Δέν εἶναι πού πῆρα τῶν ὀμματιῶν
μου
καί χάθηκα ἀπό τό πρόσωπό Σου.
Δέν εἶναι πού ξενιτεύθηκα
σέ χῶρες μαγεμένες κι ἄγνωστες
κι ἡ ξενιτιά κι ὁ θάνατος εἶναι τό ἴδιο.
Δέν εἶναι πού κατέβηκα σκαλί-σκαλί
ὅλα τά ὑπόγεια τῆς Νινευΐ…
Εἶναι πού ἔχεις βγεῖ στό παραθύρι
καί τρῶς τό δρόμο μέ τά μάτια σου,
μέτρο τό μέτρο, πόντο τόν πόντο
καταβροχθίζεις τήν ἀπόσταση,
ξαγρυπνᾶς μέρα καί νύχτα,
περιμένοντας τό γυρισμό μου.
Ἔχεις ἀκουμπήσει τά χέρια σου
στό περβάζι τοῦ παραθύρου
μέ τό πρόσωπο στίς παλάμες σου.
Ἀνακατεύεις καί μασᾶς τά γένια σου
Τό βλέμμα σου αὐτό τῆς ἀναμονῆς
μέ ἐξουθενώνει.
Γι’ αὐτό, ἐσύ ξέρεις γιά μένα
δέν εἶναι πού πῆρα τῶν ὀμματιῶν μου.
Εἶναι πού ἔχεις βγεῖ στό παραθύρι…
Δ. Μποσινάκης
ΑπάντησηΔιαγραφήΘαυμάσια ποιητική απόδοση του στίχου: «Έτι δὲ αὐτοῦ μακρὰν ἀπέχοντος εἶδεν αὐτὸν ὁ πατὴρ αὐτοῦ καὶ ἐσπλαγχνίσθη, καὶ δραμὼν ἐπέπεσεν ἐπὶ τὸν τράχηλον αὐτοῦ και κατεφίλησεν αυτόν»-Λουκ.15,20-της λαχτάρας-ανθρωποπαθώς- με την οποία ο Θεός περιμένει το βηματισμό επιστροφής του αμαρτωλού. Προσέχουμε ιδιαίτερα το: «Καὶ δραμὼν-πρώτο ο Θεός- ἐπέπεσεν ἐπὶ τὸν τράχηλον αὐτοῦ και κατεφίλησεν αυτόν». Που, σε συσχετισμό με το στίχο: «Τι υμίν δοκεί; Εάν γενηται τινι ανθρώπω εκατόν πρόβατα και πλανηθή εν εξ αυτών, ουχί αφείς-προσέξτε το φυσικότυατο, "αφείς"- τα ενενήκοντα εννέα επί τα όρη, πορευθείς ζητεί το πλανώμενον; Και εάν γένηται ευρείν αυτό, αμήν λέγω υμίν ότι χαίρει επ’ αυτώ μάλλον ή επί τοις ενενήκοντα εννέα τοις μη πλανωμένοις»-Μτ.18.12-13. Όπου κορυφώνεται με εκπληκτικό ρεαλισμό η ανεξιχνίαστη Ευσπλαχνία του Θεού για τον πλανώμενο στα πολυποίκιλα σοκάκια της αμαρτίας άνθρωπο, και χριστιανό άνθρωπο. Και ορθόδοξο άνθρωπο ! Καλό είναι να διαβάζουμε και λίγο Γραφή, όπου όλα λέγονται από πρώτο χέρι και με το όνομά τους !-Αθαν. Κοτταδάκης