Ω Χριστέ μου, πόσο σε λύπησα....;

Πόσο άραγε τον πλήγωσα;;;

Τον εγκατέλειψα, σαν φυγάς απομακρύνθηκα από κοντά του!

Και είμαι εκείνος που τον αρνήθηκα και αρνούμαι κάθε στιγμή, χωρίς ίχνος μετανοίας.

Ναι λοιπόν, εγώ είμαι αυτός που τον οδήγησε ,πληγωμένο και προδομένο αναζητώντας παρηγορία, στην φιλόστοργη αγκάλη της μητέρας του.

 Και παρόλα αυτά δε πήρε το Φραγγέλιο για να πατάξει όσους λεηλάτησαν τον οίκο του.

Μα βουβά και αθόρυβα θλίβεται για την πτώση μου, μια πτώση  ίδια όπως και εκείνων των  πρωτοπλάστων!!! Ελεύθερο ωσάν και ανυπεράσπιστο με οδηγεί στην εξορία της δικής μου αποστασίας.

Είναι ανυπέρβλητη η αγάπη του Θεού και επειδή δεν δύναμαι να καταλάβω.

Ίσως τα λόγια του πολυγραφότατου Χρυσοστόμου, αφύπνιση συνείδησης μου δώσουν ...«Δεν υπάρχει κανείς, μα κανείς,

ούτε πατέρας, ούτε μητέρα, ούτε φίλος, ούτε οποιοσδήποτε άλλος

που να μας έχει αγαπήσει τόσο,

όσο ο Θεός που μας δημιούργησε»

Ω Χριστέ μου , πόσο σε λύπησα;;;

Αχ θεέ μου, γλυκέ μου Ιησού συγχωρεσέ με τον αμαρτωλό...

(Τσιτσιβός Χαράλαμπος ✍️ 𝓟𝓸𝓽𝓪𝓶𝓸𝓾𝓵𝓪 𝓶𝓪𝓲𝓽𝓼)

Πηγή: Παντοκράτωρ