ΛΟΓΟΣ ΣΤΑ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΠΡΟΤΟΜΗΣ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΡΕΒΕΖΗΣ ΜΕΛΕΤΙΟΥ - π.Θεοδόσιος Μαρτζούχος

ΛΟΓΟΣ ΣΤΑ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΠΡΟΤΟΜΗΣ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΡΕΒΕΖΗΣ ΜΕΛΕΤΙΟΥ

π.Θεοδόσιος Μαρτζούχος

Σεβασμιώτατοι πατέρες.

Αγαπητοί αδελφοί, κληρικοί και λαϊκοί.

Έχω την τιμητική ευθύνη να χαιρετήσω εκ μέρους των πατέρων της Μονής, των πνευματικών του τέκνων, των συγγενών του (είναι μαζί μας η ανιψιά του από τον αδελφό του Βασίλη, η κα Μαρία Καλαμαρά με την οικογένειά της), των φίλων του, τον αγαπημένο σε όλους μας π. Μελέτιο, σ’ αυτή την εναρκτήρια στιγμή της «συγκατοίκησής του» μαζί μας και πάλι, με την υπομνηστική σε μας παρουσία του σήματος – σώματός του.

Η αυτονόητη χαρά της παρουσία όλων, επισήμων και μη, ολοκληρώνεται από την προσφορά-κατασκευή της αναμνηστικής προτομής του Γέροντα και με την παρουσία του κ. Ευαγγέλου Ρήνα, καλλιτέχνη διεθνούς προβολής (έργα του εκτίθενται στην Εθνική Πινακοθήκη του Πεκίνου) σήμερα, ακόμα, εδώ, τον ευχαριστούμε και του ευχόμεθα να έχει την ευλογία του Γέροντα.

Ποιος είναι στ’ αλήθεια ο σκοπός ενός φάρου; ρωτάει τάχα απορούσα η Louise Glück (Λουίζ Γκλικ) ποιήτρια, που πήρε πέρυσι το 2020 το Νόμπελ Λογοτεχνίας.

Όλοι οι άνθρωποι έχουμε απορίες. Άλλοτε ειλικρινείς και άλλοτε προσχηματικές. Ας αφήσουμε στον καθέναν τον έλεγχο της γνησιότητάς τους.

Ίσως και αυτό που κάνουμε τώρα να είναι για κάποιους, λόγος απορίας: Ποιος είναι ο σκοπός μιας προτομής;

«Αγάλλω», στην αρχαία μορφή της γλώσσας μας, σημαίνει: «εξυμνώ – δοξάζω – τιμώ». Από αυτό το ρήμα παράγεται το ουσιαστικό «άγαλμα», που σημαίνει: «στολίδι – δόξα – καύχημα».

Ο π. Μελέτιος υπήρξε και είναι στολίδι, δόξα, και καύχημα της πόλης μας. Στολίδι γιατί αποκατέστησε την υπόληψη των ιερατικών αξιωμάτων. Δόξα γιατί είχε μια ακτινοβολούσα προσωπική ποιότητα. Και καύχημα γιατί υλοποίησε, για τους ντόπιους χριστιανούς, το Ευαγγελικό: «Ἐπάρατε τούς ὀφθαλμούς ὑμῶν…» «Σηκώστε τα κεφάλια σας». Ίσως βεβαίως κάποιοι νάχουν σ’ αυτό αντίρρηση ή αντιγνωμία. Δικαίωμα όλων αναφαίρετο, και απολύτως σεβαστό. Άλλωστε: «Χωρίς την ελευθερία της κριτικής, δεν υπάρχει έπαινος».

Ο π. Μελέτιος είχε σ’ όλες τις φάσεις της ζωής του αξιολογικό κριτήριο μια συμβουλή, που εκείνος χρησιμοποιούσε και δίδασκε και σε μας: «Πρέπει να διατηρείσαι, έλεγε, νεκρικά ήρεμος, είτε αρέσεις στους ανθρώπους είτε σε μισούν».

Το στήσιμο αυτής της προτομής, λοιπόν, δεν είναι απλώς αναθηματική υπόμνηση, ως υστεροφημία του [πράγμα που, κυριολεκτικώς, σιχαινόταν... «Ανοιχτή επιστολή σε αδελφό αντιρρησία» ερημίτη (περιοδικό Σύναξη, τ. 112, σελ. 101), ο οποίος ερημίτης του έγραφε να σκέφτεται την υστεροφημία του...!!], αλλά αναγωγική γέφυρα για τα ΕΚΕΙ στα οποία τώρα βρίσκεται. Το «Αιωνία η μνήμη», που λέμε στους νεκρούς, αφορά και επικαλείται ΜΟΝΟΝ την μνήμη του Θεού, την αδιάπτωτη και συνέχουσα στη Ζωή τούς μνημονευομένους. Αυτή η προτομή είναι, όπως λέει η ίδια ποιήτρια Louise Glück: «Σημείο διαύγειας μέσα στην ομίχλη… σαν τον φάρο που αποκλειστικό του έργο είναι να εκπέμπει σήμα».

Τι σήμα όμως εκπέμπει ο π. Μελέτιος μ’ αυτόν τον φάρο– προτομή του;

Αυτό, που έμαθε και εκείνος απ’ τον Χριστό.

Πρώτον: Την χαοτική διαφορά ανάμεσα στην αλήθεια και στο ψέμα. Άλλο ένας άνθρωπος και άλλο ένα άγαλμα. Το άγαλμα «αξίζει» όταν ο άνθρωπος που αποτυπώνει έχει ποιότητα και περιεχόμενο· και δεύτερον: Την σύνεση της συνειδητοποίησης ότι η ανθρώπινη εξυπνάδα δεν βασίζεται στο σύνολο των γνώσεων, που κατέχει ένας άνθρωπος, αλλά στην ορθότητα της κρίσης του για τους άλλους, και στη δύναμη να τους καταλαβαίνει και να τους βοηθάει. Μήγαρις έκανε και τίποτε άλλο σ’ αυτά τουλάχιστον τα τριάντα δύο χρόνια;;

Όλη του η ζωή και η εν Πρεβέζη διακονία τού π. Μελετίου, είχε αποδέκτες τον Χριστό, ως Κύριο της Ζωής, και τους αδελφούς του ως αναζητούντας την Ζωή.

Θέλω, παρά ταύτα, να τελειώσω με λίγες λέξεις ενός αγαπημένου του ρώσου συγγραφέα και ποιητή τού Γεβγένη Γεφτουσένκο. Γράφει ο Γεφτουσένκο στην «Πρώ .μη Αυτοβιογραφία» του:

«Σήμερα έγινε κάτι πολύ αστείο. Κάποιος εργάτης ήρθε να με δει. Έβγαλε ένα μπουκάλι βότκα από την τσέπη του κι’ ένα κομμάτι λουκάνικο και μου είπε: «Δούλεψα στη στέγη σου τις προάλλες, αλλά δεν ήξερα ποιος είσαι! Τώρα, μερικοί καλοί άνθρωποι, μου είπαν πως γράφεις πάντα την αλήθεια. Αυτό αξίζει να το γιορτάσουμε. Ας πιούμε λοιπόν». Ήπιαμε. Ύστερα μου είπε πάλι: «Τώρα λοιπόν, μας οδηγείς». Δεν μπόρεσα στην αρχή να καταλάβω τι εννοούσε. «Πού;», ρώτησα. «Στην αλήθεια», είπε. «Πρέπει να μας δείξεις τον δρόμο».

Έτσι κι εμείς. Ακόμα και αν δεν συνειδητοποιήσαμε ποιος ήταν αυτός που τριάντα δύο χρόνια «δουλεύαμε υπό την στέγη του» και που σήμερα του στήνουμε προτομή, έστω τώρα ας τον εκμεταλλευτούμε, ας του γυρέψουμε να μας «δείξει τον δρόμο προς την Αλήθεια» με τα όσα έγραψε, αυτός που πίστευε ακραδάντως στον Χριστό και έλεγε: «Πρέπει η πέννα να γίνει ξιφολόγχη».

Ας αφήσουμε την «ξιφολόγχη» του να σπάσει τον αφελή θώρακα της αυτάρκειάς μας για να μπορεί να γεμίσει η καρδιά μας φως Χριστού.

Αμήν, με τις ευχές του.