Ἕνα ταξίδι στήν Ἀραβία - π. Γρηγορίου Μουσουρούλη

Κυριακή Κ΄
Λόγος εἰς τόν Ἀπόστολον

Ἕνα ταξίδι στήν Ἀραβία

«Ἀπῆλθον εἰς Ἀραβίαν καί πάλιν ὑπέστρεψα εἰς Δαμασκόν» (Γαλ. α΄17)

          Του μακαριστού

Αρχιμανδρίτου π. Γρηγορίου Μουσουρούλη

(†11/01/2021)

Ἀρχιγραμματέως  Ἱεράς Συνόδου

τῆς Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου

          Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στό σημερινό Ἀποστολικό ἀνάγνωσμα, πού εἶναι παρμένο ἀπό τό πρῶτο κεφάλαιο τῆς πρός Γαλάτας ἐπιστολῆς του, μᾶς ἀποκαλύ­πτει κάποιες ἄγνωστες σελίδες τῆς ζωῆς του. Μέ τά ὅσα γράφει, μᾶς μεταφέρει στό ξεκίνημα τῆς χριστιανικῆς του ζωῆς, λίγο μετά τό συγκλονιστικό ὅραμα πού εἶδε στό δρόμο πρός τήν Δαμασκό.   Ἀνάμεσα στά ἄλλα πού ἀποκαλύπτει σ’ αὐτό τό ἀνάγνωσμα, μᾶς δίνει καί μιά πληροφορία ἡ ὁποία ἐκ πρώτης ὄψεως δέν φαίνεται νά ἔχει κάποιο ἰδιαίτερο ἐνδιαφέρον, ἤ καί κάποια ἀν θέλετε σημασία γιά τό ἐκκλησιαστικό πλήρωμα. Μέ τήν πληροφορία αὐτή μᾶς καθιστᾶ γνωστό ὅτι ἀμέσως μετά τό θαυμαστό ἐκεῖνο ὅραμα τῆς Δαμασκοῦ δέν πῆγε στά Ἱεροσόλυμα γιά νά συναντήσει τούς πρίν ἀπ’ αὐτόν Ἀποστόλους, ἀλλά ἀνεχώρησε στήν Ἀραβία καί κατόπιν ἐπέστρεψε πάλι στήν Δαμασκό.

          Ἐλᾶτε λοιπόν νά ἐξιχνιάσουμε τό «μυστήριο». Νά δοῦμε γιατί ἐπῆγε στήν Ἀραβία τότε ὁ Ἀπόστολος, τί τόν ὤθησε σέ μιά τέτοια ἐνέργεια; Καί ἄν  ἔχει νά πεῖ κάτι σ’ ἐμᾶς σήμερα αὐτό τό ταξίδι του;

*****

«Ἀπῆλθον εἰς Ἀραβίαν καί πάλιν ὑπέστρεψα εἰς Δαμασκόν»

          Ἅν θέλουμε νά εἴμαστε προσγειωμένοι  στήν πραγματικότητα,  πρέπει νά ποῦμε εὐθύς ἐξ ἀρχῆς ὅτι δέν γνωρίζουμε τί ἔκανε ὁ Ἀπόστολος στήν Ἀραβία. Καί τοῦτο διότι ὁ ἴδιος δέν μᾶς λέει τίποτε πάνω σ’ αὐτό τό ζήτημα. Ἁπλῶς λέει πώς πῆγε στήν Ἀραβία. Ὅμως ἀπό τά ὅσα σημειώνει πρό καί μετά μᾶς ἀφήνει κάτι νά ἐννοήσουμε. Κάτι νά ὑποψιαστοῦμε.

Κι’ αὐτό τό συμπεραίνουμε ἀπό τό ὅτι ἡ κυρίαρχη ἰδέα, τήν ὁποία τονίζει μέ δύναμη στό σημεῖο αὐτό τῆς πρός Γαλάτας ἐπιστολῆς, εἶναι ὅτι τό Εὐαγγέλιο τό ὁποῖο ἐκήρυττε, δέν τό εἶχε διδαχθεῖ ἀπό κάποιον ἄλλον ἄν­θρωπο· δέν τοῦ τό δίδαξε ἔστω κάποιος ἀπό τούς ἄλλους Ἁγίους Ἀποστόλους, ἀλλά τοῦ τό ἐφανέρωσεν κατ’ εὐθεῖ­αν ὁ Ἴδιος ὁ Κύριος. Τό Εὐαγγέλιο τό παρέλαβε καί τό διδάχθηκε «δι’ ἀποκαλύ­ψε­ως Ἰησοῦ Χριστοῦ». Τό παρέλαβε κατ’  εὐθεῖαν μέ ἀποκά­λυψη τοῦ Θεοῦ. Καί γι’ αὐτό  τό λόγο τονίζει ἐδῶ ὅτι μετά τό ὅραμα τῆς Δαμασκοῦ δέν πῆγε στά Ἱεροσόλυμα, ἀλλά στήν Ἀραβία καί ἐπέστρεψε πάλι στήν Δαμασκό, ὅπου ἄρχισε νά κηρύττει τόν Χριστό.

          Μετά τήν πρώτη συνάντησή του μέ τόν Χριστό στό δρόμο τῆς Δαμασκοῦ καί τήν βάπτισή του ἀπό τόν Ἀνανία, ἐκεῖ στήν Ἀραβία, εἶναι τό πιό πιθανό νά τοῦ ἔγινε αὐτή ἡ φανέρωση τοῦ Εὐαγγελίου. Ἐκεῖ, ὅπου, ὅπως φαίνεται, πῆγε γιά νά περισυλλεγεῖ, καί νά ἐμβαθύνει στό ὅραμα τῆς Δαμασκοῦ, ὥστε νά κατανοήσει τό βάθος τοῦ μυστηρίου, πού τοῦ εἶχε φανερωθεῖ.

          Δέν εἶναι τυχαῖο γιατί ὁ Ἀπόστολος ἐπέλεξε τήν ἔρημο.Τήν ἔρημο τῆς Ἀραβίας τήν ἐπέλεξε, ὡς τόν πιό κατάλληλο τόπο γι’ αὐτή τήν περισυλλογή. Ὡς τόν πιό κατάλληλο τόπο γιά νά προσευχηθεῖ, νά μελετήσει, νά ἐπι­κοινωνή­σει μέ τόν Χριστό, τόν Ὁποῖο, ὅπως εἴπαμε μόλις πρίν ἀπό  λίγο εἶχε γνωρίσει. Ἐπέλεξε τήν ἔρημο, γιά νά ἐξασφαλίσει τήν ἡσυχία, τή ζωή χωρίς περισπασμούς καί διαχύσεις, τήν δυνατότητα τῆς συνεχοῦς ἐπικοινωνίας μέ τόν Θεό.

Καί βέβαια τόν σκοπό του τόν πέτυχε. Ἐνεβάθυνε στό ἄπειρο μυστήριο, πού μόλις εἶχε γνωρίσει. Δέχτηκε «ἀποκαλύψεις Κυρίου» καί δέν ἀποκλείεται ἐκεῖ νά κατέστρωσε τό σχέδιο τῆς Ἀποστολικῆς ἐργασίας τήν ὁποία θά ἄρχιζε μέ τήν ἔμπνευση καί τήν καθοδήγηση τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ.

          Ἴσως δέν θά ἀποτελοῦσε ὑπερβολή τό νά ὑπο­στηρίζαμε ὅτι τόν Παῦλο, τέτοιο πού τελικά τόν ξέρουμε μέσα ἀπό τίς ἐπιστολές καί τήν  ἐν γένει δράση του, ὅπως αὐτή καταγράφεται μέσα στό τό βιλίο τῶν Πράξεων, τέτοιον πού τελικά ἔγινε, σ’ ἕνα σημαντικό βαθμό τόν ὀφείλουμε σ’ αὐτήν ἀκριβῶς τήν περισυλλογή τῆς Ἀρα­βίας.         

****

          Αὐτά γιά τόν Παῦλο. Γιά μᾶς πού ζοῦμε μέσα στόν κόσμο, πού ἔχουμε νά ἀσκήσουμε ἐπάγγελμα, νά μεγαλώσουμε καί νά ἀποκαταστήσουμε παιδιά, νά ἀντιμετωπί­σουμε ἕνα σωρό προβλήματα τί χρειάζεται ἡ Ἀραβία. Τί σχέση ἔχει μέ μᾶς ἡ ἔρημος.

          Μά ἀκριβῶς, ἀδελφοί μου ἀγαπητοί, ἐπειδή ζοῦμε μέσα σ’ αὐτό τόν πολύβουο κόσμο, μέσα σ’ αὐτές τίς συμπληγάδες τῶν προβλημάτων καί τῶν ἀδιεξόδων κάποτε, χρειάζεται ἕνα ταξίδι στήν Ἀραβία. Δέ φαντάζομαι βέβαια νά πιστεύει κανείς πώς πρέπει νά σηκωθεῖ καί νά πάει στή συγκεκριμένη ἤ σέ ὁποιαδήποτε ἄλλη χώρα. Ἀλλοί­μονο. Ἐκεῖ πού βρισκόμαστε ὁ καθένας μποροῦμε νά ἔ­χουμε μαζί μας, μέσα μας τήν Ἀραβία. Τί ἐννοῶ μέ αὐτό πού λέγω. Νά σᾶς ἐξηγήσω ἀμέσως.

          Σήμερα ὅλοι μας ἐκτός τοῦ ὅτι τρέχουμε συνεχῶς νά προλάβουμε τίς δουλειές μας, ἔχουμε καί τήν τάση νά διδάσκουμε τούς ἄλλους. Ἀπό τό σπίτι μέχρι τήν ἐργασία καί τά εὐρύτερα στρώματα τῆς κοινωνίας. Σέ ὅλα τά θέματα παρουσιαζόμαστε ἁρμόδιοι καί λέμε καί κόβουμε καί ράβουμε, καί ἀνεβάζουμε μέ τά λόγια μας σέ θρόνους βασιλικούς ἤ κατεβάζουμε τούς ἄλλους στόν Ἅδη.  Ἀλλά καί μέσα στήν Ἐκκλησία ὑπάρχει πληθωρικός λόγος σήμερα. Κηρύγματα, Συνάξεις Κατηχητικές γιά μικρούς καί μεγάλους, ραδιοφωνικοί σταθμοί μέ προγράμματα διδαχῆς καί κατήχησης φέρνουν τόν λόγο τοῦ Θεοῦ πληθωρικά μπροστά μας.

          Φαίνεται ὅμως ὅτι σ’ ὅλην αὐτή τήν ὑπόθεση κάτι λείπει. Οὔτε στό σπίτι γίνεται εὔκολα δεκτός ὁ διδακτικός λόγος τῶν γονέων, οὔτε στήν κονωνική ζωή εἰσακούονται οἱ συμβουλές καί παροτρύνσεις γιά τό καλό, οὔτε καί στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας καρποφορεῖ τό κήρυγμα ὅσο θά ἔπρεπε. Κάτι φαίνεται λείπει.

          Τί λείπει; Λείπει σ’ ὅλες αὐτές τίς περιστάσεις ἡ δημιουργική αὐτή περίοδος τῆς Ἀραβίας, δηλαδή τῆς μόνωσης, τῆς ἡσυχίας, τῆς σιωπῆς, τῆς προσευχῆς, τῆς συχνμῆς ἐπικοινωνίας μέ τόν Θεό. Γι’ αὐτό καί τά λόγια πού βγαίνουν ἀπο τό στόμα μας, -ἀναμφιβόλως σωστά-, δέν φέρνουν δραστικό ἀποτέλεσμα. Διότι συχνά εἶναι ἁπλῶς μηχανική ἀπαγγελία, δέν ἀποτελοῦν μετάγγιση ζωῆς, φανέρωση προσωπικῆς ἐμπειρίας, προσφορά κοινωνίας μέ τόν Θεόν.

          Μᾶς λείπει πολύ ἡ ἡσυχία ἡ ἐσωτερική, ἀλλά καί ἡ ἐξωτερική. Λείπει καί ἀπό τήν οἰκογένεια. Διότι καί ἡ οἰκογένεια ἔχει ἀνάγκη ἀπό ἕνα ταξίδι στήν Ἀραβία. Καί οἱ γονεῖς πρίν καθοδηγήσουν τά παιδιά τους, θά πρέπει νά ἔχουν πείρα ζωῆς προσωπικῆς αὐτῶν πού θά διδάξουν. Εἶναι ἀπαραίτητο νά ἔχουν καί αὐτοί τίς ὧρες τῆς προσευχῆς, τῆς περισυλλογῆς, τῆς μελέτης τοῦ θείου λόγου, τῆς ἐπικοινωνίας μέ τόν ζῶντα Θεόν. Ἀλλά καί κάθε πτυχή τῆς ζωῆς μας, χρειάζεται τό ταξίδι στήν Ἀρα­βία. Ὅλοι μας χρειαζόμαστε δηλ. τίς ὧρες τῆς ἡσυχίας, τῆς περισυλλογῆς, τίς ὧρες πού θά μείνουμε μόνοι μας μέ τήν ψυχή μας καί τό Θεό. Τίς ὧρες πού θά στραφοῦμε μέσα μας, θά ἀναθεωρήσουμε τήν ἔκβαση τῆς δικῆς μας ἐκείνη ἀναστροφῆς, θά κρίνουμε τόν ἑαυτό μας, θά προσπέσουμε στό ἔλεος τοῦ Θεοῦ, θά ἀνα­τείνουμε τήν ψυχή καί τήν διάνοια στόν οὐρανό. Μόνοι μόνῳ Θεῷ προσανεχόμενοι.

****

«Ἀπῆλθον εἰς Ἀραβίαν καί πάλιν ὑπέστρεψα εἰς Δαμασκόν»

          Σέ μιάν ἐποχή, πού ὅλοι ταξιδεύουμε τόσο πολύ ἐπισκεπτόμενοι ποικίλους τόπους, ἴσως τό πιό σημαντικό καί τό πιό ἀναγακῖο ταξίδι νά εἶναι αὐτό πρός τήν Ἀραβία. Νά ἀνακαλύψουμε ἕνα ἥσυχο τόπο, νά καθορίσουμε μιά περίοδο σιωπῆς καί περισυλλογῆς μέσα στό χρόνο. Τό χρειαζόμαστε, ἀδελφοί μου, γιά νά συναντήσουμε τόν ἀληθινό ἑαυτό μας καί νά συναντηθοῦμε μέ τόν Θεόν.