Ὑπακοή στό Χριστό - π. Γρηγορίου Μουσουρούλη

Κυριακή Α´Λουκᾶ
Λόγος εἰς τό Εὐαγγέλιον

Ὑπακοή στό Χριστό

«Ἐπί τῷ ρήματί σου χαλάσω τό δίκτυον» (Λουκ. ε´5)

Του μακαριστού

Αρχιμανδρίτου π. Γρηγορίου Μουσουρούλη

(†11/01/2021)

Ἀρχιγραμματέως  Ἱεράς Συνόδου

τῆς Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου

          Οἱ ψα­ρά­δες τῆς Γε­νη­σα­ρέτ κου­ρα­σμέ­νοι καί ἀ­πο­γο­η­τευ­μέ­νοι ἀ­πό τήν ὁ­λο­νύ­κτια ἐρ­γα­σί­α τους, πού ἀποδείχτηκε ἄκαρπη, τακτο­ποι­οῦ­σαν στήν παραλία τῆς λίμνης τά δί­κτυ­α τους. Κά­ποι­α στιγ­μή ὁ Πέ­τρος ξαφ­νι­ά­ζεται κυ­ρι­ο­λε­κτι­κά ὅ­ταν βλέ­πει τόν Κύριο νά πλη­σι­ά­ζει καί νά τοῦ λέγει: «Φέ­ρε καί πά­­λι τό πλοῖ­ο σου στά βα­θειά νε­ρά τῆς λί­μνης καί ρίξ­τε τά δί­κτυ­α σας γι­ά νά πι­ά­σε­τε ψά­ρια». Ἡ πείρα τοῦ Πέτρου τοῦ ἔλεγε πώς τέτοια ὥρα μέρα-μεσημέρι ψάρια δέν πιάνονται. Γι’ αὐτό καί μέ ἀ­πο­ρί­α ἀ­πο­κρί­νεται: «Δι­δά­σκα­λε, ὅ­λη τή νύ­­κτα κο­πι­ά­ζα­με, ἀλ­λά δέν πι­ά­σα­με οὔ­τε ἕ­να ψά­ρι. Καί ἀμέσως δίνει στήν  ἀποστροφή τοῦ λόγου του τόνο δραματικά συγκλοντιστικό: Ἀ­φοῦ ὅ­μως τό ζη­τᾶς ἐ­σύ, Κύριε, θά ὑ­πα­κούσω στήν προ­στα­γή σου καί θά ξα­ναρ­ρί­ξω τά δί­χτυ­α κι ἄς εἶναι μεσημέρι». Ἡ ὑ­πα­κο­ή αὐ­τή τοῦ ἀ­πο­στό­λου Πέ­τρου στήν προ­στα­γή τοῦ Κυ­ρί­ου μᾶς δί­νει τήν ἀ­φορ­μή νά δοῦ­με ὅ­τι ἡ ὑπακοή στό θέλημα τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀ­ρε­τή δύσκολη ἀλλά ἀπα­ραίτητη γιά νά ἔλ­θει εὐ­λο­γί­α τοῦ Θεοῦ στήν ζω­ή μας.

****

«Ἐπί τῷ ρήματί σου χαλάσω τό δίκτυον»

          Ὁ Πέτρος, εἴπαμε,  ἦ­ταν ἔμ­πει­ρος ψα­ρᾶς. Καί πα­­ρ’ ὅ­λο πού ἤξερε πολύ καλά πώς ἡ ὥρα ἐκείνη ἦταν ἀκατάλληλη γιά ψάρεμα   δέν φέρ­νει καμμιά ἀν­τίρ­ρη­ση. Πει­θαρ­χεῖ πρό­θυ­μα σέ κά­τι πού ἀν­θρω­πί­νως φαί­νε­ται πα­ρά­λο­γο, ἐ­ξω­πραγ­μα­τι­κό. Αὐτήν τήν αἴσθηση ἔχουμε κι ἐμεῖς πολ­λές φο­ρές. Συχνά κά­ποι­ες ἐν­το­λές τοῦ Θε­οῦ μᾶς φαί­νον­ται ἀν­τί­θε­τες πρός τή φτω­χή καί πε­πε­ρα­σμέ­νη λο­γι­κή μας. Ἡ ἐ­φαρ­μο­γή τους μᾶς φαί­νε­ται ἀ­κα­τόρ­θω­τη, ἀ­σύμ­φο­ρη, ἄ­σκο­πη ἤ καί ἄ­νευ ση­μα­σί­ας. Καί ἐ­πι­στρα­τεύ­ου­με ἕ­να σω­ρό ἐ­πι­χει­ρή­μα­τα καί ἀν­τιρ­ρή­σεις καί ἀν­τι­λο­γί­ες γιά νά δι­και­ο­λο­γή­σου­με τήν δυ­σκο­­λί­α μας στήν ὑ­πα­κο­ή. Κάποιοι μάλιστα λένε πώς τά­χα σή­με­ρα δέν ἐ­φαρ­μό­ζον­ται αὐ­τές οἱ ἐν­το­λές τοῦ Θε­οῦ. Καί δυστυχῶς προ­χω­ρώντας μέ τό δι­κό τους ἐ­γω­κεν­τρι­κό θέ­λη­μα, ἀν­τι­με­τω­πί­ζουν κατόπιν καί τίς συ­νέ­πει­ες τῆς ἐ­πι­λο­γῆς τους.

Βέβαια πολλές φορές οἱ συνθῆκες γύρω μας μᾶς ἐ­πη­ρεάζουν καταλυτικά. Ἀ­πο­ρεῖ ὁ ἐρ­γα­ζό­με­νος πῶς θά μπο­ρέ­σει νά ἐ­πι­βι­ώ­σει οἰ­κο­νο­μι­κά ἐ­άν ἐρ­γά­ζε­ται μέ τι­μι­ό­τη­τα, ἐ­νῶ οἱ πολ­λοί κερ­δί­ζουν μέ πα­ρα­νο­μί­ες καί φο­­ρο­δι­α­φυ­γές. Ἀ­γω­νιᾶ ὁ οἰ­κο­γε­νειά­ρχης πῶς θά ἐ­ξα­σφα­λί­σει τά ἀ­πα­ραί­τη­τα, ἐ­άν - σύμ­φω­να μέ τό θέ­λη­μα τοῦ Θε­οῦ - ἀ­πο­κτή­σει καί ἄλ­λα παι­διά καί μάλιστα σέ ἐποχή κρίσης οἰκονομικῆς. Δυ­σκο­λεύ­ον­ται με­ρι­κοί πι­στοί νά ὑ­πα­κού­σουν σέ κά­ποι­ες συμ­βου­λές τοῦ πνευ­μα­τι­κοῦ, δι­ό­τι ἡ ἐ­φαρ­μο­γή τῶν συγ­κε­κρι­μέ­νων ἐν­το­λῶν τοῦ Θε­οῦ φαί­νε­ται ἀ­κα­τόρ­θω­τη. Ἀντι­δρᾶ ὁ κακός ἑαυτός μας στήν ἐφαρμογή τῆς ἐν­τολῆς τῆς συγχώρησης τῶν ἐχθρῶν μας, ἐκείνων πού μᾶς ἀδικοῦν ἤ μᾶς βλάπτουν. Δυσκο­λευό­μαστε νά ζήσουμε μέ σύντροφο τήν ἀλήθεια τή στιγμή πού οἱ πολλοί λένε ψέματα.

Μέ τήν πε­ρι­ο­ρι­σμέ­νη μυ­ω­πι­κή μας κρί­ση δέν κα­τα­λα­βαί­νου­με τήν παν­σο­φί­α τοῦ Θε­οῦ. Γι’ αὐτό καί ἡ ὑ­πα­κο­ή μας συ­χνά μᾶς κο­στί­ζει. Ἐ­άν ὅμως ἡ ὑ­πα­κο­ή στό θέ­λη­μα τοῦ Θε­οῦ ἦ­ταν τό­σο εὔ­κο­λη δέν θά εἶ­χε τόση με­γά­λη ἀ­ξί­α, ἀλλά καί εὐλογία ἀπό τόν Θεό. Ἡ ὑ­πα­κο­ή ἀ­παι­τεῖ θυ­σί­ες, ἱ­δρώ­τα καί ἀ­γώ­να. Κι ὅποιος τήν κατορθώσει μέσ᾽ ἀπ᾽ αὐτούς τούς ἀγῶνες ἑλκύει τή χάρη τοῦ Θεοῦ, ὅπως ὁ Πέτρος. Μόνος ὁ Πέτρος ὅλη τή νύχτα δέν ἔπιασε οὔτ᾽ ἕνα ψάρι. Παραγωγή μη­δέν. Φοβερό πράγμα. Στό ζυγό τῆς ὑπακοῆς μέ τήν εὐλογία τοῦ Χρι­στοῦ ἀμέτρητα ψάρια γεμί­ζουν τά δίχτυα του. Ζεῖ τό θαῦμα πού τόν ἀφήνει ἔκπληκτο. Πῶς λοιπόν θά μπο­ρέσουμε νά ἀπο­κτή­σουμε κι ἐμεῖς τήν ἀτα­λά­ντευ­τη ὑ­πα­κοή πού εἶχε ὁ ἀπόστολος Πέτρος;

****

Ἡ ὑ­πα­κο­ή τοῦ Πέ­τρου κρύ­βει μέ­σα της θαυμα­στό με­γα­λεῖ­ο. Ὑ­πα­κού­ει μέ τα­πεί­νω­ση, χω­ρίς ἀν­τιρ­ρή­σεις καί δι­α­μαρ­τυ­ρίες σέ κά­τι πού φαί­νε­ται πα­ρά­λο­γο σ᾽ἕ­ναν ἔμ­πει­ρο ψα­ρᾶ. Ὁ ἱερός Χρυσό­στομος θαύμαζοντας τήν ὑπακοή τοῦ Πέτρου λέγει: Πόση σύνεση ἔδειξε ὁ Πέτρος. Καί μόνον πού ἀκούει τήν ἐντολή τοῦ Θεοῦ ἀμέσως ὑπα­κούει. Ἁλλά καί ἀφήνοντας τό πλοῖο στήν στεριά τά ἀφήνει ὅλα καί τόν ἀκολουθεῖ. Καί μᾶς δι­δά­σκει τέ­τοι­α ὑ­πα­κο­ή νά ἔ­χου­με κι ἐ­μεῖς. Γιά νά ἀπο­κτή­σουμε ὅμως ἐμεῖς μιά τέτοια ὑπακοή θά πρέπει νά καλ­­λιερ­γήσουμε τήν τα­πεί­νω­ση, νά προ­σπα­θή­σου­με νά μα­θη­τεύ­ου­με στό σχέ­διο τοῦ Θε­οῦ. Νά μά­θου­με νά ὑποτάσσουμε τό ἐ­γώ μας στήν­ παν­σο­φία τοῦ Θε­οῦ. Ὑπακούοντας σ’ ὅ­λες τίς ἐν­το­λές του, ἀ­κό­μη καί σ’ αὐ­τές πού μᾶς φαί­νον­ται δύ­σκο­λες· «χω­ρίς γογ­γυ­σμῶν καί δι­α­λο­γι­σμῶν» ὅ­πως μᾶς συμ­βου­λεύ­ει ὁ ἀ­πό­στο­λος Παῦ­λος. (Φιλ. β΄14). Καί θά δοῦ­με κα­τό­πιν πό­σο ὁ ἐ­γω­ϊ­σμός μας καί ἡ λο­γι­κή μας μᾶς ἐ­ξα­πα­τοῦν.

Θά πρέπει ἀκόμη νά ἀποκτήσουμε πίστη καί ἐμπι­στο­σύνη στήν ἀγά­πη τοῦ Θεοῦ. Νά εἴμαστε βέβαιοι ὅ­τι ὁ Θε­ός δέν ἐ­πι­βάλ­λει σέ μᾶς φορ­τί­α ὑ­περ­βο­λι­κά καί δυ­σ­­βά­στα­κτα, ἀλλά ὅ,τι μᾶς ζη­τεῖ εἶ­ναι ἀ­νά­λο­γο μέ τίς δ­υ­νά­μεις μας, εἶ­ναι τό κα­λύ­τε­ρο γι­ά μᾶς. Δι­ό­τι ὁ Θε­ός βλέ­πει πο­λύ πιό μα­κρυ­ά ἀ­πό τόν πε­ρι­ο­ρι­σμέ­νο δι­κό μας ὁ­ρί­ζον­τα. Ἔτσι ἡ ὑ­πα­κο­ή μας θά μᾶς ἀ­σφα­λί­ζει καί θά μᾶς ἐ­ξα­σφα­λί­ζει τό κα­λύ­τε­ρο γιά μᾶς. Ἔ­τσι θά ἔρ­χε­ται ἡ εὐ­λο­γί­α τοῦ Θε­οῦ στή ζω­ή μας. Διότι ὅ­ταν πρίν ἀ­πό κά­θε μας πράξη ἐ­πι­ζη­τοῦ­με τό θέ­λη­μα τοῦ Θε­οῦ καί τό ἀ­κο­λου­θοῦ­με πι­στά ἔ­χου­με σύμ­μα­χο καί βο­η­θό μας τόν ἴ­διο τόν Θε­ό. Μέ μί­α τέ­τοι­α ὑ­πα­κο­ή κερ­δί­ζου­με πο­λύ πε­ρισ­σό­τε­ρα ἀ­π’ ὅ­σα νο­μί­ζου­με ὅ­τι χά­νου­με.

Τέλος ὁ εὐκολώτερος δρόμος τῆς ὑπακοῆς εἶναι τό νά ἀγαπήσουμε τόν Κύριό μας ὁλοκληρωτικά. Διότι ἡ ὑ­πα­κο­ή μας στόν Θε­ό εἶ­ναι ἀπαύγασμα ἀλλά καί ἀ­πό­δει­ξη τῆς ἀ­γά­πης μας πρός αὐ­τόν. Ὅταν ἕνα πρόσωπο πού ἀγαπῶ καί τό ἔχω στήν καρδιά μου, μοῦ ζητήσει νά τοῦ κάμω κάποιο θέλημά του, θά τοῦ τό κάμω. Καί θά τοῦ τό κάμω ἀντί πάσης θυσίας, καί μάλιστα μέ τή μεγαλύτερη δυνατή προθυμία καί αὐταπάρ­νηση. Καί ὁ Κύριός μας τό βράδυ τῆς Μ.Πέμπτης κατά τό ὁποῖο μέ ἀφάνταστη ἀγάπη καί ἀπέραν­τη στοργή καί τρυφερότητα συνέτρω­γε μέ τούς Μαθητές Του τό τελευταῖο δεῖπνο, τούς ἐζήτησε τήν ὑπακοή στίς ἐντολές Του. Ὄχι μέ ἀπειλές καί ἐκφοβισμούς. Οἱ ἐντολές τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀδύνατο νά ἐφαρμοσθοῦν ἀπό ἀνθρώπους τρομοκρατημένους, ἀνελεύθερους, μέ φρόνημα δουλικό. Ἐζήτησε ἀπό τούς Μαθητές του ὑπακοή, συγχρόνως ὅμως ἐδήλωνε καί ἐξηγοῦσε, ὅτι τήν ὑπακοή θά μποροῦσαν νά Τοῦ τήν προσφέρουν μόνο ὅσοι τόν ἀγαποῦν. «Ἐ­ὰν ἀ­γα­πᾶ­τέ με, τούς εἶπε,τὰς ἐν­το­λὰς τὰς ἐ­μὰς τη­ρή­σα­τε» (Ἰ­ω­άν. ιδ΄ 15). Ἀλήθεια τί ἄλλο θά παρακι­νήσει τόσο τόν ἄνθρωπο στήν ἐφαρμογή τῶν ἐντολῶν τοῦ Χρι­στοῦ, ὅσο ἡ θερμή του ἀγάπη πρός τό πρό­σωπό Του; Ὅλα τά ἄλλα κίνητρα ἀποδεικνύ­ονται ἀνε­παρκῆ καί ἀδύναμα στό νά παρακινή­σουν τήν ἀνθρώπινη ὕπαρξη σέ μόνιμη καί πρό­θυμη καί ἐσωτερική, ὁλοκληρωτική ὑπακοή.

Μ᾽ αὐτή τήν προϋπόθεση ὅμως τῆς ὁλοκλη­ρωτικῆς ἀγάπης πρός τό Θεανδρικό πρόσωπο τοῦ Λυτρωτῆ μας Χριστοῦ ἡ ὑ­πα­κο­ή μας θά γί­νε­ται μέ χα­ρά καί ζῆλο. Ὄ­χι ἐ­πει­δή δέν μπο­ροῦ­με νά κά­νου­με ἀλ­λι­ῶς, ἀλλά ἐ­πει­δή ἀγα­ποῦ­με τόν Κύριο καί Θεό μας. Ἄς αὐξήσουμε τήν ἀγάπη μας, κι ἄς θερμάνουμε τήν καρδιά μας ἀπέναντι τοῦ Κυρίου καί τότε θά δοῦμε, θά πεισθοῦμε καί θά ὁμολογήσουμε ὅτι «αἱ ἐντολαί αὐτοῦ βαρεῖαι οὐκ εἰσι». Γιά κεῖνον πού ἀγαπᾶ τόν Χριστό ἕνα ὅριο ὑπάρχει: τό ἀπεριόριστο.

******

«Ἐπί τῷ ρήματί σου χαλάσω τό δίκτυον»

          Ἀδελφοί, ἡ ὑ­πα­κο­ή εἶ­ναι ἡ πρώ­τη ἐν­το­λή τοῦ Θε­οῦ. Τήν ἐνο­μο­θέ­τη­σε ὁ Θε­ός μέ­σα στόν Πα­ρά­δει­σο. Ἀ­πό τήν ἀ­νυ­πα­κο­ή τοῦ Ἀ­δάμ ὁ­δη­γη­θή­κα­με ὅ­λοι οἱ ἄν­θρω­ποι στήν πτώση καί τήν ἔξωση ἀπό τόν παράδεισο. Ἁ­πό τήν ὑ­πα­κο­ή τοῦ νέου Ἀδάμ τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χρι­στοῦ στό θέλημα τοῦ Οὐρανίου Πατρός του ὁδηγη­θή­καμε στήν σωτηρία. Ἄς γίνουμε λοιπόν κι ἐμεῖς τέ­κνα ὑπακοῆς κι ἄς λέμε ἀμέσως καί ἀταλά­ν­τευ­τα στήν προ­σταγή τοῦ Κυ­ρί­ου μας: «λάλει Κύριε, ὅτι ὁ δοῦλος σου ἀκούει».