Με έναν καρκίνο ούτε «ομολογίες» θα μας ένοιαζαν, ούτε θα πασχίζαμε να πείσουμε ότι είμαστε ορθοδοξότεροι από τους ορθόδοξους.
Όταν ο θάνατος όχι απλά σου κτυπά την πόρτα, αλλά την ανοίγει με ορμή
τότε σταματάς να ασχολείσαι με μικρότητες, με τις ζωές των άλλων, με
ψευτοευλάβειες, με γκρίνιες και εγωισμούς.
Μόνο η μετάνοια και η προσευχή θα είχε θέση στην ζωή μας. Μόνο η δίψα
για συγχώρεση θα υπήρχε μέσα μας.
Θέλει όμως, μαγκιά να αποκτήσεις μετάνοια και προσευχή όταν είσαι
καλά.
Τότε θα σιωπούσαμε,
τώρα κακαρίζουμε.
Τότε θα συμφιλιωνόμασταν,
τώρα διαβάλουμε και χωριζόμαστε...
Ο πόνος είναι μεγάλος δάσκαλος...
Το θέμα μιλάει στην καρδιά μας και μας προβληματίζει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕξαιρετικά εύστοχο
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπάρχει μετάνοια και προσευχή χωρίς Ορθοδοξία; Αν ναι, τότε δεν είναι αυτή που εννοούν οι Αγιοι και το Ευαγγέλιο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΙάκωβος