Θάρρος (Τό ἔργο τῆς παρακλήσεως) - π. Γρηγορίου Μουσουρούλη

 

Κυριακή τῆς Σαμαρείτιδος
Λόγος εἰς τόν Ἀπόστολον

Θάρρος (Τό ἔργο τῆς παρακλήσεως)

 «Παρεκάλει πάντας τῇ προθέσει τῆς καρδίας 

προσμένειν τῷ Κυρίῳ»

(Πράξ. ια΄23)

 Του μακαριστού

Αρχιμανδρίτου π. Γρηγορίου Μουσουρούλη

(†11/01/2021)

Ἀρχιγραμματέως  Ἱεράς Συνόδου

τῆς Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου

Τά γεγονότα τοῦ σημερινοῦ Ἀποστολικοῦ ἀναγνώσματος ξετυλίγονται στήν πόλη τῆς Ἀντι­οχείας. Ἡ Ἀντιόχεια τῆς Συρίας εἶναι ἡ πόλη, πού μᾶς ἐ­χάρισε τό ὄνομά μας, ἀφοῦ σ᾽ αὐτήν γιά πρώτη φορά οἱ πιστοί ἀκόλουθοι τοῦ Χριστοῦ ὀνομά­στηκαν χρι­στιανοί.

          Ἐδῶ λοιπόν στήν Ἀντιόχεια φθάνει σταλμέ­νος ἀπό τήν Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων ὁ Ἀπό­στολος Βαρνάβας, προκειμένου νά ἐνισχύσει, τούς πρώτους χριστιανούς στό νά μένουν ἀφοσι­ωμένοι στόν Κύριο μέ ὅλη τή διάθεση τῆς ψυχῆς τους. Στόν Βαρνάβα ἀνέθεσεν ἡ Ἐκκλησία τό ἔργο αὐτό γιατί ἦταν ὁ πιό κατάλληλος ἄνθρω­πος, ὅπως τό δηλώνει καί αὐτό τό ὄνομά του. Διότι Βαρνάβας στήν ἑλληνική γλώσσα σημαίνει «υἱός παρακλήσεως», ἄνθρω­πος δηλαδή παρη­γοριᾶς, ἐνθάρρυνσης καί στηρι­γμοῦ πνευμα­τικοῦ. Ὅμως τό παρηγορητικό αὐτό ἔργο τοῦ Ἀπο­στόλου Βαρνάβα, εἶναι καί καθῆκον ὅλων τῶν χριστιανῶν. Νά δοῦμε λοιπόν γιατί εἶναι ἀπαραίτητο νά ἐνισχύουμε ὁ ἕνας τόν ἄλλο καί τί εἴδους ἐνίσχυση ὀφείλου­με νά προσ­φέρουμε.

*****

« Παρεκάλει πάντας τῇ προθέσει τῆς καρδίας προσμένειν τῷ Κυρίῳ »

          Ὁ λόγος αὐτός ἴσως σέ κάποιους πιστούς νά φαίνεται ὑπερβολικός, ὅταν μάλιστα σκεφθεῖ κανείς ὅτι τά χρόνια ἔχουν περάσει, ὅτι εἶναι ὥριμος ἄνθρωπος καί κουβαλᾶ μαζί του μιά πεῖρα ζωῆς ἀρκετῶν δεκαετιῶν. Καί ὅμως, ἀδελφοί μου, ὄχι μόνο ὑπερβολικός δέν εἶναι ἀλλά καί ἄκρως ἐπίκαιρος. Τήν κατεπείγουσα ἀνάγκη νά ἐνισχύουμε ὁ ἕνας τόν ἄλλο, ἀνεξαρτήτως ἡλικί­ας καί μορφώσεως καί ἀρετῆς, μᾶς τήν τονί­ζει ἕνας στίχος τῆς πρός Ἑβραίους ἐπιστολῆς. Λέει λοιπόν ὁ θεόπνευστος συγγραφέας: « Παρα­κα­λεῖτε ἑαυτούς καθ ἑκάστην ἡμέραν, ἄχρις οὗ τό σήμερον καλεῖται, ἵνα μή σκληρυνθῇ τις ἐξ ὑ­μῶν ἀπάτῃ τῆς ἁμαρτίας» (Ἑβρ. γ´13). Νά προτρέ­πετε, νά ἐνισχύετε ὁ ἕνας τόν ἄλλον κάθε μέρα, ὅσο διαρκεῖ τό σήμερα, ὅσο ὁ Θεός σᾶς δίνει χρόνο ζωῆς, ὥστε νά μή σκληρυνθεῖ κανείς ἀπό σᾶς ξεγελασμένος ἀπό τήν ἁμαρτία.

Εἴμαστε ἀδύνατοι ἄνθρωποι, μᾶς λέγει ἐδῶ ὁ Ἀπόστολος καί κινδυνεύουμε.  Κινδυνεύουμε νά ξεγελαστοῦμε ἀπό τήν ἁμαρτία καί νά παρασυρ­θοῦμε ἀπ᾽ αὐτήν. Ὅταν ὅμως ὁ ἄνθρωπος πάρει τόν κατήφορο τῆς ἁμαρτίας, τότε θά καταντήσει ἡ καρδιά του νά γίνει σκληρή καί ἀναίσθητη.

Τό πόσο φοβερός εἶναι ὁ κίνδυνος αὐτός τό γνωρίζουμε ὅλοι ἀπό τήν προσωπική μας πείρα. Ὅλοι ἔχουμε διαπιστώσει καί ἔχουμε διδαχθεῖ ἀπό τά πράγματα πόσο ἀδύνατοι εἴμαστε. Ἔχουμε μέσα μας τόν «ἕτερον νόμον», τόν παλαιό ἄν­θρωπο πού ζη­τεῖ νά μᾶς ὁδηγήσει στήν κατα­στροφή. Βλέ­πουμε συχνά τί φοβερή πάλη καί τί πόλεμος γίνεται στό βάθος τῆς ψυχῆς μας! Πόσο συχνά καί εὔκολα ἀμφιταλαντευόμαστε γιά τό ἄν πρέπει νά ἐφαρμόσουμε τίς ἐντολές τοῦ Χριστοῦ ἤ νά ὑποκύψουμε στήν ἁμαρτία.

Καί ὁ κίνδυνος αὐτός γίνεται ἀκόμη πιό φο­βερός ἀπό τό γεγονός ὅτι ἡ ἁμαρτία ποτέ δέν ἐμφανίζεται ὅπως εἶναι στήν πραγματι­κότητα: ἐλεεινή, βρωμερή, ἐξευτελιστική καί καταστροφι­κή. Ἀλλά ἐμφανίζεται ἑλκυστική, γλυκειά, προ­κλητική, ἀπολαυστική καί μᾶς ξεγελᾶ. Καί ἀλοίμονο σ᾽ ἐκεῖνον πού θά μπλέξει στά δίκτυά της. Αὐτός ὁ ἄνθρωπος εἶναι πολύ δύσκολο νά ἀπαλλαγεῖ ἀπ᾽ αὐτήν. Διότι ἡ κάθε μιά ἁμαρτία ἑτοιμάζει τό ἔδαφος γιά τήν ἑπόμενη, καί δημιουργεῖται ἔτσι ἕνας φαῦλος κύκλος. Ὁ ἁμαρτωλός λέγει συνεχῶς:  ἀκόμη μιά φορά καί θά σταματήσω! Ἀλλά δέν σταματᾶ, διότι ἡ ἁμαρτία τοῦ ἔχει γίνει πλέον συνήθεια καί πάθος. Κατ᾽ αὐτό τόν τρόπο ὅμως ἡ καρδιά του σκληραίνει.

Τό ἀκόμη χειρότερο στήν ὑπόθεση εἶναι ὅτι ὁ πόλεμος πού δεχόμαστε ἀπό τήν ἀμαρτία καί τά πάθη, ἐνισχύεται διαρκῶς ἀπό τόν προαιώνιο ἐχθρό μας διάβολο, ὁ ὁποῖος προσπαθεῖ μέ λύσσα καί μέ ἄπειρες ψεύτικες ὑποσχέσεις νά κάμψει τήν ἀντίστασή μας, γιά νά μᾶς χωρίσει αἰώνια ἀπό τόν Θεό.

Εἶναι ὁλοφάνερο λοιπόν πώς σ᾽ αὐτό τόν κρίσιμο ἀγώνα καί ἰδιαίτερα στίς δύσκολες ὧρες του, χρειαζόμαστε ἐνίσχυση τόνωση καί παρηγο­ριά. Ἕνας λόγος ἐνθαρρυν­τικός, ὅταν λεχθεῖ στήν κατάλληλη στιγμή, μπορεῖ νά εἶναι σωτήριος.  Μπορεῖ νά μᾶς συγκρατήσει στήν ἄκρη τοῦ γκρεμοῦ. Νά λοιπόν πού εἶναι παραπάνω ἀπό ἀναγκαῖο νά ἐνισχύουμε ὁ ἕνας τόν ἄλλο στόν ἀγώνα μας. Ἐάν ἕνας Ἀπόστολος Παῦλος, ὁ ἐπουράνιος ἐκεῖνος ἄνθρωπος, εἶχε στιγμές, κατά τίς ὁποῖες αἰσθανόταν τήν ἀνάγκη νά ἔχει κάποιο συνεργάτη του κοντά του, τί νά ποῦμε ἐμεῖς;

Τό θέμα τώρα εἶναι τί ἐνίσχυση θά προσ­φέρουμε; Ποῦ θά στραφεῖ ὁ παρηγορητικός λό­γος μας.

*****

Τά λόγια τοῦ Ἀποστόλου Βαρνάβα πρός τούς χριστιανούς τῆς Ἀντιοχείας δείχνουν πολύ καθαρά ποῦ ἀκριβῶς πέφτει τό βάρος τῆς ἐνίσχυσης, γιά τήν ὁποία μιλᾶμε. Τό ἱερό κείμενο λέγει ὅτι τούς προέτρεπε «τῃ προθέσει τῆς καρδίας προσμένειν τῷ Κυρίῳ»· νά μένουν προσκολλημένοι στόν Κύριο μέ ὅλη τή διάθεση τῆς ψυχῆς τους. Νά εἶναι ἀφοσιωμένοι στόν θεό, στερεωμένοι καί ἀκλόνητοι στήν πίστη σ᾽ Αὐτόν. Μιά προτροπή τήν ὁποία ὀφείλουμε νά ἀπευ­θύνουμε καί ἐμεῖς σήμερα στόν ἑαυτό μας καί στούς ἄλλους.

«Προσμένειν τῷ Κυρίῳ»  Νά στερεώνουμε δηλαδή τήν πίστη μας στήν αἰώνια νίκη τοῦ Χριστοῦ καί στόν ὕψιστο προορισμό μας. Διότι, ὅπως εἴπαμε, ὁ πνευματικός ἀγώνας μας συχνά γίνεται δύσκολος. Μάλιστα ὁρισμένες φορές οἱ δοκιμασίες καί οἱ πειρασμοί ἔρχονται ὁ ἕνας πάνω στόν ἄλλο, ἀσταμάτητα καί ἠ ψυχή πολεμεῖται, κινδυνεύει νά λυγίσει. Ἐκεῖ λοιπόν χρειάζεται νά ἀκουστεῖ ὁ τονωτικός λόγος, λόγος παρακλήσεως καί παρηγοριᾶς, πού νά λέγει: Θάρρος! Μή φο­βούμαστε, μή λιποψυχοῦμε, μή δειλιάζουμε. Ἄς μένουμε προσκολλημένοι στόν Κύριο μέχρι τό τέλος. Ἄλλωστε Ἐκεῖνος δέν μᾶς ἀφήνει ποτέ μόνους. Εἶναι πάντοτε κοντά μας. Ὁλόκληρος ὁ οὐρανός εἶναι σκυμμένος ἐπάνω μας. Ἄγγελοι καί Ἀρχάγγελοι παρακολουθοῦν τόν ἀγώνα. Ἑπομέ­νως πρέπει μέ θάρρος νά ἀγωνιζόμαστε. Εἴμαστε ὁδοιπόροι σ᾽αὐτή τή ζωή. «Πάοικοι καί παρεπί­δημοι» κατά τόν Γραφικό λόγο. Δέν εἶναι ἐδῶ ἡ πατρίδα μας. Ἡ πατρίδα μας εἶναι ὁ οὐρανός, ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἡ Ἐπουράνιος Ἱερουσαλήμ, ἡ αἰώνια Πόλη τοῦ Θεοῦ. Καί ὅλοι μας βέβαια γνω­ρίζουμε πώς γιά νά εἰσέλθουμε στήν πόλη αὐτή, θά πρέπει νά κάνουμε τόν μικρό μας ἀγώνα στά λίγα χρόνια τῆς ζωῆς μας. Καθότι ὅπως μᾶς λέγει τό Πανάγιο Πνεῦμα στίς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων, «διά πολλῶν θλίψεων δεῖ ἡμᾶς εἰσελθεῖν εἰς τήν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ» (Πράξ. ιδ´22). Πρέπει νά ὑποστοῦμε πολλές θλίψεις γιά νά εἰσέλθουμε στή στή βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

*****

« Παρεκάλει πάντας τῇ προθέσει τῆς καρδίας προσμένειν τῷ Κυρίῳ »

Ἀδελφοί ζοῦμε σέ ἐποχή κατά τήν ὁποία ἀρχές καί ἀξίες καί ἰδανικά βάλλονται ἀπό κάθε κατεύθυνση. Ἡ ἀφοσίωση στό Χριστό, ἡ αὐτο­θυ­σία χάριν τῶν ἄλλων, ἡ ἱερότητα τοῦ θεσμοῦ τῆς οἰκογενείας, ἡ τιμιότητα στίς συναλλαγές καί ὅ,τι ἄλλο ὑψηλό καί ἅγιο, ὅλα γίνονται ἀντικεί­μενο εἰρωνείας καί ἐκμετάλ­λευ­σης. Μέσα σ᾽ αὐτή τήν κατάσταση ἔχουμε ἀνάγκη στηριγμοῦ, ἐνίσχυσης, θάρρους. Συγχρόνως ὅμως ἔχουμε καί χρέος νά στηρίζουμε μέ κάθε τρόπο καί ἄλλους, γιά νά μένουν ἀφοσιωμένοι στόν Θεό καί τό καθῆκον. Ἄς μή ἀμελοῦμε τό ἔργο αὐτό. Εἶναι ἔργο ἱερό.

Γιά νά δώσει ὅμως καρπούς τό ἔργο αὐτό εἶναι ἀπαραίτητη ἡ παρουσία τοῦ Παναγίου Πνεύ­ματος στή ζωή μας, ὁ σύνδεσμός μας μαζί Του. Ὁ Ἀπόστολος Βαρνάβας ἦταν ἄνθρωπος «πλήρης πνεύματος» καί τό Πνεῦμα ἦταν ἐκεῖνο πού μι­λοῦσε δι᾽ αὐτοῦ καί ἐνίσχυε τοῦς πιστούς. Τό Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι ὁ «Παράκλη­τος» ὅπως εἶπεν ὁ Κύριος (Ἰω. ιδ´16). Παραμένει στήν Ἐκκλησία καί διά τῶν ἱερῶν Μυστηρίων ἔρχεται καί «σκηνώ­νει» μέσα μας. Ὅταν λοιπόν διά τῶν μέσων πού μᾶς προσφέρει ἡ Ἐκκλησία μας συνδεόμαστε οἱ ἴδιοι ὁλοένα καί καλύτερα μέ τό Πανάγιο Πνεῦμα, συνδέουμε καί τούς ἄλλους μέ τόν «ἀγαθόν Πα­ράκλητον», τότε τό ἔργο τῆς παρακλήσεως ἀπο­δεικνύεται σωτήριο.

Ἄς ἀγωνισθοῦμε λοιπόν, ἀδελφοί. Ἄς μήν ἀποκάμνουμε. Θάρρος. Στό τέλος τοῦ δρόμου μᾶς περιμένει ἡ μεγάλη, ἡ ἀτελείωτη χαρά τῆς θείας Βασιλείας.