Μνήμη Μητροπολίτη Μελετίου - π.Θεοδόσιος Μαρτζούχος

Μνήμη Μητροπολίτη Μελετίου

Μελέτιος Καλαμαράς - 10 ΧΡΟΝΙΑ

  π.Θεοδόσιος Μαρτζούχος

Η δεκαετία, που συμπληρώνεται με το μνημόσυνο το φετινό, από την κοίμηση, του αοιδίμου Μητροπολίτου Πρεβέζης Μελετίου, δεν είναι παρά το εν πέμπτον από το χρονικό διάστημα γνωριμίας μας μαζί του. Μιλώ και εκ μέρους των μεγαλυτέρων πατέρων της Μονής Προφ. Ηλία και πιστεύω ότι έχω για κάτι τέτοιο και την από μέρους τους εξουσιοδότηση. Τους ευχαριστώ.

Η αρχή των πανεπιστημιακών σπουδών όλων μας συνδυάστηκε, κατά το πολύ έλεος και την πρόνοια του Θεού, με την γνωριμία με τον π. Μελέτιο. Όσο επιπόλαιοι και αμφιθυμικοί νεαροί και αν ήμασταν, δεν γινόταν να μη καταλάβουμε ότι ο π. Μελέτιος ήταν κάποιος που «τό πρόσωπον αὐτοῦ ἐπορεύετο εἰς Ἰερουσαλήμ» (Λουκ. 9, 53). Ζητούσε, πρώτο απ’ όλα, την Βασιλεία του Θεού. Αυτής της άγνωστης σε μας Βασιλείας «βλέπαμε» γοητευτική αντανάκλαση στο πρόσωπο, τα λόγια, και τις ενέργειες του π. Μελετίου, και υπονοιαζόμαστε το μεγαλείο και την «ανενόητο ηδονή της».

Η αυθεντικότητα και καθαρότητα των κριτηρίων και των ενεργειών του (στο μέτρο και στο μέγεθος που μπορούσαμε τότε να τα συλλάβουμε) μας έπεισαν να τον αποδεχθούμε «παιδαγωγόν μας εἰς Χριστόν» και να δούμε και να ζήσουμε έκπληκτοι το ακριβές νόημα της λέξης παιδαγωγός, δηλαδή υπηρέτης, συνοδός των παιδιών!! Υπηρέτης, στο να «μορφωθῇ ἐν ἡμῖν Χριστός». Στο να γίνουμε «τοῦ Χριστοῦ», όπως έλεγε εκείνος ο παλαιός πάγκαλος Ιωσήφ. Υπηρέτης, στο να είναι θύρα της Βασιλείας του Θεού, η οποία είναι η ίδια με την θύρα της Εκκλησίας! Υπηρέτης, κατά το πρότυπο του Χριστού που δεν ζητούσε να διακονηθεί, αλλά να διακονήσει. Υπηρέτης, που φανέρωνε (χωρίς να θέλει) το μεγάλο πνευματικό του μέγεθος, αφού πρέπει να ‘σαι μεγάλος για να μπορείς να γίνεις μικρός και να αναλάβεις στην πλάτη άλλους. Ο μικρός σε τέτοιες καταστάσεις συντρίβεται.

Έγινε ο π. Μελέτιος για μας όλους και για όσους τον εμπιστεύονταν και ανεβοκατέβαιναν τα σκαλοπάτια του υπερώου του αγίου Ελευθερίου Γκύζη, για να τον συναντήσουν κάθε Τετάρτη και Σάββατο που εξομολογούσε, αυτό που έγραψε ο προφήτης Ησαΐας δυο χιλιάδες οχτακόσια χρόνια πριν: «Ὡς ποιμήν τῷ βραχίονι αὐτοῦ συνάξει ἄρνας...» (Ησ. 40, 11). Ένας ποιμένας, δηλαδή, που με υγιά τρυφερότητα βάσταζε στην αγκαλιά του τα νεαρά πρόβατα της ποίμνης του Χριστού.

Η Εκκλησία του Χριστού βεβαίως δεν είναι λέσχη αγίων, είναι νοσοκομείο που νοσηλεύονται αμαρτωλοί, μόνον που οι αμαρτωλοί δεν είναι αυτοί που διοικούν το νοσοκομείο! Είναι νοσηλευόμενοι και υπακούουν στην αγωγή των γιατρών και του Γιατρού και επιδιώκουν να πάψουν να είναι άρρωστοι. Αλλοίμονο αν οι άρρωστοι αναλάβουν γιατροί! Τότε θα υλοποιηθεί ο λόγος του Χριστού... τυφλός τυφλόν ἐάν ὁδηγῇ, ἀμφότεροι εἰς βόθυνον πεσοῦνται.

Οι προσφωνήσεις του Απ. Παύλου στις επιστολές του πείθουν ότι η Εκκλησία είναι των Αγίων ΟΧΙ των αμαρτωλών. Ο αιμομίκτης της Κορίνθου πρέπει να... εξαρθεί από το σώμα! Το χειρουργείο είναι θεραπευτική ευεργεσία, δεν είναι τιμωρητική απέχθεια του γιατρού. Εμείς είμαστε οι αμαρτωλοί που ζητάμε έλεος και θεραπεία και αγωνιζόμαστε να μην ενεργείται «ἐν ἡμῖν ἡ ἁμαρτία». Αυτοί που προσπαθούμε να μοιάσουμε στους αδελφούς και πατέρες μας, σ’ αυτούς που πορεύθηκαν και πορεύονται προς την άνω Ιερουσαλήμ, αφού όπως λένε οι πατέρες της Φιλοκαλίας: «Ἐξουσίαν ἔχει ὁ νοῦς καί δύναμιν, ὧ θέλει, εἴτε ἔπεσθαι, εἴτε ἀντιστῆναι» (Φιλ. Τόμ. Β' σελ 39).

Ο π. Μελέτιος, και μας και κάθε άνθρωπο, προσπαθούσε να του δείξει το «ἕπεσθαι καί ἀκολουθεῖν» τον Χριστό και αγωνιζόταν να τον βοηθήσει σ’ αυτή την πορεία και διαδρομή. Καθένας μας ανταποκρινόταν κατά την ελεύθερη θέλησή του. Η σχέση με τον π. Μελέτιο ξεκινούσε παιδαγωγικά και συνεχιζόταν πατρικά. Σε αναλάμβανε ενώ συ βρισκόσουν στην κατάσταση του δούλου, και προσπαθούσε να σε βοηθήσει να ανεβείς στην στάση του μισθωτού, αγωνιώντας μπας και καταλάβεις ότι ο στόχος είναι «γενέσθαι ἡμᾶς υἱούς Θεοῦ».

Καθένας μας σ’ αυτή τη διαδρομή είχε και έχει προσωπική πορεία. Ο Χριστός πάντως χρησιμοποιεί τους ανθρώπους για να μεταφέρει το μήνυμα της αγάπης του προς εμάς. Ένας παπάς πρέπει να είναι η αγάπη της καρδιάς του Χριστού. Αυτό το μήνυμα μετέφερε ο π. Μελέτιος σ’ όλη του την ζωή και βλέποντας την καρδιά του, καθένας που ειλικρινά τον πλησίαζε μάθαινε ότι «τα πιο "τρέχοντα" πράγματα είναι τα αιώνια πράγματα», εκείνα δηλαδή που αγγίζουν τους ανθρώπους στον πιο ενδόμυχο πυρήνα της ύπαρξής τους σε κάθε ηλικία. Πρόκειται για το ίδιο είδος διάκρισης που υπάρχει μεταξύ «επείγοντος» και «σημαντικού». Έχουμε πάντα τον πειρασμό να τοποθετούμε το επείγον πριν το σημαντικό και το πρόσφατο πριν το αιώνιο. Ο π. Μελέτιος διαφωνούσε απόλυτα και καθέτως με κάτι τέτοιο, το επείγον-πρόσφατο, έλεγε, μπορεί να πιέζει, αλλά δεν επιτρέπεται να ανατρέπει και να προηγείται του σημαντικού και αιώνιου. Αν κάνεις κάτι τέτοιο, έλεγε, μοιάζεις μ’ αυτόν που περνάει τον καιρό του χαζεύοντας με τα σχήματα που αφήνει το κύμα στην ακρογιαλιά (και που το επόμενο κύμα θα τα σβήσει) αντί να υψώσεις το βλέμμα σου και να θαυμάσεις την θάλασσα στην απεραντοσύνη της!

Ας τον παρακαλέσουμε όλοι να προσευχηθεί στον Χριστό να ακολουθούμε τα σημαντικά και να μην υποδουλωνόμαστε στα επείγοντα, αυτόν, που είναι στην Χώρα των Ζώντων και βλέπει Τον Μόνον Σημαντικόν.