Νεκρανάσταση - π. Γρηγορίου Μουσουρούλη

Κυριακή ΚΓ΄
Λόγος εἰς τόν Ἀπόστολον

Νεκρανάσταση

«Καί ὄντας ἡμᾶς νεκρούς τοῖς παραπτώμασι, συνεζωοποίησε τῷ Χριστῷ» (Ἐφεσ. β΄5)

Του μακαριστού

Αρχιμανδρίτου π. Γρηγορίου Μουσουρούλη

(†11/01/2021)

Ἀρχιγραμματέως  Ἱεράς Συνόδου

τῆς Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου

Γιά νέκρωση καί ἀνάσταση μᾶς κάμνει λόγο τό σημερινό Ἀποστολικό ἀνάγνωσμα. Γιά τόν θάνατο τόν πνευματικό τῆς ψυχῆς καί τήν ἀνάστασή της. Λό­γος περίεργος ἴσως ποῦν κάποιοι. Ἡ Ἐκκλησία διδάσκει πώς ἡ ἀνθρώπινη ψυχή εἶναι ἀθάνατη, δέν πε­θαίνει ποτέ καί ἐδῶ μιλᾶμε γιά θάνατο πνευματικό, θάνατο τῆς ψυχῆς; Τί ἀκριβῶς συμβαίνει; Εἶναι ἐνδια­φέρον τό θέμα καί γι’ αὐτό θά προσπαθήσουμε νά τό προσεγγίσουμε ὅσο γίνεται πιό προσεκτικά. Θά δοῦμε δηλ. τί εἶναι ὁ πνευματικός θάνατος καί πῶς μπορεῖ ὁ θάνατος αὐτός νά ὑπερνικηθεῖ διά τοῦ Χριστοῦ.

*****

«Καί ὄντας ἡμᾶς νεκρούς τοῖς παραπτώμασι, συνεζωοποίησε τῷ Χριστῷ»

         
Θάνατος καί νέκρωση ὄχι ἑνός καί δύο καί ἑκατό καί χίλιων ἀνθρώπων, ἀλλά θάνατος ὁλοκλη­ρωτικός. Ἡ λέξη πανδημία, πού χρησιμο­ποιεῖται τόν τελευταῖο καιρό γιά νά δηλώσει τήν γενική ἐξάπλωση κάποιας ἀσθένειας, δέν λέει σχεδόν τίποτε μπροστά σ’ αὐτό πού ἐννοεῖ ἐδῶ ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος. Ἡ νέκρωση ἐδῶ ἀφορᾶ ὁλόκληρο τό ἀνθρώπινο γένος, χωρίς καμμιά ἀπολύτως ἐξαίρεση. Πότε ὅμως ἐπῆλθε ἡ νέκρωση αὐτή πού σκέπασε κάτω ἀπό τό ἀπαίσιο μαῦρο πέπλο της ὁλόκληρη τήν ἀνθρωπότητα;
          Γιά νά τό καταλάβουμε πρέπει νά πᾶμε πίσω. Νά στρέψουμε τή σκέψη μας στόν κῆπο τῆς Ἐδέμ. Ὅταν ὁ Θεός ἔδινε στούς πρωτόπλαστους τήν ἀπαγο­ρευτική ἐντολή νά μή φᾶνε ἀπό τούς καρπούς τοῦ δένδρου «τοῦ γινώσκειν καλόν καί πονηρόν, πρόσθεσε: Τήν ἡμέρα πού τυχόν  θά φᾶτε ἀπό τόν καρπό τοῦ δένδρου αὐτοῦ, θά πεθάνετε (Γεν. β΄17). Καί πράγματι ἀμέσως πέθαναν. Ὄχι βέβαια σωματικά. Τή βιολογική ζωή τήν ἔζησαν γιά ἀρκετά χρόνια ἀπό τήν ὥρα ἐκείνη, ὁ Ἀδάμ πέθανε ὕστερα ἀπό 900 περίπου χρόνια. Ὁ πνευματικός ὅμως θάνατος, πού δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά ὁ χωρισμός τῆς ψυχῆς ἀπό τόν Θεό ἦταν ἄμεσος, ἀκαριαῖος, γιατί χωρίστηκαν τήν ἴδια ὥρα ἀπό τόν Δημιουργό μας, πού εἶναι ἡ πηγή τῆς ζωῆς. Τήν ἴδια στιγμή πού ἁμάρτησαν καί ἀρνήθηκαν νά μετανοήσουν, ἡ ψυχή τους χωρίστηκε ἀπό τόν Θεό καί παραδόθηκε στόν θάνατο.
          Οἱ ἄνθρωποι ἦταν πλέον ζωντανοί νεκροί. Ὅπως ἕνα φωτιστικό σῶμα, μιά ἠλεκτρική συσκευή, πού δέν εἶναι συνδεδεμένη μέ τήν πηγή τοῦ ἠλε­κτρικοῦ ρεύματος, εἶναι νεκρή, κατά παρόμοιο τρόπο καί οἱ ἄνθρωποι πού εἴχαμε διακόψει τόν σύνδεσμό μας μέ τόν Θεό, εἴμασταν νεκροί.
          Στόν πενυματικό αὐτό θάνατο, εἴπαμε, δέν παραδόθηκαν μόνο οἱ πρωτόπλαστοι. Παραδοθήκαμε καί ὅλοι ἐμεῖς οἱ ἀπόγονοί τους, ὄχι μόνο διότι προήλθαμε ἀπό τή δική τους μολυσμένη ρίζα, ἀλλά καί διότι ὅλοι μας ἐπαναλαμβάνουμε ἀναρίθμητες φορές τό ἴδιο ἐκεῖνο λάθος. Τό λάθος τῶν πρωπατόρων μας. Δηλ. τήν ἁμαρτία. Δυστυχῶς ἁμαρτάνουμε οἱ ἄνθρω­ποι καί πεθαίνουμε. Γίναμε θνητοί ἐνῶ ἦταν δυνατό νά μείνουμε ἀθάνατοι. Κατά πρῶτο καί κύριο λόγο πεθαίνει ἡ ψυχή μας, διότι μέ τήν ἁμαρτία χωρίζεται ἀπό τόν Θεό. Ἔπειτα πεθαίνει καί τό σῶμα μας.
          Εἶναι ἆραγε δυνατόν νά λυτρωθοῦμε ἀπό τά νύχια τοῦ φρικτοῦ αὐτοῦ θανάτου καί μέ ποιό τρόπο;

****

          Μᾶς τό εἶπε ἀπό τήν ἀρχή τοῦ ἀποστολικοῦ μας ἀναγνώσματος ὁ θεῖος Παῦλος. «Ὁ Θεός, μᾶς εἶπε, πλούσιος ὤν ἐν ἐλέει, διά τήν πολλήν ἀγάπην ἥν ἠγάπησεν ἡμᾶς, καί ὄντας ἡμᾶς νεκρούς τοῖς παραπτώμασι συνεζωοποίησε τῷ Χριστῷ». Ὁ Θεός πού εἶναι πλούσιος σέ ἔλεος, ἕνεκα τῆς πολλῆς Του  ἀγάπης, μέ τήν ὁποία μᾶς ἀγάπησε, καί ὅταν ἀκόμη εἴμασταν πνευματικά νεκροί ἐξ αἰτίας τῶν παραπτωμάτων μας, τῶν ἁμαρτιῶν μας, μᾶς ἐζωντάνευσε πνευματικῶς μαζί μέ τόν Χριστό.
          Μᾶς ἐζωντάνευσε μαζί Του. Ἔχει πολύ βαθύ νόημα τό ρῆμα πού χρησιμοποιεῖ ἐδῶ ὁ Ἀπόστολος. «Συνεζωοποίησε», λέγει. Μέσα σ’ αὐτή τή λέξη περιέχεται ὅλο τό θαῦμα τῆς σωτηρίας μας, τῆς ἀναστάσεως τῆς ψυχῆς μας καί τελικά καί τοῦ σώματός μας.
          Ἡ νεκρανάστασή μας ἔγινε μέ τήν Ἀνάσταση τοῦ Σωτῆρος μας Χριστοῦ. Τό ψάλλει πολύ ὡραῖα ὁ ἱερός ὑμνογράφος: «Ἀνέστης, λέει, ὡς ἀθάνατος ἀπό τοῦ Ἄδου Σωτήρ, συνήγειρας τόν κόσμον σου τῇ Ἀναστάσει τῇ σῇ, Χριστέ ὁ Θεός ἡμῶν». Μέ τήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου ἰσχυρότατο ρεῦμα ἅγιας ζωῆς διαπέρασε ὅλη τήν ἀνθρωπότητα. Ρεῦμα τό ὁποῖο ἀνέτρεψε ὅ,τι εἶχε κτίσει ἡ ἁμαρτία καί ἐκίνησε τίς νεκρωμένες δυνάμεις τῆς ψυχῆς σέ νέα ζωή. Ρεῦμα καί πνοή ζωῆς, πού δημιούργησε «καινήν κτίσιν», νέα δημιουργία ( Β΄Κορ. ε΄11).
          Εἶναι θαῦμα ἀσυλήπτων διαστάσεων τό θαῦμα αὐτό. Ἐκεῖνος ὁ ὑπεράπειρος Θεός, ἔσκυψε ἀπό τό ἄπειρο ὕψος τῆς δόξας Του καί ἐναγκαλίστηκε τή χωματένια ὕπαρξή  μας χαρίζοντάς της φίλημα ζωῆς, θείας ζωῆς.
          Ἐκεῖ ὅπου ἄλλοτε ἡ βαριά καί ψυχρή πλάκα τῆς ἀδιαφορίας γιά τούς ἄλλους ἐσκέπαζε τά πάντα, τώρα τά σκιρτήματα καί οἱ παλμοί τῆς ἀγάπης καί τῆς αὐτοθυσίας ἀνοίγουν νέους ὁρίζοντες στήν ψυχή. Καί  ἐκεῖ ὅπου τά ἀγκάθια τοῦ φαρισαϊσμοῦ καί οἱ ἀναθυμιάσεις τῶν αἰσχρῶν ἔργων τοῦ σκότους δημιουργοῦσαν ἀτμόσφαιρα ἀποπνικτική, τώρα λάμπουν καί ἐξυγιαίνουν τό περιβάλλον οἱ ἀρετές τῶν Ἁγίων Μαρτύρων, καί ἡ ἀληθής εὐσέβεια τῶν Ὁσίων καί Ἁγίων τῆς πίστεώς μας.
          Βέβαια ἐδῶ χρειάζεται πολλή προσοχή, διότι ναί μέν ὁ Κύριος μέ τή Σταυρική θυσία καί τήν Ἀνά­στασή Του μᾶς χάρισε φίλημα καί πνοή ζωῆς, ἀλλά αὐτό δέν σημαίνει ὅτι καί ὅλοι σωζόμαστε ὑποχρεω­τικά καί ὁπωσδήποτε. Ὁ Κύριος μᾶς ἔδωσε τή δυνατότητα τῆς ζωῆς. Διότι ἡ σωτηρία ἀπό τόν πνευματικό θάνατο δέν εἶναι καταναγκαστική καί σέ τελευταία ἀνάλυση ἐξαρτᾶται ἀπό τόν κάθε ἄνθρωπο, ἄν θά δεχθεῖ ἤ ὄχι τήν ὕψιστη θεϊκή προσφορά.
          Καί νομίζω πώς δέν εἶναι δύσκολο νά τό καταλάβουμε αὐτό. Ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός ἔχυσε τό Αἷμα Του γιά νά μᾶς καθαρίσει ἀπό τίς θανατηφόρες ἁμαρτίες μας.  Ἐάν ὅμως ἐγώ δέν μετανοήσω καί δέν ἐξομολογηθῶ καί δέν μετάσχω στό ζωοποιό Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας καί δέν κάνω τόν ἀπαραίτητο ἀγώνα μου κατά τῆς ἁμαρτίας, τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ δέν μοῦ προσφέρει τίποτε. Ἡ ψυχή μου παραμένει νεκρή. Χωρισμένη ἀπό τόν Θεό,  πού εἶναι ἠ ζωή της. Εἶναι σάν νά ζῶ πρό Χριστοῦ, σάν νά εἶμαι εἰδωλολάτρης καί ἀκόμα χειρότερα.
Καί μάλιστα πολύ χειρότερα. Διότι ὁ εἰδωλο­λάτρης δέν ξέρει… Δέν γνώρισε τόν ἀληθινό Θεό, δέν ἄκουσε γιά τό Μυστήριο τῆς οἰκονομίας τοῦ Θεοῦ γιά τή σωτηρία τοῦ κόσμου. Ἐνῶ ἐγώ…

****

«Καί ὄντας ἡμᾶς νεκρούς τοῖς παραπτώμασι, συνεζωοποίησε τῷ Χριστῷ»

 
          Ἐγώ καί ἐσύ, ἀδελφέ μου, ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, γεννηθήκαμε ἀπό γονεῖς χριστιανούς, βαπτιστήκαμε καί μυρωθήκαμε. Μεγαλώσαμε μέσα στή ζεστή ἀγκαλιά τῆς ἁγίας Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ    καί ἀπολαύσαμε ἀναρίθμητες δωρεές τοῦ Κυρίου μας. Λοιπόν δέν θά εἶναι ἔγκλημα ἀσυγχώρητο νά εἴμαστε πνευματικά νεκροί; Ἐμεῖς οἱ πολιτογραφημένοι στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ! Οἱ μυριοευεργετημένοι!
          Εἴθε ὁ Ἅγιος Θεός πού εἶναι ἡ ἄπειρη ἀγάπη καί κατέβηκε μέχρι τόν Ἄδη γιά νά μᾶς καλέσει στόν οὐρανό, νά μᾶς σώσει ἀπό μιά τέτοια μεγάλη συμφορά.