«Οι φίλοι μου και οι πλησίον μου εξ εναντίας μου ήγγισαν και έστησαν». - Αθανάσιος Κοτταδάκης

«Οι   φίλοι  μου  και  οι  πλησίον  μου  εξ  εναντίας  μου

ήγγισαν  και  έστησαν».

Αθανάσιος Κοτταδάκης

       Εδώ και μέρες, αγαπητέ μου κε Αναστάσιε, διαβάζω σε αναρτήσεις σας καημό, λύπη, πικρία, παραπλήσια με αυτή του ανωτέρω Ψαλμικού στίχου -37,12. Διαβάζω και συναφείς συμβουλές ανώνυμες ή με επώνυμο. Παρότι δεν ξέρω πρόσωπα και πράγματα του εκεί πώς και γιατί, προσθέτω και μία παρεμφερή από Επίσκοπο. «Συμβαίνουν κι αυτά στην Εκκλησία Αθανάσιε».

     Από κει και πέρα κάθομαι και σκέπτομαι ότι, η ελευθερία της θυσιαστικής Αγάπης, της μείζονος, της μοναδικής, δηλαδή, «ο χθες και σήμερον ο αυτός και εις τους αιώνας Ιησούς Χριστός»-Εβρ.13,8-δε βραχυκυκλώνεται, ούτε εκπίπτει σε βολικά υποκατάστατα. «Η Αγάπη ουδέποτε εκπίπτει»-1Κορ.13.8. Μένει πάντα χρέος ατόφια σταυρικό για κάθε χριστιανό! Αυτό όμως θέλει ταπείνωση, πολλή ταπείνωση, είδος σε ανεπάρκεια στο θεολογικό-εκκλησιαστικό χώρο, ρασοφόρο, και … «αρ – άσωτο»!

     Σκέπτομαι επίσης ότι η εποχή μας είναι εποχή Βαβέλ πνευμάτων, όχι όπως η παλιά, γλωσσών. Ίδιες λέξεις από παντού, μα το σημαινόμενο αλλιώς. Σκέπτομαι όμως και ότι είχαμε ειδοποιηθεί πως κατά κει θα πήγαινε το πράγμα : «Το γαρ μυστήριον ήδη ενεργείται της ανομίας»-2Θεσ.2,7-αν η ζωή μας, η ζωή των χριστιανών, αντί για Χριστό θυσιαστικής Αγάπης, μείζονος, μοναδικής, απέπνεε Χριστό υποκατάστατων, Χριστό βολικό!

Αλλά και αναρωτιέμαι αν ή πόσο έχουμε συνειδητοποιήσει τη χριστιανική μας ευθύνη που το πράγμα έφτασε έτσι και ως εδώ. Αν νιώθουμε να μας ακουμπάει, πολύ περισσότερο να μας βαραίνει το λεγόμενο εμπαικτικά: «Ο λόγος των ανθρώπων που κάθισαν με όλη τους την άνεση επάνω στο Σταυρό του Χριστού, δεν μπορεί πια να έχει καμιάν απήχηση»!

       Λέω, λοιπόν, αν ήταν να γυρίζαμε πίσω, πολύ πίσω, στα πρώτα βήματα της Εκκλησίας του Χριστού, τα μαρτυρικά, τα χρόνια της αιμάτινης ομολογίας  ατόφιας θυσιαστικής αγάπης Χριστού, μείζονος, μοναδικής. Κι ακολουθούσαμε τον εβδομήντα παρά ένα περί το 107/108 Επίσκοπο Αντιοχείας Άγιο Ιγνάτιο το Θεοφόρο να πορεύεται «δεδεμένος δέκα λεοπάρδοις, ό εστι στρατιωτικόν σώμα», μέσω Μ. Ασίας-σημερινή Τουρκία-στη Ρώμη να υποστεί μαρτυρικό θάνατο. Και στεκόμασταν μαζί του στην Τρωάδα ως να φτιάξει ο καιρός, ως να βρεθεί το πλοίο για Νεάπολη-Καβάλα και συνέχεια από κει. Και τον βλέπαμε να ξεχνάει κατά πάντα εαυτόν, να πιάνει πέννα και χαρτί, να επείγεται και να γράφει έξι Επιστολές δυναμωτικές της πίστης και της ελπίδας-προς, Εφεσίους, Μαγνησιείς, Τραλλιανούς, Ρωμαίους, Φιλαδελφείς, Σμυρναίους-και έβδομη προσωπική στο αγαπημένο του πνευματικό τέκνο, «εν Χριστώ» αδελφό Επίσκοπο Σμύρνης Πολύκαρπο, σαράντα παρά κάτι τότε ενιαυτών, ωσάν να γνώριζε πως στα επόμενα σαράντα συν κάτι έμελλε να μαρτυρήσει δεινά κι αυτός. Και διαβάζαμε μεταξύ άλλων να του γράφει : «Στήθι εδραίος ως άκμων τυπτόμενος»-«Μείνε στερεός σαν το αμόνι που χτυπιέται». (Απόδειξη) «Μεγάλου εστίν αθλητού το δέρεσθαι και νικάν … Καλούς μαθητὰς εὰν φιλῇς, χάρις σοι ουκ εστιν· μάλλον τοὺς λοιμοτέρους εν πραότητι υπότασσε. Ου παν τραύμα τη αυτῇ εμπλάστρῳ θεραπεύεται. Τους παροξυσμοὺς εμβροχαίς-κομπρέσες-παύε… Ένεκεν θεού πάντα υπομένειν ημάς δει, ίνα και αυτὸς ημάς υπομείνῃ … Πλέον σπουδαίος γίνου οὗ εἶ-από ό,τι είσαι. Τους καιροὺς καταμάνθανε-«Μελέτα προσεκτικά καιρούς, δεδομένα, καταστάσεις»- Τον υπὲρ καιρὸν προσδόκα, τον άχρονον … Πάντα εις τιμὴν θεού γινέσθω …».

      Λέτε να συντελούν αυτά, ώστε το πράγμα, ως είναι χρέος, ενδεχομένως και ανάγκη, κυρίως ως θα ήθελε ο Ιησούς Χριστός, να γυρίσει αλλιώς;

Με «την αγάπην την πρώτην, ην ουκ αφήκα»

Αθανάσιος Κοτταδάκης