Οι πέτρες γελάνε με τη ματαιοδοξία τους πως τάχα θα κατακτήσουν τον κόσμο

Αφιερωμένο στους παρανοϊκούς που ονειρεύονται να κατακτήσουν τον κόσμο και τον βυθίζουν στο πένθος. Γραμμένο από τον Κόντογλου τόσα χρόνια πριν κι όμως τόσο επίκαιρο σήμερα... 

(Από το βιβλίο Ευλογημένο Καταφύγιο που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις Εκδόσεις Πορφύρα-Ακρίτας). 

"Πέτρες! 

Τί είναι οι πέτρες; 

Πέτρες! Δηλαδή, τίποτα! 

Ποιος δίνει σημασία σ᾿ αυτές; 

Ποιος χάνει τον καιρό του με τις πέτρες; 

Δεν αξίζει τον κόπο μηδέ να μιλήσει κανένας γι’ αυτές. 

Είναι τα πιο καταφρονεμένα πράγματα της πλάσης.

Ωστόσο, μού φαίνεται, πως αυτές οι τιποτένιες πέτρες θ᾿ απομείνουνε μονάχα, όποτε χαλάσει ὁ κόσμος και λείψει κάθε ζωή απάνω στη γη. 

Αυτές είναι ἡ πρώτη σύσταση του κόσμου, κι αυτές θα ῾ναι το τελευταίο απομεινάρι του. 

Δεν κουνιούνται από τον τόπο τους, δεν μιλάνε. 

Μα θαρρώ πως ακούνε και πως βλέπουνε. 

Μας βλέπουνε εμάς τους ανθρώπους κι όσα κάνουμε, ακούνε όσα λέμε εμείς οι λιγόζωοι, οι ψευτο-κανωμένοι, και μας ελεεινολογάνε για την ανοησία μας, πως τάχα θα κυριέψουμε τον κόσμο! 

Οι πέτρες που πατούσε απάνω τους ὁ Αχιλλέας κι ὁ Μέγας Αλέξανδρος θα κρυφογελούσανε με τη ματαιοδοξία τους, γιατί ξέρανε πως θα σβήσουνε πολύ γρήγορα, σαν καπνός, κι αυτοί, κι οι αυτοκρατορίες τους, κ᾿ οι δόξες τους, σε καιρό που αυτές θα στεκόντανε ακατάλυτες, όπως και θα βρίσκουνται ως τα σήμερα σε κάποια μεριά. 

Από τότε τις πατήσανε χιλιάδες άνθρωποι, δίχως να τις δώσουνε καμμιά προσοχή, κι όλοι τους γινήκανε κουρνιαχτός, σαν να μην ήρθανε ποτές στον κόσμο."