Κάθε μέρα είναι ένα ταξίδι - Γιώργος Κόρδης

 

Κάθε μέρα, λένε όσοι ξέρουν, είναι ένα αληθινό ταξίδι. Ξεκινάει με την ελπίδα και τελειώνει με την υπόσχεση. Κάθε μέρα έχει διαστάσεις, διαθέτει πλάτος, βάθος, μήκος και κυρίως διαθέτει άφθονη την τέταρτη διάσταση, την ποίηση.

Οι πολλοί των ανθρώπων ζουν μονάχα μια διάσταση ή και δυο, το περισσότερο τρεις διαστάσεις και στέκονται αμήχανα μέσα στα θραύσματα της ημέρας αδυνατώντας να να βρουν τρόπο να να ενώσουν και να βρουν λειτουργία σε αυτά.

Να λ.χ. για πολλούς η ημέρα έχει μήκος, είναι χρόνος μονάχα, που πάει να πει πως χωρά μονάχα τον εαυτό τους. Έτσι αδυνατούν να περπατήσουν στο πλάτος της και να συναντήσουν τους άλλους και τα άλλα πράγματα που συνοδοιπορούν.

Για άλλους η ημέρα έχει πλάτος δηλαδή ετερόκλητα και ποικίλα πράγματα αλλά όλα ετούτα δεν έχουν χρόνο, δηλαδή στερούνται κνήσεως και άρα κατεύθυνσης και σκοπού. Ίστανται όλα ακίνητα αδύναμα να κοινωνήσουν.

Άλλοι πάλι άνθρωποι ζουν την ημέρα ως βάθος, δηλαδή ως νόημα και νοσταλγία και υπάρχουν σε έκσταση από την πραγματικότητα χωρίς μετοχή και συνεισφορά σε αυτό που γίνεται και συμβαίνει. Αυτοί οι άνθρωποι ζουν την ημέρα από τη μεριά της απουσίας.

Μονάχα οι ποιητές, θαρρώ, ζουν την ημέρα κανονικά δηλαδή σε όλες τις διαστάσεις της και με πληρότητα.

Για αυτούς, τους καλά κρυμμένους από μάθια βέβηλα υμνητές της ζωής, η ημέρα είναι κίνηση και έχει κατεύθυνση, είναι έκταση σαν ισόβια, ανοιχτή, απέραντη αγκαλιά που χωρά ακέρια τη ζωή χωρίς παράλειψη καμιά, έχει βάθος δηλαδή μνήμες από το παρελθόν και το μέλλον και νόημα-λόγο αλλά κυρίως έχει ποίηση, την ιερή δηλαδή εκείνη διάσταση που ενώνει τα πράγματα και τα φέρνει σε λειτουργία, σε μια κατάσταση όμοια με εκείνην του έρωτα.

Οι ποιητές το πρωί κοιτούν διατρέχοντας τον ουρανό από Ανατολή σε Δύση για να 'χουν μνήμη φωτός, να θυμούνται δηλαδή να κινούνται πάντα όπως το φως προς τα μέρη όπου τα πράγματα άμα φτάσουν εκεί βασιλεύουν.

Ανοίγουν ύστερα τα χέρια τους σε σταυρό και τα κρατούν εκεί άχρι πόνου φοβερού ως υπόμνηση, μην ξεχαστούν και κρατήσουν έξω της αγκαλιάς τους στη διάρκεια της μέρας όσους δεν τους τιμούν και δεν τους κολακεύουν.

Οι ποιητές σε όσα ακουμπούν , σε όσα βλέπουν, γεύονται και ακούν ζητούν το λόγο τους στην ενότητα της ζωής. Με όλα στήνουν σχέσεις μέθεξης χτίζουν αρμονίες και ρυθμούς ζωής.

Κάθε μέρα, λένε οι ποιητές που ξέρω, πως είναι ένα ταξίδι: από την ελπίδα στην υπόσχεση, από το φως στο φως που βασιλεύει, από τα κλάσματα στην ενότητα, από τη μοναξιά στον έρωτα, από το νείκος στην λειτουργία.

Γιώργος Κόρδης

 

Η φωτογραφία που πλαισιώνει το κείμενο είναι του γδμ