Ἀνοῖξτε δρόμους - π. Γρηγορίου Μουσουρούλη

 

Κυριακή Πρό τῶν Φώτων

Λόγος εἰς τό Εὐαγγέλιον

Ἀνοῖξτε δρόμους

 « Ἑτοιμάσατε τήν ὁδόν Κυρίου» (Μάρκ. α΄3)

Του μακαριστού

Αρχιμανδρίτου π. Γρηγορίου Μουσουρούλη

(†11/01/2021)

Ἀρχιγραμματέως  Ἱεράς Συνόδου

τῆς Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου

«Φω­νὴ βο­ῶν­τος ἐν τῇ ἐ­ρή­μῳ, ἑ­τοι­μά­σα­τε τὴν ὁ­δὸν Κυ­ρί­ου, εὐ­θεί­ας ποι­εῖ­τε τὰς τρί­βους αὐ­τοῦ».

Μ’ αὐτά τά λόγια ὁ Προφήτης Ἡσαῒας 800 χρόνια π.Χ. διαγράφει τή μοναδική καί συγκλονι­στική ἀποστολή καί δράση  τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου. Ὁ Πρόδρομος λοιπόν, σύμφωνα μέ τόν Προφήτη, θά φώναζε δυνατά  μέσα στήν ἔρημο καί θά ἔλεγε: Ἑτοιμᾶστε τό δρόμο γιά νά ἔλθει ὁ Μεσσίας, κάμετε ἴσιους καί ὁμαλούς τούς δρόμους, ἀπό τούς ὁποίους θά περάσει.

Καί ἡ με­γά­λη ὥ­ρα ἦρ­θε. Ὁ ἴ­διος ὁ Θε­ός κα­τέ­βη­κε στή γῆ μας· μιά γῆ πού και­γό­ταν ἀ­πό τή λά­βα τοῦ κα­κοῦ καί λαχταροῦσε τό νερό τῆς ζωῆς. Τήν ἔλευσή του στή γῆς μας τήν μήνυσε ὁ Ἰωάννης μ’ ἕνα μοναδικό καί συνάμα συγκλο­νιστικό. Ἄς δοῦ­με λοι­πόν σή­με­ρα πῶς ὁ ἅ­γιος Ἰ­ω­άν­νης ὁ Πρό­δρο­μος ἑ­τοί­μα­σε τήν ὁ­δό τοῦ Κυ­ρί­ου, καί πῶς ἐ­μεῖς θά ἑ­τοι­μά­σου­με τήν ὁ­δό αὐ­τή γιά τίς ψυ­χές μας.

******

«Ἑτοιμάσατε τήν ὁδόν Κυρίου»

Πῶς λοι­πόν ὁ Ἰ­ω­άν­νης ἑ­τοί­μα­σε τήν ὁ­δό τοῦ Κυ­ρί­ου;

Πρῶ­τα μέ τήν ἁ­γί­α ζω­ή του. Διότι ὁ Ἰώαννης ἦταν πλημ­­­μυ­ρι­σμέ­νος μέ τό Ἅ­γιο Πνεῦ­μα «ἐκ κοι­λί­ας μη­τρός». ὅπως τό εἶ­χε προ­α­ναγ­γέ­λει ὁ ἀρ­χάγ­γε­λος Γα­βρι­ήλ. Ὁ νοῦς του καί ἡ καρδιά του ἦ­ταν στρα­μμέ­να στόν Θε­ό. Νω­ρίς ἄ­φη­σε τόν κό­σμο καί ἀ­πο­σύρ­θη­κε στήν ἔ­ρη­μο. Ἐ­κεῖ ζοῦ­σε μό­νος μέ τόν Θε­ό· χω­ρίς ἀ­νέ­σεις, χω­ρίς στέ­γη, φο­ρών­τας ἕ­να σκλη­ρό ἔν­δυ­μα ἀ­πό τρί­χες κα­μή­λας καί τρώ­γον­τας ἀ­κρί­δες καί μέ­λι ἄ­γριο. Σάν ἄγ­γε­λος ζοῦ­σε. Ἡ καρ­διά του φλε­γό­ταν ἀ­πό ἀ­γά­πη γιά τόν Θεό. Ἡ προ­σευ­χή του ἀ­νέ­βαι­νε σάν λά­βα στό θρό­νο του. Κι ὅ­πως λέ­ει ὁ ἅ­γιος Γρη­γό­ριος ὁ Πα­λα­μᾶς: «ὁ Ἰ­ω­άν­νης ζοῦ­σε μό­νο γιά τόν Θε­ό, τόν Θε­ό ἔ­βλε­πε, τόν Θε­ό εἶ­χε μό­νο ἀ­πό­λαυ­ση καί χα­ρά του».

Καί ἦρ­θε ἡ ὥ­ρα πού ἡ μυ­στι­κή φω­νή τοῦ Θε­οῦ τόν κά­λε­σε ν’ ἀ­φή­σει τήν ἔ­ρη­μο, νά ἐξέλθει στόν Ἰ­ορ­δά­νη. Κι αὐ­τός στά­θη­κε σέ μιά ἄ­κρη τῆς γῆς, κι ἔ­γι­νε τό κέν­τρο τῆς γῆς. Ὅ­πως λέ­ει καί πά­λι ὁ ἅ­γιος Γρη­γό­ριος ὁ Πα­λα­μᾶς: «ἔ­πρε­πε νά εἶ­ναι τό­σο με­γά­λη ἡ ἀ­ρε­τή τοῦ ἀν­θρώ­που πού θά ὑ­πη­ρε­τοῦ­σε τό σχέ­διο τοῦ Θε­οῦ, ὅ­σο με­γά­λη ἦ­ταν ἡ κα­κί­α τῶν ἀν­θρώ­πων καί ὅ­σο ἀ­σύλ­λη­πτη ἡ συγ­κα­τά­βα­ση καί ἡ ἀ­γά­πη τοῦ Θε­οῦ. Μ’ αὐ­τόν τόν τρό­πο θά προ­σέλ­κυ­ε ὅ­σους θά τόν ἔ­βλε­παν, ὅ­πως καί ἔ­γι­νε». Ἀ­μέ­τρη­τοι ἄν­θρω­ποι ἀ­φή­νουν τά σπί­τια τους καί τίς δου­λει­ές τους καί τρέ­χουν στήν ἔ­ρη­μο. Για­τί τρέ­χουν; Τί πᾶ­νε νά δοῦν; Δέν ἔ­κα­νε θαύ­μα­τα ὁ Πρό­δρο­μος! Δέν ἀ­νέ­σται­νε νε­κρούς! Δέν θε­ρά­πευ­ε πα­ρα­λύ­τους! Ὅ­μως οἱ ἄν­θρω­ποι ἔ­τρε­χαν δια­ρκῶς κον­τά του. Ἤ­θε­λαν νά δοῦν ἕνα πρό­σω­­πο πού ἀ­κτι­νο­βο­λοῦ­σε τό φῶς τοῦ Θε­οῦ· νά ἀ­κού­σουν τή βρον­τε­ρή προ­φη­τι­κή του φω­νή. Καί τί ἔ­βλε­παν; Ἕ­ναν ἐ­ξα­ϋ­λω­μέ­νο ἀ­σκη­τή, ἕναν φλο­γε­ρό κήρυκα, ἕναν οὐράνιο ἄνθρωπο.

Καί ὁ Ἰ­ω­άν­νης ἄ­νοι­γε δρό­μο στίς ψυ­χές τους ὄχι μόνο μέ τήν ἁγία ζωή του, ἀλλά καί μέ τό κή­ρυγ­μα τῆς με­τα­νοί­ας πού ἔ­κα­νε. Με­τα­νο­εῖ­τε, κραύ­γα­ζε, ἀλ­λάξ­τε σκέ­ψη καί ζω­­ή. «Ἤγ­γι­κε γάρ ἡ βα­σι­λεί­α τῶν οὐ­ρα­νῶν». Μέ­σα στό πυ­κνό σκο­τά­δι τῆς ἁ­μαρ­τί­ας ὁ Ἰ­ω­άν­νης ἦ­ταν τό ἀ­στέ­ρι τῆς αὐ­γῆς πού προ­μη­νοῦ­σε τήν Ἀ­να­το­λή, τόν Ἥ­λιο τῆς δι­και­ο­σύ­νης. Ἔρ­χε­ται! φώ­να­ζε. Ἀ­νοῖξ­τε δρό­μο στίς καρ­­δι­ές σας, γιά νά πε­ρά­σει ὁ Κύ­ριος. Ἔρ­χε­ται Ἐ­κεῖ­νος πού θά σώ­σει τόν κό­σμο ἀ­πό τήν ἁ­μαρ­τί­α. Ἀ­φῆ­στε τίς ἀ­δι­κί­ες καί τίς πλε­ο­νε­ξί­ες. Μήν ἀρ­γεῖ­τε. Κα­θα­ρί­στε τίς ψυ­χές σας ἀ­πό κά­θε κα­κί­α. Ἐ­ξο­μο­λο­γη­θεῖ­τε τίς ἁ­μαρ­τί­ες σας καί βα­πτι­σθεῖ­τε, κάνοντας πλέον ἔργα πού νά δεί­χνουν τή με­τά­νοι­ά σας. Κά­θε δέν­δρο πού δέν ἔ­χει καρ­πό, θά κο­πεῖ καί θά κα­εῖ.

Καί ἀ­ξι­ώ­θη­κε ὁ Ἰ­ω­άν­νης ὄ­χι μό­νο νά βαπ­τί­σει τόν Κύ­ριο, ἀλ­λά καί νά τόν δείξει τούς μαθητές του: «ἴ­δε ὁ ἀ­μνός τοῦ Θε­οῦ ὁ αἴ­ρων τήν ἁ­μαρ­τί­αν τοῦ κό­σμου». Αὐ­τός εἶ­ναι ὁ Μεσ­σί­ας. Ὁ δρόμος πλέον εἶχε ἀνοίξει. Ὁ Ἰωάννης ὅμως δέν εἶχε ἀκόμη ὁλοκληρώσει τήν προ­δρο­μι­κή ἀ­πο­στο­­λή. Ἔτσι ἀφοῦ φυλακίσθηκε καί πα­­ρέ­δωσε τήν τιμία του κε­φα­λή, ἔφυγε γιά τόν Ἅ­δη γιά ν’ ἀνοίξει κι ἐκεῖ τήν ὁδό τοῦ Κυρίου, συνεχίζοντας τό κή­ρυγ­μα τῆς με­τα­νοί­ας στίς ψυ­χές πού περίμεναν μέ ἀδημονία τή λύτρωση.

*******

          Πῶς ὅμως ἐ­μεῖς θά ἑ­τοι­μά­σου­με τήν ὁ­δό τοῦ Κυ­ρί­ου γιά τή δι­κή μας ψυ­χή; Οἱ ἄν­θρω­ποι πρίν ἀπό τήν ἄφιξη κάθε βασιλέως, κα­θά­ρι­ζαν καί στόλιζαν τό δρόμο ἀπό τόν ὁ­ποῖ­ο θά περνοῦσε. Αὐτό νά κάνουμε κι ἐμεῖς. Ἐμεῖς μάλιστα κα­λού­­μα­στε νά ὑπο­δε­χθοῦ­με ὄχι κά­ποιον ἐπίγειο βα­σι­λέα, ἀλλά τόν βασιλέα ὅλης τῆς κτίσεως. Καί ἀπό ποιό δρόμο θέλει νά πε­ρά­σει ὁ βασιλεύς μας αὐτός; Ἀπό μία μυ­στι­κή ὁδό πού βρί­σκεται μέσα στίς ψυχές μας. Στέ­κε­ται ἔ­ξω ἀ­πό τή θύ­ρα τῆς ψυ­χῆς μας καί κτυ­πᾶ. Ζη­τι­α­νεύ­ει τήν ἀ­γά­πη μας. Θέλει νά πο­ρευ­θεῖ στούς δρό­μους τῆς ζω­ῆς μας. Ἐ­μεῖς ὅ­μως τόν ἐμ­πο­δί­ζου­με στήν πο­ρεί­α του. Διότι ὁ δρό­μος τῆς ψυχῆς μας εἶναι δύσβατος, γεμάτος χα­ρά­δρες καί γκρεμούς, ἐξογ­κώ­ματα καί ἐμπόδια. Τί λοιπόν πρέπει νά κάνουμε;

Νά τόν ἑτοιμάσουμε. Αὐτό ζητᾶ ἀπό ὅλους μας ὁ Τίμιος Πρό­δρο­­μος. Κάθε χα­ρά­δρα νά γεμίσει καί κά­θε βου­νό νά χα­­μη­λώ­­σει, γιά νά γίνει τό ἔδαφος τῆς ψυ­χῆς μας ὁμαλό, νά ἰσι­ώσει· νά καθαρίσει ἀπό πέτρες καί ἀγ­κάθια. Νά ποιό εἶναι τό χρέος μας. Νά ὁμαλοποιήσου­με τό ἀνι­σόπεδο ἔδα­φος τῆς ψυχῆς μας. Νά ἐξαλείψουμε κά­θε ἐξό­γκωμα, κά­θε σκλη­ρότητα καί κακία. Νά πε­τά­ξουμε μα­κριά τά λιθάρια τοῦ ἐγωϊσμοῦ, νά ξεριζώ­σου­με τά ἀγ­κάθια τῶν πα­θῶν. Κι ἔπειτα νά γε­μί­σου­με τά πνευ­­­μα­τι­κά χάσματα ἔ­χου­με μέσα μας, μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ καί τήν ἀρετή. Ἔτσι ἡ ὁδός τοῦ Κυ­­ρί­ου θά γίνει βατή, εὐθεία, λεωφόρος. Καθώς θά πά­ψουν νά ὑπάρχουν ἐμπό­δι­α καί κενά, ἡ ὁδός τῆς ψυ­χῆς μας θά εἶναι ἕ­τοι­μη νά ὑποδεχθεῖ τόν βα­σι­λέα τῶν ὅλων ὁ ὁποῖος ποθεῖ νά διαβεῖ τήν ὁδό τῆς ζωῆς μας.

Πῶς ὅμως θά γίνουν ὅλα αὐτά; Ἐμεῖς εἴμαστε πα­ρά­λυ­τοι κι ἀνίκανοι νά ἀνοίξουμε τούς δρόμους τῆς ψυχῆς μας. Γι’ αὐτό ἄς παρακαλέσουμε τόν Κύριο νά κάνει Ἐκεῖ­νος τή διάνοιξη. Ἐμεῖς νά τοῦ προσφέρουμε τή διάθεσή μας, καί τόν ἀγώνα μας. Καί νά τόν ἱκετεύσουμε αὐτός νά ἐνερ­γή­σει μέσα μας. Νά μᾶς χα­ρί­σει μετάνοια. Νά γκρε­μί­σει τούς ἐγω­ϊ­σμούς μας καί νά μᾶς γεμίσει μέ τή χάρη του. Νά τόν παρακαλέσουμε νά σκηνώσει μέ­σα μας γιά νά με­τα­μορ­φώ­σει τή ζω­ή μας. Κι ἐμεῖς νά αἰσθανόμαστε τόν βη­μα­τι­σμό τοῦ Χρι­στοῦ στήν ψυχή μας καί στή ζωή μας. 

*****

«Ἑτοιμάσατε τήν ὁδόν Κυρίου»

          Ἀ­δελ­φοί,

Αὐτόν τόν δρόμο μᾶς ἄνοιξε ὁ Πρόδρομος τοῦ Κυρίου. Ἄς τόν ἀκολουθήσουμε. Ὄχι γιά νά πᾶμε στήν ἔ­ρη­μο, ἀλ­λά γιά νά μιμηθοῦμε τήν ἀρετή του. Ὁ Ἰωάννης ἦ­ταν ἄ­στε­γος, ἐ­μεῖς ἄς μήν ἐ­πι­δι­ώ­κου­με τήν ἄ­νε­ση. Ἐ­κεῖ­νος εἶ­χε νεκρώσει τό σῶ­μα του, ἐ­μεῖς νά νε­κρώ­νου­με τά πά­θη μας. Ὁ βαπτιστής τοῦ Κυρίου ζοῦσε μόνο γιά τόν Θεό, ἐ­μεῖς ἄς ἀγα­πή­σουμε ὁλοκληρωτικά τόν Κύ­ρι­ό μας, αὐτόν πού εἶ­ναι ἡ ὁδός, ἡ ἀλή­θεια καί ἡ ζωή.  

    Ἄς τοῦ δώσουμε τίς καρδιές μας, ἀδελφοί, νά τίς καθαρίσει, νά τίς ἁγιάσει, νά τίς κάμει δικό του κατοικητήριο, γιά νά χαροῦμε τή ζωή τώρα καί στήν αἰωνιότητα.