Εις
Θαρσίς
Στριφογυρίζω στ αμπάρι
κι ας ταρακουνιέται το σύμπαν μου
Δεν μπορώ δυστυχώς να κοιμηθώ
Πολύ περισσότερο να ροχαλίσω.
Μακάρι να 'ξερα αν πράγματι
εξαιτίας μου ο κλύδων
μάλλον εξεγείρεται.
Ευχαρίστως τότε θα έπεφτα μόνος
στη θάλασσα
Κι αν γαλήνη αυτομάτως εγένετο
δεν πειράζει που κήτος κανένα
δεν θα με άρπαζε...
Μικρή η θυσία!
Αρκεί να 'δινε νόημα
σ ότι ζούμε και βλέπουμε...
Αλεξανδρεύς
Στην εποχή μας όσο και αν είναι ο πόθος της δικής μας συμβολής δεν μπορεί να γίνει τίποτα το κακό έχει εξελιχθεί και προχωρά από όσους δεν ακούν την φωνή του Θεού αλλά κάποιων οργάνων της καταστροφής. Όλα αλλάξανε και οι Ιωνάδες καταπνίγονται από τους φανατικούς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπίκαιρο το ποίημα σου. Το οποίο κρύβει όπως νομίζω πόνο για την πορεία ανθρώπων του Θεού σε λάθος δρόμους. Είναι γνωστό ότι ο Θεός τον Ιωνά πρόσταξε να πάει στη Νινευή και να βοηθήσει τους αμαρτωλούς κατοίκους της να μετανοήσουν. Η μετάνοια σήμερα θα ήταν οι άνθρωποι της Εκκλησίας του Χριστού να σκεφθούνε λογικά και απλά και να βοηθήσουν τον συνάνθρωπο από τον κίνδυνο. H Νινευή ήταν εχθρική πόλη για τους Ισραηλίτες. Εχθρικοί στάθηκαν πολλοί κληρικοί και λαϊκοί στο πρόσταγμα την Εκκλησία για να βοηθηθούν από την κατάρα της πανδημίαςτον πλάσμα του Θεού τον άνθρωπο. Ο Ιωνάς όμως δεν υπάκουσε. Μπήκε σ' ένα καράβι κι αντί να πάει στη Νινευή, τράβηξε για την Θαρσίς. Τότε ως γνωστό, από την οργή του Θεού, ξέσπασε τέτοια τρικυμία, που το πλοίο κινδύνευε να βουλιάξει. Ταραγμένοι, πλήρωμα κι επιβάτες, περίμεναν μοιρολατρικά το χαμό τους. Ο καπετάνιος σοφός συνετός και πιστός, πάνω στην απελπισία του, πρότεινε να ρίξουν κλήρο για να δουν ποιος φταίει για το κακό που τους βρήκε. Κι ο κλήρος έπεσε στον Ιωνά, που έτσι ομολόγησε το βαρύ παράπτωμά του απέναντι στο Θεό. Σήμερα όσο και να μιλάει ο Θεός δια της Εκκλησίας λαοπλάνοι και γόητες παρασύρουν τον κόσμο να πάνε στην Θαρσίς και όχι στην Νινευή. Τους αρέσουν τα εύκολα αλλά επικίνδυνα. Ο κλύδωνας δεν είναι για σένα Αλεξανδρέα αλλά για άλλους που με τον ύπνο τους οδηγούν στην καταστροφή ζωές. Το κακό ότι δεν ξυπνούν κοιμούνται παρασυρμένοι από τον μισόκαλο και παρασύρουν αμνούς του Θεού στην καταστροφή
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν κάνω λάθος σε αυτά που σκέφθηκα ζητώ συγνώμη.
π. Νεόφυτος
(άμα σου αρέσει και αυτό "Αναστάσιε" βάλε το ξεχωριστή ανάρτηση-απάντηση στο Εις Θαρσίς" αλλιώς άσε το εδώ:)
ΑπάντησηΔιαγραφήΕις θρασείς
Όπως και να έχει βέβαια
κάποτε
θα ξεβραστούμε -όλοι-
εκεί.
Κι άλλα καινούργια ζοφερότερα διλήμματα θα εμφανιστούν:
Που μας πετυχαίνει ο καυτός ήλιος;
Έξω από την πόλη,
να φιλοσοφούμε
παρελθόν κολοκύθας και μέλλον σκουληκιού;
Ή, μέσα
με τους αμαρτωλούς Νινευίτες
που έκλεψαν πάλι στο παρά πέντε
το παράξενο Έλεος;
Με άλλους λόγους:
Στάχτη στα μάτια
ή στάχτη στα κεφάλια;
Ορφέας
Αθανάσιος Αλεξανδρει χαίρειν. Το ουσιαστικό όλο των στοχαστικών στίχων είναι. «Μικρή η θυσία- Αρκεί να ‘δινε νόημα-σε ότι ζούμε και βλέπουμε…». Σήμερα ούτε κι αυτή «η μικρή θυσία» δεν απαντήθηκε. Το αντίθετο και χειρότερο, υπέρ περίσσεψε «η πανδημία του θράσους, των ιεροκατηγοριών και των ψευδοπροφητειών» ! Φανταστείτε σε τη χαώδη απόσταση είμαστε από εκείνη την άκρως μεγάλη. «Λέω την αλήθεια-μάρτυράς μου ο Χριστός-δε λέω ψέματα. Η συνείδησή μου που την κατευθύνει το Άγιο Πνεύμα, μαρτυρεί κι αυτή πως λέω αλήθεια». Ποια αλήθεια; «Λυπούμαι πάρα πολύ, και μια θλίψη βαραίνει αδιάκοπα την καρδιά μου. Φτάνω στο σημείο να εύχομαι να χωριζόμουν εγώ από το Χριστό- «Ηυχόμην γαρ αυτός εγώ ανάθεμα είναι από του Χριστού»- αρκεί να πήγαιναν κοντά του οι ομοεθνείς αδελφοί μου. Είναι οι απόγονοι του Ισραήλ. Που ο Θεός τους έκανε παιδιά του, τους φανέρωσε τη δόξα του … κι από αυτούς κατάγεται ο Χριστός ως άνθρωπος»-Ρωμ.9.1-5
ΑπάντησηΔιαγραφήΤόσο-τόσο, πολύ-πολύ μεγάλη-«αυτός εγώ ανάθεμα είναι από του Χριστού»- που τρομάζει τον Άγιο Ιωάννη το Χρυσόστομο, και κατά ένα τρόπο σε άμεσο και ζωντανό διάλογο με τον Απόστολο ρωτάει : «Μα τι λες Παύλε; Ακούω καλά ή με γελούν τ’ αυτιά μου; Γιατί Εσύ δε λες, ας πούμε, «θα ήθελα», λες κάτι πιο δυνατό, «θα ευχόμουν» ! Θα ευχόσουν να χωριστείς εσύ από τον σφόδρα-σφόδρα ποθούμενο Χριστό; Από Αυτόν που μήτε όλα τα βασίλεια του κόσμου, μήτε κι αυτή η κόλαση δε θάταν ικανά να σε χωρίσουν; Μήτε τα υλικά, μήτε τα πνευματικά, μήτε κι άλλα τόσα; Και τώρα ακούω να λες και να εύχεσαι «ανάθεμα είναι» από Εκείνον; Τι έγινε, μπας και άλλαξες, μπας και κατάλυσες εκείνο τον πόθο; Όχι, λέει, μη φοβάσαι, αντίθετα πιο πολύ τον δυνάμωσα ! «Επειδή σφόδρα αυτόν φιλώ» ! Και πρόσεξε πιο καλά το λόγο την αιτία, το αντάλλαγμα! «Να έρθουν οι δικοί μου, οι Ισραηλίτες κοντά Του».
Ελπίζω να μη χρειάζεται να ονοματίσω πάλι σε ποιους αφιερώνεται το τοιούτον. Να πω όμως και να ευχηθώ κάποτε να ανακαλυφτεί από όλους μας η αλήθεια της ταπείνωσης, η λύτρωση από αυτούς που πήραμε στο λαιμό μας.Αθανάσιος Κοτταδάκης
«Τί θέλει νά πεῖ ὁ ποιητής ἆραγε;»
ΑπάντησηΔιαγραφήἘπειδή πίσω ἀπό κάθε ποίημα κρύβεται μιά πρόκληση κι ἕνα ἐρέθισμα πρός ἐνεργοποίηση συναισθημάτων, ὁ ποιητής λέει πάντα αὐτό πού διεγείρει τή διανόηση, τή σκέψη καί συγχρόνως προβληματίζει τήν ψυχοσύνθεσή τοῦ καθενός.
Ὁπότε μέσα ἀπό αὐτό τό θαυμάσιο λυρικό «ταρακούνημα» συναισθημάτων «μιλάει» σέ ὅλους μας ἰδιαιτέρως.
Κάτω ἀπό αὐτή τήν προοπτική, θεωρῶ πώς εἶναι μιά πολύ ὡραία δημιουργία, συγκινητική, ἀφυπνιστική καί λίαν ὠφέλιμη, ὅπως εἶναι ὅλες ὅσες ἀναφέρονται σέ πράξεις ἡρωικές, σέ πράξεις αὐτοθυσίας πού γίνονται γιά τό κοινό καλό, γιά τόν πλησίον.
Στήν προκειμένη περίπτωση τό ἐρέθισμα ὑφίσταται (στριφογύρισμα, ταρακούνημα, προβληματισμός), ἡ ἐπιθυμία ὑπάρχει (σωτηρία «γαλήνη» τῶν ἄλλων), τό μόνο πού ἀπομένει εἶναι ἡ πράξη, ἡ «μικρή θυσία».
Καί βέβαια αὐτή ἡ «μικρή θυσία» δέν ἐμπίπτει στήν ἐξαίρεση τῆς ἐντολῆς «ἔλεος θέλω καὶ οὐ θυσίαν» (Ὡσηέ στ΄6).
Αὐτή ἡ «μικρή θυσία» δέν εἶναι θυσία ὁλοκαυτωμάτων, ἐν πολλοῖς μάταιη καί ἀνεπιθύμητη στό Θεό.
Εἶναι θυσία τοῦ ἐγώ μας, προσωπική μας θυσία, αὐτοθυσία γιά τόν πλησίον.
Εἶναι ἡ πρός αὐτόν ὀφειλή μας, τό χρέος μας, ὡς κένωμα ἀγάπης, εὐσπλαχνίας, συμπαθείας καί συμπόνοιας, μέ ἐπωδό-ἀσπίδα πάντοτε τό «ὃ ὠφείλομεν ποιῆσαι πεποιήκαμεν» ( Λουκ. ιζ΄10).
Ἕνα χρέος, μιά θυσία πού πάντα ὠφελεῖ τόν ὀφειλέτη.
Ἕνα χρέος, μιά θυσία πού πάντα δίνει «νόημα σ ότι ζούμε και βλέπουμε».
Τόν εὐχαριστοῦμε.
Μέ ἐκτίμηση.
Θεόδωρος Σ.