίου μας, ἀδελφοί! Εἶναι λόγος ὁ ὁποῖος φανερώνει μέ ἀπόλυτη ἀκρίβεια τό μεγα­λεῖο τῆς ἔμπρακτης χριστιανικῆς ἀγάπης, τῆς ἐλε­ημοσύνης. Ἕνα μεγαλεῖο πού φθάνει νά ἐξομοι­ώνει τούς ἀνθρώπους μέ τόν Θεό.

*****

           Περιγράφοντας στό πρῶτο μέρος τῆς ὁμι­λίας μας τό μεγαλεῖο τῆς ἀρετῆς, τήν ὁποία εἶχε ἡ Ταβιθά, χρησιμοποιήσαμε ἄλλοτε τή λέξη ἀγάπη καί ἄλλοτε τήν λέξη ἐλεημοσύνη. Ἡ ἐναλ­λαγή τῶν δύο αὐτῶν λέξεων ἔχει σημασία. Φανερώνει πώς σύμφωνα μέ τό πνεῦμα τοῦ Εὐαγγελίου ἡ ἐλεημοσύνη δέν εἶναι μιά ἁπλή πράξη κάποιας προσφορᾶς, γιά νά ἡσυχάσουμε τή συνείδησή μας, ἀλλά εἶναι ἤ μᾶλλον ὀφείλει νά εἶναι καρπός καί ἀπαύγασμα καί ξεχείλισμα τῆς ἀγάπης.

          Ἡ ἐπισήμανση ὅμως αὐτή ὑποδεικνύει ἤδη καί τόν τρόπο, μέ τόν ὁποῖο ὀφείλουμε οἱ πιστοί νά ἐφαρμόζουμε τή μεγάλη καί θεοποιό ἀρετή τῆς ἐλεημοσύνης, γιά τήν ὁποία μιλοῦμε. Ὀφεί­λουμε νά τήν ἐφαρμόζουμε ἀκριβῶς σάν ξεχείλι­σμα τῆς ἀγάπης μας πρός τούς ἀδελφούς μας. Ἀκόμη καί πρός τούς ἐχθρούς μας.

          Αὐτή τήν ἀλήθεια μᾶς τήν τονίζει μέ πολύ ἔντονο τρόπο ὁ θεῖος Ἀπόστολος Παῦλος στόν περίφημο ὕμνο τῆς ἀγάπης, πού βρίσκεται στό ιγ´κεφάλαιο τῆς Α´πρός Κορινθίους ἐπιστολῆς του. Γράφει ἐκεῖ στόν τρίτο στίχο τό ἑξῆς σημαν­τικό:  «καί ἐάν ψμίσω πάντα τά ὑπάρχοντά μου, καί ἐάν παραδῶ τό σῶμα μου ἵνα καυθή­σομαι, ἀγάπην δέ μή ἔχω, οὐδέν ὠφελοῦ­μαι». Καί ἐάν ἀκόμη προσφέρω ὅλη τήν περιουσία μου, λέγει, γιά νά θρέψω μέ ψωμιά τούς φτωχούς, καί ἄν πέσω στή φωτιά νά καῶ, ἐάν δέν ἔχω ἀγάπη, δέν ὠφελοῦμαι ἀπολύτως τίποτε ἀπό τίς θυσίες αὐτές. Εἶμαι ἁπλῶς «χαλκός ἠχῶν», ἕνα ς μπακιρένιος ἄδειος τενεκές, πού κάμνει μονάχα θόρυβο. Τίποτε ἄλλο.

          Ἐδῶ λοιπόν βρίκσεται τό σημεῖο πού πρέπει ὅλοι μας νά προσέξουμε. Ἐδῶ στό βάθος, στά κίνητρα καί ἐλατήρια τῆς ἐλεημοσύνης μας Εἴτε προσφέρουμε χρήματα ἤ πράγματα σέ φτωχούς, εἴτε δωρεές σέ ἱδρύματα ἤ σέ  Μοναστήρια, εἴτε βοήθεια σέ κάποιον ἄρρωστο, αὐτό νά ἐρευνοῦ­με: Τά κίνητρά μας. Νά λέμε στόν ἐαυτό μας; Τί εἶναι ἐκεῖνο πού μέ παρακινεῖ νά κάμω αὐτή τήν πράξη; Μέ παρακινεῖ ἡ ἀγάπη ἤ ἡ κενοδοξία; Μέ ὠθεῖ στή συγκεκριμένη πράξη ἡ συμπόνια ἤ ἡ διάθεση προβολῆς γιά ἔπαινο ἀπό τούς ἀνθρώπους; Μέ σπρώχνει στήν ἐκδήλωση αὐτή τό ἀδελφικό ἐνδιαφέρον ἤ ἡ ζήλεια;

          Χρειάζεται αὐτή ἡ ἔρευνα τῶν ἐλατηρίων μας, ἀδελφοί μου, πάντοτε, διότι ὑπάρχει φόβος, χωρίς νά τό καταλάβουμε νά βγοῦμε ἀπό τό σω­στό δρόμο καί νά ξεστρατίσουμε. Καί νά πι­στεύ­ουμε πώς ὑπηρετοῦμε τόν Θεό, ἐνῶ προσ­φέ­ρουμε οὐσιαστικά θυσία στόν ἐγωϊσμό μας. Χρειάζεται πολλή προσοχή, ὥστε ποτέ νά μή ξεχνᾶμε ὅτι  μέσα στήν Ἐκκλησία ἐλεημοσύνη χωρίς ἀγάπη δέν ἔχει καμμιά ἀξία.

*****

«Ἐν Ἰόππῃ δέ τις ἦν μαθήτρια ὀνόματι Ταβιθά... πλήρης ἀγαθῶν ἔργων καί ἐλεημοσυνῶν ὧν ἐποίει»

Ταβιθά: Σύμβολο τῆς ἀγάπης. Ἤ μᾶλλον τό ἄλλο ὄνομα τῆς ἀγάπης. Πιστή μαθήτρια τοῦ Κυρίου, ψυχή φωτεινή καί εὐλογημένη. Ἕνας ἥλιος ἀγάπης, στηριγμοῦ καί ρποσφορᾶς στήν πόλη τῆς Ἰόππης. Ἀπέθανε ξαφνικά καί ὁ Κύριός μας μέ τόν Ἀπόστολό Του τήν ἀνέστησε. Θαῦμα μεγάλο μέν, ἀλλά γιά λίγα χρόνια μόνο. Μετά ἀπέθανε καί πάλι ἡ Ταβιθά, ὁριστικά αὐτή τή φορά. Ὁ ἥλιος τῆς ἀγάπης ἔδυσε.

Ἔτσι φαίνεται. Δέν εἶναι ὅμως ἔτσι. Ἡ Ταβιθά ζεῖ! Καί ζεῖ ὄχι μόνο ὡς πνεῦμα στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἀλλά καί ὡς ζωντανό παρά­δειγμα ἐδῶ στή γῆ. Τό ἔργο της συνεχίζεται, ὁ ἥλιος τῆς ἀγάπης λάμπει, διότι ὑπάρχουν καί σήμερα ψυχές, πού ἀθόρυβα καί ταπεινά, μέ μόνο κίνητρο τήν ἀγάπη, προσφέρουν, σκορπί­ζουν τά ὑπάρχοντά τους, κι ἄς εἶναι ἐποχή κρίσης, τώρα μάλιστα περισσότερο προσφέρουν, στηρίζουν, παρηγοροῦν, εὐεργετοῦν, φροντίζουν τούς πονεμένους ἀδελφούς.

Εὐλογημένες ψυχές! Ἀξιοζήλευτες! Ὅταν θά φύγουν ἀπό τόν κόσμο αὐτό, θά ἀνοίξουν γι᾽ αὐτές διάπλατα οἱ πύ­λες τοῦ οὐρανοῦ. Θά τύ­χουν ὑποδοχῆς βασι­λικῆς. Ἄγγελοι καί Ἀρχάγ­γε­λοι θά τίς συνοδεύουν τιμητικά. Μακάριες ὑπάρ­ξεις. Εὐτυχισμένες στούς αἰῶνες τῶν αἰώ­νων.